Νίκος Μπογιόπουλος
«Κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να ενισχύσουμε τα νοσοκομεία».
Πρόκειται για ισχυρισμό -«ανθρωπίνως δυνατό»- που επαναλαμβάνεται από την κυβέρνηση καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας όσον αφορά τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης.
Συνεπώς, μετά από 5.000 νεκρούς από τις αρχές Νοέμβρη, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι:
α) Δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» να προκηρυχθούν θέσεις μονίμων γιατρών για τα (ανοιχτά) νοσοκομεία, σύμφωνα με τις ανάγκες που υπαγορεύονται από την πανδημία, σε αντίθεση με την προκήρυξη 1.000 αστυνομικών για τα (κλειστά) πανεπιστήμια,
β) δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» να εξασφαλιστούν οι πληρωμές δώρων και εφημεριών υγειονομικών, σε αντίθεση με την εξασφάλιση δεκάδων εκατομμυρίων γα κλινικάρχες,
γ) δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» να προβλεφθεί έστω ένα λιγότερο Rafale ώστε να «γεννηθούν» και ΜΜΜ και νέες σχολικές αίθουσες και περισσότερα τεστ ενόψει του τρίτου κύματος,
δ) δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» ο σχεδιασμός για τον αναγκαίο μαζικό εμβολιασμό του πληθυσμού να είναι ουσιαστικός και όχι επικοινωνιακός, ώστε και προσωπικό να έχει προβλεφθεί και χώροι ώστε τα ακατάλληλα σε αυτές τις συνθήκες και για αυτό τον στόχο νοσοκομεία να μην επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο και τα τραγελαφικά φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στην έναρξη του εμβολιασμού να έχουν αποφευχθεί.
Σε κάθε περίπτωση, η πανδημία είναι παρούσα. Το όποιο «άνοιγμα» του επόμενου διαστήματος θα επιβαρύνει, εξ αντικειμένου, την κατάσταση.
Η κυβέρνηση του γονατισμένου ΕΣΥ και των άνευ αντικρίσματος «lockdowns», ως προς την άρση των αιτιών που οδήγησαν σε αυτά, δεν μπορεί να κρύβεται είτε πίσω από την «ατομική ευθύνη», είτε πίσω από την προσχηματική επίκληση της επιστημονικής επιτροπής για τις δικές της πολιτικές αποφάσεις, είτε κατεβάζοντας τον πήχη του «ανθρωπίνως δυνατό» στο επίπεδο των δικών της επιλογών και ανεπαρκειών.
«Κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να ενισχύσουμε τα νοσοκομεία».
Πρόκειται για ισχυρισμό -«ανθρωπίνως δυνατό»- που επαναλαμβάνεται από την κυβέρνηση καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας όσον αφορά τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης.
Συνεπώς, μετά από 5.000 νεκρούς από τις αρχές Νοέμβρη, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι:
α) Δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» να προκηρυχθούν θέσεις μονίμων γιατρών για τα (ανοιχτά) νοσοκομεία, σύμφωνα με τις ανάγκες που υπαγορεύονται από την πανδημία, σε αντίθεση με την προκήρυξη 1.000 αστυνομικών για τα (κλειστά) πανεπιστήμια,
β) δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» να εξασφαλιστούν οι πληρωμές δώρων και εφημεριών υγειονομικών, σε αντίθεση με την εξασφάλιση δεκάδων εκατομμυρίων γα κλινικάρχες,
γ) δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» να προβλεφθεί έστω ένα λιγότερο Rafale ώστε να «γεννηθούν» και ΜΜΜ και νέες σχολικές αίθουσες και περισσότερα τεστ ενόψει του τρίτου κύματος,
δ) δεν ήταν «ανθρωπίνως δυνατό» ο σχεδιασμός για τον αναγκαίο μαζικό εμβολιασμό του πληθυσμού να είναι ουσιαστικός και όχι επικοινωνιακός, ώστε και προσωπικό να έχει προβλεφθεί και χώροι ώστε τα ακατάλληλα σε αυτές τις συνθήκες και για αυτό τον στόχο νοσοκομεία να μην επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο και τα τραγελαφικά φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στην έναρξη του εμβολιασμού να έχουν αποφευχθεί.
Σε κάθε περίπτωση, η πανδημία είναι παρούσα. Το όποιο «άνοιγμα» του επόμενου διαστήματος θα επιβαρύνει, εξ αντικειμένου, την κατάσταση.
Η κυβέρνηση του γονατισμένου ΕΣΥ και των άνευ αντικρίσματος «lockdowns», ως προς την άρση των αιτιών που οδήγησαν σε αυτά, δεν μπορεί να κρύβεται είτε πίσω από την «ατομική ευθύνη», είτε πίσω από την προσχηματική επίκληση της επιστημονικής επιτροπής για τις δικές της πολιτικές αποφάσεις, είτε κατεβάζοντας τον πήχη του «ανθρωπίνως δυνατό» στο επίπεδο των δικών της επιλογών και ανεπαρκειών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου