Φεύγει μια εβδομάδα που μου έχει αφήσει ένα πολύ δύσκολο συναίσθημα. Κάτι μεταξύ ντροπής και θυμού και έναν βαθύ προβληματισμό. Κάποιος κυνικός θα με ρώταγε «γιατί; Συμβαίνει κάτι διαφορετικό τώρα που δεν συνέβαινε παλιά;». Δεν έχω απάντηση σε αυτό. Ίσως εγώ προσωπικά βιώνω λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα πια.
Την εβδομάδα που πέρασε ήμουν πολύ στεναχωρημένη με το θέμα του Δημήτρη/ας από την Λέσβο. Ο ίδιος είχε πει σε μια συνέντευξη του ότι δεν τον ένοιαζε πως θα τον λένε. Εγώ βαθιά μέσα μου νιώθω ότι θα προτιμούσε το Δήμητρα. Αλλά μάλλον και αυτός πάλευε. Ένας πολύ ταλαιπωρημένος άνθρωπος που κακοποιήθηκε από την οικογένεια του και την κοινωνία για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Δεν έφταιγε αυτός που τους τάραζε τους βαθιά κρυμμένους φόβους τους.
Η επιθετικότητα στην διαφορετικότητα είναι ξεκάθαρα φόβος που αυτός που τον νιώθει δεν θέλει να τον παραδεχτεί και στην ουσία θέλει με κάποιο τρόπο να «καταστρέψει» την κατάσταση ή τον άνθρωπο που του τον φέρνει στην επιφάνεια.
Το διαφορετικό ξυπνάει φόβους. Δεν μπορούμε να δεχτούμε χωρίς αντίσταση (πολύ συχνά βίαιη) κάτι με το οποίο δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Όλος αυτός ο φόβος ενδύεται συνήθως με ιδεολογία και με αισθητική.
Ακούς συχνά «μου χαλάει την αισθητική μου η Δήμητρα που έχει γεννηθεί άντρας και φοράει φορέματα». Ας αναρωτηθεί ο άνθρωπος που λέει κάτι τέτοιο από που ακριβώς έχει προέλθει αυτή η αισθητική. Πόσο επιβεβλημένη είναι. Επίσης ας βάλει μέσα στην εξίσωση ότι η αισθητική έχει να κάνει με τα κίνητρα. Η Δήμητρα ήταν ένας άκακος, τρυφερός άνθρωπος. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να χαλάει την αισθητική σε κανέναν. Αντίθετα μπορεί να μας χαλάει την αισθητική ένας άνθρωπος που είναι σε επιφανειακή ομοιομορφία με τον κόσμο γύρω του και συγχρόνως εξαπατά, χειραγωγεί, εξουσιάζει. Αυτό είναι κακή αισθητική.
Η Δήμητρα ξυπνάει άλλους φόβους στην οικογένεια και την κοινωνία. Πολύ βαθύτερους. Το να είμαστε όλοι όμοιοι μας κάνεις και νιώθουμε ασφάλεια. Αρχετυπικά το εχθρικό αίσθημα προς τους ξένους έκανε τις μικρές κοινωνίες πιο δεμένες και δυνατές συμβάλλοντας στην επιβίωση όλων των μελών τους. Οι όμοιοι με εμάς ανήκουν στην ίδια ομάδα και επομένως είναι ακίνδυνο. Ο ανόμοιος είναι επικίνδυνος και πρέπει να αφανισθεί.
Σε βαθύτερο ψυχολογικό επίπεδο –το βλέπουμε πολύ ξεκάθαρα στην ομαδική ψυχοθεραπεία- γινόμαστε επιθετικοί σε ανθρώπους που εκφράζουν δικά μας υποσυνείδητα κομμάτια που δεν τα έχουμε δεχτεί. Σαν να έχουμε έναν καθρέφτη απέναντι μας που μας προβάλλει φόβους ανεπάρκειας, ανασφάλειας ταυτότητας, ανασφάλειας ικανοτήτων, βαθύτερων επιθυμιών που φοβόμαστε να δούμε, και θέλουμε να τον σπάσουμε αυτόν τον καθρέφτη.
Όλος αυτός ο φόβος για το διαφορετικό έχει και το ιδεολογικό περίβλημα. Δεν είναι σωστό, δεν μάθαμε έτσι, δεν οδηγεί σε αναπαραγωγή, οι υπόλοιποι δεν είναι έτσι.
Δυστυχώς στις περισσότερες οικογένειες – και ειδικά στην Ελλάδα- έχει καλλιεργηθεί η υποταγή ως άξονας αγάπης. Αν υποταχθείς στα πρέπει και στην καλή κοινωνική εικόνα είσαι ένα καλό παιδί, αν όχι «μας κάνεις ρεζίλι» και είσαι ένα κακό παιδί. Αυτό συνεχίζεται και στο σχολείο. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές επιθυμούν μια «ήσυχη και ομοιόμορφη» τάξη. Ένα διαστρεβλωμένο εικονοστάσιο. Υπάρχουν ακόμα γονείς και δάσκαλοι που δεν αποδέχονται τους αριστερόχειρες. Και εμείς μετά αναρωτιόμαστε για τις πέρλες.
Η μη αποδοχή της διαφορετικότητας δεν είναι ιδεολογική επιλογή. Είναι ξεκάθαρα φόβος. Ο φόβος της διαφορετικότητας και κατ’ επέκταση η επιθετικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα διαστρεβλωμένο σύστημα πεποιθήσεων. Το άγνωστο φοβίζει, το άγνωστο καταρρίπτει και η ασφάλεια και η τυφλή υποταγή είναι πλέον παρελθόν.
Το μεγαλύτερο δικαίωμα ενός ανθρώπου είναι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση χωρίς να κινδυνεύει. Σωματικά αλλά και ψυχολογικά.
Ένα επικίνδυνο συνέδριο - παρωδία
Και εδώ ακριβώς ερχόμαστε στο άλλο θέμα που με έκανε να νιώσω πολύ μεγάλο θυμό και ντροπή. Το συνέδριο παρωδία περί γονιμότητας.
Οι γυναίκες πρέπει πάση θυσία να γίνονται μητέρες.
Όλα τα χρόνια που εργάζομαι ως ψυχοθεραπεύτρια έχω συναντήσει τόσες πολλές γυναίκες που υποφέρουν από την κοινωνική πίεση για την δημιουργία οικογένειας. Νιώθουν αποτυχία αν δεν το κάνουν. Πηγαίνουν σε οικογενειακά τραπέζια και σε κοινωνικές εκδηλώσεις και το πρώτο πράγμα για το οποίο πρέπει να απολογηθούν είναι γιατί δεν έχουν γίνει ακόμα μητέρες. Φυσικά πρέπει να βρεθεί και ο σωστός σύντροφος γιατί μόνες τους θα έχουν πάλι κατακραυγή.
Έχουμε φτιάξει μια εικόνα που όλοι πρέπει να υποτασσόμαστε σε αυτήν. Η απόλυτη ενοχοποίηση αν μια γυναίκα δεν κάνει αυτό για το οποίο «έχει φτιαχτεί».
Δεν θέλω μιλήσω για την όλη διαστρέβλωση του θέματος, όπου στο συνέδριο παρωδία συμμετέχουν οι εκπρόσωποι του Θεού και οι μικροί Θεοί (αναφέρομαι στους γιατρούς εξωσωματικών που ναι μεν προσφέρουν μεγάλο έργο αλλά συγχρόνως πολλοί από αυτούς έχουν σοβαρό θέμα με ναρκισσιστικά κομμάτια σε σχέση με την ικανότητα τους να δημιουργούν ζωή). Θα μείνω μόνο στο κομμάτι της αυτοδιάθεσης.
Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να γίνει ή να μην γίνει μητέρα και αν θέλει να γίνει με όποιο τρόπο θέλει.
Η αγάπη και η αποδοχή δυστυχώς έρχεται μέσα από την υποταγή.
Η αυτοδιάθεση και η διαφορετικότητα ακόμα τιμωρούνται.
* Η Μαρία Ρώτα είναι ψυχοθεραπεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου