Γεια σου πιτσιρίκο,
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε τα βασικά. Αυτό το κείμενο γράφεται ως απάντηση στο κείμενο του φίλου Γιώργου περί αποχής: «Εσείς της αποχής, έχετε Plan B;». Είναι ένα κείμενο υπέρ της αποχής, γραμμένο με σεβασμό απέναντι στην αντίθετη άποψη –άποψη που άλλωστε «κουβαλούσα» ως και λίγο μετά τις εκλογές του 2012- και απέναντι σε έναν άνθρωπο που διαβάζω τις απόψεις του μέσα από την φιλόξενη ιστοσελίδα του Πιτσιρίκου -έπρεπε να ειπωθεί το κλισέ J- και γουστάρω τον τρόπο γραφής του. Εκ των προτέρων, συγγνώμη για το εύρος του κειμένου.
Αποφάσισα να απέχω συνειδητά. Το είχα –έστω και αμφιταλαντευόμενος- αποφασίσει ήδη από τις εκλογές του Γενάρη για πρώτη φορά στη ζωή μου και σήμερα πια, μετά από όλα αυτά που ζήσαμε, είμαι 100% βέβαιος (δεν νιώθω δικαιωμένος, απλά είμαι βέβαιος) για την επιλογή μου αυτή.
Δεν το αποφάσισα γιατί ήμουν αηδιασμένος.
Αηδιασμένος ήμουν ούτως ή άλλως από τον καιρό τον παχιών αγελάδων, όταν έβλεπα ένα ολόκληρο σύστημα να με δουλεύει στη μούρη μου (τότε ψήφιζα Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, γιατί ήμουν και πολύ αριστερός και προοδευτικός τύπος).
Δεν το αποφάσισα ελπίζοντας.
Ελπίδα είχα το 2009, όταν πια όλοι αυτοί που με δούλευαν στη μούρη μου άρχιζαν να κρεμάνε μούτρα και να μιλάνε «σοβαρά» και ζώντας στο εξωτερικό -όπου ήδη λάμβαναν μέτρα για την κρίση, ενώ εμείς ανακυκλώναμε το «λεφτά υπάρχουν» σε κλίμα υπεραισιοδοξίας- γνώριζα πως αυτό που έρχεται θα τους ξεσκεπάσει όλους, προς όφελος της αλήθειας (έτσι πίστευα) και, άρα, του λαού.
Τότε ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ (γιατί έκανα απγκρέιντ και έγινα και ριζοσπαστικός τύπος συν τοις άλλοις).
Δεν το αποφάσισα όντας αγανακτισμένος ή απογοητευμένος.
Αγανάκτηση και απογοήτευση ένιωθα ήδη το 2012, όταν έβλεπα την χώρα μου να διαλύεται.
Όταν οι μάσκες είχαν πια πέσει, άλλα δεν γινόταν τίποτα.
Όταν έβλεπα τον ΣΥΡΙΖΑ –την ελπίδα μου, δηλαδή- να κάνει, κιόλας, τις πρώτες «θυσίες» στο «πρόγραμμά» του και να αρχίζει τα μισόλογα, στην πιθανότητα και μόνο να βγει πρώτο κόμμα.
Τότε ψήφισα ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις πρώτες εκλογές -γιατί εν τω μεταξύ είχα γίνει και «επαναστατικός» τύπος- και ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες (βάζοντας για ύπνο την «επανάσταση» και ξυπνώντας από τον λήθαργο το μικρό πράσινο καλικατζαράκι -που παραδεχτείτε το, όλοι κρύβουμε μέσα μας-, το οποίο μου ψιθύρισε στο αυτί: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»).
Στην πορεία ακολούθησε η πλήρης μετάλλαξη των μικρών πολύχρωμων χελωνακίων του ΣΥΡΙΖΑ σε πράσινα Πασοκονιτζάκια (εννοώ, ήδη πριν το 2015), που με έκανε -υπό το άκουσμα δραματικής μουσικής- να γονατίσω, να βάλω τα χέρια μου στο πρόσωπο και στρέφοντας το κεφάλι μου προς την κάμερα από πάνω μου, να αναφωνήσω: «Όου μάι Γκαντ…Γουάτ χαβ άι νταν».
Αποφάσισα, λοιπόν, να το αναλύσω.
Τι ήταν αυτό, που στο δρόμο που είχα πάρει να γίνω ο Έλληνας Τσε -και θα γινόμουν, πιστέψτε με-, που με έκανε να πισωγυρίσω και να επιλέξω κάτι πιο συντηρητικό;
Κάτι που ήδη είχα απορρίψει, γιατί δεν μου «έκανε»;
Η απάντηση ήταν εύκολη. Η ψευδαίσθηση. Η ψευδαίσθηση ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει δια της οδού αυτής. Ότι, όπως και να έχει, θα είναι καλύτεροι από τους «άλλους».
Προσοχή. Δεν είπα «έλα μωρέ, μπορεί να έχουν και δίκιο».
Δεν έχαψα ποτέ την παραμύθα του ΣΥΡΙΖΑ ότι γίνεται να έχουμε Ευρώ χωρίς μνημόνια ή ότι θα μας αφήσουν να απεγκλωβιστούμε από την πολιτική λιτότητας ή ότι θα «διαπραγματευτούμε και θα τους κάνουμε μια πρόταση που δεν μπορούν να αρνηθούν».
Απλά -λαθεμένα- ήλπισα, πως μπορεί μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον, να αρχίσουν να τρέχουν αυτοί που με δούλευαν στη μούρη μου όλα αυτά τα χρόνια.
Φυσικά, μέσα στα επόμενα 2,5 χρόνια είχα πια κατασταλάξει πως ούτε καν αυτό δεν θα κάνουν –δεν προβλέπεται-, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Στο θέμα μας, λοιπόν.
Ψευδαίσθηση. Συνειδητοποίησα, πως το μόνο που προσφέρουν οι εκλογές στους πολίτες, είναι ψευδαίσθηση.
Ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν «μνημονιακά» πως είναι λογικοί και σώζουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν «αντιμνημονιακά» πως είναι Κολοκοτρώνηδες και σώζουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν ριζοσπαστικά πως είναι επαναστάτες και μια μέρα θα σώσουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν συστημικά, αλλά εξωκοινοβουλευτικά, πως είναι σοβαροί και θα μπορούσαν να είχαν σώσει την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν για πλάκα πως έχουν χιούμορ και η χώρα δεν γίνεται να σωθεί, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν φασίστες πως είναι άνθρωποι.
Ψευδαίσθηση.
Ξαφνικά, άρχισα να αμφισβητώ την «ιερή» άποψη της συμμετοχής στις εκλογές και ανατρέχοντας στις επιλογές που είχα κάνει στη ζωή μου, διαπίστωσα πως τελικά, ποτέ δεν έπαιξαν κάποιο ρόλο.
Ό,τι και να είχα ψηφίσει τότε, ότι και να είχε βγει, απλά δεν θα άλλαζε τίποτα. Γιατί δεν είναι ζήτημα πολιτικής θέσης του καθενός, αλλά του μηχανισμού και του γενικότερου πλαισίου.
Φίλε Γιώργο, κανείς δεν λέει πως με αποχή 80% οι εκλογές ακυρώνονται με βάση το νόμο.
Αν, όμως, υπάρχει μεγαλύτερη του 50% αποχή, τότε «ακυρώνονται» στην συνείδηση της κοινωνίας.
Τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια. Οι πολιτικοί θα χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους (κάπου έψαχνα να το βάλω και αυτό το κλισέ) και θα συνεχίσουν να μας απαυτώνουν ανεπανόρθωτα και χωρίς ΚΥ.
Το ίδιο, δηλαδή, που θα γίνει και αν στις εκλογές έχουμε 80% συμμετοχή.
Τουλάχιστον, όμως, η αποχή, θα βοηθήσει να ξεκινήσει μία διαδικασία εύρεσης λύσης πέρα από κόμματα και το υπάρχον πολιτικό σύστημα, για μεγάλο κομμάτι των πολιτών που παραμένουν πολιτικά ενεργοί και που θα επιθυμούν με κάποιον τρόπο να εκφραστούν.
Κυρίως, μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θα απαξιώσει μέσα του το καρναβάλι που ονομάζουμε Εθνικές Εκλογές και σιγά σιγά, θα καταρρεύσει εκείνο το απίστευτα αυτομαστιγωτικό επιχείρημα: «Είμαστε αυτό που ψηφίζουμε» και άρα «Μας αξίζουν αυτά που παθαίνουμε».
Δεν είμαστε σαν και αυτούς.
Αυτοί οι πολιτικοί δεν αξίζουν σε κανέναν λαό, ούτε καν σε αγέλη από ζώα και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο.
Δεν τους έχουμε ανάγκη για να αλλάξουμε την κοινωνία μας, αντιθέτως είναι αυτοί που μας κρατούν πίσω.
Δεν θα έρθει φυσικά η επανάσταση -η οποία, πίστεψέ με, δε θα έρθει ούτε μέσα από τις εκλογές-, αλλά σίγουρα θα διευκολυνθεί ο δρόμος προς την κοινωνική συνειδητοποίηση, μακρυά από ψευτοδιλήμματα και πολιτικές ψευδαισθήσεις.
Ειδικά, δε, σε αυτές τις εκλογές είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ, πως το παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο.
Και συμφωνείς και εσύ σε αυτό, αφού το γράφεις.
Γιατί, λοιπόν, να συμμετέχει κανείς σε κάτι που από πριν έχει καθορισμένο αποτέλεσμα;
Εσύ, αν έπρεπε η ομάδα σου να παίξει σε έναν αγώνα, που όλη η κοινωνία γνώριζε από πριν πως είναι στημένος, θα την κατέβαζες ή θα αποχωρούσες για να μην «νομιμοποιήσεις» δια της πράξης σου το στήσιμο;
Και αν την κατέβαζες (δικαίωμα σου, προφανώς) γιατί ενοχλείσαι με αυτούς που δε θα την κατέβαζαν;
Άλλωστε, η δική μου αποχή βολεύει όλα τα πολιτικά κόμματα, που έχουν συμπαγείς κομματικούς πυρήνες και «κομματόσκυλα», εξίσου.
Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ π.χ. που έχει συμπαγές κοινό, είναι να πάρει 40.000 ψήφους, αυτές οι ψήφοι της δίνουν μεγαλύτερο ποσοστό με μεγαλύτερη αποχή.
Το ξέρω πως το ίδιο συμβαίνει και για την Ν.Δ., αλλά στην ουσία δεν ευνοώ κανένα κόμμα περισσότερο ή λιγότερο.
Και βέβαια, είναι κατανοητό πως αυτές οι εκλογές είναι «σημαντικές».
Άλλωστε και οι προηγούμενες δεν ήταν;
Και στις προηγούμενες δεν διακυβευόταν το μέλλον της χώρας;
Και στις προηγούμενες δεν έπρεπε να σηκωθούμε και να τους «δείξουμε εμείς»;
Και αν δω υπουργό τον Θεοδωράκη ή τον Λεβέντη, τι διαφορετικό, αλήθεια, θα συμβεί;
Δεν είναι προαποφασισμένες οι πολιτικές και τα μέτρα;
Παίζει ρόλο ποιοί θα τα υπηρετήσουν;
Να μου επιτρέψεις εδώ να σου πω, πως για μένα τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Επειδή ο Τσακαλώτος είναι πιο γλυκούλης από τον αντιπαθέστατο Άδωνη, πρόκειται να μου φέρει κάτι διαφορετικό;
Μη μένουμε στα πρόσωπα. Τα πρόσωπα αλλάζουν κατά πώς τους βολεύει.
Δύο αιώνες τώρα, οι ίδιοι μας κυβερνούν, απλά αλλάζουν πρόσωπα (ή προσωπεία).
Αν είναι να μπει και ο Λεβέντης, ε και; Η γελοιότητα, ούτως ή άλλως, έχει βαρέσει κόφτη προ πολλού.
Και όλα αυτά που λες πως θα μας έρθουν, θα μας έρθουν.
Και ο τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε, σίγουρα, δεν είναι οι εκλογές. Αλλού είναι τα «στοιχήματα» της κοινωνίας.
Φίλε Γιώργο, το Μέτωπο που λες δεν πρόκειται να έρθει από σύμπραξη κομμάτων. Και εσύ ο ίδιος που το προτείνεις, μιλώντας για ενότητα, έχεις ήδη αποκλείσει το μισό φάσμα.
Όταν εσύ που το πιστεύεις, έχεις ήδη αποκλείσει, το ΚΚΕ (που αποτελεί και το μεγαλύτερο και καλύτερα οργανωμένο κόμμα), την ΟΚΔΕ, την ΟΑΚΚΕ, τα ΚΚΕ μλ – Μλ ΚΚΕ και το ΕΚΑΔ (ας το βάλουμε κι αυτό) – και μιλάμε μόνο για κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές, τα υπόλοιπα μαζί με τάσεις,ρεύματα, οργανώσεις , χώρους, κ.λ.π είναι άπειρα-, τότε για ποια σύμπραξη να μιλήσουμε και για ποιο ενιαίο μέτωπο.
Ακόμα και εσύ που πιστεύεις στην ιδέα, έχεις εξαρχής αποκλείσει αυτούς που δεν γουστάρεις.
Στην δε πρότασή σου έχεις βάλει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που (σωστά κατά την γνώμη μου) αρνήθηκε να ενταχθεί στην ΛΑΕ και το Σχέδιο Β, που ήδη έχει ενταχθεί.
Το μέτωπο είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μέσα στην κοινωνία, από εμάς.
Μόνο από την κοινωνία, δηλαδή από τα «κάτω», έρχονται οι μεγάλες αλλαγές. Δεν χρειαζόμαστε ηγέτες, ούτε καθοδηγητές.
Και σίγουρα, δεν θα το φέρουν, εκλογικά αποτελέσματα.
Όσον αφορά στον σπουδαίο Μίκη, απλά σε παραπέμπω στην τελευταία του επιστολή με τίτλο «Οι εκλογές, η τιμή και η θηλιά», όπου ουσιαστικά αναλύει τη ματαιότητα αυτών των εκλογών.
Ρώτησες στον τίτλο σου ποιο είναι το Plan B, που έχουμε εμείς της αποχής.
Είναι ακριβώς το ίδιο που έχεις και εσύ που θα ψηφίσεις.
Όσες πιθανότητες έχει , το να δημιουργηθεί ένα κοινό κομματικό «Μέτωπο του ΟΧΙ», με προγραμματική συμφωνία, να κατέβει στις εκλογές ενωμένο και χωρίς απώλειες και να τις κερδίσει, δημιουργώντας μία Κυβέρνηση που ενωμένη και χωρίς απώλειες θα δώσει την εξουσία στον λαό -όπως και αν το εννοεί αυτό ο καθένας-, άλλες τόσες έχει η τεράστια αποχή να βοηθήσει στην ριζοσπαστικοποίηση της σκέψης των πολιτών και στην πολιτική τους χειραφέτηση, έξω από κόμματα και αποκόμματα και να τους σπρώξει να φτιάξουν οι ίδιοι ένα «Μέτωπο του Όχι», που σταδιακά θα βρει και την κατάλληλη πολιτική εκπροσώπηση.
Γιατί έτσι πρέπει να γίνεται: ο λαός να εκφράζεται και να κινητοποιείται και η εκπροσώπησή του να έρχεται ως αποτέλεσμα αυτού και όχι το αντίθετο, να «γεννιέται» δηλαδή μια εκπροσώπηση και ο λαός να συστρατεύεται.
Το ξέρω ότι αυτό που σου λέω, σου ακούγεται πραγματικά απίθανο -και το σέβομαι-, αλλά, πίστεψέ με, όταν σου λέω πως και αυτό που εσύ μου προτείνεις μου ακούγεται, πια σήμερα, εξίσου.
Γιατί σήμερα πια, ξέρουμε.
Το ξέρω, επίσης, ότι από μέσα σου λες: «Άιντε καλά, ψηλέ, θα φτάσουμε στην Δευτέρα Παρουσία και εσύ θα αγωνίζεσαι για την ριζοσπαστικοποίηση της σκέψης», αλλά, όσο παράδοξο και αν σου φαίνεται, θεωρώ ότι ο δικός μου δρόμος είναι ο σύντομος.
Όσο πιο γρήγορα απεμπλακούμε ως κοινωνία από κομματικές γραμμές και θέσεις και ανοίξουμε έναν ειλικρινή διάλογο μεταξύ μας, χωρίς λάβαρα και ταμπέλες –και κυρίως ψευδαισθήσεις-, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει και η αλλαγή της κατάστασης.
Τέλος, ένας πολίτης που επιλέγει την αποχή, μπορεί -στην περίπτωσή μου ισχύει- να μην συμφωνεί με κανένα κόμμα από αυτά που κατεβαίνουν στις εκλογές και να βαρέθηκε να «πετάει» την ψήφο του όχι σε αυτούς με τους οποίους συμφωνεί περισσότερο, αλλά σε αυτούς με τους οποίους διαφωνεί λιγότερο.
Μπορεί, τελικά, να μη βρίσκω πολιτική έκφραση μέσα από οποιοδήποτε από τα υπάρχοντα κόμματα, όχι σε ζητήματα ασήμαντα, αλλά σε σχέση με τον ίδιο τον βασικό άξονα της πολιτικής μου κοσμοθεωρίας. Να στο θέσω χρησιμοποιώντας το πολύ καλό δικό σου παράδειγμα.
Τι γίνεται, όταν χρησιμοποιώντας το «φίλτρο» που έχω -το οποίο το «κατασκευάζω» με βάση τις αδιαπραγμάτευτες θέσεις που για μένα πρέπει να έχει ένα κόμμα- καταλήγω στο «0 results found»;
Θα πρέπει να συμβιβαστώ;
Θα πρέπει να αλλάξω θέσεις τόσο, ώστε να βρώ το πρώτο κόμμα που θα μου βγάλει το φίλτρο;
Και αν το κάνω εγώ για να ρίξω μία ψήφο, πώς μπορώ να κατηγορώ εκείνους που το κάνουν ενώ κυβερνούν και στο όνομα της «σταθερότητας».
Κλείνοντας -επιτέλους- και συνοψίζοντας.
Δεν συμμετέχω στις εκλογές, καθώς όχι απλά θεωρώ πως δεν παίζει καν ρόλο το αποτέλεσμα και όλα είναι προαποφασισμένα, αλλά πιστεύω πως η όλη διαδικασία και ο τρόπος και το πλαίσιο που διεξάγεται αποτελεί προσβολή για την Δημοκρατία.
Δεν συμμετέχω γιατί δεν συμφωνώ με κανένα από τα κόμματα που κατεβαίνουν.
Δεν συμμετέχω γιατί, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν θεωρώ ότι κάτι θα αλλάξει (δεν είμαι της λογικής: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες, γιατί ιστορικά υπήρξαν εκλογές που ίσως να μπορούσαν να αλλάξουν κάτι το 1946, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), ούτε ως προς την διακυβέρνηση (ούτως ή άλλως), αλλά και ούτε ως προς την ριζοσποσπαστικοποίηση του κινήματος (άντε να το πω).
Αυτά που είναι να αλλάξουν θα έρθουν από εμάς και όχι μέσω εκλογών.
Δεν συμμετέχω, διότι αρνιέμαι να νομιμοποιήσω δια της ψήφου μου τον βιασμό μας.
Και δεν απέχω γιατί νιώθω απογοητευμένος, αγανακτισμένος ή αηδιασμένος.
Αυτά τα ένιωθα όταν ψήφιζα.
Απέχω συνειδητά γιατί η λογική μου μου το επιβάλει και όχι τα συναισθήματά μου.
Απέχω γιατί πια έχω τις χρήσιμες γνώσεις που αποκόμισα από αυτή την εκπληκτική περιπέτεια της Μεταπολίτευσης.
Απέχω γιατί πια γνωρίζω ότι την αλλαγή θα την φέρουμε εμείς μέσα από την καθημερινότητά μας και τις πράξεις μας μέσα σε αυτήν, με τρόπους που ειδικά εδώ έχουν αναλυθεί αρκετά και δεν χρειάζεται να το κάνω εγώ.
Φίλε Γιώργο, σέβομαι την θέση σου και κατανοώ την επιχειρηματολογία σου.
Δεν συμφωνώ πια. Όμως αυτό δεν παίζει ρόλο, γιατί γνωρίζω πως συνομιλώ με έναν άνθρωπο που ζητά αυτά που ζητώ και εγώ.
Και ακόμα και αν δεν συστρατευτούμε εκλογικά, ε…Νερό κι αλάτι!
Θα βρεθούμε πλάι πλάι εκεί που πρέπει.
Εκεί που ζει η αλήθεια και όχι οι ψευδαισθήσεις.
Εκεί που εμείς θα τους επιβάλλουμε την αλήθεια μας.
Ευχαριστώ πολύ. Γιάννης
(Αγαπητέ Γιάννη, αυτές οι εκλογές είναι θλιβερές. Πολλοί φίλοι μου δεν θα ψηφίσουν. Εγώ θα ψηφίσω. Δεν είχα ψηφίσει -απόλυτα συνειδητά- στις εκλογές του 2009. Ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που δεν ψήφισα. Και ήταν και η μόνη φορά στη ζωή μου που ήμουν με τους νικητές. Η αποχή ήταν τότε πρώτο κόμμα. Όπως θα είναι και στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Καταλαβαίνω κι αυτούς που θα ψηφίσουν και αυτούς που δεν θα ψηφίσουν. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να είμαστε ενωμένοι -ψηφοφόροι και απέχοντες- στις 21 Σεπτεμβρίου, την επόμενη των εκλογών. Εκεί αρχίζει το παιχνίδι. Να είσαι καλά.)
Πιτσιρίκος
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε τα βασικά. Αυτό το κείμενο γράφεται ως απάντηση στο κείμενο του φίλου Γιώργου περί αποχής: «Εσείς της αποχής, έχετε Plan B;». Είναι ένα κείμενο υπέρ της αποχής, γραμμένο με σεβασμό απέναντι στην αντίθετη άποψη –άποψη που άλλωστε «κουβαλούσα» ως και λίγο μετά τις εκλογές του 2012- και απέναντι σε έναν άνθρωπο που διαβάζω τις απόψεις του μέσα από την φιλόξενη ιστοσελίδα του Πιτσιρίκου -έπρεπε να ειπωθεί το κλισέ J- και γουστάρω τον τρόπο γραφής του. Εκ των προτέρων, συγγνώμη για το εύρος του κειμένου.
Αποφάσισα να απέχω συνειδητά. Το είχα –έστω και αμφιταλαντευόμενος- αποφασίσει ήδη από τις εκλογές του Γενάρη για πρώτη φορά στη ζωή μου και σήμερα πια, μετά από όλα αυτά που ζήσαμε, είμαι 100% βέβαιος (δεν νιώθω δικαιωμένος, απλά είμαι βέβαιος) για την επιλογή μου αυτή.
Δεν το αποφάσισα γιατί ήμουν αηδιασμένος.
Αηδιασμένος ήμουν ούτως ή άλλως από τον καιρό τον παχιών αγελάδων, όταν έβλεπα ένα ολόκληρο σύστημα να με δουλεύει στη μούρη μου (τότε ψήφιζα Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, γιατί ήμουν και πολύ αριστερός και προοδευτικός τύπος).
Δεν το αποφάσισα ελπίζοντας.
Ελπίδα είχα το 2009, όταν πια όλοι αυτοί που με δούλευαν στη μούρη μου άρχιζαν να κρεμάνε μούτρα και να μιλάνε «σοβαρά» και ζώντας στο εξωτερικό -όπου ήδη λάμβαναν μέτρα για την κρίση, ενώ εμείς ανακυκλώναμε το «λεφτά υπάρχουν» σε κλίμα υπεραισιοδοξίας- γνώριζα πως αυτό που έρχεται θα τους ξεσκεπάσει όλους, προς όφελος της αλήθειας (έτσι πίστευα) και, άρα, του λαού.
Τότε ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ (γιατί έκανα απγκρέιντ και έγινα και ριζοσπαστικός τύπος συν τοις άλλοις).
Δεν το αποφάσισα όντας αγανακτισμένος ή απογοητευμένος.
Αγανάκτηση και απογοήτευση ένιωθα ήδη το 2012, όταν έβλεπα την χώρα μου να διαλύεται.
Όταν οι μάσκες είχαν πια πέσει, άλλα δεν γινόταν τίποτα.
Όταν έβλεπα τον ΣΥΡΙΖΑ –την ελπίδα μου, δηλαδή- να κάνει, κιόλας, τις πρώτες «θυσίες» στο «πρόγραμμά» του και να αρχίζει τα μισόλογα, στην πιθανότητα και μόνο να βγει πρώτο κόμμα.
Τότε ψήφισα ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις πρώτες εκλογές -γιατί εν τω μεταξύ είχα γίνει και «επαναστατικός» τύπος- και ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες (βάζοντας για ύπνο την «επανάσταση» και ξυπνώντας από τον λήθαργο το μικρό πράσινο καλικατζαράκι -που παραδεχτείτε το, όλοι κρύβουμε μέσα μας-, το οποίο μου ψιθύρισε στο αυτί: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»).
Στην πορεία ακολούθησε η πλήρης μετάλλαξη των μικρών πολύχρωμων χελωνακίων του ΣΥΡΙΖΑ σε πράσινα Πασοκονιτζάκια (εννοώ, ήδη πριν το 2015), που με έκανε -υπό το άκουσμα δραματικής μουσικής- να γονατίσω, να βάλω τα χέρια μου στο πρόσωπο και στρέφοντας το κεφάλι μου προς την κάμερα από πάνω μου, να αναφωνήσω: «Όου μάι Γκαντ…Γουάτ χαβ άι νταν».
Αποφάσισα, λοιπόν, να το αναλύσω.
Τι ήταν αυτό, που στο δρόμο που είχα πάρει να γίνω ο Έλληνας Τσε -και θα γινόμουν, πιστέψτε με-, που με έκανε να πισωγυρίσω και να επιλέξω κάτι πιο συντηρητικό;
Κάτι που ήδη είχα απορρίψει, γιατί δεν μου «έκανε»;
Η απάντηση ήταν εύκολη. Η ψευδαίσθηση. Η ψευδαίσθηση ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει δια της οδού αυτής. Ότι, όπως και να έχει, θα είναι καλύτεροι από τους «άλλους».
Προσοχή. Δεν είπα «έλα μωρέ, μπορεί να έχουν και δίκιο».
Δεν έχαψα ποτέ την παραμύθα του ΣΥΡΙΖΑ ότι γίνεται να έχουμε Ευρώ χωρίς μνημόνια ή ότι θα μας αφήσουν να απεγκλωβιστούμε από την πολιτική λιτότητας ή ότι θα «διαπραγματευτούμε και θα τους κάνουμε μια πρόταση που δεν μπορούν να αρνηθούν».
Απλά -λαθεμένα- ήλπισα, πως μπορεί μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον, να αρχίσουν να τρέχουν αυτοί που με δούλευαν στη μούρη μου όλα αυτά τα χρόνια.
Φυσικά, μέσα στα επόμενα 2,5 χρόνια είχα πια κατασταλάξει πως ούτε καν αυτό δεν θα κάνουν –δεν προβλέπεται-, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Στο θέμα μας, λοιπόν.
Ψευδαίσθηση. Συνειδητοποίησα, πως το μόνο που προσφέρουν οι εκλογές στους πολίτες, είναι ψευδαίσθηση.
Ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν «μνημονιακά» πως είναι λογικοί και σώζουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν «αντιμνημονιακά» πως είναι Κολοκοτρώνηδες και σώζουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν ριζοσπαστικά πως είναι επαναστάτες και μια μέρα θα σώσουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν συστημικά, αλλά εξωκοινοβουλευτικά, πως είναι σοβαροί και θα μπορούσαν να είχαν σώσει την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν για πλάκα πως έχουν χιούμορ και η χώρα δεν γίνεται να σωθεί, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν φασίστες πως είναι άνθρωποι.
Ψευδαίσθηση.
Ξαφνικά, άρχισα να αμφισβητώ την «ιερή» άποψη της συμμετοχής στις εκλογές και ανατρέχοντας στις επιλογές που είχα κάνει στη ζωή μου, διαπίστωσα πως τελικά, ποτέ δεν έπαιξαν κάποιο ρόλο.
Ό,τι και να είχα ψηφίσει τότε, ότι και να είχε βγει, απλά δεν θα άλλαζε τίποτα. Γιατί δεν είναι ζήτημα πολιτικής θέσης του καθενός, αλλά του μηχανισμού και του γενικότερου πλαισίου.
Φίλε Γιώργο, κανείς δεν λέει πως με αποχή 80% οι εκλογές ακυρώνονται με βάση το νόμο.
Αν, όμως, υπάρχει μεγαλύτερη του 50% αποχή, τότε «ακυρώνονται» στην συνείδηση της κοινωνίας.
Τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια. Οι πολιτικοί θα χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους (κάπου έψαχνα να το βάλω και αυτό το κλισέ) και θα συνεχίσουν να μας απαυτώνουν ανεπανόρθωτα και χωρίς ΚΥ.
Το ίδιο, δηλαδή, που θα γίνει και αν στις εκλογές έχουμε 80% συμμετοχή.
Τουλάχιστον, όμως, η αποχή, θα βοηθήσει να ξεκινήσει μία διαδικασία εύρεσης λύσης πέρα από κόμματα και το υπάρχον πολιτικό σύστημα, για μεγάλο κομμάτι των πολιτών που παραμένουν πολιτικά ενεργοί και που θα επιθυμούν με κάποιον τρόπο να εκφραστούν.
Κυρίως, μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θα απαξιώσει μέσα του το καρναβάλι που ονομάζουμε Εθνικές Εκλογές και σιγά σιγά, θα καταρρεύσει εκείνο το απίστευτα αυτομαστιγωτικό επιχείρημα: «Είμαστε αυτό που ψηφίζουμε» και άρα «Μας αξίζουν αυτά που παθαίνουμε».
Δεν είμαστε σαν και αυτούς.
Αυτοί οι πολιτικοί δεν αξίζουν σε κανέναν λαό, ούτε καν σε αγέλη από ζώα και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο.
Δεν τους έχουμε ανάγκη για να αλλάξουμε την κοινωνία μας, αντιθέτως είναι αυτοί που μας κρατούν πίσω.
Δεν θα έρθει φυσικά η επανάσταση -η οποία, πίστεψέ με, δε θα έρθει ούτε μέσα από τις εκλογές-, αλλά σίγουρα θα διευκολυνθεί ο δρόμος προς την κοινωνική συνειδητοποίηση, μακρυά από ψευτοδιλήμματα και πολιτικές ψευδαισθήσεις.
Ειδικά, δε, σε αυτές τις εκλογές είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ, πως το παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο.
Και συμφωνείς και εσύ σε αυτό, αφού το γράφεις.
Γιατί, λοιπόν, να συμμετέχει κανείς σε κάτι που από πριν έχει καθορισμένο αποτέλεσμα;
Εσύ, αν έπρεπε η ομάδα σου να παίξει σε έναν αγώνα, που όλη η κοινωνία γνώριζε από πριν πως είναι στημένος, θα την κατέβαζες ή θα αποχωρούσες για να μην «νομιμοποιήσεις» δια της πράξης σου το στήσιμο;
Και αν την κατέβαζες (δικαίωμα σου, προφανώς) γιατί ενοχλείσαι με αυτούς που δε θα την κατέβαζαν;
Άλλωστε, η δική μου αποχή βολεύει όλα τα πολιτικά κόμματα, που έχουν συμπαγείς κομματικούς πυρήνες και «κομματόσκυλα», εξίσου.
Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ π.χ. που έχει συμπαγές κοινό, είναι να πάρει 40.000 ψήφους, αυτές οι ψήφοι της δίνουν μεγαλύτερο ποσοστό με μεγαλύτερη αποχή.
Το ξέρω πως το ίδιο συμβαίνει και για την Ν.Δ., αλλά στην ουσία δεν ευνοώ κανένα κόμμα περισσότερο ή λιγότερο.
Και βέβαια, είναι κατανοητό πως αυτές οι εκλογές είναι «σημαντικές».
Άλλωστε και οι προηγούμενες δεν ήταν;
Και στις προηγούμενες δεν διακυβευόταν το μέλλον της χώρας;
Και στις προηγούμενες δεν έπρεπε να σηκωθούμε και να τους «δείξουμε εμείς»;
Και αν δω υπουργό τον Θεοδωράκη ή τον Λεβέντη, τι διαφορετικό, αλήθεια, θα συμβεί;
Δεν είναι προαποφασισμένες οι πολιτικές και τα μέτρα;
Παίζει ρόλο ποιοί θα τα υπηρετήσουν;
Να μου επιτρέψεις εδώ να σου πω, πως για μένα τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Επειδή ο Τσακαλώτος είναι πιο γλυκούλης από τον αντιπαθέστατο Άδωνη, πρόκειται να μου φέρει κάτι διαφορετικό;
Μη μένουμε στα πρόσωπα. Τα πρόσωπα αλλάζουν κατά πώς τους βολεύει.
Δύο αιώνες τώρα, οι ίδιοι μας κυβερνούν, απλά αλλάζουν πρόσωπα (ή προσωπεία).
Αν είναι να μπει και ο Λεβέντης, ε και; Η γελοιότητα, ούτως ή άλλως, έχει βαρέσει κόφτη προ πολλού.
Και όλα αυτά που λες πως θα μας έρθουν, θα μας έρθουν.
Και ο τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε, σίγουρα, δεν είναι οι εκλογές. Αλλού είναι τα «στοιχήματα» της κοινωνίας.
Φίλε Γιώργο, το Μέτωπο που λες δεν πρόκειται να έρθει από σύμπραξη κομμάτων. Και εσύ ο ίδιος που το προτείνεις, μιλώντας για ενότητα, έχεις ήδη αποκλείσει το μισό φάσμα.
Όταν εσύ που το πιστεύεις, έχεις ήδη αποκλείσει, το ΚΚΕ (που αποτελεί και το μεγαλύτερο και καλύτερα οργανωμένο κόμμα), την ΟΚΔΕ, την ΟΑΚΚΕ, τα ΚΚΕ μλ – Μλ ΚΚΕ και το ΕΚΑΔ (ας το βάλουμε κι αυτό) – και μιλάμε μόνο για κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές, τα υπόλοιπα μαζί με τάσεις,ρεύματα, οργανώσεις , χώρους, κ.λ.π είναι άπειρα-, τότε για ποια σύμπραξη να μιλήσουμε και για ποιο ενιαίο μέτωπο.
Ακόμα και εσύ που πιστεύεις στην ιδέα, έχεις εξαρχής αποκλείσει αυτούς που δεν γουστάρεις.
Στην δε πρότασή σου έχεις βάλει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που (σωστά κατά την γνώμη μου) αρνήθηκε να ενταχθεί στην ΛΑΕ και το Σχέδιο Β, που ήδη έχει ενταχθεί.
Το μέτωπο είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μέσα στην κοινωνία, από εμάς.
Μόνο από την κοινωνία, δηλαδή από τα «κάτω», έρχονται οι μεγάλες αλλαγές. Δεν χρειαζόμαστε ηγέτες, ούτε καθοδηγητές.
Και σίγουρα, δεν θα το φέρουν, εκλογικά αποτελέσματα.
Όσον αφορά στον σπουδαίο Μίκη, απλά σε παραπέμπω στην τελευταία του επιστολή με τίτλο «Οι εκλογές, η τιμή και η θηλιά», όπου ουσιαστικά αναλύει τη ματαιότητα αυτών των εκλογών.
Ρώτησες στον τίτλο σου ποιο είναι το Plan B, που έχουμε εμείς της αποχής.
Είναι ακριβώς το ίδιο που έχεις και εσύ που θα ψηφίσεις.
Όσες πιθανότητες έχει , το να δημιουργηθεί ένα κοινό κομματικό «Μέτωπο του ΟΧΙ», με προγραμματική συμφωνία, να κατέβει στις εκλογές ενωμένο και χωρίς απώλειες και να τις κερδίσει, δημιουργώντας μία Κυβέρνηση που ενωμένη και χωρίς απώλειες θα δώσει την εξουσία στον λαό -όπως και αν το εννοεί αυτό ο καθένας-, άλλες τόσες έχει η τεράστια αποχή να βοηθήσει στην ριζοσπαστικοποίηση της σκέψης των πολιτών και στην πολιτική τους χειραφέτηση, έξω από κόμματα και αποκόμματα και να τους σπρώξει να φτιάξουν οι ίδιοι ένα «Μέτωπο του Όχι», που σταδιακά θα βρει και την κατάλληλη πολιτική εκπροσώπηση.
Γιατί έτσι πρέπει να γίνεται: ο λαός να εκφράζεται και να κινητοποιείται και η εκπροσώπησή του να έρχεται ως αποτέλεσμα αυτού και όχι το αντίθετο, να «γεννιέται» δηλαδή μια εκπροσώπηση και ο λαός να συστρατεύεται.
Το ξέρω ότι αυτό που σου λέω, σου ακούγεται πραγματικά απίθανο -και το σέβομαι-, αλλά, πίστεψέ με, όταν σου λέω πως και αυτό που εσύ μου προτείνεις μου ακούγεται, πια σήμερα, εξίσου.
Γιατί σήμερα πια, ξέρουμε.
Το ξέρω, επίσης, ότι από μέσα σου λες: «Άιντε καλά, ψηλέ, θα φτάσουμε στην Δευτέρα Παρουσία και εσύ θα αγωνίζεσαι για την ριζοσπαστικοποίηση της σκέψης», αλλά, όσο παράδοξο και αν σου φαίνεται, θεωρώ ότι ο δικός μου δρόμος είναι ο σύντομος.
Όσο πιο γρήγορα απεμπλακούμε ως κοινωνία από κομματικές γραμμές και θέσεις και ανοίξουμε έναν ειλικρινή διάλογο μεταξύ μας, χωρίς λάβαρα και ταμπέλες –και κυρίως ψευδαισθήσεις-, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει και η αλλαγή της κατάστασης.
Τέλος, ένας πολίτης που επιλέγει την αποχή, μπορεί -στην περίπτωσή μου ισχύει- να μην συμφωνεί με κανένα κόμμα από αυτά που κατεβαίνουν στις εκλογές και να βαρέθηκε να «πετάει» την ψήφο του όχι σε αυτούς με τους οποίους συμφωνεί περισσότερο, αλλά σε αυτούς με τους οποίους διαφωνεί λιγότερο.
Μπορεί, τελικά, να μη βρίσκω πολιτική έκφραση μέσα από οποιοδήποτε από τα υπάρχοντα κόμματα, όχι σε ζητήματα ασήμαντα, αλλά σε σχέση με τον ίδιο τον βασικό άξονα της πολιτικής μου κοσμοθεωρίας. Να στο θέσω χρησιμοποιώντας το πολύ καλό δικό σου παράδειγμα.
Τι γίνεται, όταν χρησιμοποιώντας το «φίλτρο» που έχω -το οποίο το «κατασκευάζω» με βάση τις αδιαπραγμάτευτες θέσεις που για μένα πρέπει να έχει ένα κόμμα- καταλήγω στο «0 results found»;
Θα πρέπει να συμβιβαστώ;
Θα πρέπει να αλλάξω θέσεις τόσο, ώστε να βρώ το πρώτο κόμμα που θα μου βγάλει το φίλτρο;
Και αν το κάνω εγώ για να ρίξω μία ψήφο, πώς μπορώ να κατηγορώ εκείνους που το κάνουν ενώ κυβερνούν και στο όνομα της «σταθερότητας».
Κλείνοντας -επιτέλους- και συνοψίζοντας.
Δεν συμμετέχω στις εκλογές, καθώς όχι απλά θεωρώ πως δεν παίζει καν ρόλο το αποτέλεσμα και όλα είναι προαποφασισμένα, αλλά πιστεύω πως η όλη διαδικασία και ο τρόπος και το πλαίσιο που διεξάγεται αποτελεί προσβολή για την Δημοκρατία.
Δεν συμμετέχω γιατί δεν συμφωνώ με κανένα από τα κόμματα που κατεβαίνουν.
Δεν συμμετέχω γιατί, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν θεωρώ ότι κάτι θα αλλάξει (δεν είμαι της λογικής: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες, γιατί ιστορικά υπήρξαν εκλογές που ίσως να μπορούσαν να αλλάξουν κάτι το 1946, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), ούτε ως προς την διακυβέρνηση (ούτως ή άλλως), αλλά και ούτε ως προς την ριζοσποσπαστικοποίηση του κινήματος (άντε να το πω).
Αυτά που είναι να αλλάξουν θα έρθουν από εμάς και όχι μέσω εκλογών.
Δεν συμμετέχω, διότι αρνιέμαι να νομιμοποιήσω δια της ψήφου μου τον βιασμό μας.
Και δεν απέχω γιατί νιώθω απογοητευμένος, αγανακτισμένος ή αηδιασμένος.
Αυτά τα ένιωθα όταν ψήφιζα.
Απέχω συνειδητά γιατί η λογική μου μου το επιβάλει και όχι τα συναισθήματά μου.
Απέχω γιατί πια έχω τις χρήσιμες γνώσεις που αποκόμισα από αυτή την εκπληκτική περιπέτεια της Μεταπολίτευσης.
Απέχω γιατί πια γνωρίζω ότι την αλλαγή θα την φέρουμε εμείς μέσα από την καθημερινότητά μας και τις πράξεις μας μέσα σε αυτήν, με τρόπους που ειδικά εδώ έχουν αναλυθεί αρκετά και δεν χρειάζεται να το κάνω εγώ.
Φίλε Γιώργο, σέβομαι την θέση σου και κατανοώ την επιχειρηματολογία σου.
Δεν συμφωνώ πια. Όμως αυτό δεν παίζει ρόλο, γιατί γνωρίζω πως συνομιλώ με έναν άνθρωπο που ζητά αυτά που ζητώ και εγώ.
Και ακόμα και αν δεν συστρατευτούμε εκλογικά, ε…Νερό κι αλάτι!
Θα βρεθούμε πλάι πλάι εκεί που πρέπει.
Εκεί που ζει η αλήθεια και όχι οι ψευδαισθήσεις.
Εκεί που εμείς θα τους επιβάλλουμε την αλήθεια μας.
Ευχαριστώ πολύ. Γιάννης
(Αγαπητέ Γιάννη, αυτές οι εκλογές είναι θλιβερές. Πολλοί φίλοι μου δεν θα ψηφίσουν. Εγώ θα ψηφίσω. Δεν είχα ψηφίσει -απόλυτα συνειδητά- στις εκλογές του 2009. Ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που δεν ψήφισα. Και ήταν και η μόνη φορά στη ζωή μου που ήμουν με τους νικητές. Η αποχή ήταν τότε πρώτο κόμμα. Όπως θα είναι και στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Καταλαβαίνω κι αυτούς που θα ψηφίσουν και αυτούς που δεν θα ψηφίσουν. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να είμαστε ενωμένοι -ψηφοφόροι και απέχοντες- στις 21 Σεπτεμβρίου, την επόμενη των εκλογών. Εκεί αρχίζει το παιχνίδι. Να είσαι καλά.)
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου