Από την αρχαιότητα με τον Αριστοφάνη, ως τα μετέπειτα χρόνια με τον Ανδρέα Λασκαράτο, το Γ. Σουρή, το Γ. Σεφέρη με τα Εντεψίζικα (πρόστυχα λιμερίκια), «Τα Μουνάκια» του Βάρναλη, τα «Αντρικά Μουνάτα» συλλογή της Δόμνα Σαμίου, Τα γαμοτράγουδα, Τα Αποκριάτικα, ως τα σήμερα με τον αξέχαστο Τζίμη Πανούση, τα αθυρόστομα στιχάκια είναι ένα μέρος του λόγου όχι μόνο του λιμανιού αλλά και του σαλονιού. Οι ψαγμένοι απαγγέλουν μέχρι , Μπέρτολντ Μπρεχτ (Σονέττο).
Καιρός ήταν λοιπόν στις μέρες μας να έρθει και η σειρά των νέων στιχουργών εφάμιλλων των προαναφερθέντων, τρομάρα μας! Τα προηγούμενα χρόνια ακόμα και η Αυριανή στις δόξες της, το μόνο που κατάφερε να απαγγείλει ήταν το "καλύτερα παπάκι παρά τον Μητσοτάκη".
Βέβαια και η Αυριανή τον αγανακτισμένο λαό παρακολουθούσε και ο αγανακτισμένος λαουτζίκος την αγόραζε, όπως αυτός ο αγανακτισμένος λαός ψήφιζε πρόσφατα και τη Χρυσή Αυγή, μιας και όλα στο όνομα του αγανακτισμένου λαού γίνονται!
Το νέο ποιητικό επίτευγμα σήμερα είναι πιο απλό, πιο δωρικό, πιο κατανοητό, βγαλμένο λέει μέσα από τη λαϊκή οργή, την αγανάκτηση, τον πόνο. Απαιτεί βέβαια να ερωτευτούμε το Χίο βάζοντας και το Μακελειό στη ζωή μας ή να αγαπήσουμε τους τίτλους της Espresso, της Star Press και της Ελεύθερης Ώρας! (φωτο)
Πάντως γεγονός είναι ότι επί των ημερών μας, το θέλουμε δεν το θέλουμε, αυτό είναι το πολιτικό σύνθημα που κυριαρχεί. Το κάθε άλλο όμως, παρά ευφάνταστο, κυρίαρχο σύνθημα περί Μητσοτάκη, δείχνει γιατί έχουμε πρωθυπουργό αυτόν που μας αξίζει να έχουμε!
Ξεχνάμε βέβαια γρήγορα, γιατί πριν από το Μητσοτάκη απαυτώθηκε «…Πρώτα το Σύμπαν» στα τουλάχιστον ευρηματικά και πρωτοπόρα Εξάρχεια και ακολούθησαν τα γηπεδικά «Ένα δύο τρία, γ… η διαιτησία!» «…ο ΠΑΟΚ και η Θεσσαλονίκη», και φυσικά «…ο θρύλος κι ο Πειραιάς!» Τη σκυτάλη μετά πήρε το «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», για να φτάσουμε στα σημερινά «γαμοτράγουδα».
Προφανώς αρκετοί τα βρίσκουν πρωτότυπα, αριστοφανικά, έξυπνα, ριζοσπαστικά, αγωνιστικά, επαναστατικά, διεκδικητικά… Να έχουμε όμως κατά νου ότι σε –άκη δεν τελειώνει μόνο το όνομα Μητσοτάκη αλλά και πολλά άλλα, όπως Ανδρουλάκη, Βαρουφάκη, Πολάκη κ.λ.π. άσε που αθυρόστομη ομοιοκαταληξία έχουν όλα τα ονόματα μηδενός εξαιρουμένου!
Έτσι, κάτι το τελείως μπανάλ, σεφερλίδικο, χιλιοειπωμένο, ξενέρωτο, συνηθέστατο, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας είναι κατάντια να κυριαρχήσει ως ευρηματικό σύνθημα του σήμερα και μάλιστα της Αριστεράς!
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Στη θεωρία, στην πράξη, στα λόγια, στα γραπτά, στις θέσεις σε όλα μα σε όλα μπορεί να έχουμε ως σημαία, ως στάση ζωής τη δημοκρατία, τον πλουραλισμό, την ανθρωπιά, τον ουμανισμό. Έλα μου όμως ντε που έρχεται η στιγμή, η συγκυρία, που μια αναλαμπή, μια αστραπή, φωτίζει, ρίχνει άπλετο φως και αποκαλύπτει μια σκοτεινή, καλά κρυμμένη πτυχή του εαυτού μας. Είναι μια καλά καμουφλαρισμένη ρυτίδα που μέσα της βρίσκουν καταφύγιο όλα όσα η οντότητά μας καυτηριάζει, πολεμά και απεχθάνεται: Ολοκληρωτισμός, φασισμός, ρατσισμός, ηγεμονισμός, σκοταδισμός, θρησκοληψία, φανατισμός, λαϊκισμός, οπαδισμός, σεξισμός.
Και σε απλά ελληνικά, ενώ ας πούμε από θέση αρχής είμαστε κατά των χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη του αντιπάλου μας, μόλις μας δοθεί η ευκαιρία, αναδεικνύεται και κυριαρχεί η σκοτεινή μας πλευρά, σκοπεύοντας χασκογελώντας εκεί που πονάει περισσότερο, επειδή πλέον δεν αποφασίζουμε εμείς αλλά το εσωτερικό μας έρεβος.
Βέβαια, αργά ή γρήγορα θα τις λουστούμε τις επιλογές μας και μετά θα ωρυόμαστε, βγάζοντας κάπου κάπου το κεφάλι μας, όχι από την πισίνα με τα διάφανα νερά αλλά από το βούρκο με τα μυρωμένα σκατά! (κατά τον αείμνηστο Σουρή).
Στέφανος Πρίντσιος: Σχετικά με τον συντάκτη
Στέφανος Πρίντσιος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου