ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Πέρασαν καλοκαίρια και χειμώνες...
Η ζωή μας έμοιαζε πάντα μ' ένα χείμαρρο.Πόε κατέβαινε ορμητικός και μας ξέβραζε πάνω σε κοφτερά βράχια, πότε στέρευ και μας κρατούσε ακίνητους σε νερόλακκους, πότε μας έβγαζε σε καταπράσινες όχθες και μας γέμιζε τις τσέπες με ζουμερά βατόμουρα.
Όπως και να είχε το ζήτημα, εγώ πιστεύω πως η ζωή μας αγάπησε.Δεν ήταν μίζερη μαζί μας. Μας ταξίδεψε.Μπορεί να μη μας κανάκισε, αλλά μας έκρινε άξιους να μας εμπιστευτεί μερικά μυστικά.
Πώς ν'ανθίζουν, ας πούμε, στις χούφτες μας τα μοσχομπίζελα.
Πώς να φτερουγίζουμε μαζί με τους γλάρους στη χαίτη των κυμάτων.
Πώς ναλύνουμε τους κάβους, όταν μας νανουρίζουν τα λιμάνια.
Πώς να τρώμε τσάγαλα μαζί με τον Θεό, σκαρφαλωμένοι στακλαδιά της μυγδαλιάς.
Ε!Δεν είναι λίγα αυτά. Αν είχαν βέβαια και οι άνθρωποι ουρά, θα καταλαβαίναμε τις προθέσεις τους και θα γλυτώναμε πολλά.
Αλλά... Δεν τους πλάσαμε εμείς.
Η βαρκάρισσα της χίμαιρας, Αλκυόνη Παπαδάκη, Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ, σελ.284.
Επιμέλεια: Λίλα Μήτσουρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου