ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Μιχάλη Σιάχο
Ο καθηγητής και βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Κώστας Ζουράρις μιλά στον Δρόμο της Αριστεράς για την ελληνική σημασία του αγώνα, για το πραγματικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και για το πραγματικό χρέος της πολιτείας απέναντι στις νέες γενιές. Σχολιάζει τον αντίκτυπο που είχε η εναρκτήρια τοποθέτησή του στη Βουλή και προτείνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ποια είναι τα μηνύματα που επιχειρήσατε να στείλετε μέσα από την ομιλία σας, στις Προγραμματικές Δηλώσεις; Ακούσαμε Ελύτη, Θουκυδίδη, Ρίτσο…
Ήταν ο Θουκυδίδης από τη Δευτερολογία του Περικλέους, ήταν από την Υμνογραφία της Μ. Εβδομάδας, κουστωδία των δυσεβών Βρυξελλών, μετά ήταν ο Σεφέρης με το «τη υπερμάχω στρατηγώ που ’χει στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημόν της ρωμιοσύνης», μετά ένα μόνο δικό μου το «έρις και έρως» και τελείωνα με τον Ρίτσο, «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Ήταν ένας έπαινος για την Ελλάδα, για τα πέντε χιλιάδες χρόνια Ιστορίας του ελληνικού πολιτισμού, που είναι πάντοτε ο αγώνας και η επιδίωξη της ελευθερίας.
Κατά γενική ομολογία, τις τελευταίες μέρες έχει ανέβει πολύ το φρόνημα του λαού, κυριαρχεί ένα αίσθημα υπερηφάνειας. Τι δείχνει αυτό το κλίμα που διαμορφώνεται;
Δείχνει αυτό του λόγου μου στη Βουλή. Την περηφάνια έδειξε, ότι αυτός ο λαός ήταν ο λαός των αγωνιστών και των μυροφόρων ανταρτών της κλεφτουριάς. Θέλεις να δεις τη διαφορά με τον δυτικό πολιτισμό; Οι Δυτικοί τους Ολυμπιακούς Αγώνες τους λένε Olympic Games, έτσι δεν είναι; Αν το μεταφράσεις στα ελληνικά, βγαίνει μια τερατώδης ηλιθιότητα: Ολυμπιακά Παιχνίδια. Το καταλαβαίνεις; Ημέρα με τη νύχτα είναι. Όταν εμείς λέμε Ολυμπιακοί Αγώνες, αγώνας σημαίνει αγωνία, σημαίνει ασκητική, όπου ο άνθρωπος παλεύει με τον εαυτό του για να γίνει πρόσωπο, για να γίνει ελεύθερος. Αυτό σημαίνει αγώνας – όχι παιχνίδι. Αυτή είναι η διαφορά του ελληνικού πολιτισμού από το δυτικό, από τις Βρυξέλλες δηλαδή και τους Γερμαναράδες.
Η χώρα αυτήν τη στιγμή δίνει το δικό της αγώνα…
Βέβαια… Και τον δίνει με αυτήν την ανάταση που βγήκε μέσα από τις εκλογές. Εδώ βγαίνουν οι δημοσκοπήσεις και δείχνουν ότι το 74% των οπαδών της Ν.Δ. είναι τώρα υπέρ της κυβερνήσεως για να αντισταθούμε. Αυτό είναι η επιτυχία, αντίσταση. Μου είπαν ότι το βίντεο της τετράλεπτης ομιλίας μου στη Βουλή μέσα σε 24 ώρες έφτασε τα 350.000 χτυπήματα. Με πήραν τηλέφωνο από την Ινδία, από την Αυστραλία… Είναι μορφή λαϊκού κινήματος όλο αυτό το πράγμα. Τι να πω, εγώ σε όλη μου τη ζωή, στα 50 χρόνια που διδάσκω, σε περίπου 25 εθνικότητες φοιτητών, ας πούμε έχω διδάξει συνολικά δεκαεφτά – δεκαοκτώ χιλιάδες φοιτητές. Τώρα σε λιγότερο από 24 ώρες με άκουσαν 350.000 άνθρωποι.
Ο κόσμος βγήκε στις πλατείες, πάλι, μαζικά. Βγήκε για να στηρίξει μια κυβέρνηση ή για να στηρίξει συνολικά τη χώρα η οποία βρίσκεται σε μια καθοριστική στιγμή;
Για να στηρίξει συνολικά τη χώρα, η οποία εκφράζεται θεσμικά και τεχνικά από μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Τη σημερινή. Μπορεί να ήταν και η επόμενη. Η κυβέρνηση είναι δευτερεύον στοιχείο. Το κύριο είναι η αντίσταση. Και αυτή η κυβέρνηση δείχνει ότι προσπαθεί ν’ αντισταθεί.
Πώς εκτιμάτε ότι θα προχωρήσει η διαπραγμάτευση;
Με ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω. Θα γίνονται συνεχώς διαπραγματεύσεις και συνεχή παζάρια, όπως πάντοτε, διότι η Ευρώπη, με την Αμερική μπροστά, δεν διανοείται ότι αυτή η αδιαλλαξία των Γερμανών θα οδηγήσει την Ελλάδα σε πτώχευση. Έτσι καταρρέει, όχι μόνον η Ευρωζώνη, όχι μόνο το ευρώ, καταρρέει ίσως και το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Γιατί, ουσιαστικά, θα φανεί ότι μια ευρωπαϊκή χώρα, η Γερμανία, κήρυξε πόλεμο εναντίον μιας άλλης για να την καταστρέψει. Θα έχουμε ένα φαινόμενο πάλι της ναζιστικής εισβολής και κατοχής. Άρα, αυτό δεν το θέλουν και θα αναγκαστούν φυσικά με διάφορα τερτίπια, σταδιακά, να προβούν σε υποχωρήσεις. Είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση να υποχωρήσει και να πει ότι θα πάρουμε τα 7,2 δισ. που μας επιβάλλουν, ουσιαστικά για να τα δώσουμε αμέσως στους τοκογλύφους, και αυτομάτως να κόψουμε κατά 30% τις κατώτατες συντάξεις και κατά 30% τα επικουρικά ταμεία. Μπορεί να πέσουμε, αλλά δεν πρόκειται να το κάνουμε.
Προεκλογικά, αλλά ακόμα και τώρα, υπάρχει μια κουβέντα η οποία περιορίζεται κυρίως στα οικονομικά. Η κουβέντα αυτή μήπως λειτουργεί λίγο αποπροσανατολιστικά; Μήπως μιλάμε για μια καθολική κρίση και πρέπει να το δούμε συνολικά και κυρίως πολιτικά το ζήτημα;
Και πιο πολιτικά και πιο παιδευτικά… Αλλά τώρα, επειδή αυτήν τη στιγμή και για τις επόμενες μέρες υπάρχει κρίση στα οικονομικά, φυσιολογικό είναι να επικεντρωνόμαστε σ’ αυτά. Αν αυτή η κυβέρνηση και αυτή η Βουλή αντέξει και προχωρήσει προς μια τετραετία, τότε βεβαίως θα θέσουμε και το θέμα της Παιδείας. Γιατί οι εκσυγχρονιστές και οι άλλοι εθνομηδενιστές έχουν κάνει τεράστια ζημιά στα σχολικά βιβλία. Είναι δυνατόν οι εκσυγχρονιστές και οι δήθεν προοδευτικοί να καταργούν 35 δημοτικά τραγούδια, που είναι όχι μόνο η έκρηξη της ομορφιάς της ελληνικής γλώσσας, αλλά το ύφος, η αρετή που γεννιέται μέσα από αυτά τα προ επτά αιώνων δημοτικά τραγούδια; Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τα Ελληνόπουλα να καταλάβουν τι σημαίνει ελευθερία, τι σημαίνει αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός. Ο οποίος περνάει και ορίζεται βεβαίως μέσα από τα κλέφτικα τραγούδια, μέσα από το δημοτικό τραγούδι.
Στο όνομα μιας «επιστημοσύνης» κατήργησαν 35 δημοτικά τραγούδια με τη μεταρρύθμιση του 2006 και στη θέση τους βάλανε συνταγές μαγειρικής. Αφαιρέσανε και έναν μύθο του Αισώπου που δίδασκε την προστακτική για τα παιδάκια των 11 ετών και βάλανε -θα φρίξετε όσοι ανοίξετε το βιβλίο- συνταγές μαγειρικής και οδηγίες χρήσεως μιας ηλεκτρικής καφετιέρας. Σε μια σελίδα υπάρχει η καφετιέρα φωτογραφημένη από ένα διαφημιστικό και αριστερά υπάρχουν οι οδηγίες χρήσης. Στρίβουμε, κατεβάζουμε, βάζουμε τον καφέ, βράζουμε το νερό. Τερατώδη πράγματα και βροντώδους βλακείας. Λοιπόν, πρέπει να επανέλθουν τα δημοτικά τραγούδια, πρέπει να επανέλθει η διδασκαλία της Ελληνικής. Δεν είναι δυνατόν τα σχολικά μας βιβλία να μην αναφέρουν τις 82 επίσημες γενοκτονίες που έχουν αναγνωριστεί από την Παγκόσμια Επιτροπή Γενοκτονιών, ό,τι υπέστη η Ελλάδα από τη γερμανική κατοχή. Του Χορτιάτη, των Καλαβρύτων… Είναι δυνατόν να μη διδάσκονται αυτά τα πράγματα στα παιδιά μας;
Είναι μόνο θέμα Παιδείας ή είναι πιο συνολικό ζήτημα;
Βεβαίως, διότι η αποσιώπηση αυτών των παραπάνω σήμαινε φυσικά τον πολιτικό ετεροκαθορισμό της Ελλάδας, γιατί είναι δυτική, αμερικανική και δυτικοευρωπαϊκή.
Τα τελευταία χρόνια, αυτό που αναδεικνύεται ως σοβαρό πρόβλημα είναι η διάλυση της κοινωνίας, του κοινωνικού ιστού. Πρέπει η κοινωνία να συγκροτηθεί ξανά σε σώμα;
Βεβαίως. Πρέπει τα επιμελητήρια, οι επαγγελματικές ενώσεις να συμμετέχουν και στη διαμόρφωση της πολιτικής. Οποιοδήποτε σχέδιο νόμου έρχεται στη Βουλή, πρέπει να γίνεται σε συνεννόηση, με συμπαραγωγή των νομοσχεδίων από τα επιμελητήρια, από τη ΓΣΕΕ, από τα συμβούλια των πανεπιστημίων, από τους αγρότες, από τους ναυτιλιακούς, από τους ναύτες μας. Δηλαδή, όχι απλώς να λένε τη γνώμη τους και μετά να διαμορφώνουμε εμείς ένα σχέδιο νόμου. Να συνδιαμορφώνουν, να συμμετέχουν στη διατύπωση του νομοσχεδίου. Αυτό είναι ένα βήμα διευρύνσεως προς την άμεση δημοκρατία, που δεν μπορεί να γίνει αμέσως, αλλά έτσι, με μικρά βήματα πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτήν την εμπέδωση της δημοκρατικής αρχής. Δηλαδή, ουσιαστικά της λαοκρατικής αρχής.
Ενάντια στη λογική της ανάθεσης…
Ναι, γιατί αυτό το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι ουσιαστικά ολιγαρχικό. Δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία, ας την πούμε χαλαρού τύπου, αλλά είναι ολιγαρχία.
Με βάση το ότι ο κόσμος κόντρα στην τρομοκρατία και στο φόβο γύρισε την πλάτη του στο σάπιο πολιτικό σύστημα, ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα προταθεί από την κυβέρνηση τι χαρακτηριστικά πρέπει κατά τη γνώμη σας να έχει;
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να είναι γυναίκα. Είναι καιρός τώρα, γιατί ξέρεις ακόμα και οι σύντροφοί μας στην Ευρώπη είπαν ότι παρά το ότι είναι μια αριστερή κυβέρνηση έχει εξαιρετικά μικρό αριθμό γυναικών. Ευτυχώς που εξελέγη η υπέροχη Ζωή, η ζωοφόρος Ζωή, όπως την αναφέρω εγώ, αλλά χρειάζεται να είναι γυναίκα που να μην προέρχεται από τον πολιτικό σωλήνα -είτε από εδώ, είτε από εκεί. Εγώ πρότεινα ήδη δύο μεγάλες Ελληνίδες. Η μία είναι παγκοσμίως διάσημη, η Βούλα Πατουλίδου, η οποία και με την πράξη της ως ολυμπιονίκης και με τη λέξη της, με το περίφημο σύνθημά της, διαμόρφωσε τις συνθήκες της νεοτέρας ελληνικής υπερηφάνειάς μας. Και η άλλη είναι, βεβαίως, η Αγγελική Κοτταρίδη, η έφορος Αρχαιοτήτων στις Αιγές, η οποία έχει ανασκάψει και έχει βρει πόλεις του Μεγάλου Αλέξανδρου και των επιγόνων του στη Σαουδική Αραβία, στη Βαβυλωνία, στη Μεσοποταμία και επί 25 χρόνια είναι μια πραγματική φωνή της Ελλάδας, μέσα από την Αρχαιολογία. Λοιπόν ή η Κοτταρίδη ή η Πατουλίδου.
Για τον Αβραμόπουλο τι θα λέγατε;
Εγώ είπα, δημοσίως, ότι δεν θα ψηφίσω Αβραμόπουλο γιατί δεν θέλω να ψηφίσω ωό του σωλήνα. Να τελειώσει αυτή η ιστορία. Άσε που κυκλοφορεί τώρα στο Διαδίκτυο ότι προτείνουν εμένα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εγώ πρότεινα την Κοτταρίδη ή την Πατουλίδου. Αλλά εάν ξαναγυρίσουμε στη μούχλα του κομματικού σωλήνα, ε, έχω την εντύπωση ότι δεν θα είμαι πολύ χειρότερος από τον Αβραμόπουλο, άρα μπορώ και εγώ να γίνω Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο καθηγητής και βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Κώστας Ζουράρις μιλά στον Δρόμο της Αριστεράς για την ελληνική σημασία του αγώνα, για το πραγματικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και για το πραγματικό χρέος της πολιτείας απέναντι στις νέες γενιές. Σχολιάζει τον αντίκτυπο που είχε η εναρκτήρια τοποθέτησή του στη Βουλή και προτείνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ποια είναι τα μηνύματα που επιχειρήσατε να στείλετε μέσα από την ομιλία σας, στις Προγραμματικές Δηλώσεις; Ακούσαμε Ελύτη, Θουκυδίδη, Ρίτσο…
Ήταν ο Θουκυδίδης από τη Δευτερολογία του Περικλέους, ήταν από την Υμνογραφία της Μ. Εβδομάδας, κουστωδία των δυσεβών Βρυξελλών, μετά ήταν ο Σεφέρης με το «τη υπερμάχω στρατηγώ που ’χει στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημόν της ρωμιοσύνης», μετά ένα μόνο δικό μου το «έρις και έρως» και τελείωνα με τον Ρίτσο, «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Ήταν ένας έπαινος για την Ελλάδα, για τα πέντε χιλιάδες χρόνια Ιστορίας του ελληνικού πολιτισμού, που είναι πάντοτε ο αγώνας και η επιδίωξη της ελευθερίας.
Κατά γενική ομολογία, τις τελευταίες μέρες έχει ανέβει πολύ το φρόνημα του λαού, κυριαρχεί ένα αίσθημα υπερηφάνειας. Τι δείχνει αυτό το κλίμα που διαμορφώνεται;
Δείχνει αυτό του λόγου μου στη Βουλή. Την περηφάνια έδειξε, ότι αυτός ο λαός ήταν ο λαός των αγωνιστών και των μυροφόρων ανταρτών της κλεφτουριάς. Θέλεις να δεις τη διαφορά με τον δυτικό πολιτισμό; Οι Δυτικοί τους Ολυμπιακούς Αγώνες τους λένε Olympic Games, έτσι δεν είναι; Αν το μεταφράσεις στα ελληνικά, βγαίνει μια τερατώδης ηλιθιότητα: Ολυμπιακά Παιχνίδια. Το καταλαβαίνεις; Ημέρα με τη νύχτα είναι. Όταν εμείς λέμε Ολυμπιακοί Αγώνες, αγώνας σημαίνει αγωνία, σημαίνει ασκητική, όπου ο άνθρωπος παλεύει με τον εαυτό του για να γίνει πρόσωπο, για να γίνει ελεύθερος. Αυτό σημαίνει αγώνας – όχι παιχνίδι. Αυτή είναι η διαφορά του ελληνικού πολιτισμού από το δυτικό, από τις Βρυξέλλες δηλαδή και τους Γερμαναράδες.
Η χώρα αυτήν τη στιγμή δίνει το δικό της αγώνα…
Βέβαια… Και τον δίνει με αυτήν την ανάταση που βγήκε μέσα από τις εκλογές. Εδώ βγαίνουν οι δημοσκοπήσεις και δείχνουν ότι το 74% των οπαδών της Ν.Δ. είναι τώρα υπέρ της κυβερνήσεως για να αντισταθούμε. Αυτό είναι η επιτυχία, αντίσταση. Μου είπαν ότι το βίντεο της τετράλεπτης ομιλίας μου στη Βουλή μέσα σε 24 ώρες έφτασε τα 350.000 χτυπήματα. Με πήραν τηλέφωνο από την Ινδία, από την Αυστραλία… Είναι μορφή λαϊκού κινήματος όλο αυτό το πράγμα. Τι να πω, εγώ σε όλη μου τη ζωή, στα 50 χρόνια που διδάσκω, σε περίπου 25 εθνικότητες φοιτητών, ας πούμε έχω διδάξει συνολικά δεκαεφτά – δεκαοκτώ χιλιάδες φοιτητές. Τώρα σε λιγότερο από 24 ώρες με άκουσαν 350.000 άνθρωποι.
Ο κόσμος βγήκε στις πλατείες, πάλι, μαζικά. Βγήκε για να στηρίξει μια κυβέρνηση ή για να στηρίξει συνολικά τη χώρα η οποία βρίσκεται σε μια καθοριστική στιγμή;
Για να στηρίξει συνολικά τη χώρα, η οποία εκφράζεται θεσμικά και τεχνικά από μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Τη σημερινή. Μπορεί να ήταν και η επόμενη. Η κυβέρνηση είναι δευτερεύον στοιχείο. Το κύριο είναι η αντίσταση. Και αυτή η κυβέρνηση δείχνει ότι προσπαθεί ν’ αντισταθεί.
Πώς εκτιμάτε ότι θα προχωρήσει η διαπραγμάτευση;
Με ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω. Θα γίνονται συνεχώς διαπραγματεύσεις και συνεχή παζάρια, όπως πάντοτε, διότι η Ευρώπη, με την Αμερική μπροστά, δεν διανοείται ότι αυτή η αδιαλλαξία των Γερμανών θα οδηγήσει την Ελλάδα σε πτώχευση. Έτσι καταρρέει, όχι μόνον η Ευρωζώνη, όχι μόνο το ευρώ, καταρρέει ίσως και το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Γιατί, ουσιαστικά, θα φανεί ότι μια ευρωπαϊκή χώρα, η Γερμανία, κήρυξε πόλεμο εναντίον μιας άλλης για να την καταστρέψει. Θα έχουμε ένα φαινόμενο πάλι της ναζιστικής εισβολής και κατοχής. Άρα, αυτό δεν το θέλουν και θα αναγκαστούν φυσικά με διάφορα τερτίπια, σταδιακά, να προβούν σε υποχωρήσεις. Είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση να υποχωρήσει και να πει ότι θα πάρουμε τα 7,2 δισ. που μας επιβάλλουν, ουσιαστικά για να τα δώσουμε αμέσως στους τοκογλύφους, και αυτομάτως να κόψουμε κατά 30% τις κατώτατες συντάξεις και κατά 30% τα επικουρικά ταμεία. Μπορεί να πέσουμε, αλλά δεν πρόκειται να το κάνουμε.
Προεκλογικά, αλλά ακόμα και τώρα, υπάρχει μια κουβέντα η οποία περιορίζεται κυρίως στα οικονομικά. Η κουβέντα αυτή μήπως λειτουργεί λίγο αποπροσανατολιστικά; Μήπως μιλάμε για μια καθολική κρίση και πρέπει να το δούμε συνολικά και κυρίως πολιτικά το ζήτημα;
Και πιο πολιτικά και πιο παιδευτικά… Αλλά τώρα, επειδή αυτήν τη στιγμή και για τις επόμενες μέρες υπάρχει κρίση στα οικονομικά, φυσιολογικό είναι να επικεντρωνόμαστε σ’ αυτά. Αν αυτή η κυβέρνηση και αυτή η Βουλή αντέξει και προχωρήσει προς μια τετραετία, τότε βεβαίως θα θέσουμε και το θέμα της Παιδείας. Γιατί οι εκσυγχρονιστές και οι άλλοι εθνομηδενιστές έχουν κάνει τεράστια ζημιά στα σχολικά βιβλία. Είναι δυνατόν οι εκσυγχρονιστές και οι δήθεν προοδευτικοί να καταργούν 35 δημοτικά τραγούδια, που είναι όχι μόνο η έκρηξη της ομορφιάς της ελληνικής γλώσσας, αλλά το ύφος, η αρετή που γεννιέται μέσα από αυτά τα προ επτά αιώνων δημοτικά τραγούδια; Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τα Ελληνόπουλα να καταλάβουν τι σημαίνει ελευθερία, τι σημαίνει αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός. Ο οποίος περνάει και ορίζεται βεβαίως μέσα από τα κλέφτικα τραγούδια, μέσα από το δημοτικό τραγούδι.
Στο όνομα μιας «επιστημοσύνης» κατήργησαν 35 δημοτικά τραγούδια με τη μεταρρύθμιση του 2006 και στη θέση τους βάλανε συνταγές μαγειρικής. Αφαιρέσανε και έναν μύθο του Αισώπου που δίδασκε την προστακτική για τα παιδάκια των 11 ετών και βάλανε -θα φρίξετε όσοι ανοίξετε το βιβλίο- συνταγές μαγειρικής και οδηγίες χρήσεως μιας ηλεκτρικής καφετιέρας. Σε μια σελίδα υπάρχει η καφετιέρα φωτογραφημένη από ένα διαφημιστικό και αριστερά υπάρχουν οι οδηγίες χρήσης. Στρίβουμε, κατεβάζουμε, βάζουμε τον καφέ, βράζουμε το νερό. Τερατώδη πράγματα και βροντώδους βλακείας. Λοιπόν, πρέπει να επανέλθουν τα δημοτικά τραγούδια, πρέπει να επανέλθει η διδασκαλία της Ελληνικής. Δεν είναι δυνατόν τα σχολικά μας βιβλία να μην αναφέρουν τις 82 επίσημες γενοκτονίες που έχουν αναγνωριστεί από την Παγκόσμια Επιτροπή Γενοκτονιών, ό,τι υπέστη η Ελλάδα από τη γερμανική κατοχή. Του Χορτιάτη, των Καλαβρύτων… Είναι δυνατόν να μη διδάσκονται αυτά τα πράγματα στα παιδιά μας;
Είναι μόνο θέμα Παιδείας ή είναι πιο συνολικό ζήτημα;
Βεβαίως, διότι η αποσιώπηση αυτών των παραπάνω σήμαινε φυσικά τον πολιτικό ετεροκαθορισμό της Ελλάδας, γιατί είναι δυτική, αμερικανική και δυτικοευρωπαϊκή.
Τα τελευταία χρόνια, αυτό που αναδεικνύεται ως σοβαρό πρόβλημα είναι η διάλυση της κοινωνίας, του κοινωνικού ιστού. Πρέπει η κοινωνία να συγκροτηθεί ξανά σε σώμα;
Βεβαίως. Πρέπει τα επιμελητήρια, οι επαγγελματικές ενώσεις να συμμετέχουν και στη διαμόρφωση της πολιτικής. Οποιοδήποτε σχέδιο νόμου έρχεται στη Βουλή, πρέπει να γίνεται σε συνεννόηση, με συμπαραγωγή των νομοσχεδίων από τα επιμελητήρια, από τη ΓΣΕΕ, από τα συμβούλια των πανεπιστημίων, από τους αγρότες, από τους ναυτιλιακούς, από τους ναύτες μας. Δηλαδή, όχι απλώς να λένε τη γνώμη τους και μετά να διαμορφώνουμε εμείς ένα σχέδιο νόμου. Να συνδιαμορφώνουν, να συμμετέχουν στη διατύπωση του νομοσχεδίου. Αυτό είναι ένα βήμα διευρύνσεως προς την άμεση δημοκρατία, που δεν μπορεί να γίνει αμέσως, αλλά έτσι, με μικρά βήματα πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτήν την εμπέδωση της δημοκρατικής αρχής. Δηλαδή, ουσιαστικά της λαοκρατικής αρχής.
Ενάντια στη λογική της ανάθεσης…
Ναι, γιατί αυτό το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι ουσιαστικά ολιγαρχικό. Δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία, ας την πούμε χαλαρού τύπου, αλλά είναι ολιγαρχία.
Με βάση το ότι ο κόσμος κόντρα στην τρομοκρατία και στο φόβο γύρισε την πλάτη του στο σάπιο πολιτικό σύστημα, ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα προταθεί από την κυβέρνηση τι χαρακτηριστικά πρέπει κατά τη γνώμη σας να έχει;
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να είναι γυναίκα. Είναι καιρός τώρα, γιατί ξέρεις ακόμα και οι σύντροφοί μας στην Ευρώπη είπαν ότι παρά το ότι είναι μια αριστερή κυβέρνηση έχει εξαιρετικά μικρό αριθμό γυναικών. Ευτυχώς που εξελέγη η υπέροχη Ζωή, η ζωοφόρος Ζωή, όπως την αναφέρω εγώ, αλλά χρειάζεται να είναι γυναίκα που να μην προέρχεται από τον πολιτικό σωλήνα -είτε από εδώ, είτε από εκεί. Εγώ πρότεινα ήδη δύο μεγάλες Ελληνίδες. Η μία είναι παγκοσμίως διάσημη, η Βούλα Πατουλίδου, η οποία και με την πράξη της ως ολυμπιονίκης και με τη λέξη της, με το περίφημο σύνθημά της, διαμόρφωσε τις συνθήκες της νεοτέρας ελληνικής υπερηφάνειάς μας. Και η άλλη είναι, βεβαίως, η Αγγελική Κοτταρίδη, η έφορος Αρχαιοτήτων στις Αιγές, η οποία έχει ανασκάψει και έχει βρει πόλεις του Μεγάλου Αλέξανδρου και των επιγόνων του στη Σαουδική Αραβία, στη Βαβυλωνία, στη Μεσοποταμία και επί 25 χρόνια είναι μια πραγματική φωνή της Ελλάδας, μέσα από την Αρχαιολογία. Λοιπόν ή η Κοτταρίδη ή η Πατουλίδου.
Για τον Αβραμόπουλο τι θα λέγατε;
Εγώ είπα, δημοσίως, ότι δεν θα ψηφίσω Αβραμόπουλο γιατί δεν θέλω να ψηφίσω ωό του σωλήνα. Να τελειώσει αυτή η ιστορία. Άσε που κυκλοφορεί τώρα στο Διαδίκτυο ότι προτείνουν εμένα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εγώ πρότεινα την Κοτταρίδη ή την Πατουλίδου. Αλλά εάν ξαναγυρίσουμε στη μούχλα του κομματικού σωλήνα, ε, έχω την εντύπωση ότι δεν θα είμαι πολύ χειρότερος από τον Αβραμόπουλο, άρα μπορώ και εγώ να γίνω Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου