ΣΥΡΙΖέικη ανθρωπολογία (φύλλο 246)

ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία (φύλλο 246)

• Στις 25 δεν ψηφίζουμε, απλώς, ΣΥΡΙΖΑ. Επιλέγουμε στα ψηφοδέλτια ανθρώπους που θέλουν μια πραγματική αλλαγή στον τόπο, που δεν είναι καριερίστες και καιροσκόποι, που δεν «είδαν φως και μπήκαν». Νέους ανθρώπους, αγωνιστές των κινημάτων, συντρόφους που εκφράζουν το ριζοσπαστισμό με τον οποίο συνδέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα χρόνια. Υπάρχουν αρκετοί και αρκετές.

• Τραπεζίτες και εκπρόσωποι οίκων αξιολόγησης, Ευρωπαίοι ηγέτες και συστημικοί αναλυτές, γενικώς κάθε λογής «αξιωματούχοι» και «ειδικοί» μιλούν διαρκώς για το ελληνικό πρόβλημα με τη ματιά τους στις εκλογές και την επόμενη μέρα. Εδώ, περισσότερο από επιχειρήματα και απαντήσεις, θα χρειαζόταν ένα μεγάλο «Σκάστε!» προς όλους αυτούς που ανησυχούν μήπως ξεφύγει η Ελλάδα από τον Παράδεισο στον οποίο την έβαλαν τα τελευταία χρόνια.

• Πρώτος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. ο πολυπράγμων πρύτανης Φορτσάκης, μέλος δεκάδων επιτροπών, οργανισμών και διοικητικών συμβουλίων κάθε είδους. Καλή αφορμή για να ξανασκεφτούμε ότι η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να τελειώσει το Μνημόνιο, αλλά όλο αυτό το «κατεστημένο» που παρασιτεί εδώ και χρόνια στη χώρα.

• Το ΚΚΕ καταγγέλλει τις μετατοπίσεις και τον καιροσκοπισμό του ΣΥΡΙΖΑ «όταν από την κατάργηση με ένα άρθρο του Μνημονίου πήγαν στη διαχείρισή του». Βέβαια, και το 2012 το ΚΚΕ είχε απορρίψει κάθε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και σε αυτό έχουν απάντηση στον Περισσό: «Τους είχαμε καταλάβει από τότε ότι θα το στρίψουν». Μιλάμε για εμπλουτισμό και νέα στάδια στην πολιτική συμμαχιών.

• Ο Μητσοτάκης το 1989-90 έκανε τρεις φορές εκλογές μέχρι να φτάσει στην αυτοδυναμία, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Ας μην πάμε τόσο μακριά, τον Μάιο του 2012 Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είχαν μαζί 168 έδρες για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Μας πήγαν σε νέες εκλογές μετά από ένα μήνα για να κάνουν κυβέρνηση με αυτή τη σύνθεση. Αυτά φαίνεται να τα ξεχνούν όσοι θεωρούν έγκλημα κάθε σκέψη για νέες εκλογές, αν χρειαστεί.

• Δεν θα σχολιάσω όσα είπε η Ραχήλ Μακρή. Θα πω μόνο ότι μακάρι να είχε επιδειχθεί η ίδια επαγρύπνηση που παρατηρούμε τώρα, στις περιπτώσεις δεκάδων άστοχων και αντιφατικών δηλώσεων στελεχών για τα οικονομικά θέματα.

• Αν είναι να συμβιβαστούμε, το κάνουμε και μόνοι μας, δεν χρειαζόμαστε κόμματα-μεσάζοντες με το κατεστημένο. Κάπως έτσι, περιέγραψε ο Γ. Δραγασάκης τη διαθεσιμότητα που κατά καιρούς εκφράζει ο Στ. Θεοδωράκης για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ σε «λελογισμένη» βάση. Εύστοχος ο χαρακτηρισμός για το Ποτάμι, μου άρεσε. Βεβαίως, το θέμα είναι να μη συμβιβαστούμε ούτε μόνοι μας, όχι αν θα έχουμε παρέα στο συμβιβασμό!

• Και ο Ν. Βούτσης, απαντώντας στα Νέα της Παρασκευής για το ενδεχόμενο συνεργασίας με το Ποτάμι, οριοθετείται σαφώς από αυτό, αλλά στη συνέχεια επαναλαμβάνει ότι «βεβαίως και θα κάνουμε προωθητικούς συμβιβασμούς… αλλά όχι στην καρδιά του προγράμματός μας». Δεν καταλαβαίνω την τακτική να εξαγγέλλουμε συμβιβασμούς πριν καν μας το ζητήσει κανείς.

• Σχετική είναι η σκέψη που διατυπώθηκε σε πρόσφατη εκδήλωση και την αντιγράφω: «Το έργο θα είναι γουέστερν, δεν θα είναι συναισθηματικό ή ψυχολογικό. Και θα παιχτεί με όρους γουέστερν. Στα γουέστερν τι γίνεται; Πάει ο Τζον Γουέιν και λέει στον αντίπαλο: “Δεν θα τη βγάλεις καθαρή μαζί μου”. Του το λέει στην αρχή του έργου. Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί αυτοδεσμεύεται με αυτόν τον τρόπο».

• Φανταστείτε τώρα ένα γουέστερν που στην πρώτη σκηνή ο καουμπόις αφήνει το πιστόλι στο σπίτι, πάει στο σαλούν, κατεβαίνει από το άλογο, ανάβει ένα Mάρλμπορο, κοιτάει τον κακό στα μάτια και του ζητάει «διαπραγμάτευση και προωθημένο συμβιβασμό». Θα έμενε κανείς στην αίθουσα του σινεμά;

Αηδόνης