Ας πούμε κάποια πράγματα με τ' όνομά τους...

Μαρία Στρίγκου

Είμαστε κότες, ναι, όπως τ' ακούτε, κο κο κο κοτούλες κι ούτε καν ελευθέρας βοσκής, κότες συνδεδεμένες με μια κάνουλα θρέψης, μη φανταστείτε θρεπτικό υλικό και βιταμίνες, μήτε καν καλαμπόκι, σκ@τ@ μας ταίζουν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, κότες ακίνητες μέσα σε μια ανήλιαγη αποθήκη - κοτέτσι - εκκολαπτήριο, κότες που γεννιούνται, ζούνε και πεθαίνουν μέσα στα περιττώματά τους. Κότες που χρησιμεύουν μόνο για εκμετάλευση και παραγωγή νεαρών νεοσσών που θα τις διαδεχτούν κάποια στιγμή στην παραγωγή.

Κάποτε κάποτε το αφεντικό βλ. πρωθυπουργός, μας πετάει από ένα σπυρί καλαμπόκι σαν επιβράβευση.

 Power pass χαχαχα τα ποσά είναι ΜΟΝΟ ευτελή μπροστά στον όλεθρο των λογαριασμών της ΔΕΗ, 

Fuel pass να συνεχίσω ή φτάνει;

Μας περιφρονούν, μας αδικούν, μας ληστεύουν, μας βιάζουν, μας σκοτώνουν μπροστά στα μούτρα μας πια, ούτε καν στα κρυφά και στα σκοτεινά, ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ και στ' αρχ@δι@ τους. Γιατί;

Μα γιατί είμαστε κότες.

Μια παρέα απατεώνες και λαμόγια μας ξεφτιλίζει στα πέρατα του κόσμου, τη χώρα που γέννησε την Ύβρι, την Άτη, τη Νέμεση. Η τίσις (τιμωρία) χάθηκε κάπου στον βούρκο που ονομάζεται ελληνική δικαιοσύνη.

 
Και πώς αντιδρούν σε όλα αυτά οι κότες; Κακαρίζοντας μπροστά σε μια οθόνη. Μεγάλη εφεύρεση η οθόνη. Την ίδια στιγμή που ανοίγεις το στόμα σου να διαμαρτυρηθείς σε μπουκώνει ακόμα περισσότερο με σκ@τ@. Σε αποκοιμίζει. Γράφεις εδώ ή όπου αλλού και νομίζεις πως κάτι έκανες. 

Κο κο κο έκανες.

 
Η οργή ξεφουσκώνει, ξεθυμαίνει, ξεχνάς, χτες είχε πανσέληνο, η θάλασσα είναι δροσερή και το ποίημα είναι μελαγχολικό.

 
Κο κο κο.

Αυτό θέλουν, να νομίζεις πως αντιδράς, να ξεχνιέσαι, να χάνεσαι μέσα στους διαδρόμους της οθόνης, να είσαι μόνος σου κλεισμένος σ' ένα διαμέρισμα, να πεινάς - για πάνε μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ κι έλα μίλα μου - να φοβάσαι, να μην έχεις μία στην τσέπη σου και να νομίζεις πως διαφεντεύεις τον κόσμο απ' το πληκτρολόγιο/τηλεκοντρολ/κινητό σου.

Χτες ένας της κλίκας τους, κρίθηκε ένοχος για δύο βιασμούς - αυτή η πρόεδρος που ψήφισε αθώος ήθελα να 'ξερα δεν έχει παιδιά; δεν έχει φιλότιμο; δεν έχει τίποτα κάτω απ' το πετσί της; - και αφέθηκε ελεύθερος, να πάει σπιτάκι του, να κοιμηθεί στο κρεβάτι του. Προχτές και ένας άλλος βιαστής το ίδιο, ο δολοφόνος Κορκονέας το ίδιο.

 
Σοβαρά δεν φοβάστε; Δεν σας τρομάζει όλη αυτή η νομιμοποίηση της σαπίλας και της βίας; Δεν ανησυχείτε για τις κόρες και τους γιούς σας;

Δεν άκουσα, τι είπατε; Α ναι...κο κο κο 

Σημείωση: Η Μαρία Στρίγκου
Δουλεύει στο Αντικαρκινικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Αθηνών "Ο Άγιος Σάββας"1990 έως σήμερα
Σπούδασε Counseling psychology στο Middlesex University

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---