Της Λίλα Μήτσουρα
Και κάθε που νυχτώνει, τώρα που χειμώνιασε, κοιτάζω το ρολόι για να δω αν πήρε ανάσα ο χρόνος. Και πέρασε της Αγίας Άννας και ήρθε του Αγ.Σπυρίδωνα και η ανάσα του χρόνου έγινε σπυρί.
Και γω τρέχω να δω κάθε φορά πόσο άργησε σήμερα το ηλιοβασίλεμα.
Δεν είναι όλα τα ηλιοβασιλέματα ωραία. Δεν βάφει με χρώματα ωραία τον ουρανό. Κάποια είναι τόσο σκοτεινά. Ούτε εγώ κάθομαι κάπου ψηλά σε κάποιο ειδυλλιακό νησί, σαν και τις φωτογραφίες που βλέπω στα περίπτερα, για να το θαυμάσω.
Και δεν είναι καλοκαίρι. Ένας ακόμα χειμώνας μόλις έχει ξεκινήσει. Προχωράει αργά και αγγίζει τα Χριστούγεννα. Σέρνει τα βήματα του βαριά και κουβαλά πολύ σκοτάδι μαζί του. Το απιθώνει κάτω και αυτό ξεχύνετε παντού και κρύβει την εντυπωσιακή έξοδο του ήλιου, κρύβει το τελευταίο φως που κάνει την νυχτιά να μη φαντάζει τόσο τρομακτική.
Νυχτώνει νωρίς πια, αργεί τόσο το ξημέρωμα.....
Μην ανάψεις το φως! Κάτσε λίγο να δούμε τα πολύχρωμα λαμπιόνια του έλατου. Ας είναι ψεύτικο το δέντρο, ας είναι ψεύτικο το φως, κάνει το σκοτάδι υποφερτό, σχεδόν όμορφο. Τόσο όμορφο που σχεδόν δεν με τρομάζει. Κοιτάζω το αλαζονικό ανάβοσβημα τους, σβήνουν σίγουρα ότι θα ξανανάψουν αμέσως. Και γω τα θαυμάζω. Ποιο χρώμα σου αρέσει πιο πολύ? Εμένα το κόκκινο, όχι, όχι, το πράσινο, ή μήπως το μπλε? Ένα είναι σίγουρο, τα λευκά δεν μου αρέσουν καθόλου. Είναι πολύ σκληρό το φως τους.
Δεν ομορφαίνει το σκοτάδι μου. Και αφού χάνομαι μέσα του ας είναι τουλάχιστον πιο γλυκό. Το λευκό δεν παίρνει την ματιά μου και αυτή ξεστρατίζει και βλέπει σκιές γύρω. Φαντάζουν τρομερές και γω μέρες που είναι γιορτινές δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να ζήσω το παραμύθι που ζούσα παιδάκι. Εκείνο το παραμύθι που δεν έχει δράκο μέσα, αλλά μια αγαπημένη σκιά, την πιο λατρεμένη σκιά που ξέρω.
Αυτήν του Άγιου Βασίλη.
Την είχες δει? Εγώ ναι! Ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει. Αλλά ποτέ δεν την πρόλαβα, ποτέ σου λέω, εσύ? Και όχι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι δεν ήταν ο μπαμπάς μου. Ήταν σου λέω ο Άγιος Βασίλης! Αφού τον είχα δει, είμαι απόλυτα σίγουρη. Φέτος θα τον ανασύρω από την μνήμη μου και θα κοιτάζω πάλι να τον δω να περνάει. Τι δώρο να ζητήσω άραγε? Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Εσύ ξέρεις τι θα του ζητήσεις?
Οι όμορφες μνήμες με κάνουν και ξεχνώ για λίγο ότι και σήμερα νύχτωσε τόσο νωρίς. Και δεν άκουσα την ανάσα που πήρε ο χρόνος. Και αργεί τόσο η άνοιξη. Για το καλοκαίρι ούτε λόγος. Λοιπόν έλα να καθίσουμε εδώ, να βλέπουμε τα πολύχρωμα φωτάκια και να σκεφτούμε τι θα του ζητήσουμε. Θες και έναν κουραμπιέ?
Μου πέτυχαν φέτος. Μυρίζουν βούτυρο και βανίλια.
Έλα να φτιάξουμε εικόνα. Να προσθέσουμε ότι θέλουμε και όποιον θέλουμε. Θα κάνουμε για λίγο ότι είναι όλοι εδώ, παρόντες. Θέλεις? Θα φέρουμε όλους τους παιδικούς μας φίλους και θα παίξουμε πάρτα όλα. Πάλι έχω μαζέψει πολλά πενηνταράκια και δραχμούλες για το παιχνίδι. Και εννοείται πως δεν βάζουμε δίφραγκα. Μη χάσουμε πολλά εντάξει?
Θα γίνω για λίγο παιδί πάλι. Γιατί έπαψα από καιρό να είμαι παιδί. Δεν είμαι πια το παιδί κανενός. Αυτά τα Χριστούγεννα μετράω ακόμα μια απώλεια. Αλλά στην εικόνα αυτή θα τις βάλω μέσα και τις δύο απουσίες μου. Θα γίνω και πάλι μικρό κορίτσι και θα έχω και την μαμά μου και τον μπαμπά μου και θα περιμένω το δώρο του Αϊ Βασίλη. Κακό είναι?
Αυτές τις γιορτές θα ανασύρω τις αναμνήσεις μου έξω και ας πονάνε. Κάπου μέσα τους υπάρχει και η δύναμη της νιότης και αυτήν την χρειάζομαι. Έχουν κρύψει μέσα τους και το χαμόγελο και την άγνοια κινδύνου. Εκεί στα σπλάχνα τους υπάρχει και η ζεστή αγκαλιά των γονιών μου, το στήθος τους που ακουμπούσα κλαίγοντας γοερά όταν το μόνο που με πονούσε ήταν τα γδαρμένα μου γόνατα.
Εκεί θα σταματήσω τον χρόνο.
Ναι θα το ζήσω έτσι όπως μου αρέσει. Γιατί με τρομάζει που νυχτώνει τόσο γρήγορα. Με τρομάζει ο χειμώνας που μόλις ξεκίνησε. Και αυτήν την ανάσα του χρόνου δεν την άκουσα σου λέω. Να πάρω κουράγιο ότι μεγαλώνει η μέρα. Θα έρθει η ώρα που θα σβήσουν τα λαμπιόνια και τότε θα φανεί ολοκάθαρη η μαυρίλα του ουρανού που δεν άφησε το ηλιοβασίλεμα ελεύθερο.
Και είναι τόσο μεγάλες οι νύχτες του χειμώνα. Τόσες πολλές ώρες μέχρι να ξημερώσει. Ξημέρωμα, ναι αυτό είναι! Το βρήκα!
Να λοιπόν τι θα ζητήσω από τον παλιό μου παιδικό φίλο Αϊ Βασίλη. Να φέρει την αυγή πιο γρήγορα. Να πάρει την σκοτεινιά και να κάνει τον χρόνο να πάρει μεγάλη ανάσα για να φύγει η νυχτιά γρήγορα. Δεν είναι δύσκολο. Μια βαθειά ανάσα τώρα και άλλη μια μετά και μετά.... θα ελευθερώσει το φως.
Θα του γράψω ένα γράμμα. Αλλά πρώτα θα κάνω μια αφαίρεση για να γράψω ένα ωραίο γράμμα. Θα αφαιρέσω το 40 και θα κρατήσω το 7, και το αποτελέσμα θα είναι ένα μικρό κορίτσι. Ωραίααααα!!!!!!!!!
"Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, ήμουν ένα καλό κορίτσι, όλη τη χρονιά. Υπάκουο και πρόθυμο και δεν αντιμιλούσα στους μεγαλύτερους. Ήμουν ένα ήσυχο παιδί. Για αυτό σε παρακαλώ θα ήθελα να μου φέρεις ένα δώρο. Γιατί εδώ που μένω νυχτώνει γρήγορα και φοβάμαι το σκοτάδι. Εδώ που μένω είναι χειμώνας πολύ καιρό τώρα. Σε παρακαλώ Άγιε μου Βασίλη μπορείς να ελευθερώσεις τον ήλιο για να μας φέρει την Άνοιξη? ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!
Σε ευχαριστώ πολύ σε περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία, σε παρακαλώ μη με ξεχάσεις.
Με αγάπη Λίλα."
Και κάθε που νυχτώνει, τώρα που χειμώνιασε, κοιτάζω το ρολόι για να δω αν πήρε ανάσα ο χρόνος. Και πέρασε της Αγίας Άννας και ήρθε του Αγ.Σπυρίδωνα και η ανάσα του χρόνου έγινε σπυρί.
Και γω τρέχω να δω κάθε φορά πόσο άργησε σήμερα το ηλιοβασίλεμα.
Και δεν είναι καλοκαίρι. Ένας ακόμα χειμώνας μόλις έχει ξεκινήσει. Προχωράει αργά και αγγίζει τα Χριστούγεννα. Σέρνει τα βήματα του βαριά και κουβαλά πολύ σκοτάδι μαζί του. Το απιθώνει κάτω και αυτό ξεχύνετε παντού και κρύβει την εντυπωσιακή έξοδο του ήλιου, κρύβει το τελευταίο φως που κάνει την νυχτιά να μη φαντάζει τόσο τρομακτική.
Νυχτώνει νωρίς πια, αργεί τόσο το ξημέρωμα.....
Μην ανάψεις το φως! Κάτσε λίγο να δούμε τα πολύχρωμα λαμπιόνια του έλατου. Ας είναι ψεύτικο το δέντρο, ας είναι ψεύτικο το φως, κάνει το σκοτάδι υποφερτό, σχεδόν όμορφο. Τόσο όμορφο που σχεδόν δεν με τρομάζει. Κοιτάζω το αλαζονικό ανάβοσβημα τους, σβήνουν σίγουρα ότι θα ξανανάψουν αμέσως. Και γω τα θαυμάζω. Ποιο χρώμα σου αρέσει πιο πολύ? Εμένα το κόκκινο, όχι, όχι, το πράσινο, ή μήπως το μπλε? Ένα είναι σίγουρο, τα λευκά δεν μου αρέσουν καθόλου. Είναι πολύ σκληρό το φως τους.
Δεν ομορφαίνει το σκοτάδι μου. Και αφού χάνομαι μέσα του ας είναι τουλάχιστον πιο γλυκό. Το λευκό δεν παίρνει την ματιά μου και αυτή ξεστρατίζει και βλέπει σκιές γύρω. Φαντάζουν τρομερές και γω μέρες που είναι γιορτινές δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να ζήσω το παραμύθι που ζούσα παιδάκι. Εκείνο το παραμύθι που δεν έχει δράκο μέσα, αλλά μια αγαπημένη σκιά, την πιο λατρεμένη σκιά που ξέρω.
Αυτήν του Άγιου Βασίλη.
Την είχες δει? Εγώ ναι! Ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει. Αλλά ποτέ δεν την πρόλαβα, ποτέ σου λέω, εσύ? Και όχι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι δεν ήταν ο μπαμπάς μου. Ήταν σου λέω ο Άγιος Βασίλης! Αφού τον είχα δει, είμαι απόλυτα σίγουρη. Φέτος θα τον ανασύρω από την μνήμη μου και θα κοιτάζω πάλι να τον δω να περνάει. Τι δώρο να ζητήσω άραγε? Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Εσύ ξέρεις τι θα του ζητήσεις?
Οι όμορφες μνήμες με κάνουν και ξεχνώ για λίγο ότι και σήμερα νύχτωσε τόσο νωρίς. Και δεν άκουσα την ανάσα που πήρε ο χρόνος. Και αργεί τόσο η άνοιξη. Για το καλοκαίρι ούτε λόγος. Λοιπόν έλα να καθίσουμε εδώ, να βλέπουμε τα πολύχρωμα φωτάκια και να σκεφτούμε τι θα του ζητήσουμε. Θες και έναν κουραμπιέ?
Μου πέτυχαν φέτος. Μυρίζουν βούτυρο και βανίλια.
Έλα να φτιάξουμε εικόνα. Να προσθέσουμε ότι θέλουμε και όποιον θέλουμε. Θα κάνουμε για λίγο ότι είναι όλοι εδώ, παρόντες. Θέλεις? Θα φέρουμε όλους τους παιδικούς μας φίλους και θα παίξουμε πάρτα όλα. Πάλι έχω μαζέψει πολλά πενηνταράκια και δραχμούλες για το παιχνίδι. Και εννοείται πως δεν βάζουμε δίφραγκα. Μη χάσουμε πολλά εντάξει?
Θα γίνω για λίγο παιδί πάλι. Γιατί έπαψα από καιρό να είμαι παιδί. Δεν είμαι πια το παιδί κανενός. Αυτά τα Χριστούγεννα μετράω ακόμα μια απώλεια. Αλλά στην εικόνα αυτή θα τις βάλω μέσα και τις δύο απουσίες μου. Θα γίνω και πάλι μικρό κορίτσι και θα έχω και την μαμά μου και τον μπαμπά μου και θα περιμένω το δώρο του Αϊ Βασίλη. Κακό είναι?
Αυτές τις γιορτές θα ανασύρω τις αναμνήσεις μου έξω και ας πονάνε. Κάπου μέσα τους υπάρχει και η δύναμη της νιότης και αυτήν την χρειάζομαι. Έχουν κρύψει μέσα τους και το χαμόγελο και την άγνοια κινδύνου. Εκεί στα σπλάχνα τους υπάρχει και η ζεστή αγκαλιά των γονιών μου, το στήθος τους που ακουμπούσα κλαίγοντας γοερά όταν το μόνο που με πονούσε ήταν τα γδαρμένα μου γόνατα.
Εκεί θα σταματήσω τον χρόνο.
Ναι θα το ζήσω έτσι όπως μου αρέσει. Γιατί με τρομάζει που νυχτώνει τόσο γρήγορα. Με τρομάζει ο χειμώνας που μόλις ξεκίνησε. Και αυτήν την ανάσα του χρόνου δεν την άκουσα σου λέω. Να πάρω κουράγιο ότι μεγαλώνει η μέρα. Θα έρθει η ώρα που θα σβήσουν τα λαμπιόνια και τότε θα φανεί ολοκάθαρη η μαυρίλα του ουρανού που δεν άφησε το ηλιοβασίλεμα ελεύθερο.
Και είναι τόσο μεγάλες οι νύχτες του χειμώνα. Τόσες πολλές ώρες μέχρι να ξημερώσει. Ξημέρωμα, ναι αυτό είναι! Το βρήκα!
Να λοιπόν τι θα ζητήσω από τον παλιό μου παιδικό φίλο Αϊ Βασίλη. Να φέρει την αυγή πιο γρήγορα. Να πάρει την σκοτεινιά και να κάνει τον χρόνο να πάρει μεγάλη ανάσα για να φύγει η νυχτιά γρήγορα. Δεν είναι δύσκολο. Μια βαθειά ανάσα τώρα και άλλη μια μετά και μετά.... θα ελευθερώσει το φως.
Θα του γράψω ένα γράμμα. Αλλά πρώτα θα κάνω μια αφαίρεση για να γράψω ένα ωραίο γράμμα. Θα αφαιρέσω το 40 και θα κρατήσω το 7, και το αποτελέσμα θα είναι ένα μικρό κορίτσι. Ωραίααααα!!!!!!!!!
"Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, ήμουν ένα καλό κορίτσι, όλη τη χρονιά. Υπάκουο και πρόθυμο και δεν αντιμιλούσα στους μεγαλύτερους. Ήμουν ένα ήσυχο παιδί. Για αυτό σε παρακαλώ θα ήθελα να μου φέρεις ένα δώρο. Γιατί εδώ που μένω νυχτώνει γρήγορα και φοβάμαι το σκοτάδι. Εδώ που μένω είναι χειμώνας πολύ καιρό τώρα. Σε παρακαλώ Άγιε μου Βασίλη μπορείς να ελευθερώσεις τον ήλιο για να μας φέρει την Άνοιξη? ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!
Σε ευχαριστώ πολύ σε περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία, σε παρακαλώ μη με ξεχάσεις.
Με αγάπη Λίλα."
