Ένα μικρό διήγημα για τα κοινωνικά στερεότυπα που πολλές φορές αποκλίνουν από την αληθινή ζωή. Άνθρωποι που για τα κοινωνικά στερεότυπα θεωρούνται «αμόρφωτοι» μπορούν να σου διδάξουν πολλά, ουσιαστικότερα και πιο ολοκληρωμένα μαθήματα ζωής ακόμα και από ένα πανεπιστημιακό συνέδριο.
Η κυρία Μαρία ήταν μία καλή κυρία. Τα άσπρα της μαλλιά πρόδιδαν το πέρασμα του χρόνου και τα λόγια της την εμπειρία της ζωής. Μπορεί να μην ήταν μορφωμένη με την πανεπιστημιακή έννοια, αλλά είχαν δει τα μάτια της πολλά.
Μιλούσαμε, τη συναντούσα στην εκκλησία, όπως οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, έτσι και αυτή είχε ανατραφεί να πιστεύει. Ήταν τυπική σε θέματα πίστεως, πάντοτε την έβλεπα να κοινωνά, να κρατάει μία σακούλα με εικονίτσες τις οποίες μοίραζε.
Μιλούσαμε, είχαμε έρθει κοντά. Την έβλεπα να μεταφέρει μαζί της ένα τετράδιο στο οποίο κατέγραφε τις σκέψεις της. Δεν είχε και ανθρώπους δικούς της κοντά της, οπότε με αυτή την καταγραφή αισθανόταν ένα μοίρασμα.
Μία μέρα τη συνάντησα στο πάρκο στην κοντινή μας γειτονιά.
-Έλα κορίτσι μου, είπε, να σου δείξω το τετράδιό μου. Να διαβάσεις μερικές σκέψεις μου να μου πεις τη γνώμη σου. Είσαι το πρώτο άτομο που θέλω να τις μοιραστώ.
-Ευχαρίστως κυρία Μαρία, της αναφέρω.
Ανοίγω το τετράδιο, το ξεφυλλίζω, τι να δω; Ανορθόγραφες λέξεις παντού, κείμενα που δεν μπορούσα να τα διαβάσω εύκολα, εξαιτίας αυτής της έλλειψης ορθογραφίας.
Επειδή ήμουν ένα άτομο που διαχρονικά έτρεφε μεγάλη αγάπη στη σωστή συγγραφή των λέξεων, δεν άντεξε ο εγκέφαλός μου με αυτό που διάβαζε. Άρχισα να γελάω, έσκασαν τα χείλη μου, με κόπο προσπαθούσα να κρύψω τη φάτσα μου. Φαινόταν όμως η ειρωνεία μου, ακόμα και κρυμμένη.
Φάνηκε όμως, αυτή μου η ειρωνική διάθεση στην κυρία Μαρία. Αν και δε μίλησε, πήρε το τετράδιο και σηκώθηκε να φύγει. Δίχως να με χαιρετήσει.
Πέρασαν οι μέρες, αλλά το μυαλό μου δε σταμάτησε να σκέφτεται εκείνο το απρόοπτο γεγονός. Και στενάχωρο. Σκεφτόμουν πως θα στεναχώρησα, άθελά μου, έναν άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας. Ήθελα να τη δω και να της ζητήσω συγγνώμη. Ήμουν ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύτηκε και εγώ φάνηκα ανάξια της εμπιστοσύνης.
Περνούσαν οι μέρες και η κυρία Μαρία άφαντη.
Δεν πέρασε μία εβδομάδα και τη συναντώ τυχαία ξανά στο πάρκο.
-Κυρία Μαρία τι κάνετε; Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για την προηγούμενη φορά, αντέδρασα προσβλητικά και σκεφτόμουν πως σας στεναχώρησα.
-Παιδί μου, είπε, γνωρίζω πως δεν είμαι καλή στην ορθογραφία. Ξέρω πως δεν είμαι μορφωμένη. Ο καημός μου είναι πως δε μορφώθηκα. Αλλά δεν είχα επιλογή, από μικρή στα χωράφια. Άφησα το σχολείο επειδή έμεινα ορφανή από μικρό κοριτσάκι και έπρεπε να στηρίξω την οικογένειά μου. Έμεινα πίσω στη μόρφωση, επειδή έπρεπε να δουλεύω σκληρά…
Δεν είχα ιδέα ότι ένας άνθρωπος που εσύ μπορεί να κρίνεις επιφανειακά, να κρύβει μία ιστορία που εσύ δε φαντάζεσαι καν. Από τότε, δε σχολίασα ποτέ ξανά την ορθογραφία κανενός…
Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου