Τον Ιανουάριο του 1925, η Αλάσκα βρέθηκε σε κρίση. Η μικρή πόλη Nome, στα νότια παράλια της, είχε έλλειψη σε αντιφλεγμονώδη διφθερίτιδα. Τα αποθέματα έχουν όλα λήξει και ο ανεφοδιασμός τους καθυστερεί τραγικά. Ο μοναδικός γιατρός της πόλης, Curtis Welch, φροντίζει αρκετά παιδιά με αμυγδαλίτιδα. Αρχικά, δε θεωρεί πως πρόκειται για διφθερίτιδα, γιατί δεν υπάρχουν συμπτώματα. Όταν, όμως, τέσσερα παιδιά πεθαίνουν και όλο και περισσότεροι ασθενείς εμφανίζονται, αρχίζει να ανησυχεί.
Στα μέσα του μήνα, πραγματοποιεί αυτοψία σε ένα τρίχρονο αγόρι, επιβεβαιώνοντας τον φόβο της διφθερίτιδας. Την επόμενη μέρα, χορηγεί ένα ληγμένο φάρμακο κατά της νόσου σε ένα επτάχρονο κορίτσι με τα ίδια συμπτώματα, ελπίζοντας στη θεραπεία της. Δυστυχώς, το κορίτσι θα πεθάνει μέσα σε λίγες ώρες. Μη μπορώντας να κάνει τίποτα χωρίς αντίδοτα, ο Welch ειδοποιεί τον δήμαρχο George Maynard, ο οποίος θέτει τη πόλη σε καραντίνα και ειδοποιεί τις γύρω πόλεις. Η Αλάσκα βρίσκεται σε κίνδυνο επιδημίας.
Αμέσως επικρατεί πανικός. Η επιδημία είναι εξαιρετικά θανατηφόρα και τα μοναδικά αποθέματα του φαρμάκου βρίσκονται στη πόλη Anchorage, 500 μίλια μακριά. Το μοναδικό αεροπλάνο που διέθετε η πόλη είχε παγώσει, περιπλέκοντας την κατάσταση. Το συμβούλιο της πόλης αποφάσισε, τελικά, να μεταφέρει το φάρμακο μέσω έλκηθρων και μιας ομάδας σκύλων. Η αποστολή χωρίστηκε σε τρεις ομάδες. Το σχέδιο ήταν να μεταφερθεί το φάρμακο με τρένο από το Anchorage στη πόλη Nenana και από εκεί στη Nome.
Περισσότεροι από 20 άνθρωποι έλαβαν μέρος στην αποστολή, έχοντας να αντιμετωπίσουν αντίξοες συνθήκες και χιονοθύελλες με θερμοκρασίες 31 ° C υπό του μηδενός. Πρώτος παρέλαβε το φάρμακο ο “Wild Bill” Shannon, ο οποίος έχασε τέσσερα από τα σκυλιά του κατά το εγχείρημα, παλεύοντας με τους -50° C . Στη συνέχεια, το παρέδωσε στον Νορβηγό, Leonhard Seppala, και στην ομάδα σκυλιών του, με επικεφαλή έναν σκύλο ονόματι Togo, που εκτέλεσε και το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο τμήμα της διαδρομής.
Τα τελευταία 55 μίλια της διαδρομής ανέλαβε ο Νορβηγός Gunnar Kaasen, με την ομάδα σκυλιών του, με επικεφαλή τον σκύλο ονόματι Balto.
Ο Balto ήταν ένα Σιβηρικό χάσκι με εξαιρετικές ιχνηλατικές ικανότητες, παρά το νεαρό της ηλικίας του και της απειρίας του σε αποστολές. Ο Balto έσωσε την ομάδα όταν έπεσε στο ποταμό Topkok και παρέμεινε στο μονοπάτι παρά τις χιονοθύελλες και τις αντίξοες συνθήκες μηδενικής ορατότητας. Η ομάδα ουσιαστικά ταξίδεψε, σχεδόν εξ ολοκλήρου, στο σκοτάδι. Επιπλέον, ο Balto κινήθηκε γρηγορότερα από όλες τις ομάδες, ολοκληρώνοντας την αποστολή σε πεντέμισι μέρες, στις 2 Φεβρουαρίου 1925.
Το φάρμακο χορηγήθηκε έγκαιρα, σώζοντας τον εναπομείναντα πληθυσμό και καταλύοντας την επιδημική κρίση. Επειδή ο Balto έφερε το αντίδοτο, γρήγορα έγινε αγαπητός από τους πολίτες και τιμήθηκε από τους προέδρους της Αλάσκα και της Αμερικής. Ένα άγαλμα του στήθηκε στο κεντρικό πάρκο του Μανχάταν, ένα χρόνο μετά την κρίση. Ακόμη, το 1995, η Universal Pictures κυκλοφόρησε μια παιδική ταινία με το ταξίδι, θέλοντας να αφήσει αξέχαστο το εγχείρημα.
Η δόξα του, όμως, ήταν σύντομη. Όταν ο Kaasen συνταξιοδοτήθηκε, τα σκυλιά πουλήθηκαν σε όποιον πλήρωνε περισσότερο. Κατέληξαν αλυσοδεμένα σε ένα μουσείο νεανικής τέχνης και σε freak show στο Λος Άντζελες. Η σωτηρία τους ήρθε χρόνια αργότερα, όταν ο επιχειρηματίας George Kimble σε επίσκεψη του ανακάλυψε πως τα σκυλιά βρισκόταν σε ένα ανθυγιεινό, γι’αυτά, κλίμα και ήταν κακομεταχειρισμένα. Ο Kimble συνεργάστηκε με την εφημερίδα «The Plain Dealer», για να ξεσκεπάσει το έγκλημα και να αποκαταστήσει τα σκυλιά. Τελικά, έφερε τον Balto και τα έξι εναπομείναντα σκυλιά στον ζωολογικό κήπο Brookside του Cleveland, μέσα σε φρενίτιδα ενθουσιασμού των κατοίκων.
Ο Balto έμεινε εκεί μέχρι τα δεκατέσσερα του χρόνια, όπου και πέθανε. Μετά το θάνατο του, βαλσαμώθηκε και δωρήθηκε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της πόλης. Το 1998, το νομοθετικό σώμα της Αλάσκα ψήφισε το ψήφισμα «Bring Back Balto». Το Μουσείο, όμως, αρνήθηκε. Ωστόσο, τον Οκτώβριο του 1998, ο Balto δόθηκε για πεντάμηνη παραμονή στο Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης του Anchorage. Η έκθεση είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που ο Balto έμεινε ως έκθεμα εκεί μέχρι το 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου