Του Σταύρου Καπάκου
Πρώτα απ' όλα πρέπει να πω ότι με κανένα τρόπο δεν θεωρώ τους αστυνομικούς μπάτσους. Όσοι αντιλαμβάνονται τις νέες μορφές του εγκλήματος, εγχώριου και διεθνούς, μόνο με κατανόηση μπορούν να σταθούν στο έργο των αντιεγκληματικών θεσμών συνολικά. Και βεβαίως η σύγχρονη αντιεγκληματική πολιτική δεν μπορεί να εξαντλείται στην αστυνομία. Χωρίς πολυεπίπεδη συνεργασία όλων των φορέων, από την αστυνομία και τους επιστημονικούς φορείς έως τις προνοιακές και τις ιατρικές οργανώσεις, δεν αποτρέπεται ούτε αντιμετωπίζεται το σύγχρονο έγκλημα.
Το πρόβλημα πολλές φορές στη χώρα μας είναι ότι η Αστυνομία, ως θεσμός, δεν βρίσκεται στο προσκήνιο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ως αντιεγκληματικός θεσμός, στην καταπολέμηση τους εγκλήματος, όπως το λαθρεμπόριο, οι οικονομικές απάτες, οι ανθρωποκτονίες, τα ναρκωτικά, η εκμετάλλευση και η κακοποίηση παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων κ.ά., αλλά εξαιτίας της κατάχρησης εξουσίας ορισμένων στελεχών της και της καταπάτησης δικαιωμάτων πολιτών, είτε επειδή διαδηλώνουν είτε επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος ή/και αποκλίνουσα στάση ζωής. Το ιστορικό βάθος του προβλήματος αυτού στην Ελλάδα ρίχνει τη σκιά του ακόμη και σήμερα, σε δημοκρατικούς καιρούς, λόγω και της ακροδεξιάς διείσδυσης στους κόλπους της Αστυνομίας και ιδιαίτερα στους κατασταλτικούς της μηχανισμούς.
Οι συγκρούσεις των ΜΑΤ με τμήμα αντιεξουσιαστών τις ημέρες αυτές των εκδηλώσεων μνήμης για την εν ψυχρώ δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν αποτελούν ασφαλώς "επαναστατική κατάσταση", όπως φαντασιώνονται ορισμένοι, οι οποίοι ανάγουν τη σύγκρουση σε αυτοσκοπό. Η διαμάχη αυτή μετατρέπει την πολιτική σε σύγκρουση στρατιωτικού τύπου κλειστών μηχανισμών, που είναι απόμακροι από την κοινωνία και τις αντιφάσεις της. Όχι μόνο δεν δημιουργεί "ανάσες ελευθερίας" και δεν συντελεί στον εκδημοκρατισμό των θεσμών, αλλά, αντιθέτως, όπως δείχνει η ιστορική πείρα, ενισχύει μια ενυπάρχουσα ισχυρή τάση κρατικού αυταρχισμού. Η σύγκρουση αυτή τροφοδοτεί με "καύσιμη ύλη" τις στρατιωτικού τύπου πλευρές της Αστυνομίας και τις ακροδεξιές ή φασίζουσες αντιλήψεις που ενδημούν στους κόλπους της. Η λογική της σύγκρουσης και η στρατηγική της έντασης μεταφέρουν την αντιπαράθεση στο προνομιακό έδαφος των πιο ακραίων συντηρητικών δυνάμεων και ενεργοποιούν συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά.
Η πολιτική δρα καταλυτικά στην κατεύθυνση του ανοίγματος, του εμπλουτισμού και του εκδημοκρατισμού των θεσμών, όταν είναι υπόθεση συνειδητοποιημένων πολιτών. Μια αντιαυταρχική - δημοκρατική αντίληψη δεν συνάδει με σύγκρουση μηχανισμών. Ιδιαίτερα δε στην Ελλάδα, οι τραυματικές μνήμες πρέπει να λειτουργούν ως ασπίδα ελευθερίας.
Το θέμα όμως του σημειώματος αυτού δεν είναι να αποδοθούν ευθύνες σε αστυνομικούς και αντιεξουσιαστές σαν να πρόκειται για διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Άλλωστε οι θεσμοί δεν μπορούν να συμπεριφέρονται εκδικητικά ή κατ' αναλογίαν με τον μεμονωμένο κουκουλοφόρο που εκτοξεύει μολότοφ εναντίον των αστυνομικών ή πυρπολεί ένα κατάστημα. Η μολότοφ είναι κατακριτέα και δεν συνιστά πολιτική πράξη. Η βία του αστυνομικού που συμπεριφέρεται σαν μπάτσος, όμως, είναι θεσμικό έγκλημα και πρέπει να καταδικαστεί απερίφραστα. Αν οι δημοκρατικές αρχές δεν είναι λόγια πτερόεντα, και δεν πρέπει να αποδεχθούμε ότι είναι, όπως αμετροεπώς ισχυρίζονται ορισμένοι αντιεξουσιαστές, τότε ο αστυνομικός που συμπεριφέρθηκε σαν μπάτσος γρονθοκοπώντας τον διαδηλωτή, ο οποίος είχε συλληφθεί και φορούσε χειροπέδες, πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά (το βίντεο του Ρόιτερς είναι αποκαλυπτικό).
Άραγε γιατί δεν συνελήφθη από τους συναδέλφους του τη στιγμή που, μαινόμενος, γρονθοκοπούσε τον συλληφθέντα διαδηλωτή; Γιατί πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπος μόνο με μια "συνήθη" ΕΔΕ, η οποία πιθανότατα θα ξεχαστεί σύντομα; Γιατί οι δικαστικές αρχές δεν άσκησαν δίωξη στον μποξέρ-αστυνομικό; Αναρωτιέμαι, ενδεχομένως αφελώς, αν είναι γνώρισμα δημοκρατικής οργάνωσης των εξουσιών ή δείχνει πόσο "τυφλές" είναι αυτές όταν δεν υπηρετούν τις δημοκρατικές αρχές.
Από την ΑΥΓΗ
Το πρόβλημα πολλές φορές στη χώρα μας είναι ότι η Αστυνομία, ως θεσμός, δεν βρίσκεται στο προσκήνιο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ως αντιεγκληματικός θεσμός, στην καταπολέμηση τους εγκλήματος, όπως το λαθρεμπόριο, οι οικονομικές απάτες, οι ανθρωποκτονίες, τα ναρκωτικά, η εκμετάλλευση και η κακοποίηση παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων κ.ά., αλλά εξαιτίας της κατάχρησης εξουσίας ορισμένων στελεχών της και της καταπάτησης δικαιωμάτων πολιτών, είτε επειδή διαδηλώνουν είτε επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος ή/και αποκλίνουσα στάση ζωής. Το ιστορικό βάθος του προβλήματος αυτού στην Ελλάδα ρίχνει τη σκιά του ακόμη και σήμερα, σε δημοκρατικούς καιρούς, λόγω και της ακροδεξιάς διείσδυσης στους κόλπους της Αστυνομίας και ιδιαίτερα στους κατασταλτικούς της μηχανισμούς.
Οι συγκρούσεις των ΜΑΤ με τμήμα αντιεξουσιαστών τις ημέρες αυτές των εκδηλώσεων μνήμης για την εν ψυχρώ δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν αποτελούν ασφαλώς "επαναστατική κατάσταση", όπως φαντασιώνονται ορισμένοι, οι οποίοι ανάγουν τη σύγκρουση σε αυτοσκοπό. Η διαμάχη αυτή μετατρέπει την πολιτική σε σύγκρουση στρατιωτικού τύπου κλειστών μηχανισμών, που είναι απόμακροι από την κοινωνία και τις αντιφάσεις της. Όχι μόνο δεν δημιουργεί "ανάσες ελευθερίας" και δεν συντελεί στον εκδημοκρατισμό των θεσμών, αλλά, αντιθέτως, όπως δείχνει η ιστορική πείρα, ενισχύει μια ενυπάρχουσα ισχυρή τάση κρατικού αυταρχισμού. Η σύγκρουση αυτή τροφοδοτεί με "καύσιμη ύλη" τις στρατιωτικού τύπου πλευρές της Αστυνομίας και τις ακροδεξιές ή φασίζουσες αντιλήψεις που ενδημούν στους κόλπους της. Η λογική της σύγκρουσης και η στρατηγική της έντασης μεταφέρουν την αντιπαράθεση στο προνομιακό έδαφος των πιο ακραίων συντηρητικών δυνάμεων και ενεργοποιούν συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά.
Η πολιτική δρα καταλυτικά στην κατεύθυνση του ανοίγματος, του εμπλουτισμού και του εκδημοκρατισμού των θεσμών, όταν είναι υπόθεση συνειδητοποιημένων πολιτών. Μια αντιαυταρχική - δημοκρατική αντίληψη δεν συνάδει με σύγκρουση μηχανισμών. Ιδιαίτερα δε στην Ελλάδα, οι τραυματικές μνήμες πρέπει να λειτουργούν ως ασπίδα ελευθερίας.
Το θέμα όμως του σημειώματος αυτού δεν είναι να αποδοθούν ευθύνες σε αστυνομικούς και αντιεξουσιαστές σαν να πρόκειται για διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Άλλωστε οι θεσμοί δεν μπορούν να συμπεριφέρονται εκδικητικά ή κατ' αναλογίαν με τον μεμονωμένο κουκουλοφόρο που εκτοξεύει μολότοφ εναντίον των αστυνομικών ή πυρπολεί ένα κατάστημα. Η μολότοφ είναι κατακριτέα και δεν συνιστά πολιτική πράξη. Η βία του αστυνομικού που συμπεριφέρεται σαν μπάτσος, όμως, είναι θεσμικό έγκλημα και πρέπει να καταδικαστεί απερίφραστα. Αν οι δημοκρατικές αρχές δεν είναι λόγια πτερόεντα, και δεν πρέπει να αποδεχθούμε ότι είναι, όπως αμετροεπώς ισχυρίζονται ορισμένοι αντιεξουσιαστές, τότε ο αστυνομικός που συμπεριφέρθηκε σαν μπάτσος γρονθοκοπώντας τον διαδηλωτή, ο οποίος είχε συλληφθεί και φορούσε χειροπέδες, πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά (το βίντεο του Ρόιτερς είναι αποκαλυπτικό).
Άραγε γιατί δεν συνελήφθη από τους συναδέλφους του τη στιγμή που, μαινόμενος, γρονθοκοπούσε τον συλληφθέντα διαδηλωτή; Γιατί πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπος μόνο με μια "συνήθη" ΕΔΕ, η οποία πιθανότατα θα ξεχαστεί σύντομα; Γιατί οι δικαστικές αρχές δεν άσκησαν δίωξη στον μποξέρ-αστυνομικό; Αναρωτιέμαι, ενδεχομένως αφελώς, αν είναι γνώρισμα δημοκρατικής οργάνωσης των εξουσιών ή δείχνει πόσο "τυφλές" είναι αυτές όταν δεν υπηρετούν τις δημοκρατικές αρχές.
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου