Λίλα Μήτσουρα
Κάποιοι με αυτόν τον πόλεμο γίνονται τόσο πλούσιοι που δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου και κάποιοι άλλοι πεθαίνουν, λιμοκτονούν, βασανίζονται. Και αυτοί οι κάποιοι είναι λαοί. Και οι λαοί αποτελούνται από μένα από σένα από τον διπλανό μας Που μας ενώνουν πολλά περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Η καθημερινότητα μας έχει πολλά κοινά σημεία. Όλοι εμείς οι άμαχοι,το μόνο που θα κερδίσουμε από αυτόν τον πόλεμο,όσοι επιζήσουμε, θα είναι ακρίβεια.
Παντού ακρίβεια.
Το ψωμάκι ,πχ, σε μας εδώ,στην φτωχομάνα Ελλάδα,θα αγγίξει και το 1,30 ευρώ,το μισό κιλό ψωμάκι,από κει που είχε 70-80 λεπτά. Κάποιοι θα βογγήξουν πραγματικά για να καταφέρουν να βγάλουν ζωντανοί, την κάθε μέρα. Κάποιοι συνάνθρωποι μας ,θα ξυπνούν το πρωί και αντί για καλημέρα θα ακούγεται βαθύς αναστεναγμός. Και το βράδυ θα κοιμούνται αγκαλιά με αυτό το αχ.
Αν κοιμούνται...
Δουλειά, σπίτι και σπίτι δουλειά και άντε πάλι από την αρχή, για να βγει ο μισθός χαρτζιλίκι,που δεν μπαίνει ποτέ στη τσέπη όμως. Μένει εκεί σε μια ηλεκτρονική οθόνη και απλά αλλάζει λογαριασμό και τσέπη . Το παλιό κομπιουτεράκι που προσθέτει και αφαιρεί , βγαίνει στην επιφάνεια πάλι και αρχίζουμε να αφαιρούμε και να αφαιρούμε από τον ήδη λειψό μισθό.
Τόσα η εφορία,τόσο το νερό, τόοοοοσο το ρεύμα ,τόσο το τηλέφωνο,τόσο οι γονεικές υποχρεώσεις. Τι μένει; Τι θα φάμε; Πως θα ψωνίσουμε;
Με τι;
Τι μένει γαμώτο;
Και όλα αυτά θα μου πεις θα γίνουν με τα 50 λεπτά περίπου, αύξηση στο ψωμί;
Ναι ΚΑΙ με τα 50 λεπτά στο ψωμί !50 από δω, 50 από κεί, 50 παραπέρα, για δες πώς αδειάζει φασούλι φασούλι το σακούλι.
Κάποιοι δεν θα νιώσουν ποτέ αυτό το καθημερινό ζόρι . Και αν είσαι γονιός είναι μεγαλύτερο .
Κοιτάς τα παιδιά στα μάτια,τα βλέπεις να παίζουν αμέριμνα αν είναι μικρά, ή να πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους αν είναι μεγάλα,για να βγάλουν και αυτά τις δικές τους πενταροδεκάρες_χαρτζηλικι,που τυπικά λέγεται μισθός και αναρωτιέσαι: "τι κάνω γαμωτο;τι λάθος έκανα ;τι κόσμο παραδίνω σε αυτά τα παιδιά; Πως θα φτιάξουν τη ζωή τους;πως θα ανοίξουν δικό τους σπίτι; "
Και αν είσαι συνταξιούχος,που δούλευες μια ζωή πληρώνοντας φόρους για να έρθει η ώρα να πάρεις τη σύνταξη σου και να ξεκουραστείς επιτέλους,για να ζήσεις αυτά τα περήφανα γηρατειά που ακούγαμε όλοι, τώρα βγάζεις τα ψιλά που πετούσες σε κείνο το μπωλακι και τα μετράς ,ένα ένα ,για να δεις αν βγαίνει για μια φρατζόλα ψωμί και ένα γιαουρτάκι ίσως για το βράδυ. Είναι και τα φάρμακα βλέπεις,πόσο να χρωστάς στο φαρμακείο άραγε; να ναι καλά και η _ο φαρμακοποιός που βοηθά όπως μπορεί. Πρέπει να αντέξουν λίγο ακόμη εκείνα τα περήφανα γηρατειά που λέγαμε,για να ξαναβρούν την αξιοπρέπεια που τους έκλεψαν.
1,30 μισό κιλό ψωμί... Το ψωμί,που χορταίνει κόσμο φτηνά.
Με μία φέτα ψωμί και ένα κομμάτι τυρί στο χέρι, βγαίναμε στους δρόμους για να παίξουμε σαν παιδιά,χορτάτα σχεδόν και με λίγες ελιές μαζί άντε και λίγο σαλάμι ήταν το δεκατιανό στη δουλειά.
Βρεγμένο με λίγη ζάχαρη κάποτε, ήταν το επιδόρπιό μας.Σε αλλοτινές εποχές. Στα χρόνια τα κατοχικά, μετά το πόλεμο.Αυτές που πάνε να επαναφέρουν τώρα. Και ας μην έχουμε πόλεμο τώρα, εμείς εδώ, όχι ακόμα τουλάχιστον και ας μην είναι ορατός ο εχθρός,σκοτώνει κανονικά.
Βγάλε το ένα, γιατί ακρίβυνε,βγάλε το άλλο, είχε μείνει μόνο το ψωμί.
Τώρα και το ψωμί τραβά την ανηφόρα της ακρίβειας, λες και είναι είδος πολυτελείας, το ψωμί ρε, το ψωμάκι που έγινε παντεσπάνι κυρά Αντουανέτα μου.
Γιατί κάποιοι θέλουν να επαναφέρουν τον κόσμο στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις. Γιατί κάποιοι θέλουν να κάνουν την μεγάλη επανεκκίνηση του κόσμου τούτου,αφού φορτώθηκαν νέες εφαρμογές και ρυθμίσεις. Πολλά τα πλούτη βλέπεις , πολλά τα λιοντάρια που διεκδικούν όλο και μεγαλύτερη μερίδα .
Και η μερίδα που αρπάζουν είναι η δική μας .
Η ζωή που κλέβουν είναι η δική μας.
Οι πατρίδες που χάνονται είναι οι δικές μας.
Τα παιδιά που σκοτώνονται είναι τα δικά μας.
Τα στομάχια που γουργουρίζουν από την πείνα είναι τα δικά μας.
Τα βομβαρδισμένα σπίτια είναι τα δικά μας.
Τα σπίτια των πλειστηριασμών είναι τα δικά μας.
Τα παιδιά_γρανάζια των μηχανών τους,είναι τα δικά μας.
Τα πεινασμένα και άρρωστα ,τα παρατημένα και όχι περήφανα γηρατειά,είναι οι δικοί μας γονείς, είναι τα δικά μας γερόντια.
Όλοι εμείς ,νέοι γέροι, παιδιά,μεσήλικες της καθημερινότητας ,είμαστε απλά τα σκαλοπάτια που πατούν, για να γίνουν κάποιοι πλουσιότεροι.
Για αυτούς δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από απλά νούμερα που σβήνουν όποτε δεν τους βγαίνει το νούμερο στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
1,30 μισό κιλό ψωμάκι , γιατί κάποιοι παίζουν πόλεμο με στρατιωτάκια .
Μόνο που δεν είναι παιχνίδι τούτο,έχει σάρκα και αίμα που χύνεται αφειδώς ,για να ζουν αυτοί καλύτερα.
Απόλυτα προστατευμένοι πίσω από άπαρτα κάστρα τους, σκυμμένοι πάνω από μια μακέτα που απεικονίζει τον κόσμο. Αφαιρούν ,προσθέτουν,διαιρούν ,πάνω στον χάρτη , εμένα,εσένα,τον διπλανό μας.... Και πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους. Και εμείς για αυτούς, είμαστε μηδενικά που μηδενίζουν ό,τι πολλαπλασιάζουν.
Για αυτό και το σβήνουν χαλαρά. Ο κόσμος που ξαναμοιράζουν, είμαστε εμείς. Τα χώματα που καταστρέφουν είναι τα δικά μας. Για αυτά νοιάζονται μόνο,όχι για μας.
Μόνο εμείς μπορούμε να μας νοιαστούμε και να μας φροντίσουμε. Μόνο εμείς μπορούμε και πρέπει να σώσουμε εμάς. Μόνο εμάς έχουμε...
Και ας μετράμε τα ψιλά για να πάρουμε μισό κιλό ψωμί και κρέας, αν περισσέψει κάτι από τον μισθό. Μισό κιλό ψωμί των 1,30 αρκεί για να μας δώσει την δύναμη να τους στείλουμε στον γεροδιάολο.
Τους περιμένει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου