Της Παναγιώτας Μπλέτα
Είναι άραγε σωστή η διλληματική προοπτική εντός ή εκτός ευρώ, ή απλά εξυπηρετεί ανάγκες επιβίωσης φθαρμένων πολιτικών μορφωμάτων, που έχουν δημιουργηθεί μέσα στην Ευρωπαική Ένωση και εξυπηρετούν συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά καρτέλ;
Κι αν ισχύει το δεύτερο, τότε μπορεί οι αιτίες να κρύβονται :
Σήμερα από την Ευρώπη λείπει, μια ενιαία ομοσπονδιακή πολιτική σε κοινωνικοοικονομικό και δημοσιονομικό επίπεδο
Σήμερα από την Ευρώπη λείπουν καινούργιες οικονομικές θεωρίες-προγράμματα, που θα συμπεριλαμβάνουν τις ανθρωπογεωγραφικές ιδιαιτερότητες των εθνών, ως απαραίτητα συστατικά στοιχεία, για την διαιώνιση του Ευρωπαικού ιδεώδες. Η Ευρωπαική οντότητα μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, μόνο αν εξυπηρετεί έθνη και όχι κράτη με αλλοιωμένες εθνικές συνειδήσεις.
Σήμερα από την Ευρώπη λείπει, ένας ισχυρός ηγέτης, που θα μπορεί να διαπραγματεύεται, με κάθε χώρα, με βάση το όραμα της κοινωνικής και οικονομικής ειρήνης.
Η περίοδος εκείνη που θριάμβευε ο μονεταρισμός ή αλλιώς φιλελευθερισμός, έχει κλείσει οριστικά και έχει αφήσει πίσω της μόνο συντρίμμια κρατών, που προσπαθούν ενεργοποιήσουν τη Δημοκρατία τους, προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους.
Η γρήγορη και προχειροφτιαγμένη θέσπιση του ευρώ, που άφησε πίσω του ο μονεταρισμός, προκειμένου να οικοδομήσει μια Νομισματική Ένωση μια Νομισματική Ευρώπη και όχι μια Ευρώπη των λαών, κατέλυσε και τους θεσμούς και τις δικλείδες ασφαλείας του πολιτεύματος της Δημοκρατίας.
Άρα λοιπόν δεν τίθεται δίλλημα για «Ναι ή Όχι στο Ευρώ». Τίθεται δίλλημα σχετικά με το ποιό Ευρώ θέλουμε. Γιατί το ενιαίο νόμισμα πρέπει να είναι το επιστέγασμα μιας πολιτικής, οικονομικής και δημοσιονομικής ένωσης.
Και σ’ αυτή τη βάση θα πρέπει να γίνονται οι διαπραγματευτικές διαδικασίες, πόσο μάλλον, όταν έχουν αποδειχθεί ατελέσφορες οι προηγούμενες προσεγγίσεις, που έχουν προκαλέσει πολιτική και οικονομική αρρυθμία στην πλειοψηφία των κρατών.
Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα για τις Ευρωπαικές Δημοκρατίες , που υποφέρουν από οικονομική δυσπραγία, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή και επικίνδυνα.
Οι χώρες του Βορρά (Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία), που ουσιαστικά επωφελούνται από την κρίση και χρησιμοποιούν ένα άλλης ταχύτητας ευρώ, τηρούν στάση τιμωρίας, προς τις χρεωκοπημένες χώρες του Νότου, που το ευρώ τους δεν επαρκεί για να αγοράσει ούτε τα στοιχειώδη αγαθά, ενώ οι τράπεζες χαίρουν απόλυτης προστασίας εξασφαλίζοντας τα κέρδη τους και τζογάροντας με τοξικά ομόλογα.
Οι χρεωκοπημένες χώρες, όπως η Ελλάδα υποβάλλονται σε ληστρικό δανεισμό, από μια Αρχή της Ευρωπαικής Ένωσης, για να τα δώσουν αμέσως σε μια άλλη Ευρωπαϊκή Αρχή, καθώς και στις τράπεζες και μάλιστα κάτω από όρους με τους οποίους δεν θα μπορέσουν να εξοφλήσουν τα χρέη τους ποτέ. Ταυτόχρονα τους επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, τα οποία τις οδηγούν στην οικονομική, κοινωνική και ηθική εξαθλίωση.
Η όδευση προς την καταστροφή δεν αποτελεί πολιτική λιτότητας. Η πραγματική πολιτική λιτότητας δεν στηρίζεται στη θεωρία ότι μπορεί κανείς να περιορίσει το δημόσιο χρέος, μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες και ταυτόχρονα αυξάνοντας τους φόρους. Αυτή η πολιτική, αποτελεί πολεμική πολιτική ολικής κατάρρευσης της οικονομίας των κρατών, εφόσον οδηγεί στην κατάρρευση της κυκλοφορίας του χρήματος στις αγορές τους.
Άρα λοιπόν η ευνοημένη Γερμανία, που στήριξε την ενοποίησή της στην πλάτη της Ευρωπαικής Ένωσης και δεν έχει προσφέρει ποτέ τίποτα ανταποδοτικά, καλά θα κάνει αντί να σπέρνει την τρομολαγνία, μιλώντας για GREXIT, να συζητά για έξοδο της Γερμανίας από την Ενωμένη Ευρώπη, αν δεν μπορεί να συμπλεύσει με τα ιδεώδη της πλειοψηφίας των κρατών της Ευρωπαικής Ένωσης.
Και καλά θα κάνουν, να πράξουν το ίδιο και οι «εθνικοφανείς» κυβερνήσεις, ανά την Ευρώπη, που αποδείχθηκε, ότι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, λειτουργώντας ως δούρειος ίππος και να σχεδιάσουν στρατηγικές υπεράσπισης των λαών τους.
ΓΙΑΤΙ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ – ΤΙΘΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Κι αν ισχύει το δεύτερο, τότε μπορεί οι αιτίες να κρύβονται :
- Στην ελλειμματική δομή της Ευρωπαικής Ένωσης;
- Στην έλλειψη μιας ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας, που δεν θα εκτελεί απλά θεσμικά, αλλά θα οραματίζεται μια δικαιότερη Ευρώπη, μια Ευρώπη των λαών και όχι μια Ευρώπη των τραπεζών;
Σήμερα από την Ευρώπη λείπει, μια ενιαία ομοσπονδιακή πολιτική σε κοινωνικοοικονομικό και δημοσιονομικό επίπεδο
Σήμερα από την Ευρώπη λείπουν καινούργιες οικονομικές θεωρίες-προγράμματα, που θα συμπεριλαμβάνουν τις ανθρωπογεωγραφικές ιδιαιτερότητες των εθνών, ως απαραίτητα συστατικά στοιχεία, για την διαιώνιση του Ευρωπαικού ιδεώδες. Η Ευρωπαική οντότητα μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, μόνο αν εξυπηρετεί έθνη και όχι κράτη με αλλοιωμένες εθνικές συνειδήσεις.
Σήμερα από την Ευρώπη λείπει, ένας ισχυρός ηγέτης, που θα μπορεί να διαπραγματεύεται, με κάθε χώρα, με βάση το όραμα της κοινωνικής και οικονομικής ειρήνης.
Η περίοδος εκείνη που θριάμβευε ο μονεταρισμός ή αλλιώς φιλελευθερισμός, έχει κλείσει οριστικά και έχει αφήσει πίσω της μόνο συντρίμμια κρατών, που προσπαθούν ενεργοποιήσουν τη Δημοκρατία τους, προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους.
Άρα λοιπόν δεν τίθεται δίλλημα για «Ναι ή Όχι στο Ευρώ». Τίθεται δίλλημα σχετικά με το ποιό Ευρώ θέλουμε. Γιατί το ενιαίο νόμισμα πρέπει να είναι το επιστέγασμα μιας πολιτικής, οικονομικής και δημοσιονομικής ένωσης.
Και σ’ αυτή τη βάση θα πρέπει να γίνονται οι διαπραγματευτικές διαδικασίες, πόσο μάλλον, όταν έχουν αποδειχθεί ατελέσφορες οι προηγούμενες προσεγγίσεις, που έχουν προκαλέσει πολιτική και οικονομική αρρυθμία στην πλειοψηφία των κρατών.
Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα για τις Ευρωπαικές Δημοκρατίες , που υποφέρουν από οικονομική δυσπραγία, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή και επικίνδυνα.
Οι χώρες του Βορρά (Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία), που ουσιαστικά επωφελούνται από την κρίση και χρησιμοποιούν ένα άλλης ταχύτητας ευρώ, τηρούν στάση τιμωρίας, προς τις χρεωκοπημένες χώρες του Νότου, που το ευρώ τους δεν επαρκεί για να αγοράσει ούτε τα στοιχειώδη αγαθά, ενώ οι τράπεζες χαίρουν απόλυτης προστασίας εξασφαλίζοντας τα κέρδη τους και τζογάροντας με τοξικά ομόλογα.
Οι χρεωκοπημένες χώρες, όπως η Ελλάδα υποβάλλονται σε ληστρικό δανεισμό, από μια Αρχή της Ευρωπαικής Ένωσης, για να τα δώσουν αμέσως σε μια άλλη Ευρωπαϊκή Αρχή, καθώς και στις τράπεζες και μάλιστα κάτω από όρους με τους οποίους δεν θα μπορέσουν να εξοφλήσουν τα χρέη τους ποτέ. Ταυτόχρονα τους επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, τα οποία τις οδηγούν στην οικονομική, κοινωνική και ηθική εξαθλίωση.
Η όδευση προς την καταστροφή δεν αποτελεί πολιτική λιτότητας. Η πραγματική πολιτική λιτότητας δεν στηρίζεται στη θεωρία ότι μπορεί κανείς να περιορίσει το δημόσιο χρέος, μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες και ταυτόχρονα αυξάνοντας τους φόρους. Αυτή η πολιτική, αποτελεί πολεμική πολιτική ολικής κατάρρευσης της οικονομίας των κρατών, εφόσον οδηγεί στην κατάρρευση της κυκλοφορίας του χρήματος στις αγορές τους.
Άρα λοιπόν η ευνοημένη Γερμανία, που στήριξε την ενοποίησή της στην πλάτη της Ευρωπαικής Ένωσης και δεν έχει προσφέρει ποτέ τίποτα ανταποδοτικά, καλά θα κάνει αντί να σπέρνει την τρομολαγνία, μιλώντας για GREXIT, να συζητά για έξοδο της Γερμανίας από την Ενωμένη Ευρώπη, αν δεν μπορεί να συμπλεύσει με τα ιδεώδη της πλειοψηφίας των κρατών της Ευρωπαικής Ένωσης.
Και καλά θα κάνουν, να πράξουν το ίδιο και οι «εθνικοφανείς» κυβερνήσεις, ανά την Ευρώπη, που αποδείχθηκε, ότι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, λειτουργώντας ως δούρειος ίππος και να σχεδιάσουν στρατηγικές υπεράσπισης των λαών τους.
ΓΙΑΤΙ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ – ΤΙΘΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου