Του Άρη Δαβαράκη
Πέρασαν κιόλας δεκαπέντε μέρες από τις εκλογές που ανέτρεψαν το παλιό σκηνικό και μας δώσανε την μεγάλη πολυτέλεια της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Σ’ αυτό το διάστημα ο πρωθυπουργός κατάφερε να περάσει στην συνείδηση όλων των Ελλήνων σαν ένας πολύ σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος που ξέρει να σταθεί όπου και αν βρεθεί και να συνομιλήσει με οποιονδήποτε σαν ίσος προς ίσον, διεκδικώντας με σαφήνεια και καθαρές κουβέντες, χωρίς κορώνες και θεατρινισμούς, το δίκιο το δικό του και των ψηφοφόρων του. Κατάφερε ακόμα να κερδίσει μια πολύ μεγάλη μερίδα Ελλήνων που ούτε τον ψήφισαν ούτε είχαν καλή γνώμη γι’ αυτόν. Η συμπεριφορά του, από την ώρα που συνειδητοποίησε και ο ίδιος ότι τα ψέματα τελείωσαν και ότι η μεγάλη ώρα της ευθύνης είχε ήδη φτάσει, ήτανε συμπεριφορά υπεύθυνου ηγέτη.
Αυτό εκτιμήθηκε από όλο το πολιτικό φάσμα. Ακόμα και από τους πιο ορκισμένους του εχθρούς ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε μέσα σε δυό εβδομάδες να κερδίσει τον σεβασμό και την αναγνώριση πως, ναι, είναι σαφώς η πρώτη ηγετική φυσιογνωμία της Ελληνικής πολιτικής σκηνής με γνήσιο λαϊκό έρεισμα που μπορεί να απευθυνθεί προσωπικά, πειστικά και άμεσα, απ’ ευθείας στο εκλογικό σώμα – προνόμιο που μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχαν μέσα στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης.
Δεν νομίζω ότι είναι πολλοί που αμφισβητούν αυτήν την διαπίστωση – και αν το κάνουν είναι γιατί πολιτικά δεν τους συμφέρει αυτή τη στιγμή να το παραδεχτούν. Ο πολύς κόσμος όμως, ότι και αν ψήφισε, διακρίνει καθαρά πως ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε για να μείνει. Και πως η Ελλάδα για κάποια χρόνια τουλάχιστον, θα συνδέσει την μοίρα της με τους χειρισμούς και τις αποφάσεις του ως αρχηγού της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς στην Ελλάδα. Της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί σε όλη την Ευρώπη να επουλώσει τις βαθιές πληγές που αφήνει πίσω του καθώς, ιστορικά πιά, σιγά-σιγά αποσύρεται ο άκρατος και ανεξέλεγκτος φιλελευθερισμός που επικράτησε για δυό-τρείς δεκαετίες προσφέροντας στους καταναλωτές την ψευδαίσθηση της οικονομικής ευμάρειας.
Μιας ευμάρειας στηριγμένης στα καταναλωτικά και άλλα δάνεια από τις τράπεζες και, κυρίως, στο πλαστικό χρήμα πού από το Χέρφηλντ και μέχρι το Καστελόριζο, αντικατέστησε τις δραχμές και τα ευρώ και εκτόξευσε την κατανάλωση εντελώς άχρηστων προϊόντων στα ύψη, δημιουργώντας και ένα μεγάλο χρέος, μια «τρύπα», μια φούσκα – που ακόμα δεν έχει βρεθεί τρόπος να συμμαζευτεί και να τακτοποιηθεί ώστε να κλείσει και τυπικά, λογιστικά ας πούμε, αυτή η μεγάλη κοινωνική παρένθεση.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λόγω ηλικίας αλλά και λόγω χαρακτήρα, εκπροσωπεί μια γενιά που δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη για όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν της πολύ «κομβικής σημασίας» υπόθεσης Κοσκωτά που έγινε το όριο της «Πριν» και της «Μετά» του σκανδάλου αυτού Ελλάδας. Όταν κάναμε Ολυμπιακούς ο Τσίπρας έκλεινε τα τριάντα και όταν παρέλαβε ο Σημίτης τα είκοσι. Ήταν βέβαια πάντα πολιτικό ζώο και σαν δραστήριο και δυναμικό μέλος του αριστερού φοιτητικού «κινήματος», είχε μεγάλη και καθημερινή τριβή με τον τομέα που τον ενδιέφερε, την πολιτική στην πράξη και όχι στην θεωρία. Ήταν λοιπόν έτοιμος να «παραλάβει» από τον Αλαβάνο και να χειριστεί τα πράγματα έτσι ώστε να οδηγηθεί την προπερασμένη Κυριακή το βράδυ στο ύπατο εν Ελλάδι αξίωμα που είναι ο Πρωθυπουργός – αφού η Δημοκρατία μας είναι μία δημοκρατία ξεκάθαρα και σαφέστατα πρωθυπουργο-κεντρική.
Αυτή την Κυριακή, σήμερα δηλαδή, ο 40χρονος Τσίπρας, αφού ταξίδεψε σε όσες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πρόλαβε και είδε όσους ανώτατους αξιωματούχους χωρούσε το πρόγραμμά του, μεταξύ αυτών και αρχηγούς κρατών, θα κάνει στο Κοινοβούλιο τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεως του μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης έντασης και ανασφάλειας για το τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα.
Οι «φίλοι», «δανειστές», «εταίροι» μας, πείτε τους όπως προτιμάτε, τηρούν απέναντί του μια στάση αποφασιστικά αρνητική σε ότι αφορά «το χρήμα» και την «ρευστότητα», απειλώντας τον απολύτως ξεκάθαρα ότι αν δεν κάνει αυτό που του υποδεικνύουν, πριν τελειώσει ο Φεβρουάριος θα είναι πρωθυπουργός μιας κυβερνήσεως που δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις – και θα οδηγηθεί μαθηματικά σε άτακτη πτώχευση, έξοδο από τη ευρωζώνη και (αν το έχω καταλάβει σωστά) έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βγεις από την ευρωζώνη. Αν ο πρωθυπουργός θελήσει να παραμείνει συνεπής απέναντι στους κομματικούς του συντρόφους και τις προεκλογικές εξαγγελίες του, σε λίγες μόνον μέρες θα είναι πρωθυπουργός μιας πτωχευμένης χώρας – με όλα όσα μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να σημαίνει.
Αν, πάλι, θελήσει να τα βρει με τους δανειστές και να συμφωνήσει μαζί τους «στρογγυλεύοντας» όσο γίνεται τις πολύ οξείες γωνίες, το «email Χαρδούβελη» και όλα τα απεχθή για την χιλιοταλαιπωρημένη Ελληνική κοινωνία μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα βάσει των προσυμφωνημένων με την προηγούμενη κυβέρνηση και η συνέχιση, στην ουσία, του ιδίου «προγράμματος» (λέγε με Μνημόνιο) , θα του δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, τόσο εσωκομματικά όσο και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Με τα ελάχιστα αποθέματα κοινής λογικής που διαθέτω, ξέροντας πως ο Τσίπρας δεν θα κάνει πίσω και φοβούμενος πως και οι «εταίροι» μας θα τραβήξουν το σκοινί όσο δεν πάει άλλο, μπροστά στο αντικειμενικά τεράστιο αδιέξοδο που ήδη έχει αρχίζει να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μας, μια λύση μόνο βλέπω : Ένα Δημοψήφισμα. Δεδομένων των «ευρωπαϊκών» απαιτήσεων και δεδομένης της πραγματικότητας που λέει πως αν δεν δεχθούμε τους όρους τους θα κλείσουν όλες οι στρόφιγγες και θα βρεθούμε για πρώτη φορά μετά από το τέλος του εμφυλίου χωρίς καθόλου χρήματα, πτωχευμένοι και απομονωμένοι, σκέπτομαι πως ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να απευθυνθεί άμεσα στον Ελληνικό λαό να αποφασίσει εκείνος, δημοκρατικά και υπεύθυνα, ποια λύση προτιμά.
Αν, κατά πλειοψηφία, θέλει να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή ένωση και την ζώνη του Ευρώ, τότε, σε συνεργασία με την νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχτεί τους βασικούς όρους που θέτουν οι ισχυροί αυτού του κλαμπ και να αναλάβει (πάντα μαζί με την κυβέρνησή του) την συνευθύνη των μέτρων που θα επιβληθούν μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και να απαλλαγεί ο τόπος από την «κηδεμονία» .
Αν, κατά πλειοψηφία, θέλει να απαλλαγεί από την ασφυκτική αυτή επιτήρηση και δεν τον νοιάζει να επιστρέψει στην δραχμή και να διαχειριστεί τα του οίκου του όσο καλύτερα μπορεί (πάντα με την κυβέρνησή του στο τιμόνι), τότε θα πρέπει να αποδεχθεί ότι θα ζήσει κάποια δύσκολα και πολύ στριμωγμένα χρόνια, μέχρι να καταφέρει με δημιουργικότητα, πολλή δουλειά, θυσίες, έμπνευση και αποφασιστικότητα να σταθεί πια στα δικά του πόδια και, διατηρώντας τις καλύτερες δυνατόν σχέσεις με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, να μεταμορφωθεί σε μια χώρα αυτάρκη και ελεύθερη από αυτές τις βίαιες εξαρτήσεις της «αποικίας χρέους» όπου την οδήγησαν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, κυβερνήσεις που δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου για την Ελλάδα και χρησιμοποίησαν την εξουσία που τους έδωσαν οι ψηφοφόροι τους μόνο για να βγάλουν αυτές και οι «δικοί τους» πάρα πολλά λεφτά - τα οποία δεν βρίσκονται καν στην Ελλάδα πια.
Ένα Δημοψήφισμα με το ερώτημα «Μένουμε στην ευρωζώνη και την ΕΕ;» (Ναι ή Όχι), θα λύσει τα χέρια του πρωθυπουργού ώστε να κρατήσει γερά το τιμόνι – όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.
Πέρασαν κιόλας δεκαπέντε μέρες από τις εκλογές που ανέτρεψαν το παλιό σκηνικό και μας δώσανε την μεγάλη πολυτέλεια της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Σ’ αυτό το διάστημα ο πρωθυπουργός κατάφερε να περάσει στην συνείδηση όλων των Ελλήνων σαν ένας πολύ σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος που ξέρει να σταθεί όπου και αν βρεθεί και να συνομιλήσει με οποιονδήποτε σαν ίσος προς ίσον, διεκδικώντας με σαφήνεια και καθαρές κουβέντες, χωρίς κορώνες και θεατρινισμούς, το δίκιο το δικό του και των ψηφοφόρων του. Κατάφερε ακόμα να κερδίσει μια πολύ μεγάλη μερίδα Ελλήνων που ούτε τον ψήφισαν ούτε είχαν καλή γνώμη γι’ αυτόν. Η συμπεριφορά του, από την ώρα που συνειδητοποίησε και ο ίδιος ότι τα ψέματα τελείωσαν και ότι η μεγάλη ώρα της ευθύνης είχε ήδη φτάσει, ήτανε συμπεριφορά υπεύθυνου ηγέτη.
Αυτό εκτιμήθηκε από όλο το πολιτικό φάσμα. Ακόμα και από τους πιο ορκισμένους του εχθρούς ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε μέσα σε δυό εβδομάδες να κερδίσει τον σεβασμό και την αναγνώριση πως, ναι, είναι σαφώς η πρώτη ηγετική φυσιογνωμία της Ελληνικής πολιτικής σκηνής με γνήσιο λαϊκό έρεισμα που μπορεί να απευθυνθεί προσωπικά, πειστικά και άμεσα, απ’ ευθείας στο εκλογικό σώμα – προνόμιο που μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχαν μέσα στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης.
Δεν νομίζω ότι είναι πολλοί που αμφισβητούν αυτήν την διαπίστωση – και αν το κάνουν είναι γιατί πολιτικά δεν τους συμφέρει αυτή τη στιγμή να το παραδεχτούν. Ο πολύς κόσμος όμως, ότι και αν ψήφισε, διακρίνει καθαρά πως ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε για να μείνει. Και πως η Ελλάδα για κάποια χρόνια τουλάχιστον, θα συνδέσει την μοίρα της με τους χειρισμούς και τις αποφάσεις του ως αρχηγού της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς στην Ελλάδα. Της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί σε όλη την Ευρώπη να επουλώσει τις βαθιές πληγές που αφήνει πίσω του καθώς, ιστορικά πιά, σιγά-σιγά αποσύρεται ο άκρατος και ανεξέλεγκτος φιλελευθερισμός που επικράτησε για δυό-τρείς δεκαετίες προσφέροντας στους καταναλωτές την ψευδαίσθηση της οικονομικής ευμάρειας.
Μιας ευμάρειας στηριγμένης στα καταναλωτικά και άλλα δάνεια από τις τράπεζες και, κυρίως, στο πλαστικό χρήμα πού από το Χέρφηλντ και μέχρι το Καστελόριζο, αντικατέστησε τις δραχμές και τα ευρώ και εκτόξευσε την κατανάλωση εντελώς άχρηστων προϊόντων στα ύψη, δημιουργώντας και ένα μεγάλο χρέος, μια «τρύπα», μια φούσκα – που ακόμα δεν έχει βρεθεί τρόπος να συμμαζευτεί και να τακτοποιηθεί ώστε να κλείσει και τυπικά, λογιστικά ας πούμε, αυτή η μεγάλη κοινωνική παρένθεση.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λόγω ηλικίας αλλά και λόγω χαρακτήρα, εκπροσωπεί μια γενιά που δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη για όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν της πολύ «κομβικής σημασίας» υπόθεσης Κοσκωτά που έγινε το όριο της «Πριν» και της «Μετά» του σκανδάλου αυτού Ελλάδας. Όταν κάναμε Ολυμπιακούς ο Τσίπρας έκλεινε τα τριάντα και όταν παρέλαβε ο Σημίτης τα είκοσι. Ήταν βέβαια πάντα πολιτικό ζώο και σαν δραστήριο και δυναμικό μέλος του αριστερού φοιτητικού «κινήματος», είχε μεγάλη και καθημερινή τριβή με τον τομέα που τον ενδιέφερε, την πολιτική στην πράξη και όχι στην θεωρία. Ήταν λοιπόν έτοιμος να «παραλάβει» από τον Αλαβάνο και να χειριστεί τα πράγματα έτσι ώστε να οδηγηθεί την προπερασμένη Κυριακή το βράδυ στο ύπατο εν Ελλάδι αξίωμα που είναι ο Πρωθυπουργός – αφού η Δημοκρατία μας είναι μία δημοκρατία ξεκάθαρα και σαφέστατα πρωθυπουργο-κεντρική.
Αυτή την Κυριακή, σήμερα δηλαδή, ο 40χρονος Τσίπρας, αφού ταξίδεψε σε όσες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πρόλαβε και είδε όσους ανώτατους αξιωματούχους χωρούσε το πρόγραμμά του, μεταξύ αυτών και αρχηγούς κρατών, θα κάνει στο Κοινοβούλιο τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεως του μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης έντασης και ανασφάλειας για το τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα.
Οι «φίλοι», «δανειστές», «εταίροι» μας, πείτε τους όπως προτιμάτε, τηρούν απέναντί του μια στάση αποφασιστικά αρνητική σε ότι αφορά «το χρήμα» και την «ρευστότητα», απειλώντας τον απολύτως ξεκάθαρα ότι αν δεν κάνει αυτό που του υποδεικνύουν, πριν τελειώσει ο Φεβρουάριος θα είναι πρωθυπουργός μιας κυβερνήσεως που δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις – και θα οδηγηθεί μαθηματικά σε άτακτη πτώχευση, έξοδο από τη ευρωζώνη και (αν το έχω καταλάβει σωστά) έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βγεις από την ευρωζώνη. Αν ο πρωθυπουργός θελήσει να παραμείνει συνεπής απέναντι στους κομματικούς του συντρόφους και τις προεκλογικές εξαγγελίες του, σε λίγες μόνον μέρες θα είναι πρωθυπουργός μιας πτωχευμένης χώρας – με όλα όσα μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να σημαίνει.
Αν, πάλι, θελήσει να τα βρει με τους δανειστές και να συμφωνήσει μαζί τους «στρογγυλεύοντας» όσο γίνεται τις πολύ οξείες γωνίες, το «email Χαρδούβελη» και όλα τα απεχθή για την χιλιοταλαιπωρημένη Ελληνική κοινωνία μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα βάσει των προσυμφωνημένων με την προηγούμενη κυβέρνηση και η συνέχιση, στην ουσία, του ιδίου «προγράμματος» (λέγε με Μνημόνιο) , θα του δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, τόσο εσωκομματικά όσο και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Με τα ελάχιστα αποθέματα κοινής λογικής που διαθέτω, ξέροντας πως ο Τσίπρας δεν θα κάνει πίσω και φοβούμενος πως και οι «εταίροι» μας θα τραβήξουν το σκοινί όσο δεν πάει άλλο, μπροστά στο αντικειμενικά τεράστιο αδιέξοδο που ήδη έχει αρχίζει να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μας, μια λύση μόνο βλέπω : Ένα Δημοψήφισμα. Δεδομένων των «ευρωπαϊκών» απαιτήσεων και δεδομένης της πραγματικότητας που λέει πως αν δεν δεχθούμε τους όρους τους θα κλείσουν όλες οι στρόφιγγες και θα βρεθούμε για πρώτη φορά μετά από το τέλος του εμφυλίου χωρίς καθόλου χρήματα, πτωχευμένοι και απομονωμένοι, σκέπτομαι πως ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να απευθυνθεί άμεσα στον Ελληνικό λαό να αποφασίσει εκείνος, δημοκρατικά και υπεύθυνα, ποια λύση προτιμά.
Αν, κατά πλειοψηφία, θέλει να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή ένωση και την ζώνη του Ευρώ, τότε, σε συνεργασία με την νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχτεί τους βασικούς όρους που θέτουν οι ισχυροί αυτού του κλαμπ και να αναλάβει (πάντα μαζί με την κυβέρνησή του) την συνευθύνη των μέτρων που θα επιβληθούν μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και να απαλλαγεί ο τόπος από την «κηδεμονία» .
Αν, κατά πλειοψηφία, θέλει να απαλλαγεί από την ασφυκτική αυτή επιτήρηση και δεν τον νοιάζει να επιστρέψει στην δραχμή και να διαχειριστεί τα του οίκου του όσο καλύτερα μπορεί (πάντα με την κυβέρνησή του στο τιμόνι), τότε θα πρέπει να αποδεχθεί ότι θα ζήσει κάποια δύσκολα και πολύ στριμωγμένα χρόνια, μέχρι να καταφέρει με δημιουργικότητα, πολλή δουλειά, θυσίες, έμπνευση και αποφασιστικότητα να σταθεί πια στα δικά του πόδια και, διατηρώντας τις καλύτερες δυνατόν σχέσεις με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, να μεταμορφωθεί σε μια χώρα αυτάρκη και ελεύθερη από αυτές τις βίαιες εξαρτήσεις της «αποικίας χρέους» όπου την οδήγησαν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, κυβερνήσεις που δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου για την Ελλάδα και χρησιμοποίησαν την εξουσία που τους έδωσαν οι ψηφοφόροι τους μόνο για να βγάλουν αυτές και οι «δικοί τους» πάρα πολλά λεφτά - τα οποία δεν βρίσκονται καν στην Ελλάδα πια.
Ένα Δημοψήφισμα με το ερώτημα «Μένουμε στην ευρωζώνη και την ΕΕ;» (Ναι ή Όχι), θα λύσει τα χέρια του πρωθυπουργού ώστε να κρατήσει γερά το τιμόνι – όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.
toportal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου