Γιάννης Φιλίππου
Έχοντας αναρωτηθεί αλλά και ερωτηθεί από φίλους και γνωστούς σε πολλές συζητήσεις τα τελευταία 6 χρόνια σχετικά με το ποια πρέπει να είναι η διέξοδος από την πολύπλευρη κρίση που μας αποσυνθέτει και μας τεμαχίζει ολότελα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα (που το πίστευα από πάντα και ας με λέγαν ονειροπόλο) ότι αν δεν υπάρξει γκρέμισμα και αποτέφρωση όλης της πολιτικής σκηνής που διαφεντεύει τις τύχες μας, δεν υπάρχει περίπτωση να δει προκοπή αυτός ο τόπος στον αιώνα τον άπαντα.
Είναι δικαίωμα του καθενός να θέλει να ζει ως δούλος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να καταδικάζει με τη συμπεριφορά του αυτούς που θέλουν να ζουν ελεύθερα.
Όποιος αγαπά τις αλυσίδες του ας τις χαίρεται και ας τις κροταλίζει κατά το δοκούν. Να ξέρει όμως ότι αν αλλάξουν τα πράγματα δεν θα έχει το παραμικρό δικαίωμα συμμετοχής σε αποφάσεις όντας άβουλο ον και ψοφοδεές υποκείμενο. Είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι όποιος έχει γαλουχηθεί με τα νάματα του ραγιαδισμού, θα μπορέσει να ορθώσει ανάστημα και να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και ελπίδα ζωής για τους απογόνους του.
Αν κάποιος θεωρήσει ότι οδηγούμαι σε αποκλεισμούς και ότι δεν είναι δημοκρατική διαδικασία αυτή έχω να πω ότι συμφωνώ και επαυξάνω. Τη συγκεκριμένη κυρία δεν την έχω γνωρίσει και δεν ξέρω κανέναν και καμία που να το έχουν πετύχει. Επειδή έχω φρίξει με το να είμαι μια ζωή αποκλεισμένος από ότι προσπαθώ να καταφέρω σε αυτόν τον καταραμένο τόπο, έχω να πω ότι δεν μου καίγεται καρφί για τις ευαισθησίες του οποιουδήποτε. Εδώ πλέον έχουμε πόλεμο. Όποιος αντέξει.
Ούτε εγώ είμαι σίγουρος που θα καταλήξω, να βαυκαλίζομαι όμως και να κοροϊδεύω τους άλλους ότι θα έρθει κάποια πολιτική δύναμη να αλλάξει το καθεστώς σκλαβιάς σε καθεστώς δουλοπαροικίας και να χαίρομαι, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ ξανά.
Η απελπισία μου έγκειται στο ότι η καταστροφή που έχουμε υποστεί, ξεκινάει πολύ παλιότερα από την τελευταία οικονομική κρίση. Σε προηγούμενα άρθρα έχω αναφέρει τις συνθήκες και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν για να μετατραπούμε σε προϊόντα προς κατανάλωση. Επειδή αυτή η αποσάθρωση της κοινωνίας έχει γίνει ο κανόνας, η παραμικρή προσπάθεια αυτοργάνωσης σε κοινότητες-κύτταρα ενός μελλοντικού δικτυακού οργανισμού, αντιμετωπίζεται με χλευασμό και αδιαφορία. Γουστάρουμε να υπάρχει διψήφιος αριθμός ανθρώπων που να διαφεντεύει περιουσία ίση με εκείνη του μισού πλανήτη και τους προσκυνάμε.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τη εποχή των Φαραώ.
Μιας και αντίστοιχες πληγές θα έρθουν με δική μας ευθύνη και χωρίς μεταφυσικές παρεμβάσεις, το μόνο που μας κρατάει σε εγρήγορση (όσους και οποίους από μας) είναι ότι η κατάρρευση θα είναι κολοσσιαία και μια αχνή ελπίδα μπορεί να μετουσιώσει την ανικανότητα μας σε δημιουργική οργή που θα σαρώσει την ασχήμια και ξεκινήσει από το μηδέν χωρίς δοξασίες την οικοδόμηση ενός άλλου κόσμου χωρίς αγκυλώσεις και εμμονές. Θα εναγκαλιστούμε τη θνητότητα μας και θα βασιστούμε στη διαφορετικότητα μας για να θεμελιώσουμε τις αξίες του έμβιου χρόνου μας στην ίδια τη γνώση που έχει συσσωρευθεί και δεν μοιράζεται λες και την πουλάνε μαυραγορίτες της εξουσίας.
Αφού φτάσαμε στο σημείο οπού η πολιτική αποτελεί την κωλυσιεργία του εφικτού, δεν έχουμε παρά να επιβάλουμε την τοποθέτηση εκείνων που έχουν το κατάλληλο γνωστικό αντικείμενο στις αντίστοιχες θέσεις με γνώμονα πάντα το βέλτιστο αποτέλεσμα ασχέτως κόστους. Και επειδή δεν έχουμε όλοι αυτό που θα θέλαμε στη ζωή μας λόγω τύχης και επιλογών, θα πρέπει να δώσουμε αρκετές ευκαιρίες στο καθένα ώστε να μάθει όσα περισσότερα μπορεί (και θέλει φυσικά) ώστε να είναι ενεργό μέλος και όχι σκέτος παρατηρητής.
Ανάδειξη και όχι ανάθεση, κοινωφελές έργο και όχι προσπορισμός.
Σε καμία εταιρία ή οργανισμό δεν προσλαμβάνουν άσχετους για να φέρουν εις πέρας έργο ειδικευμένων. Γιατί περιμένουμε να λειτουργήσει στη διακυβέρνηση των χωρών αυτή η ανωμαλία? Η Δημοκρατία είναι ιδανική κατάσταση και μη πραγματική, η πορεία προς αυτή όμως είναι αγώνας και είναι βαλτώδης. Κολλάμε αλλά δεν σταματάμε. Προχωράμε μέχρι να πραγματώσουμε την αυτογνωσία μας και την συνύπαρξη μας.
Ο θάνατος των οικονομικιστικών αντιλήψεων είναι απαραίτητος πριν μας προλάβει η τέλεια καταιγίδα. Αυτή θα περιλαμβάνει διαλυμένες υποδομές, φυσικές καταστροφές, πανδημίες και ελλείψεις σε τροφές και νερό. Ούτε οι πιο μεταποκαλυπτικές κινηματογραφικές ταινίες δεν μπορούν να αποδώσουν το χάος που θα επέλθει. Όλες οι σταθερές που έχουμε (όσοι τις έχουν ακόμα) οικογένεια, εργασία, κράτος κλπ. θα πάψουν να λειτουργούν και θα επικρατήσουν σκηνές τρέλας και αλλοφροσύνης χωρίς να γνωρίζει κανείς τι θα ξημερώσει την επαύριον.
Το να πιστεύουμε ότι μεταναστεύοντας σε χώρες που ακόμα προσφέρουν εργασία διώχνοντας τους εκεί εργαζόμενους για κάπου άλλου είναι σίγουρη λύση για μας, είναι οικτρή χίμαιρα (και εγώ το έχω δοκιμάσει, δυο φορές μάλιστα). Και βεβαίως όσοι έρχονται από εμπόλεμες περιοχές θέλουν να γλυτώσουν. Αλλά δεν υπάρχει λύτρωση σε μια παγκοσμίως καταρρέουσα κατάσταση όπου το ανθρώπινο δυναμικό όσο πάει και περιττεύει.
Οπότε πρέπει να δούμε τους πάντες μέσα από τα μάτια τους και να τους πούμε κατάφατσα ότι αυτό από το οποίο όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε είναι το ψέμα στο οποίο βασίσαμε τις ζωές μας παντού.
Είναι αδύνατον να περιμένουμε λύσεις από όλους εκείνους που σακάτεψαν τις ζωές μας τάζοντας τα πάντα και μη δίνοντας τίποτα. Δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξουμε ότι είμαστε ζωντανοί και με λόγο για τις ζωές μας. Αν περιμένουμε από μηχανής θεούς και έξωθεν παρεμβάσεις σε ζητήματα που αφορούν όλους μας, αν συνεχισθεί η ανάθεση σε πελιδνούς χαρτογιακάδες που παριστάνουν τους σημαντικούς ενώ είναι κνώδαλα τότε να είμαστε σίγουροι ότι το χώμα που πατάμε θα μας καταπιεί πολύ πιο γρηγορά από ότι θα συμβεί αναπόφευκτα.
Τα φέρετρα περιττεύουν. Μια τηλεόραση είναι αρκετή για τον καθένα μας.
Είτε ανατινάζουμε τα πάντα, είτε τα τινάζουμε και γινόμαστε λίπασμα για άλλους οργανισμούς. Όποιος δεν αντέχει την ομορφιά της ζωής ας ανταμώσει το πεπρωμένο του νωρίς. Κάλιο μια σταλιά ουσία παρά μια περιουσία που έλεγε και ένας ναυτικός στις Κυκλάδες. Άλλο τίποτα να πω δεν έχω, νόημα πια δεν βγάζω κανένα. Όπου βγει.
Η λύση μετά τη διάλυση
Έχοντας αναρωτηθεί αλλά και ερωτηθεί από φίλους και γνωστούς σε πολλές συζητήσεις τα τελευταία 6 χρόνια σχετικά με το ποια πρέπει να είναι η διέξοδος από την πολύπλευρη κρίση που μας αποσυνθέτει και μας τεμαχίζει ολότελα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα (που το πίστευα από πάντα και ας με λέγαν ονειροπόλο) ότι αν δεν υπάρξει γκρέμισμα και αποτέφρωση όλης της πολιτικής σκηνής που διαφεντεύει τις τύχες μας, δεν υπάρχει περίπτωση να δει προκοπή αυτός ο τόπος στον αιώνα τον άπαντα.
Είναι δικαίωμα του καθενός να θέλει να ζει ως δούλος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να καταδικάζει με τη συμπεριφορά του αυτούς που θέλουν να ζουν ελεύθερα.
Όποιος αγαπά τις αλυσίδες του ας τις χαίρεται και ας τις κροταλίζει κατά το δοκούν. Να ξέρει όμως ότι αν αλλάξουν τα πράγματα δεν θα έχει το παραμικρό δικαίωμα συμμετοχής σε αποφάσεις όντας άβουλο ον και ψοφοδεές υποκείμενο. Είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι όποιος έχει γαλουχηθεί με τα νάματα του ραγιαδισμού, θα μπορέσει να ορθώσει ανάστημα και να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και ελπίδα ζωής για τους απογόνους του.
Αν κάποιος θεωρήσει ότι οδηγούμαι σε αποκλεισμούς και ότι δεν είναι δημοκρατική διαδικασία αυτή έχω να πω ότι συμφωνώ και επαυξάνω. Τη συγκεκριμένη κυρία δεν την έχω γνωρίσει και δεν ξέρω κανέναν και καμία που να το έχουν πετύχει. Επειδή έχω φρίξει με το να είμαι μια ζωή αποκλεισμένος από ότι προσπαθώ να καταφέρω σε αυτόν τον καταραμένο τόπο, έχω να πω ότι δεν μου καίγεται καρφί για τις ευαισθησίες του οποιουδήποτε. Εδώ πλέον έχουμε πόλεμο. Όποιος αντέξει.
Ούτε εγώ είμαι σίγουρος που θα καταλήξω, να βαυκαλίζομαι όμως και να κοροϊδεύω τους άλλους ότι θα έρθει κάποια πολιτική δύναμη να αλλάξει το καθεστώς σκλαβιάς σε καθεστώς δουλοπαροικίας και να χαίρομαι, δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ ξανά.
Η απελπισία μου έγκειται στο ότι η καταστροφή που έχουμε υποστεί, ξεκινάει πολύ παλιότερα από την τελευταία οικονομική κρίση. Σε προηγούμενα άρθρα έχω αναφέρει τις συνθήκες και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν για να μετατραπούμε σε προϊόντα προς κατανάλωση. Επειδή αυτή η αποσάθρωση της κοινωνίας έχει γίνει ο κανόνας, η παραμικρή προσπάθεια αυτοργάνωσης σε κοινότητες-κύτταρα ενός μελλοντικού δικτυακού οργανισμού, αντιμετωπίζεται με χλευασμό και αδιαφορία. Γουστάρουμε να υπάρχει διψήφιος αριθμός ανθρώπων που να διαφεντεύει περιουσία ίση με εκείνη του μισού πλανήτη και τους προσκυνάμε.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τη εποχή των Φαραώ.
Μιας και αντίστοιχες πληγές θα έρθουν με δική μας ευθύνη και χωρίς μεταφυσικές παρεμβάσεις, το μόνο που μας κρατάει σε εγρήγορση (όσους και οποίους από μας) είναι ότι η κατάρρευση θα είναι κολοσσιαία και μια αχνή ελπίδα μπορεί να μετουσιώσει την ανικανότητα μας σε δημιουργική οργή που θα σαρώσει την ασχήμια και ξεκινήσει από το μηδέν χωρίς δοξασίες την οικοδόμηση ενός άλλου κόσμου χωρίς αγκυλώσεις και εμμονές. Θα εναγκαλιστούμε τη θνητότητα μας και θα βασιστούμε στη διαφορετικότητα μας για να θεμελιώσουμε τις αξίες του έμβιου χρόνου μας στην ίδια τη γνώση που έχει συσσωρευθεί και δεν μοιράζεται λες και την πουλάνε μαυραγορίτες της εξουσίας.
Αφού φτάσαμε στο σημείο οπού η πολιτική αποτελεί την κωλυσιεργία του εφικτού, δεν έχουμε παρά να επιβάλουμε την τοποθέτηση εκείνων που έχουν το κατάλληλο γνωστικό αντικείμενο στις αντίστοιχες θέσεις με γνώμονα πάντα το βέλτιστο αποτέλεσμα ασχέτως κόστους. Και επειδή δεν έχουμε όλοι αυτό που θα θέλαμε στη ζωή μας λόγω τύχης και επιλογών, θα πρέπει να δώσουμε αρκετές ευκαιρίες στο καθένα ώστε να μάθει όσα περισσότερα μπορεί (και θέλει φυσικά) ώστε να είναι ενεργό μέλος και όχι σκέτος παρατηρητής.
Ανάδειξη και όχι ανάθεση, κοινωφελές έργο και όχι προσπορισμός.
Σε καμία εταιρία ή οργανισμό δεν προσλαμβάνουν άσχετους για να φέρουν εις πέρας έργο ειδικευμένων. Γιατί περιμένουμε να λειτουργήσει στη διακυβέρνηση των χωρών αυτή η ανωμαλία? Η Δημοκρατία είναι ιδανική κατάσταση και μη πραγματική, η πορεία προς αυτή όμως είναι αγώνας και είναι βαλτώδης. Κολλάμε αλλά δεν σταματάμε. Προχωράμε μέχρι να πραγματώσουμε την αυτογνωσία μας και την συνύπαρξη μας.
Ο θάνατος των οικονομικιστικών αντιλήψεων είναι απαραίτητος πριν μας προλάβει η τέλεια καταιγίδα. Αυτή θα περιλαμβάνει διαλυμένες υποδομές, φυσικές καταστροφές, πανδημίες και ελλείψεις σε τροφές και νερό. Ούτε οι πιο μεταποκαλυπτικές κινηματογραφικές ταινίες δεν μπορούν να αποδώσουν το χάος που θα επέλθει. Όλες οι σταθερές που έχουμε (όσοι τις έχουν ακόμα) οικογένεια, εργασία, κράτος κλπ. θα πάψουν να λειτουργούν και θα επικρατήσουν σκηνές τρέλας και αλλοφροσύνης χωρίς να γνωρίζει κανείς τι θα ξημερώσει την επαύριον.
Το να πιστεύουμε ότι μεταναστεύοντας σε χώρες που ακόμα προσφέρουν εργασία διώχνοντας τους εκεί εργαζόμενους για κάπου άλλου είναι σίγουρη λύση για μας, είναι οικτρή χίμαιρα (και εγώ το έχω δοκιμάσει, δυο φορές μάλιστα). Και βεβαίως όσοι έρχονται από εμπόλεμες περιοχές θέλουν να γλυτώσουν. Αλλά δεν υπάρχει λύτρωση σε μια παγκοσμίως καταρρέουσα κατάσταση όπου το ανθρώπινο δυναμικό όσο πάει και περιττεύει.
Οπότε πρέπει να δούμε τους πάντες μέσα από τα μάτια τους και να τους πούμε κατάφατσα ότι αυτό από το οποίο όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε είναι το ψέμα στο οποίο βασίσαμε τις ζωές μας παντού.
Είναι αδύνατον να περιμένουμε λύσεις από όλους εκείνους που σακάτεψαν τις ζωές μας τάζοντας τα πάντα και μη δίνοντας τίποτα. Δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξουμε ότι είμαστε ζωντανοί και με λόγο για τις ζωές μας. Αν περιμένουμε από μηχανής θεούς και έξωθεν παρεμβάσεις σε ζητήματα που αφορούν όλους μας, αν συνεχισθεί η ανάθεση σε πελιδνούς χαρτογιακάδες που παριστάνουν τους σημαντικούς ενώ είναι κνώδαλα τότε να είμαστε σίγουροι ότι το χώμα που πατάμε θα μας καταπιεί πολύ πιο γρηγορά από ότι θα συμβεί αναπόφευκτα.
Τα φέρετρα περιττεύουν. Μια τηλεόραση είναι αρκετή για τον καθένα μας.
Είτε ανατινάζουμε τα πάντα, είτε τα τινάζουμε και γινόμαστε λίπασμα για άλλους οργανισμούς. Όποιος δεν αντέχει την ομορφιά της ζωής ας ανταμώσει το πεπρωμένο του νωρίς. Κάλιο μια σταλιά ουσία παρά μια περιουσία που έλεγε και ένας ναυτικός στις Κυκλάδες. Άλλο τίποτα να πω δεν έχω, νόημα πια δεν βγάζω κανένα. Όπου βγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου