Μεταξύ «κλιματικής αλλαγής» και «κυβερνητικής ανεπάρκειας» ταλαντώνονται ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα κάθε φορά που μιλάνε για τις μεγάλες καταστροφές από τις πυρκαγιές. Στο πρώτο συμπίπτουν απόλυτα με την κυβέρνηση, που επικαλείται την ένταση των φαινομένων εξαιτίας των αλλαγών στο κλίμα και τελικά την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να ανταποκριθεί, αν και κάνει «το ανθρωπίνως δυνατό», όπως ισχυρίζονται υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη. Στην πραγματικότητα, η ΝΔ και όλοι οι άλλοι λένε στον λαό ότι είναι μοιραίο αυτό που συμβαίνει και πως θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα χάνονται δάση, περιουσίες, ακόμα και ζωές σε κάθε πυρκαγιά, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Με τον τρόπο αυτόν βγαίνουν από το κάδρο οι εγκληματικές ευθύνες όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, που με την πολιτική τους εκθέτουν τον φυσικό πλούτο και τον λαό σε μεγάλους κινδύνους. Το ίδιο ισχύει και με το επιχείρημα ότι το «επιτελικό κράτος» της ΝΔ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις φωτιές και πως ένα άλλο κράτος, μιας άλλης κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ ή άλλων, θα ήταν πιο αποτελεσματικό.
Αξιοποιώντας υπαρκτά ζητήματα συντονισμού, λαθών, επιχειρησιακά και άλλα, πετάνε την μπάλα στην εξέδρα. Το κράτος όμως δοκιμάζεται διαχρονικά σε καταστροφές, με όλες τις κυβερνήσεις, και πάντα παίρνει «μηδέν» στην προστασία του λαού και του περιβάλλοντος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει και συνέχεια σε ό,τι αφορά τις περικοπές στην πρόληψη, τους νόμους για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης σε δάση και αιγιαλούς. Το ίδιο ισχύει με το κράτος και στις άλλες χώρες, ακόμα και στις πιο ισχυρές οικονομικά, όπως είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει με τις πλημμύρες στη Γερμανία, με τις φωτιές στις ΗΠΑ και αλλού. Κράτος λοιπόν που να διασφαλίζει την επιχειρηματική δράση πάνω στη γη και τα δάση και ταυτόχρονα τη λαϊκή ευημερία και την προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στη ...Δευτέρα Παρουσία. Παντού ο λαός ζει την ίδια τραγωδία, επειδή το κριτήριο για την προστασία της περιουσίας και της ζωής του είναι το πού θα γύρει η πλάστιγγα του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο. Το ζήσαμε άλλωστε και με την πανδημία. Γι' αυτό, λοιπόν, είτε «επιτελικό» είτε «εκσυγχρονιστικό» είτε όπως αλλιώς το ονομάσουν, το κράτος των καπιταλιστών θα βρίσκεται πάντα απέναντι από τα λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες. Μέχρι με την πάλη του να το ανατρέψει ο λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου