Το 2010 η κυβέρνηση του Κατάρ πανηγύριζε την ανάληψη της διοργάνωσης του Μουντιάλ του 2022. Μία δεκαετία αργότερα, τα έργα που έχουν γίνει προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 6.500 εργάτες. Ο πληθυσμός του Κατάρ ανέρχεται σε 2,6 εκατομμύρια. Ωστόσο, οι γηγενείς δεν ξεπερνούν τις 300.000. Τα εργοτάξια γέμισαν με μετανάστες από φτωχές ασιατικές χώρες που εργάζονται για ένα μικρό μεροκάματο. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από κράτη το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές, την Ινδία και τη Σρι Λάνκα, που μαστίζονται από την φτώχεια, έβρισκαν δουλειά στο Κατάρ και συντηρούσαν τις οικογένειές τους. Με την έναρξη των τεράστιων έργων, οι αριθμοί των μεταναστών πολλαπλασιάστηκαν. Πέρα από τα δώδεκα νέα γήπεδα προδιαγραφών Μουντιάλ, έπρεπε να υλοποιηθούν δεκάδες ακόμη πρότζεκτ. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται δρόμοι, γραμμές μετρό, ξενοδοχειακές μονάδες, ένα καινούριο αεροδρόμιο, καθώς και το χτίσιμο μίας ολόκληρης πόλης, αποκλειστικά για την φιλοξενία των ομάδων!...
6.500 θάνατοι
Το 2015 το BBC μετέδιδε ότι την τελευταία πενταετία είχαν καταγραφεί επίσημα περισσότεροι από 1.200 θάνατοι μεταναστών που δούλευαν στα εργοτάξια του Μουντιάλ. Εκτενές ρεπορτάζ του Guardian που κυκλοφόρησε νωρίτερα μέσα στο 2021, αποκάλυψε ότι πλέον ο αριθμός αυτός ξεπερνά τις 6.500. Μάλιστα, το πραγματικό νούμερο πιστεύεται ότι είναι ακόμα μεγαλύτερο, καθώς οι πρεσβείες πολλών μικρών κρατών δεν κρατούν αναλυτικό αρχείο με τους θανάτους των πολιτών τους στο Κατάρ.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι συνθήκες στα εργοτάξια είναι απάνθρωπες. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά, οι θερμοκρασίες ανυπόφορες, ενώ δεν υπάρχει ιατρικό προσωπικό και σύγχρονος εξοπλισμός προκειμένου οι εργάτες να δουλεύουν με ασφάλεια. Τα εργατικά ατυχήματα είναι κανόνας. Ακόμη συχνότερες όμως είναι οι καρδιακές προσβολές εξαιτίας του καύσωνα. Αυτό έχει δώσει το «πάτημα» στην κυβέρνηση του Κατάρ να αρνείται την εγκυρότητα των στοιχείων και να αποποιείται των ευθυνών της.
Περί το 70% των αλλοδαπών που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε εργοτάξια του Κατάρ έχουν καταγραφεί ως «φυσιολογικοί θάνατοι». Μάλιστα, μεταξύ των Ινδών, το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 80%. Το εγχώριο ιατρικό πρωτόκολλο δεν προβλέπει διενέργεια νεκροτομής σε ξένους υπηκόους. Έτσι, κάθε νεκρός από καρδιακή ή αναπνευστική ανεπάρκεια θεωρείται ότι πέθανε από «φυσικά αίτια».
«Το ποσοστό θνησιμότητας σε αυτές τις κοινότητες είναι εντός του προβλεπόμενου εύρους, δεδομένων των δημογραφικών στοιχείων του εκάστοτε πληθυσμού», είχε εξαγγείλει ο υπεύθυνος τύπου του Κατάρ αναφερόμενος στα δημοσιεύματα.
Οι αριθμοί και οι μαρτυρίες
Παρά τις προσπάθειες εφησυχασμού της κοινής γνώμης, οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Είναι στατιστικά απίθανο το 70% των θανάτων να οφείλεται σε φυσικά αίτια, δεδομένου ότι η πλειονότητα των θανόντων ήταν κάτω των 40 ετών. Ο παρακάτω πίνακας είναι διαφωτιστικός. Η αριστερή στήλη αφορά Ινδούς εργάτες και η δεξιά Νεπαλέζους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που εξασφάλισε ο Guardian από τις αντίστοιχες πρεσβείες, το 80% των θανάτων Ινδών εργατών στο Κατάρ οφείλονται επισήμως σε «φυσικά αίτια». Ένα 10% αφορά αυτοκινητιστικά ατυχήματα, ένα 6% αυτοκτονίες και μόλις ένα 4% έχουν καταγραφεί ως εργατικά ατυχήματα. Αντίστοιχα, στην κοινότητα του Νεπάλ, το 48% των θανάτων οφείλεται σε φυσικά αίτια. Το 9% αφορά κάποιου είδους ιατρική πάθηση (νεφρική ανεπάρκεια, αιμορραγία κλπ.), το 10% αυτοκτονίες και ένα ακόμη ποσοστό της τάξης του 10% έχει καταγραφεί ως εργατικά ατυχήματα....
Οι μαρτυρίες των συγγενών επίσης δίνουν μία σαφή εικόνα του τοπίου. Ο Ghal Singh Rai από το Νεπάλ, κατέβαλε σχεδόν 1.000€ για να πιάσει δουλειά ως εργάτης στην κατασκευή ενός σταδίου. Μέσα σε μία εβδομάδα από την άφιξή του, και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, αυτοκτόνησε. Ο Mohammad Shahid Miah από το Μπαγκλαντές έχασε τη ζωή του μέσα στο παράπηγμα που του είχε παραχωρηθεί για να μένει όσο εργάζεται στο Κατάρ. Ο νεαρός άντρας έπαθε ηλεκτροπληξία όταν το νερό της βρύσης ήρθε σε επαφή με γυμνά καλώδια που υπήρχαν εκτεθειμένα στο δωμάτιο. Η οικογένεια του Ινδού Madhu Bollapally μέχρι σήμερα ζητά απαντήσεις για τον αιφνίδιο θάνατο του 43χρονου -και υγιέστατου- πατέρα. Στα τέλη του 2019, ο συγκάτοικός του τον βρήκε να κείτεται στο πάτωμα του δωματίου τους. Ο θάνατός του καταγράφηκε ως «φυσιολογικός» και η οικογένειά του έλαβε ως αποζημίωση -6 χρόνια εργασίας- δηλαδή1.300€. Οι μαρτυρίες είναι αμέτρητες. Η κυβέρνηση του Κατάρ όμως φροντίζει να τις «θάβει». Μία δεκαετία αργότερα, τα φαινόμενα της αδιαφάνειας όσον αφορά τις αιτίες θανάτου των αλλοδαπών εργατών, καθώς και των άθλιων συνθηκών εργασίας, συνεχίζουν να εντείνονται τρομακτικά. Σε αυτό έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό η απάθεια των αρμόδιων διεθνών επιτροπών. Αναφερόμενος στις καταγγελίες, εκπρόσωπος της FIFA είχε δηλώσει τα εξής: Χάρη στα αυστηρά μέτρα ασφάλειας και στην τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων, η συχνότητα των ατυχημάτων σε εργοτάξια του Παγκοσμίου Κυπέλλου της FIFA είναι χαμηλή, σε σύγκριση με άλλα κατασκευαστικά έργα ανάλογου βεληνεκούς, παγκοσμίως.
Τα στοιχεία λένε το ακριβώς αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου