Αντώνιος Βαμβακάς
Ήταν κάποτε ένας πανδοχέας που είχε ένα παράξενο πανδοχείο στην άκρη ενός δάσους. Το πανδοχείο του δεν είχε πόρτες, ούτε παράθυρα. Είχε μόνο ανοίγματα. Κι έλεγε στους περαστικούς.... “Το πανδοχείο μου είναι ανοιχτό σε όλους τους ταξιδιώτες. Στους χαρούμενους και στους - θλιμμένους. Στους ήρεμους και στους οργισμένους. Στους φοβισμένους και στους γενναίους.”
Οι άνθρωποι τον κορόιδευαν. “Θα σου καταστρέψουν το μέρος”, του έλεγαν. “Θα έρθουν οι θυμωμένοι και θα σπάσουν τα πάντα. Θα έρθουν οι θλιμμένοι και θα βυθίσουν το μέρος στη μελαγχολία.” Μα εκείνος χαμογελούσε και απαντούσε: “Δεν είμαι απλά πανδοχέας. Είμαι μαέστρος μιας παράξενης ορχήστρας. Κάθε συναίσθημα είναι ένα όργανο που παίζει τη δική του μελωδία. Ο θυμός είναι τα τύμπανα, η θλίψη το βιολί, η χαρά η φλογέρα, ο φόβος το τσέλο.”
Και πράγματι, όταν ερχόταν Κάποιος οργισμένος, τον καλωσόριζε λέγοντας: “Α, ήρθαν τα τύμπανα της ορχήστρας! Παίξε δυνατά, μη συγκρατείσαι. Η μουσική σου είναι απαραίτητη για τη συμφωνία.” Όταν ερχόταν κάποιος θλιμμένος, του έλεγε: “Το βιολί μας! Επιτέλους! Χωρίς εσένα η μελωδία θα ήταν ρηχή, της λείπει το βάθος σου.” Κι έτσι, σιγά-σιγά, το πανδοχείο γέμισε μουσική. Ο θυμός έπαιζε μαζί με τη γαλήνη. Η θλίψη χόρευε με τη χαρά. Ο φόβος τραγουδούσε μαζί με το θάρρος. και το πιο παράξενο;
Όσο περισσότερο χώρο έδινε σε κάθε συναίσθημα να φραστεί, τόσο πιο αρμονικά ταιζαν όλα μαζί. Τα δυνατά μπανα του θυμού γίνονταν ρυθμός για το βιολί της Θλίψης. Η τρεμάμενη φωνή του φόβου έδινε βάθος στη μελωδία της χαράς. “Βλέπετε", έλεγε στους δύσπιστους, "το μυστικό δεν είναι να διώξεις κανέναν. Το μυστικό είναι να τους δώσεις όλους το μικρόφωνο. Να τους αφήσεις να πουν το τραγούδι τους. Γιατί κάθε συναίσθημα είναι ένας μουσικός της ψυχής, κι όταν παίζουν όλοι μαζί, δημιουργούν την πιο αληθινή μουσική. "
Και κάθε βράδυ, όταν τα άστρα έβγαιναν στον ουρανό, το παράξενο πανδοχείο χωρίς πόρτες γέμιζε με την πιο μαγευτική μουσική – τη συμφωνία μιας ψυχής που έμαθε να αγκαλιάζει όλες τις νότες της. Γιατί, όπως έλεγε ο πανδοχέας, “τα συναισθήματα είναι σαν τους περαστικούς. Δεν μπορείς να τους πεις πότε να έρθουν και πότε να φύγουν. Αλλά μπορείς να τους προσφέρεις έναν χώρο όπου η παρουσία τους γίνεται μέρος μιας μεγαλύτερης αρμονίας."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου