Από διότι
Ο ένας πόλεμος μετά τον άλλον. Οι ειδήσεις προαναγγέλλουν την επόμενη φάση της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Το αίμα των ανθρώπων και των λαών ρέει χωρίς σταματημό. Οι μάχες και οι αιματοχυσίες γίνανε καθημερινές και η προβολή της φρίκης από τα ΜΜΕ είναι τόσο συχνές που δεν μας εντυπωσιάζουν πια.
Τα εγκλήματα μικρά και μεγάλα, με ετικέτα και χωρίς ετικέτα, αυτά που γίνονται γνωστά κι άλλα που περνάνε στα ψιλά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά σε κάθε τομέα της ζωής έγιναν η κανονικότητα της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζούμε.
Συνηθίσαμε σε τέτοιο βαθμό που και το πιο παράλογο και το πιο αποκρουστικό έφτασε να φαίνεται φυσιολογικό. Μικρά εγκλήματα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν όλα μαζί το μεγάλο έγκλημα, που δεν είναι άλλο από τον αγώνα επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος που ζούμε.
Θύτες αδίστακτοι και θύματα απελπισμένα. Αυτό που στο όνομα του επιχειρηματικού κέρδους εν ψυχρώ δολοφονεί λαούς, κατεδαφίζει ζωές, ακρωτηριάζει ελπίδες και όνειρα, καταρρακώνει τα όνειρα των νέων, επιβάλλει την εργασιακή κόλαση, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα δημιουργώντας οδυνηρά ατομικά και συλλογικά αδιέξοδα.
Κίνδυνος μέγας προειδοποιεί ο Μπρεχτ:
Όταν έρχονται και φεύγουν σαν βροχή τα εγκλήματα
“Όπως εκείνος που φέρνει μια σημαντική επιστολή στο γκισέ εκτός των ωρών εργασίας του ταχυδρομείου: και το γκισέ είναι κλειστό
όπως εκείνος που θέλει να προειδοποιήσει την πόλη για την επερχόμενη πλημμύρα ‒ μιλάει ωστόσο ξένη γλώσσα: και κανένας τί λέει δεν καταλαβαίνει
όπως ο ζητιάνος που χτυπάει για πέμπτη φορά την πόρτα εκείνη που του είχαν ανοίξει τις προηγούμενες τέσσερις: και μένει τώρα, την πέμπτη του φορά, πεινασμένος
όπως ο πληγωμένος που τρέχει το αίμα του, ενώ περιμένει τον γιατρό: και το αίμα του συνεχίζει να τρέχει,
έτσι ερχόμαστε κι εμείς και γράφουμε και λέμε για τα κακά που έχουμε τραβήξει και για τα εγκλήματα που έχουμε υποστεί.
Την πρώτη φορά που αναφέραμε ότι σφάζανε τους φίλους μας με μέτρο και αραιά-αραιά, βγήκε μια κραυγή απόγνωσης και φρίκης. Είχανε σφάξει, τότε, εκατό. Όταν όμως ύστερα σφαχτήκαν χίλιοι, και τελειωμό δεν είχανε οι σφαγές, απλώθηκε παντού σιωπή.
Όταν έρχονται και πέφτουν σαν βροχή τα εγκλήματα, κανείς τότε δεν βγαίνει να φωνάξει “Σταματήστε!”.
Όταν τα εγκλήματα γίνονται σωρός, γίνονται και αόρατα.
Όταν τα βάσανα είναι αβάσταχτα και θεριεύει ο πόνος, κραυγή από πουθενά δεν ακούγεται.
Γιατί και οι κραυγές… έτσι πέφτουνε κι αυτές… σαν βροχή, σαν βροχή καλοκαιριάτικη.”
21 αιώνας. Και φτάσαμε στο τελευταίο στάδιο που αναφέρει ο Μπρεχτ. Όσο τα εγκλήματα πολλαπλασιάζονται και γίνονται όλο και πιο φρικτά, όσο δεν αντιδρούμε συνηθίζοντάς τα σιγά σιγά, όσο η αλλοτρίωση και η ευπείθεια μειώνει την αντιληπτική μας ικανότητα, όσο αναγνωρίζουμε τη βαρβαρότητα ως το μόνο αποδεκτό τρόπο ζωής και συνύπαρξης, γινόμαστε χωρίς να το συνειδητοποιούμε κομμάτι αυτής της φρίκης, συμμέτοχοι αυτού του εγκλήματος.
Θύματά του είμαστε εμείς σαν σύνολο κι ο καθένας χωριστά. Δεν έχουμε πολλές επιλογές. Ή με την ανοχή και την αδράνειά μας θα επιτρέψουμε στους δυνάστες μας να εγκληματούν και να λεηλατούν το μόχθο και τις ζωές μας ή θα σηκώσουμε αποφασιστικά το ανάστημά μας για τους σταματήσουμε. Τα εγκλήματα του καπιταλισμού δεν πρέπει να τα συνηθίσουμε. Δε θα ξεπουλήσουμε τη βούληση μας ούτε θα συνεχίσουμε να αυτοχειριαζόμαστε και να δίνουμε άσυλο στο εγκληματικό σύστημα που μας αφανίζει μέρα με τη μέρα. Στις εκλογές που έρχονται ας το κάνουμε φανερό.
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου