Λητώ Σεϊζάνη
Παρατηρώντας τους ανθρώπους εδώ και αρκετές δεκαετίες, προσπαθώντας να επιβιώσω όπως όλοι στη μυστηριώδη και συχνά άχαρη ζούγκλα που λέγεται κοινωνία, καταγράφω μερικά συμπεράσματα.
Άλλοι θέλουν να τους θαυμάζεις, άλλοι να τους ζηλεύεις, άλλοι να τους συμπονάς, να τους οικτίρεις. Κάποιοι να μην τους ενοχλείς. Άλλοι, αντίθετα, χρειάζονται διαρκώς παρέα, να μη μένουν μόνοι ούτε δευτερόλεπτο.
Προς ορισμένους τρέφουμε κι εμείς οι ίδιοι μια αγάπη γεμάτη από «αφήστε με λίγο στην ησυχία μου», προς άλλους μια αγάπη διαποτισμένη από «δώστε μου λίγη περισσότερη σημασία» κ.ο.κ.
Υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται μόνο με έργα τέχνης, με ταινίες, με μυθιστορήματα αλλά ποτέ με την αληθινή ζωή. Εκεί έχουν άλλα μέτρα και σταθμά, είναι αδιάφοροι, είναι σκληροί. Αφήνουν τα δάκρυά τους να κυλήσουν με ψεύτικες ιστορίες αλλά δεν κλαίνε ποτέ με τα πραγματικά δράματα των συνανθρώπων τους.
Η ανάγκη για χρήμα, δόξα, αναγνώριση, κολακεία, η ανάγκη ν'αρέσουν, να έχουν θαυμαστές ή θαυμάστριες, κάνει ορισμένους ανθρώπους να συμπεριφέρονται αφύσικα, χωρίς ειλικρίνεια.
Παντού στον κόσμο υπάρχουν καλοί άνθρωποι, όπως εξ άλλου και κακοί. Η καλωσύνη είναι ως επί το πλείστον έμφυτη αλλά μπορεί καμμιά φορά να βοηθηθεί από την καλλιέργεια. Παραδόξως μπορεί καμμιά φορά να υπονομευθεί απ’αυτή την ίδια καλλιέργεια, όταν δηλ. παίρνουν τα μυαλά σου αέρα και θεωρείς ότι είσαι καλύτερος ή εξυπνότερος από τους άλλους, χάνεις την ταπεινότητα, τη μετριοφροσύνη, την ισορροπία. Σε γενικές γραμμές, πάντως, όσο πιο καλλιεργημένος είναι κανείς, τόσο λιγότερο κατατρώγεται από φθόνο για τα επιτεύγματα ή τα αποκτήματα των άλλων.
Όπως όλοι γνωρίζουμε από τους πολέμους που ξεσπάνε κατά καιρούς, οι άνθρωποι διαρκώς εφευρίσκουν τρόπους για να βασανίζουν οι μεν τους δε. Αυτό, όμως, δεν γίνεται μόνο σε επίπεδο κρατών ή θρησκευτικών ή πολιτικών ομάδων αλλά και μέσα στην οικογένεια. Αρκετοί άνθρωποι, όλων των φυλών και των φύλων, εκβιάζουν τους ανθρώπους που (υποτίθεται ότι) αγαπούν, με διάφορους τρόπους προκειμένου να φτάσουν στην εκπλήρωση κάποιων στόχων τους. Όχι απαραίτητα με απειλές ή με φωνές αλλά έχοντας βρει το αδύναμο σημείο των δικών τους, δεν διστάζουν να το εκμεταλλευθούν. Μερικές φορές ίσως βαθιά μέσα τους να ντρέπονται γι’αυτό που κάνουν, αλλά στο τέλος αγνοούν τη φωνή της συνείδησης και προτιμούν ν’ακολουθήσουν το γνωστό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», κι ας ξέρουν ότι ούτε ο σκοπός είναι τόσο σημαντικός ούτε τα μέσα, βέβαια, τόσο άγια. Η υποκρισία απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, ο τρόπος που δικαιολογούμε τόσο εύκολα τα παραπτώματά μας είναι κάτι πολύ συνηθισμένο.
Συχνά το δίκαιο του ισχυροτέρου είναι απλώς οι δυνατές κραυγές του. Μερικοί είναι πιο αδίστακτοι από άλλους οπότε δεν διστάζουν να βγάλουν πιο δυνατές κραυγές.
Γεννιούνται στον κόσμο αυτόν άνθρωποι ιδεολόγοι, άνθρωποι συμφεροντολόγοι, γεννιούνται καλοί, γεννιούνται κακοί, γεννιούνται έξυπνοι και χαζοί. Οι περισσότεροι θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι ίδιοι είμαστε έξυπνοι και μας αρέσει να ονομάζουμε τους άλλους χαζούς. Όταν ήμουν μικρή πίστευα πως ανήκα στους έξυπνους, σήμερα προτιμώ να συγκαταλέγομαι στους χαζούς. Είναι καλύτερα έτσι.
Είμαστε τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι, οι αντιδράσεις μας πολλών ειδών όπως και όσα περιμένουμε απ’τους γύρω μας, όσα πιστεύουμε πως προσφέρουμε στους γύρω μας. Νομίζουμε πως καταλαβαίνουμε τα πάντα, αλλά είναι πολλά αυτά που αγνοούμε για την ίδια μας την ψυχοσύνθεση καθώς και για τους άλλους ανθρώπους. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, είναι πιο εύκολο να παρατηρούμε και να κρίνουμε τους άλλους από το να ασκήσουμε κριτική σε εμάς τους ίδιους, τίμια και αυστηρά όπως το κάνουμε για τους τρίτους. Εν ριπή οφθαλμού βγάζουμε συμπεράσματα για τους άλλους χωρίς να λαμβάνουμε υπ’όψιν μας τις ασθένειές τους, σωματικές ή ψυχικές, τωρινές ή περασμένες, χωρίς να υπολογίζουμε τα παιδικά τους τραύματα ή άλλες δυσκολίες που είχαν ν’αντιμετωπίσουν. Πάρα πολύ εύκολη η κριτική, πάρα πολύ δύσκολη η συμπόνοια και η δικαιοσύνη. Ερασιτέχνες ψυχολόγοι όλοι μας, εντοπίζουμε στους άλλους νευρώσεις και διαταραχές αλλά αδυνατούμε να κοιταχτούμε οι ίδιοι στον καθρέφτη.
Όμως αν τα είχαμε κάνει όλα σωστά σ’αυτή τη ζωή, πώς θα αντλούσαμε διδάγματα τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου