Αλήθεια, τώρα είναι η πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που στο έδαφος της Ευρώπης την ιμπεριαλιστική ειρήνη διαδέχεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος; Ποιος ξεχνάει τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, τα κράτη - προτεκτοράτα που έστησαν στα Βαλκάνια, εξάπτοντας μεταξύ άλλων και τα εθνικιστικά πάθη;
`Η μήπως το υπόβαθρο της ΝΑΤΟικής αυτής επέμβασης ήταν διαφορετικό από αυτό της ρώσικης εισβολής στην Ουκρανία; Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, πίσω από αφορμές και προσχήματα βρίσκονται οι ανταγωνισμοί ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων Ενέργειας, των αγορών, των σφαιρών επιρροής. Αυτοί είναι που οπλίζουν τα ντουφέκια, όταν δεν χωράνε πλέον στα όρια παρωχημένων συμβιβασμών.
Μήπως όμως είναι λιγότερο καταστροφικοί για τους λαούς οι πόλεμοι που γίνονται εκτός ευρωπαϊκού εδάφους, στη Συρία, στο Ιράκ παλιότερα, στο Αφγανιστάν, στο Σαχέλ και όπου αλλού; Κι εκεί οι πρωταγωνιστές παραμένουν ίδιοι: Οι ανταγωνισμοί, η προσπάθεια της μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης να ανακόψει την επιρροή της άλλης, να αποσπάσει μεγαλύτερο κομμάτι από τη μοιρασιά της λείας.
Ιδιοι παραμένουν όμως και οι χαμένοι: Οι λαοί, που πληρώνουν ακριβά και με πολλούς τρόπους τις συνέπειες των πολέμων. Πάει πολύ λοιπόν τα κοράκια να μιλάνε για «ειρήνη» και να παρουσιάζουν το ΝΑΤΟ ως «εγγυητή» της, θέλοντας να «σβήσουν σαν σφουγγάρι» ότι ο πόλεμος είναι στο DNA του σάπιου καπιταλισμού και ότι μόνο με την ανατροπή του θα «πεθάνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου