Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα, μέρα, εβδομάδα, μήνας, χρόνος… Και μετά; Πάλι το ίδιο, με θαυμαστή ακρίβεια…
Σήμερα κλείνουν δυο χρόνια από τη μέρα που ο Θάνος, ο δικός μας Θάνος, έφυγε, για να πάει κοντά στον Άλκη Αλκαίο, στο Δημήτρη Μητροπάνο, στον Δημήτρη Θεοδόση, αλλά και στο Γιάννη Ρίτσο, τη Μαρία Δημητριάδη και τόσους άλλους, που αν μπουν στη σειρά θα χρειαστεί κι άλλος χρόνος…
Έφυγε και μας είχε προετοιμάσει γι αυτό. Οι δυο μεγάλες συναυλίες του ενάμιση χρόνο πριν στο Θέατρο Βράχων, με τον τίτλο «Όσοι περπάτησαν μαζί μου», ήταν η ωραιότερη προετοιμασία.
Γιατί μας έδειξε πως θα είναι πάντα εδώ, παρών, ό,τι και αν συμβαίνει. Στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στις χαρές και τις λύπες, στις πορείες και τις συγκεντρώσεις, στους έρωτες και στις απογοητεύσεις.
Αυτό απέδειξε και με την επανέκδοση ενός εμβληματικού δίσκου με τον τίτλο ΕΜΠΑΡΓΚΟ, σε στίχους του Άλκη Αλκαίου, που παρουσιάστηκε την Πέμπτη 23/12 από τους συνεργάτες και ερμηνευτές του Μίλτο Πασχαλίδη και Χρήστο Θηβαίο στη σκηνή του Christmas Theater. Μαζί τους και οι Μανώλης Μητσιάς, Γιάννης Κότσιρας, Ρίτα Αντωνοπούλου, Κώστα Θωμαΐδη.
Στο δεύτερο μέρος ακούστηκαν τραγούδια από πολλές δουλειές του Θάνου. Τραγουδούσαν όλοι οι θεατές, όλος ο κόσμος.
Το χειροκρότημα ζεστό, οι καρδιές όλων συντονισμένες με τις νότες που ταξίδευαν τη σκέψη, άλλοτε στους στίχους του Αλκαίου, άλλοτε στις περιπλανήσεις του Καββαδία. Ναι, ήταν εκεί! Παρών!
«Χόρευε πάνω στο φτερό του καρχαρία» με το τσιμπούκι στο στόμα και γελούσε, καθώς έβλεπε τα έργα του να τραγουδιούνται από όλους, χωρίς εξαίρεση.
Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Το έργο σου να μένει ζωντανό, να μην ξεχνιέσαι! Να είσαι εδώ, να λένε «Πάμε στη συναυλία του Θάνου». Και να γεμίζουν οι χώροι έστω και με περιορισμούς.
Σήμερα συμπληρώνονται δυο χρόνια. Δυο χρόνια απούσας παρουσίας… Δυο χρόνια που ο Θάνος έγινε ακόμη πιο δικός μας, που το έργο του συνεχίζεται με την ίδια πίστη και μεράκι, σαν να επιβλέπει ο ίδιος.
Ο δικός μας Θάνος πέρασε στην αθανασία, στην οποία είχε ξεκαθαρίσει πως της ανήκει, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε παιδάκι να ασχολείται με τη μουσική.
Και Θάνος χωρίς μουσική, δεν νοείται.
Κλείνω με ένα αγαπημένο τραγούδι, όχι από το ΕΜΠΑΡΓΚΟ, αλλά από το ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΟΝΑΧΟΙ, σε στίχους του Άλκη Αλκαίου, που ερμήνευσε ο Μανώλης Μητσιάς.
«Της θάλασσας τα μάγια»
Ποιος άλλαξε του χρόνου τη ροή,
ποιος έλυσε της θάλασσας τα μάγια;
Μη μου αρνηθείς αυτή την εκδρομή,
κι ας είναι να γυρίσουμε ναυάγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου