Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα… θα αγόραζα τούβλα ! Πολλά τούβλα, με σκοπό να μετατρέψω την σύσταση της δομής των ανθρώπων από αίμα και αγγεία σε τούβλα. Θα οικοδομούσα ανθρώπους από τούβλα. Κάθε άνθρωπος λοιπόν θα αποτελείται από πολλά μικρά και μεγάλα τούβλα, όλα όμως στο σύνολο τους θα συνθέτουν έναν τοίχο. Κάθε ένας μας λοιπόν θα κουβαλάει μέσα του, μαζί του, τα τούβλα του. Τον τοίχο του.
Κάθε απώλεια, κάθε πόνος, κάθε στεναχώρια που θα βιώνει ο κάθε άνθρωπος θα δημιουργεί τέτοια σύγχυση φέρνοντας ως αποτέλεσμα κάποια από τα τούβλα του να πέφτουν, να χάνονται. Όσο πιο μεγάλη η απώλεια και ο πόνος τόσο πιο μεγάλη η τρύπα και το κενό που θα δημιουργούν. Η τρύπα του καθενός θα είναι εμφανής στα μάτια των άλλων. Φανταστείτε σαν ένα γυάλινο ποτήρι γεμισμένο από νερό. Διακρίνεις μετά από κάθε γουλιά την ποσότητα μου απομένει. Για τέτοια διαφάνεια κάνω λόγο. Το ένα τούβλο δεν ρίχνει το άλλο κατά την πτώση του. Δεν καταρρέουν όλα μαζί σαν ντόμινο με κάθε δυσάρεστη αφορμή. Πέφτουν μόνο τόσα τούβλα, όσα ορίζει ο πόνος κάθε φορά. Μεγάλος πόνος; Αναντικατάστατη απώλεια; Μεγάλο κενό; Μεγάλη τρύπα.
Τα τούβλα δεν επανέρχονται ακόμη και μετά από την, θεωρητικά, επούλωση των πληγών. Αφού η απώλεια παραμένει απώλεια, απλά ο καθένας μας φαίνεται στο πέρασμα του χρόνου πιο οικείος με αυτή. Την αποδέχεται πια στην ζωή του και βαδίζει παράλληλα με αυτή. Η πληγή λοιπόν, δεν επουλώνεται απλά κλείνει ! Το σημάδι της ωστόσο, παραμείνει εκεί για να σου υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι χάνουμε τους ανθρώπους μας και το κενό δεν αναπληρώνεται, απλά μετριάζεται ο πόνος. Κάθε άνθρωπος που φεύγει από την ζωή μας, δεδομένου της αγάπης μας απέναντι του, άρα και του χώρου στην ζωή μας δημιουργεί και την αντίστοιχου μεγέθους τρύπα. Ο πόνος είναι δάσκαλος ! Σε φέρνει σε επαφή με το έτερον σου ήμισυ, τον εαυτό σου για να τον μάθεις και να σε μάθει. Οι ηλιόλουστες μέρες δεν θα είχαν την ίδια αξία χωρίς την βροχή. Η βροχή από την άλλη πλευρά καθιστά την ύπαρξη της αναγκαία, με τεράστιο οικολογικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της φύσης αλλά και την ύπαρξη ολοκλήρου του πλανήτη στον οποίο κατοικούμε. Γι’ αυτό είναι ωραίο μεγαλώνοντας να μετράμε πληγές. Με ένα τρόπο μαρτυρούμε την εμπειρία μας και αναδεικνύουμε την σοφία μας.
Θα περπατούσαμε στον δρόμο και θα μπορούσαμε να δούμε την τρύπα του καθενός. Θα ξέραμε το μέγεθος της πληγής που κουβαλάει μέσα του. Θα τον συμμεριζόμασταν, θα του συμπεριφερόμασταν με σεβασμό, με τρυφερότητα και αγάπη. Η αγάπη. Αυτή είναι η μόνη που θα μπορούσε να συμπληρώσει και όχι να αναπληρώσει, το κενό που αφήνουν μετά την πτώση τους τα τούβλα. Αυτή θα γέμιζε τα κενά αέρος για τον καθένα μας. Τόσο σημαντική, τόσο απαραίτητη. Θα μου πείτε και τι θα άλλαζε και τώρα ξέρουμε πως ο καθένας μας κουβαλάει τον δικό του σταυρό και ζει με τις δικές του πληγές. Ωστόσο, είμαστε άνθρωποι με πολλά τρωτά και ευάλωτα σημεία στο χαρακτήρα μας. Ένα από αυτά είναι η λήθη. Ξεχνάμε. Ξεχνάμε πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα. Όντας απορροφημένοι στην δική μας καθημερινότητα και τους όσους λίγους περιλαμβάνει αυτή δεν υπάρχει χρόνος, χώρος, έννοια για κάποιον άλλον.
Η απώλεια είναι απώλεια, και ο πόνος θα παραμένει πόνος. Και όπως μας έχει μάθει η ζωή είναι αναπόφευκτα και τα δυο. Αλλά, σε αυτό το σημείο, επιβάλλεται η εξέλιξη. Εάν βαλτώσεις και παραμείνεις στον πόνο για παραπάνω από όσο χρειάζεται χωρίς να έχεις λάβει την απαραίτητη γνώση, αρχίζεις να βουλιάζεις, σε ρουφάνε τα δυσάρεστα συναισθήματα γερνώντας σωματικά αλλά δυστυχώς και πνευματικά. Όμως, εάν μέσα από το δεδομένο πετύχεις το ζητούμενο, δηλαδή, εάν μέσα από αυτές τις καταστάσεις ανακατατάξεις, αυτοπροσδιορισμούς και αλλαγές, συνειδητοποιήσεις την γνώση μέσω των επικείμενων εμπειριών, θα βγεις πιο πλούσιος συναισθηματικά, με ξεσκούριαστο το οπλοστάσιο σου, που απαιτεί η μάχη για να κερδίσουμε την ζωή μας.
Τελικά, ίσως να μην είναι και τόσο άσχημη η ιδέα να μπορούσα να οικοδομήσω ανθρώπους από τούβλα. Αν και τα τούβλα συνήθως ερμηνευτικά μας παραπέμπουν σε χαρακτηρισμούς που περιγράφουν την απραξία του νου (ντουβάρι, τοίχος) ωστόσο να σημειώσουμε τα τούβλα ως βασικό οικοδομικό υλικό σε συνδυασμό με ένα συμπαγές και ιδανικό από άποψη μαστορέματος, σκυρόδεμα καταφέρνουν την ανέγερση σπιτιών με γερά θεμέλια, ασφάλεια και βάση. Για εμάς τους ανθρώπους, σημείο αναφοράς. Πολύ σημαντικό σε περιόδους αυτοπροσδιορισμού, και εσωτερικής ενδοσκόπησης όπου το ένα πόδι επιζητά να πατήσει γερά και με σιγουριά έστω ένα μικρό κομμάτι γης, για να μπορεί το άλλο να κυνηγάει ουρανούς.
Με αφορμή το βιβλίο με τίτλο « Ο συλλέκτης» (εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ) άντλησα την έμπνευση μου και προχώρησα στην συγγραφή αυτού του άρθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου