Κωνσταντίνα Τσέλιου*
Μέσα σε αυτή τη διαρκή τρέλα που ονομάζουμε ζωή, αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι πολύ συχνά χανόμαστε μεταξύ μας. Κλεισμένοι μέσα στα καλοσχηματισμένα τετραγωνάκια μας, αγωνιώντας να βγάλουμε τη μέρα εις πέρας και να βάλουμε τέλος στις εκκρεμότητές μας, ξεχνάμε ότι είμαστε μέρος ενός συνεκτικού συνόλου και προχωράμε μόνοι. Βαδίζουμε δίπλα-δίπλα με αμέτρητους, το ίδιο χαμένους με εμάς συνεπιβάτες, διασχίζουμε τα ίδια μέρη και όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να συναντηθούν τα βήματά μας. Προτιμάμε να περνάμε μόνοι μας τα βάσανά μας και καθ’όλη την διάρκεια της μέρας είμαστε βυθισμένοι στις σκέψεις και στα προβλήματά μας.
Στο μετρό, στο λεωφορείο, στο δρόμο και στο πλοίο, κινούμαστε έχοντας έτοιμο στην άκρη του μυαλού μας τον προορισμό και, ενώ πολλοί από εμάς αγαπάμε την ποίηση και δηλώνουμε εντυπωσιασμένοι από τη φράση του Κωνσταντίνου Καβάφη, όπου σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, στην πράξη λειτουργούμε αλλιώς. Βλέμματα προσηλωμένα στο πάτωμα και στο παράθυρο, σε μία προσπάθεια απόδρασης από τη ζοφερή πραγματικότητα και μουσική, για να χαθούμε για λίγο μέσα σε μέρη μακρινά. Και καθώς ολοένα και περισσότερο ακροβατούμε ανάμεσα σε ένα ξεθωριασμένο παρελθόν και ένα άχρονο μέλλον, αφήνουμε τις στιγμές του παρόντος να κυλάνε ανούσια.
Κάθομαι και σκέφτομαι γιατί να λειτουργούμε ως μεμονωμένα κομμάτια, όταν όλοι μαζί μπορούμε να ενώσουμε το παζλ; Γιατί να συνεχίζουμε να είμαστε απομακρυσμένοι, όταν όλοι μας περνάμε από τα ίδια βάσανα, τις ίδιες χαρές και λύπες; Θα ήταν πολύ πιο όμορφο αν αντί για άψυχα αντικείμενα κοιτάζαμε ανθρώπους. Αν το ψυχρό μας βλέμμα, άλλαζε με ένα βλέμμα αγάπης και καλοσύνης. Αν βρίσκαμε τη μουσική που ψάχνουμε στα ακουστικά μας μέσα στις ομιλίες των γύρω μας.
Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους που κάνουν αυτή την υπέρβαση και ενώ ξέρω ότι ίσως και να μην είναι τόσοι πολλοί, είναι αρκετοί για να με κάνουν να διατηρήσω την ελπίδα μου για την ύπαρξη ενός κόσμου με ανθρώπινο πρόσωπο. Όσο και αν συχνά απογοητευόμαστε από τα γεγονότα και τις καταστάσεις, όσο και αν μας πληγώνει η αδιαφορία που μπορεί να βιώνουμε, υπάρχουν ακόμα δίπλα μας άνθρωποι ξεχωριστοί. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν παραδίδονται μέσα στη δίνη του χρόνου και της απρόσωπης πραγματικότητας. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν οχυρώνονται πίσω από τον ασφαλή τους εαυτό. Δεν χρειάζονται πολλά για να τους καταλάβεις. Αρκεί ένα ζεστό χαμόγελο, ένα ζωντανό βλέμμα, ένα νεύμα καλοσύνης, μία όμορφη κουβέντα. Πράγματα τόσο απλά, που σήμερα πολλές φορές φαντάζουν σπάνια. Μπορείς να τους συναντήσεις στα πιο απλά και καθημερινά μέρη, στην πιο τυχαία συναναστροφή, και όμως είναι ικανοί να σου γεννήσουν τα πιο αγνά συναισθήματα, αφού το ειλικρινές άπλωμα του χεριού από άνθρωπο σε άνθρωπο, συμπεριλαμβάνει μέσα του συμπυκνωμένη ολόκληρη την σωτηρία της ανθρωπότητας.
Αυτούς τους ανθρώπους, εγώ τους ονομάζω όμορφους διαβάτες της ζωής. Γιατί αντιλαμβάνονται την ανθρωπότητα ως ένα μεγάλο καράβι και τους υπόλοιπους ανθρώπους ως ισότιμους συνταξιδιώτες. Γιατί καταλαβαίνουν ότι για να περάσουμε τη φουρτούνα, αρκεί να κάνουμε όλοι μαζί κουπί. Γιατί προχωράνε στο άγνωστο, με μόνο σημείο αναφοράς τον άνθρωπο. Γιατί ξέρουν ότι για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να είμαστε έτσι. Θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να είμαστε έτσι. Δύτες μέσα στο βυθό των στιγμών, χωρίς να ξεχνάμε τους συνοδοιπόρους μας, αφού χωρίς αυτούς ταξίδι δεν υπάρχει. Όμορφοι διαβάτες της ζωής, αφού χωρίς την αληθινή ομορφιά δεν υπάρχει ζωή.
Κωνσταντίνα Τσέλιου*
Ονομάζομαι Κωνσταντίνα Τσέλιου και σπουδάζω στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στο ΕΚΠΑ. Διαβάζω βιβλία, αγαπάω τη μουσική και παίζω κιθάρα. Έχω μία ιδιαίτερη αγάπη προς τη λογοτεχνία και την ποίηση ενώ ανέκαθεν το γράψιμο ήταν η διέξοδός μου. Πιστεύω στην ομορφιά αυτού εδώ του κόσμου και κυρίως στη δύναμη που διαθέτουμε για να τον κάνουμε καλύτερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου