Του Άρη Δαβαράκη
Τα σφύριξε, λέει, ο Γιούνκερ στο αυτί του Τσίπρα με το νι και με το σίγμα, έτσι, χαλαρά, στο μεταξύ μας: «Εμείς λέγαμε του Σαμαρά να του δώσουμε έξη μήνες πρόγραμμα αλλά δεν ήθελε, επέμενε να είναι μόνο δύο οι μήνες για να μην τα βρείτε έτοιμα ο ΣΥΡΙΖΑ και εσύ προσωπικά, που ήδη είχατε ξεφύγει 6-8 μονάδες μπροστά στις δημοσκοπήσεις, αρχές Δεκεμβρίου. Αν είχε δεχτεί το εξάμηνο τώρα θα είχατε όλο το χρόνο μέχρι το τέλος Ιουνίου».
Ο Paul Mason το twittάρισε την Δευτέρα (I’ve learned: Juncker told Tsipras: Samaras was offered a 6 month extension to Troika program but asked for two, shortening crisis timetable) και το έκανα μέχρι κι’ εγώ retweet στους έντεκα χιλιάδες δικούς μου – αφού το είπε καθαρά και ξάστερα και ο πρωθυπουργός στην Βουλή το βράδυ της Κυριακής, ως ποίκιλμα στις προγραμματικές δηλώσεις. Με λίγα λόγια ο κόσμος το έχει τούμπανο και μόνο ο Σαμαράς κρυφό καμάρι. Δεν το σχολιάζει. Ούτε κάν «κύκλοι της Συγγρού», ούτε κάν ο εκπρόσωπος κ. Καραγκούνης. Τίποτα αδερφάκι μου, μπούς φερμέ κανονικότατα. Θα μου πεις –και τι να πει; Πως είπε ψέματα ο Γιούνκερ στον Τσίπρα; Δεν παίζει αυτό. Οπότε μόκο. Και, εκ παραλλήλου, μια ωραία πιρουέτα από την αξιωματική αντιπολίτευση η οποία εκεί που μιλούσε για «αριστερή παρένθεση» ξαφνικά προσφέρεται να βοηθήσει την κυβέρνηση να προωθήσει τα Ελληνικά ζητήματα στο EPP (European Popular Party), το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα δηλαδή όπου και ανήκει η Νέα Δημοκρατία στο Ευρωκοινοβούλιο. Συγκινητικό δεν είναι; Αν βάλουμε στη ζυγαριά και την μέγιστη αυτή (δεν κοροϊδεύω) απόφαση να ψηφίσει η Νέα Δημοκρατία την Ζωή Κωνσταντοπούλου για Πρόεδρο της Βουλής, το πολιτικό τοπίο αλλάζει τόσο πολύ ξαφνικά ώστε αναρωτιέται κανείς που πήγανε οι θεωρίες των δύο άκρων, τα «δεν κουβεντιάζω εγώ με υβριστές», όλη εκείνη η Νεοδημοκρατική ξινίλα και το χοντρό σνομπάρισμα του Τσίπρα από τον Σαμαρά;
Θα μου πεις δεν έχουν πια σημασία όλα αυτά. Σημασία έχει πως η Ελληνική πολιτική ζωή αναβαθμίστηκε μέσα σ’ ένα δεκαπενθήμερο τόσο πολύ ώστε να είναι πια αγνώριστη. Πάνε να την πέσουν στον Κοτζιά για την Ρωσία, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων πως ο νέος υπουργός Εξωτερικών έκανε την κατάλληλη κίνηση την κατάλληλη στιγμή – και συνέβαλλε τα μέγιστα στο νέο προφίλ (έτσι δεν το λέμε;) της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Πάει η Μέρκελ στον Ομπάμα για να προετοιμάσουνε την συνάντηση των G7 που γίνεται φέτος στην Γερμανία, και αμέσως μετά την Ουκρανία και το Ισλαμικό κράτος μπαίνει σφήνα η Ελλάδα και το ενδιαφέρον των ΗΠΑ να παραμείνει η χώρα μας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, διότι όπως λέει και ο Μπάρακ «δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να αλλάξουνε τα σύνορα της Ευρώπης» - ούτε να αναγκάσουμε την Ελλάδα να αναζητήσει μέσα στην δυσκολία και το στρίμωγμά της άλλες φιλίες εκεί γύρω.
Ούτε ένα ούτε δύο τα σημάδια πως τελικά, όχι, δεν είναι καθόλου λογικό για ένα ζήτημα διευθέτησης χρέους που μπορεί να βρει εύκολα τη λύση του, να αρχίσεις να ξηλώνεις το πουλόβερ της ευρωζώνης μόνο από πίκα και μεγαλομανία, εξαναγκάζοντας μια χώρα σαν την Ελλάδα να φύγει και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελλάδα είναι στο κάτω-κάτω, δεν είναι και το Τιμπουκτού –που και αυτό δεν είναι για πέταμα, είναι σου λέει η Βικιπαίδεια μία από τις μεγαλύτερες και πιο ιστορικές πόλεις του Μάλι. Αφού το ξεκαθάρισε ο Βαρουφάκης, θέλουμε να τα βρούμε. Αφού το αποδεικνύει σε κάθε του βήμα ο Τσίπρας, η Ευρώπη είναι ο ευρύτερος ζωτικός του χώρος, εκεί ανήκει – σκέψου μόνο πως όταν γεννήθηκε η Ελλάδα ήταν ήδη στην ΕΟΚ, το δέκατο μέλος της.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου δεν ήταν μόνο ανατρεπτική πολιτικά, ήτανε από κάθε άποψη αποκαλυπτική. Το είχαμε πια πιστέψει πως ο ρόλος μας είναι να λέμε «ναι» χωρίς πολλά-πολλά και πως ένα «forget it Yannis» δεν σήκωνε περαιτέρω συζήτηση. Ίσως κακώς βιάζομαι να προεξοφλήσω πως θα βρεθούν οι λύσεις (μετά από αρκετές εβδομάδες ίσως και μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα στην ισορροπία της διαπραγμάτευσης). Αλλά ακόμα και αν δεν βρεθούν οι λύσεις –που το αποκλείω – έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι ο λόγος μας, η γεωγραφική μας θέση, η ιστορία μας, το μεγάλο μακρύ καλοκαίρι μας με την άπλετη ηλιοφάνεια, αυτή καθαυτή η ύπαρξή μας σε μια πολύ ιδιαίτερη γωνιά της Μεσογείου 26 αιώνες τώρα μιλώντας την ίδια γλώσσα («ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον») δεν είναι αμελητέα ποσότης – ακόμα και πτωχευμένοι αν είμαστε, ακόμα και αν ατυχήσαμε στις ηγεσίες που διαλέξαμε τα τελευταία (ας πούμε) τριάντα χρόνια.
Όσο για το φάουλ του Σαμαρά που το διάλεξα και για τίτλο γι’ αυτό αναγκαστικά το επαναφέρω και στο φινάλε, ας πούμε πως ήτανε το τελευταίο φάουλ της παλιάς γενιάς των πολιτικών μας – που εμείς τους ψηφίζαμε στο κάτω-κάτω και πάλι εμείς ήρθε η στιγμή που αποφασίσαμε πως είναι πια καιρός να παραδώσουνε αλλού τα κλειδιά του Μαξίμου.
Που κι’ αυτά δεν θέλησε να τα παραδώσει ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά, είπαμε: Δεν κάνει να κολλάμε…
Από toportal
Τα σφύριξε, λέει, ο Γιούνκερ στο αυτί του Τσίπρα με το νι και με το σίγμα, έτσι, χαλαρά, στο μεταξύ μας: «Εμείς λέγαμε του Σαμαρά να του δώσουμε έξη μήνες πρόγραμμα αλλά δεν ήθελε, επέμενε να είναι μόνο δύο οι μήνες για να μην τα βρείτε έτοιμα ο ΣΥΡΙΖΑ και εσύ προσωπικά, που ήδη είχατε ξεφύγει 6-8 μονάδες μπροστά στις δημοσκοπήσεις, αρχές Δεκεμβρίου. Αν είχε δεχτεί το εξάμηνο τώρα θα είχατε όλο το χρόνο μέχρι το τέλος Ιουνίου».
Ο Paul Mason το twittάρισε την Δευτέρα (I’ve learned: Juncker told Tsipras: Samaras was offered a 6 month extension to Troika program but asked for two, shortening crisis timetable) και το έκανα μέχρι κι’ εγώ retweet στους έντεκα χιλιάδες δικούς μου – αφού το είπε καθαρά και ξάστερα και ο πρωθυπουργός στην Βουλή το βράδυ της Κυριακής, ως ποίκιλμα στις προγραμματικές δηλώσεις. Με λίγα λόγια ο κόσμος το έχει τούμπανο και μόνο ο Σαμαράς κρυφό καμάρι. Δεν το σχολιάζει. Ούτε κάν «κύκλοι της Συγγρού», ούτε κάν ο εκπρόσωπος κ. Καραγκούνης. Τίποτα αδερφάκι μου, μπούς φερμέ κανονικότατα. Θα μου πεις –και τι να πει; Πως είπε ψέματα ο Γιούνκερ στον Τσίπρα; Δεν παίζει αυτό. Οπότε μόκο. Και, εκ παραλλήλου, μια ωραία πιρουέτα από την αξιωματική αντιπολίτευση η οποία εκεί που μιλούσε για «αριστερή παρένθεση» ξαφνικά προσφέρεται να βοηθήσει την κυβέρνηση να προωθήσει τα Ελληνικά ζητήματα στο EPP (European Popular Party), το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα δηλαδή όπου και ανήκει η Νέα Δημοκρατία στο Ευρωκοινοβούλιο. Συγκινητικό δεν είναι; Αν βάλουμε στη ζυγαριά και την μέγιστη αυτή (δεν κοροϊδεύω) απόφαση να ψηφίσει η Νέα Δημοκρατία την Ζωή Κωνσταντοπούλου για Πρόεδρο της Βουλής, το πολιτικό τοπίο αλλάζει τόσο πολύ ξαφνικά ώστε αναρωτιέται κανείς που πήγανε οι θεωρίες των δύο άκρων, τα «δεν κουβεντιάζω εγώ με υβριστές», όλη εκείνη η Νεοδημοκρατική ξινίλα και το χοντρό σνομπάρισμα του Τσίπρα από τον Σαμαρά;
Θα μου πεις δεν έχουν πια σημασία όλα αυτά. Σημασία έχει πως η Ελληνική πολιτική ζωή αναβαθμίστηκε μέσα σ’ ένα δεκαπενθήμερο τόσο πολύ ώστε να είναι πια αγνώριστη. Πάνε να την πέσουν στον Κοτζιά για την Ρωσία, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων πως ο νέος υπουργός Εξωτερικών έκανε την κατάλληλη κίνηση την κατάλληλη στιγμή – και συνέβαλλε τα μέγιστα στο νέο προφίλ (έτσι δεν το λέμε;) της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Πάει η Μέρκελ στον Ομπάμα για να προετοιμάσουνε την συνάντηση των G7 που γίνεται φέτος στην Γερμανία, και αμέσως μετά την Ουκρανία και το Ισλαμικό κράτος μπαίνει σφήνα η Ελλάδα και το ενδιαφέρον των ΗΠΑ να παραμείνει η χώρα μας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, διότι όπως λέει και ο Μπάρακ «δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να αλλάξουνε τα σύνορα της Ευρώπης» - ούτε να αναγκάσουμε την Ελλάδα να αναζητήσει μέσα στην δυσκολία και το στρίμωγμά της άλλες φιλίες εκεί γύρω.
Ούτε ένα ούτε δύο τα σημάδια πως τελικά, όχι, δεν είναι καθόλου λογικό για ένα ζήτημα διευθέτησης χρέους που μπορεί να βρει εύκολα τη λύση του, να αρχίσεις να ξηλώνεις το πουλόβερ της ευρωζώνης μόνο από πίκα και μεγαλομανία, εξαναγκάζοντας μια χώρα σαν την Ελλάδα να φύγει και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελλάδα είναι στο κάτω-κάτω, δεν είναι και το Τιμπουκτού –που και αυτό δεν είναι για πέταμα, είναι σου λέει η Βικιπαίδεια μία από τις μεγαλύτερες και πιο ιστορικές πόλεις του Μάλι. Αφού το ξεκαθάρισε ο Βαρουφάκης, θέλουμε να τα βρούμε. Αφού το αποδεικνύει σε κάθε του βήμα ο Τσίπρας, η Ευρώπη είναι ο ευρύτερος ζωτικός του χώρος, εκεί ανήκει – σκέψου μόνο πως όταν γεννήθηκε η Ελλάδα ήταν ήδη στην ΕΟΚ, το δέκατο μέλος της.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου δεν ήταν μόνο ανατρεπτική πολιτικά, ήτανε από κάθε άποψη αποκαλυπτική. Το είχαμε πια πιστέψει πως ο ρόλος μας είναι να λέμε «ναι» χωρίς πολλά-πολλά και πως ένα «forget it Yannis» δεν σήκωνε περαιτέρω συζήτηση. Ίσως κακώς βιάζομαι να προεξοφλήσω πως θα βρεθούν οι λύσεις (μετά από αρκετές εβδομάδες ίσως και μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα στην ισορροπία της διαπραγμάτευσης). Αλλά ακόμα και αν δεν βρεθούν οι λύσεις –που το αποκλείω – έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι ο λόγος μας, η γεωγραφική μας θέση, η ιστορία μας, το μεγάλο μακρύ καλοκαίρι μας με την άπλετη ηλιοφάνεια, αυτή καθαυτή η ύπαρξή μας σε μια πολύ ιδιαίτερη γωνιά της Μεσογείου 26 αιώνες τώρα μιλώντας την ίδια γλώσσα («ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον») δεν είναι αμελητέα ποσότης – ακόμα και πτωχευμένοι αν είμαστε, ακόμα και αν ατυχήσαμε στις ηγεσίες που διαλέξαμε τα τελευταία (ας πούμε) τριάντα χρόνια.
Όσο για το φάουλ του Σαμαρά που το διάλεξα και για τίτλο γι’ αυτό αναγκαστικά το επαναφέρω και στο φινάλε, ας πούμε πως ήτανε το τελευταίο φάουλ της παλιάς γενιάς των πολιτικών μας – που εμείς τους ψηφίζαμε στο κάτω-κάτω και πάλι εμείς ήρθε η στιγμή που αποφασίσαμε πως είναι πια καιρός να παραδώσουνε αλλού τα κλειδιά του Μαξίμου.
Που κι’ αυτά δεν θέλησε να τα παραδώσει ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά, είπαμε: Δεν κάνει να κολλάμε…
Από toportal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου