Τού Στέφανου Πρίντσιου
«Μισθοί Βρυξελλών και όχι Αθηνών»! Αυτό ήταν προ κρίσεως, το κυρίαρχο αγωνιστικό εργατικό σύνθημα των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Και αντ’ αυτού μετέπειτα μας προέκυψε «η γενιά των 700 ευρώ», για να έρθουμε σήμερα στη «γενιά των 400 ευρώ» με άμεση προοπτική την «γενιά των μορίων»!!! Με το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, δηλαδή το ευρώ και με την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ενιαία πολιτικοοικονομική δύναμη, λίγοι εξ αρχής πίστευαν σε μία τέτοια οδυνηρή κατάληξη για τη χώρα μας, και μέσα σε αυτούς τους λίγους οφείλουμε να πούμε πως ήταν κυρίως το ΚΚΕ με τις οικονομικές του μελέτες.
Σήμερα με την επικυριαρχία ήδη της Γερμανίας και των πολιτικών επιλογών λιτότητας της Μέρκελ, όλο και περισσότερο φαίνεται να απομακρύνεται η προοπτική «της Ευρώπης των λαών» και να στεριώνει « η Ευρώπη των μονοπωλίων» με την «Δικτατορία των Αγορών»!
Όπως βέβαια συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, να υπάρχουν δηλαδή κομματικοί σχηματισμοί, που να συμπλέουν με τις πολιτικές Μέρκελ, το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα! Για αυτές τις κυβερνητικές δυνάμεις και για όλες τις υπόλοιπες εφεδρείες τους δεν υπάρχει Ευρωπαϊκό πρόβλημα επικυριαρχίας αντιλαϊκών συντηρητικών δυνάμεων αφού αυτές οι δυνάμεις είναι οι ιδεολογικοί τους φυσικοί σύμμαχοι! Μέρκελ και Σαμαράς στο ίδιο ευρωπαϊκό κόμμα ανήκουν με την ιδιαιτερότητα ο ένας να είναι υπάκουος δούλος ενός αυταρχικού αφεντικού!
Ήταν όμως εξ αρχής επιθυμητή αυτή η κατάληξη της πρώην ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον στην συνείδηση ή ως επιδίωξη του μέσου έλληνα πολίτη; Κάτι τέτοιο κανείς δεν μπορεί να μας το διαβεβαιώσει. Ο μέσος έλληνας πολίτης, αυτός δηλαδή που όπως οι περισσότεροί μας, δεν έχει «σπουδάσει» ειδικές πολιτικοοικονομικές γνώσεις, ήξερε σε γενικές γραμμές την ύπαρξη δύο κυρίαρχων δυνάμεων, αυτών του Δυτικού και Ανατολικού μπλοκ, που οικονομικά εκφράζονταν από την ΕΟΚ και ΚΟΜΕΚΟΝ αντίστοιχα.
Στην Ελλάδα ως γνωστόν επικράτησαν οι δυνάμεις του δόγματος «Ανήκομεν εις την Δύσιν". Έτσι η ένταξή μας στην ΕΟΚ το 1981 ήταν μία καθ’ όλα φυσιολογική εξέλιξη με μοναδική παραφωνία το ΚΚΕ ως παραμένων πιστός σύμμαχος των χωρών του Ανατολικού μπλοκ, χωρίς όμως άλλη προοπτική. Εξ άλλου την εποχή εκείνη στην Ευρώπη το πάνω χέρι είχαν οι προοδευτικές λεγόμενες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας (Χέλμουτ Σμιτ, Φρανσουά Μιτεράν, Ούλωφ Πάλμε κ.α.) με κύριους αντιπάλους ηγέτες, τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, εκφραζόμενες αρχικά από τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν.
Στην πορεία είναι γνωστό ότι επικράτησε ο Θατσερισμός και με την διάλυση του Ανατολικού μπλοκ οτιδήποτε το αριστερό δέχτηκε καίριο πλήγμα με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι λεγόμενες ευρωπαϊκές προοδευτικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις (Τόνι Μπλερ και σία) συμμάχησαν και σχεδόν ταυτίστηκαν με τις συντηρητικές χριστιανοδημοκρατικές. Εν τω μεταξύ η ΕΟΚ του 1981 εξελίχτηκε το 1993 σε Ευρωπαϊκή Ένωση με κοινό νόμισμα το ευρώ, όπου εμείς ως χώρα, σ’ αυτή την ευρωζώνη ενταχθήκαμε το 2001.
Προσδοκία όλων των φιλοευρωπαϊστών απλών πολιτών ήταν κυρίως η εξάλειψη των ανισοτήτων μεταξύ βορρά –νότου με κοινές οικονομικές πολιτικές και όχι βέβαια η παρατηρούμενη σήμερα ενδυνάμωση των ανισοτήτων με κατά κεφαλή εισόδημα στο βορρά τις 60.000 ευρώ και στο νότο το μετά βίας 5.000 ευρώ, με γενική εγκατάλειψη των αναξιοπαθούντων σε βορρά-νότο!
Το σίγουρο πάντως είναι ότι σήμερα αναγνωρίζεται πως αυτή η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη έγινε βιαστικά, χωρίς στέρεες βάσεις με αδιαφανή κριτήρια και σκοπιμότητες που η χώρα θα πληρώσει για χρόνια, καθώς αποδεδειγμένα ήδη είναι η μόνη χώρα πού ζημιώθηκε οικονομικά από αυτήν την ένταξη.
Έχει πολιτικό μέλλον και κοινωνικοοικονομικές λύσεις η ευρωπαϊκή αριστερά απέναντι στη σύμπραξη της σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό; Αλλοίμονο αν δεν είχε! Ευτυχώς ήδη το νέο μέτωπο, ο καινούργιος ελπιδοφόρος πόλος όχι μόνο γεννήθηκε αλλά μέρα με τη μέρα ανδρώνεται συσπειρώνοντας και ενισχύοντας τις δυνάμεις του κυρίως στο ευρωπαϊκό νότο αρχίζοντας από χώρες όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Ιταλία κ.α.
Στην Ελλάδα έχουμε ένα λόγο παραπάνω να επισπευσθούν οι πολιτικές αλλαγές. Είναι η χρησιμοποίησή της ως πειραματόζωο στα πολιτικοοικονομικά τους εγχειρήματα! Πως μπορούμε όμως εμείς, αδύναμη ως χώρα, να επιβιώσουμε σε συνθήκες επικυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης, των μονοπωλίων και των αγορών; Μα αυτός ακριβώς είναι ένας βασικός λόγος που μας επιβάλλει και μας υποχρεώνει να αγωνιστούμε: Η επιβίωσή μας!
Αμφιβάλλει κανείς ότι μέσα στο λάκκο με τα λιοντάρια ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η έξοδος από αυτόν; Να ημερέψεις τα λιοντάρια; Δεν φαντάζει λογικό, μιας και μόνο ο προφήτης Δανιήλ το κατόρθωσε! Να τα σκοτώσεις όλα; Κομματάκι δύσκολο. Να λουφάξεις; Όσο και να προσπαθήσεις κάποτε θα σε μυριστούνε. Να τρέξεις πανικόβλητος προς την έξοδο; Θα χιμήξουν να σε φάνε! Πόσο άραγε απέχουν οι ευφάνταστες παρομοιώσεις από την πραγματικότητα; Πάρα πολλές φορές είναι χρήσιμες και διδακτικές γιατί βγαίνουν μέσα από τη σοφία του λαού!
Ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν την κατάσταση ως έχει, κυρίως χωρίς λαϊκισμό και κραυγές, χωρίς πανικό και επιπόλαιες κινήσεις. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση συμμετέχουμε για συγκεκριμένους λόγους ως ισότιμοι εταίροι, με υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Αν αυτό αμφισβητηθεί (πράγμα που ήδη είναι σε εξέλιξη) και επιδοθεί σε μας ο ρόλος του κομπάρσου – καρπαζοεισπράκτορα, είναι εθνική υποχρέωση η άρνηση.
Οι κόκκινες γραμμές επιβάλλεται να τεθούν από σύσσωμο τον ελληνικό λαό και τους κομματικούς σχηματισμούς που τον εκπροσωπούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κόκκινη γραμμή είναι το κούρεμα του ελληνικού χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, χωρίς περεταίρω εξαθλίωση του ελληνικού λαού, αλλά αντιθέτως αυτή η διαδικασία να γίνει σε συνθήκες ανάπτυξης και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου του. Αν καταπατηθεί αυτή η κόκκινη γραμμή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και προταθεί η βιωσιμότητα του χρέους κάνοντάς μας τον βίο αβίωτο, τότε η ρήξη είναι αναπόφευκτη και ως είθισται στον πολιτισμένο κόσμο τα διαζύγια είναι κοινή συναινέσει.
Η πολύχρονη αυτή σχέση, η διαβίωση, ο χρόνιος αυτός δεσμός, όσο και να διαλαλούν μερικοί, δεν είναι ο γόρδιος για να κοπεί μονομερώς με το μαχαίρι. Είναι βέβαια ένας περίπλοκος, σφιχτοδεμένος κόμπος που λύνεται όμως με πολιτικές διαδικασίες, αρκεί αυτό να επιλεγεί και από τις δύο πλευρές. Επί της ουσίας η κίνηση αυτή δεν αποτελεί ιδεολογικό εγχείρημα δεξιάς η αριστερής πολιτικής, αλλά καθαρά επιβεβλημένη εθνικής στρατηγικής ενέργεια.
Ο Καραμανλής το 1974 όταν έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ δεν έγινε κουμουνιστής, ούτε εφάρμοσε αριστερή πολιτική! Εδώ ίσως αποτελεί στρατηγικό λάθος του ΚΚΕ να προπαγανδίζει την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως αριστερή ιδεολογική στροφή, ρίχνοντας νερό στο μύλο της συγκυβέρνησης που διασπείρει για μικροκομματικά οφέλη τον πανικό της έλευσης των αναρχοκομουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να καταστρέψουν τον τόπο!
Πρώτο λοιπόν μέλημα μιας σοβαρής κυβέρνησης ανεξαρτήτως των ιδεολογικών της πιστεύω είναι η διαπραγμάτευση διαγραφής του χρέους και αν κάτι τέτοιο δεν επιτευχθεί το επόμενο βήμα να είναι η διαπραγμάτευση εξόδου από την Ευρωζώνη αφού ως γνωστόν το ευρώ, έχει υιοθετηθεί μόνο από δεκαεπτά κράτη μέλη μέχρι σήμερα και κανένα κράτος δεν έχει φύγει, ούτε υπάρχουν διατάξεις που να προβλέπουν οικειοθελή απομάκρυνση ή αποβολή.
Αν λοιπόν από συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση γινόταν αυτό σαφές στους εταίρους μας, τότε πράγματι θα είχαμε μία εθνική γραμμή ικανή να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και τις εθνικές εκλογές να γίνονται στην ώρα τους!
Σήμερα με την επικυριαρχία ήδη της Γερμανίας και των πολιτικών επιλογών λιτότητας της Μέρκελ, όλο και περισσότερο φαίνεται να απομακρύνεται η προοπτική «της Ευρώπης των λαών» και να στεριώνει « η Ευρώπη των μονοπωλίων» με την «Δικτατορία των Αγορών»!
Όπως βέβαια συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, να υπάρχουν δηλαδή κομματικοί σχηματισμοί, που να συμπλέουν με τις πολιτικές Μέρκελ, το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα! Για αυτές τις κυβερνητικές δυνάμεις και για όλες τις υπόλοιπες εφεδρείες τους δεν υπάρχει Ευρωπαϊκό πρόβλημα επικυριαρχίας αντιλαϊκών συντηρητικών δυνάμεων αφού αυτές οι δυνάμεις είναι οι ιδεολογικοί τους φυσικοί σύμμαχοι! Μέρκελ και Σαμαράς στο ίδιο ευρωπαϊκό κόμμα ανήκουν με την ιδιαιτερότητα ο ένας να είναι υπάκουος δούλος ενός αυταρχικού αφεντικού!
Ήταν όμως εξ αρχής επιθυμητή αυτή η κατάληξη της πρώην ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον στην συνείδηση ή ως επιδίωξη του μέσου έλληνα πολίτη; Κάτι τέτοιο κανείς δεν μπορεί να μας το διαβεβαιώσει. Ο μέσος έλληνας πολίτης, αυτός δηλαδή που όπως οι περισσότεροί μας, δεν έχει «σπουδάσει» ειδικές πολιτικοοικονομικές γνώσεις, ήξερε σε γενικές γραμμές την ύπαρξη δύο κυρίαρχων δυνάμεων, αυτών του Δυτικού και Ανατολικού μπλοκ, που οικονομικά εκφράζονταν από την ΕΟΚ και ΚΟΜΕΚΟΝ αντίστοιχα.
Στην Ελλάδα ως γνωστόν επικράτησαν οι δυνάμεις του δόγματος «Ανήκομεν εις την Δύσιν". Έτσι η ένταξή μας στην ΕΟΚ το 1981 ήταν μία καθ’ όλα φυσιολογική εξέλιξη με μοναδική παραφωνία το ΚΚΕ ως παραμένων πιστός σύμμαχος των χωρών του Ανατολικού μπλοκ, χωρίς όμως άλλη προοπτική. Εξ άλλου την εποχή εκείνη στην Ευρώπη το πάνω χέρι είχαν οι προοδευτικές λεγόμενες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας (Χέλμουτ Σμιτ, Φρανσουά Μιτεράν, Ούλωφ Πάλμε κ.α.) με κύριους αντιπάλους ηγέτες, τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, εκφραζόμενες αρχικά από τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν.
Στην πορεία είναι γνωστό ότι επικράτησε ο Θατσερισμός και με την διάλυση του Ανατολικού μπλοκ οτιδήποτε το αριστερό δέχτηκε καίριο πλήγμα με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι λεγόμενες ευρωπαϊκές προοδευτικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις (Τόνι Μπλερ και σία) συμμάχησαν και σχεδόν ταυτίστηκαν με τις συντηρητικές χριστιανοδημοκρατικές. Εν τω μεταξύ η ΕΟΚ του 1981 εξελίχτηκε το 1993 σε Ευρωπαϊκή Ένωση με κοινό νόμισμα το ευρώ, όπου εμείς ως χώρα, σ’ αυτή την ευρωζώνη ενταχθήκαμε το 2001.
Προσδοκία όλων των φιλοευρωπαϊστών απλών πολιτών ήταν κυρίως η εξάλειψη των ανισοτήτων μεταξύ βορρά –νότου με κοινές οικονομικές πολιτικές και όχι βέβαια η παρατηρούμενη σήμερα ενδυνάμωση των ανισοτήτων με κατά κεφαλή εισόδημα στο βορρά τις 60.000 ευρώ και στο νότο το μετά βίας 5.000 ευρώ, με γενική εγκατάλειψη των αναξιοπαθούντων σε βορρά-νότο!
Το σίγουρο πάντως είναι ότι σήμερα αναγνωρίζεται πως αυτή η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη έγινε βιαστικά, χωρίς στέρεες βάσεις με αδιαφανή κριτήρια και σκοπιμότητες που η χώρα θα πληρώσει για χρόνια, καθώς αποδεδειγμένα ήδη είναι η μόνη χώρα πού ζημιώθηκε οικονομικά από αυτήν την ένταξη.
Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι;
Έχει πολιτικό μέλλον και κοινωνικοοικονομικές λύσεις η ευρωπαϊκή αριστερά απέναντι στη σύμπραξη της σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό; Αλλοίμονο αν δεν είχε! Ευτυχώς ήδη το νέο μέτωπο, ο καινούργιος ελπιδοφόρος πόλος όχι μόνο γεννήθηκε αλλά μέρα με τη μέρα ανδρώνεται συσπειρώνοντας και ενισχύοντας τις δυνάμεις του κυρίως στο ευρωπαϊκό νότο αρχίζοντας από χώρες όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Ιταλία κ.α.
Στην Ελλάδα έχουμε ένα λόγο παραπάνω να επισπευσθούν οι πολιτικές αλλαγές. Είναι η χρησιμοποίησή της ως πειραματόζωο στα πολιτικοοικονομικά τους εγχειρήματα! Πως μπορούμε όμως εμείς, αδύναμη ως χώρα, να επιβιώσουμε σε συνθήκες επικυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης, των μονοπωλίων και των αγορών; Μα αυτός ακριβώς είναι ένας βασικός λόγος που μας επιβάλλει και μας υποχρεώνει να αγωνιστούμε: Η επιβίωσή μας!
Αμφιβάλλει κανείς ότι μέσα στο λάκκο με τα λιοντάρια ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η έξοδος από αυτόν; Να ημερέψεις τα λιοντάρια; Δεν φαντάζει λογικό, μιας και μόνο ο προφήτης Δανιήλ το κατόρθωσε! Να τα σκοτώσεις όλα; Κομματάκι δύσκολο. Να λουφάξεις; Όσο και να προσπαθήσεις κάποτε θα σε μυριστούνε. Να τρέξεις πανικόβλητος προς την έξοδο; Θα χιμήξουν να σε φάνε! Πόσο άραγε απέχουν οι ευφάνταστες παρομοιώσεις από την πραγματικότητα; Πάρα πολλές φορές είναι χρήσιμες και διδακτικές γιατί βγαίνουν μέσα από τη σοφία του λαού!
Ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν την κατάσταση ως έχει, κυρίως χωρίς λαϊκισμό και κραυγές, χωρίς πανικό και επιπόλαιες κινήσεις. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση συμμετέχουμε για συγκεκριμένους λόγους ως ισότιμοι εταίροι, με υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Αν αυτό αμφισβητηθεί (πράγμα που ήδη είναι σε εξέλιξη) και επιδοθεί σε μας ο ρόλος του κομπάρσου – καρπαζοεισπράκτορα, είναι εθνική υποχρέωση η άρνηση.
Οι κόκκινες γραμμές επιβάλλεται να τεθούν από σύσσωμο τον ελληνικό λαό και τους κομματικούς σχηματισμούς που τον εκπροσωπούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κόκκινη γραμμή είναι το κούρεμα του ελληνικού χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, χωρίς περεταίρω εξαθλίωση του ελληνικού λαού, αλλά αντιθέτως αυτή η διαδικασία να γίνει σε συνθήκες ανάπτυξης και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου του. Αν καταπατηθεί αυτή η κόκκινη γραμμή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και προταθεί η βιωσιμότητα του χρέους κάνοντάς μας τον βίο αβίωτο, τότε η ρήξη είναι αναπόφευκτη και ως είθισται στον πολιτισμένο κόσμο τα διαζύγια είναι κοινή συναινέσει.
Η πολύχρονη αυτή σχέση, η διαβίωση, ο χρόνιος αυτός δεσμός, όσο και να διαλαλούν μερικοί, δεν είναι ο γόρδιος για να κοπεί μονομερώς με το μαχαίρι. Είναι βέβαια ένας περίπλοκος, σφιχτοδεμένος κόμπος που λύνεται όμως με πολιτικές διαδικασίες, αρκεί αυτό να επιλεγεί και από τις δύο πλευρές. Επί της ουσίας η κίνηση αυτή δεν αποτελεί ιδεολογικό εγχείρημα δεξιάς η αριστερής πολιτικής, αλλά καθαρά επιβεβλημένη εθνικής στρατηγικής ενέργεια.
Ο Καραμανλής το 1974 όταν έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ δεν έγινε κουμουνιστής, ούτε εφάρμοσε αριστερή πολιτική! Εδώ ίσως αποτελεί στρατηγικό λάθος του ΚΚΕ να προπαγανδίζει την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως αριστερή ιδεολογική στροφή, ρίχνοντας νερό στο μύλο της συγκυβέρνησης που διασπείρει για μικροκομματικά οφέλη τον πανικό της έλευσης των αναρχοκομουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να καταστρέψουν τον τόπο!
Πρώτο λοιπόν μέλημα μιας σοβαρής κυβέρνησης ανεξαρτήτως των ιδεολογικών της πιστεύω είναι η διαπραγμάτευση διαγραφής του χρέους και αν κάτι τέτοιο δεν επιτευχθεί το επόμενο βήμα να είναι η διαπραγμάτευση εξόδου από την Ευρωζώνη αφού ως γνωστόν το ευρώ, έχει υιοθετηθεί μόνο από δεκαεπτά κράτη μέλη μέχρι σήμερα και κανένα κράτος δεν έχει φύγει, ούτε υπάρχουν διατάξεις που να προβλέπουν οικειοθελή απομάκρυνση ή αποβολή.
Αν λοιπόν από συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση γινόταν αυτό σαφές στους εταίρους μας, τότε πράγματι θα είχαμε μία εθνική γραμμή ικανή να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και τις εθνικές εκλογές να γίνονται στην ώρα τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου