Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
Οι φετινές Αμερικάνικες εκλογές για την Προεδρία των Η.Π.Α. μοιάζουν να είναι δύο επιλογές μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Πραγματικά κανείς δεν μπορεί να προδικάσει του τι θα ξημερώσει η επόμενη μέρα και με βεβαιότητα να αποκριθεί για την ιδανική επιλογή της επόμενης μέρας της Προεδρίας από τον Ομπάμα. Τα τελευταία χρόνια πραγματικά οι επιλογές για την Προεδρία των Η.Π.Α. ήταν κάκιστες εκ του αποτελέσματος κρινόμενες αλλά συντρέχουν πολλοί λόγοι σ' αυτό και δεν είναι η επιφανειακή προσέγγιση ότι οι ψηφοφόροι έκαναν μία λάθος επιλογή. Αγνοώντας κατά λάθος ή σκόπιμα, ότι οι πιο ισχυροί στην Ουάσινγκτον κρίνονται τα "γεράκια" από τον ίδιο τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. (γεράκια και περιστέρια είναι δύο όροι που δείχνουν την τάση των συμβούλων, όπου προέρχονται από εταιρείες και λόμπι των Η.Π.Α. και όχι μόνο, ο όρος ‘γεράκια’ δείχνει την διάθεση για την πολεμική επέκταση, αντίθετα με τον όρο ‘περιστέρια’ για την ειρηνική).
Ο προεκλογικός αγώνας που διεξάγεται μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών υποψηφίων, έχει μία ιδιαιτερότητα που έχει ενδιαφέρον να ασχοληθούμε μαζί της και δεν είναι άλλη από την συμπεριφορά του εκλογικού αμερικάνικου σώματος απέναντι στην 'πολιτική ορθότητα' ή 'political correct'. Η 'πολιτική ορθότητα' είναι άτυποι κανόνες συμπεριφοράς που ορίζουν στο άτομο για το αν πρέπει, σε τι βαθμό και πώς να εκφράσει την άποψη του, είναι μία τυποποίησης της σκέψης και είναι μία εξελιγμένη μορφή προπαγάνδας για τον εγκιβωτισμό (την προκαθορισμένη και χειραγωγημένη κατεύθυνση της συζήτησης). Αλλά όχι μόνο της σκέψης αλλά και της συμπεριφοράς (της έλλογης και της άλογης δράσης του ατόμου, κατά τους Έλληνες της κλασικής περιόδου της ανθρωπότητας).
Η παγκοσμιοποίηση των Αγορών αναγνωρίζει το παράλογο τρίλημμα που έχει αναλύσει ο καθηγητής του Χάρβαρντ, ο Ρόντρικ Ντάνι (1), ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει η οικονομική παγκοσμιοποίηση με την δημοκρατία και την κυριαρχία των εθνών παράλληλα, είναι αντικρουόμενοι και ασύμβατοι όροι μεταξύ τους. Εξού και η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας για μία ισχυροποίηση περαιτέρω των εκάστοτε ελίτ των χωρών της ευρωπαϊκής ηπείρου που μετέχουν σε Υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξεκίνησε επί της συμφωνίας του Μάαστριχτ και αυτό είναι το σημείο μηδέν για να οδηγηθούμε καιρό με τον καιρό σε μία κατάλυση της κυριαρχίας ενώ σχεδόν παράλληλα τα κεφάλαια δραπετεύουν από τα σύνορα των κρατών και οδηγούνται με μεγαλύτερη τάση εκτός.
Ο Τραμπ είναι μία ακραία επιλογή για πολλούς λόγους αλλά δείχνει να απολαμβάνει ένα μέρος της δημοτικότητας του από του ότι είναι μία μη 'ορθή επιλογή' και σπάει τα σύγχρονα ταμπού της ‘πολιτικής ορθότητας’ που έχουν επιβληθεί. Δεν θα ασχοληθώ με την προσωπικότητα του ίδιου του Τραμπ αλλά και κατά πόσο αποτελεί μία ορθή επιλογή για την εκλογή της Προεδρίας των Η.Π.Α. αλλά με την τάση καθαυτή του αμερικάνικου εκλογικού σώματος. Έχει ενδιαφέρον αυτή η τάση, διότι ξεκινάει από τις Η.Π.Α. που σαν χώρα ξεκίνησε και διευρύνθηκε αυτή η ‘πολιτική ορθότητα’ ή 'political correct'.
Όπου είναι το ‘NewSpeak’ της εποχής μας (NewSpeak’, κατά τον Όργουελ στο 1984, ο όρος αυτός δείχνει ότι αλλάζεις την σημασία των λέξεων με τον καιρό για να ξεκινήσει η σκέψη από το σημείο που θέλει η κυρίαρχη εξουσία όπου στο τέλος να την οδηγήσει στο αδιέξοδο της, βλέπε Τ.Ι.Ν.Α. σήμερα). Ένα εκλογικό σώμα που το χαρακτήριζε σε όλα αυτά τα χρόνια ή μεγάλη αποχή στις εκλογές και ο συντηρητισμός (βλέπε το κίνημα του Tea Party). Κι όμως σήμερα αυτός ο λαός εκεί αποκτάει μία ενδόμυχη αντίσταση προς την πολιτική ορθότητα και με το κριτήριο αυτό ποιος αποτελεί μη πολιτικά ορθός υποψήφιος, τότε αυτός είναι ο κατάλληλος για την εκλογή.
Στην σημερινή ελληνική κοινωνία ακόμη αυτό το εμπόδιο είναι υψωμένο σαν τον τοίχο του Βερολίνου και δεν δείχνει κάποιος να έχει την δύναμη να το ρίξει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να υπάρξει ένας αγώνας κατά αυτής της φόρμας του μυαλού και της συμπεριφοράς για να ξεπεραστεί, διότι το σημερινό σύστημα της Παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και η κυρίαρχη ισχύς των ελίτ απορρέει εν πολλοίς στην ‘πολιτική ορθότητα’. Δυστυχώς, οι πολιτικές προτάσεις είναι λίγο πολύ ελεγχόμενες από το ίδιο το σύστημα που κυριαρχεί διεθνώς, μοιάζει η Παγκοσμιοποίηση να λειτουργεί με την εφαρμογή των εταιρειών franchise, όπου η μητρική εταιρεία (βλέπε Η.Π.Α.(2)) μεταβιβάζει το ‘know how’ στους υποψήφιους ιδρυτές των καταστημάτων της.
Πραγματικά το πολιτικό σύστημα δίνει λύσεις από δύο φαινομενικά αντιθετικές θέσεις αλλά οι συμπεριφορές ταυτίζονται στον κοινό διάλογο. Το σύστημα αντίθετα εκτινάσσει τα βέλη του σε όσους σπάνε αυτά τα καλούπια της σκέψης και της συμπεριφοράς. Όσοι προσπαθούν να οδηγήσουν την κοινωνία εκτός της συγκεκριμένης φόρμας συμπεριφοράς μιμητισμού της κοινωνίας. Εάν δεν είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας των Αγορών (άρα υπέρ της άλωσης της δημοκρατίας και της κυριαρχίας των εθνών, κατά τον Rodrik) τότε ή θα φιμωθεί (μέσω των ΜΜΕ) ή θα χλευαστεί (για να απαξιωθεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης) ή θα αντιμετωπιστεί σαν ακραίο εξτρεμιστικό στοιχείο ή ότι άλλο.
Εάν θέλουμε να μην υφιστάμεθα σαν πολίτες(;!;, ορθότερα φορολογούμενοι) και ως λαοί τα δεινά της Παγκοσμιοποιημένης Αγοράς, τότε οφείλουμε να στραφούμε προς την Δημοκρατία καταρρίπτοντας το νεωτερικό μοντέλο του κράτους (βλέπε Κοντογιώργη (3)) και να διεκδικήσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Όσοι απλά αντιδρούν στη Παγκοσμιοποίηση και δεν κατευθύνονται προς την Δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, τότε είτε είναι εντεταλμένοι από το σύστημα της εξουσίας, είτε απλά δημαγωγοί που συνθηματολογούν με ιδεοληπτικές παρωπίδες ως χρήσιμοι ηλίθιοι οι ίδιοι του συστήματος.
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
1) Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης
2) Η Επιλογή" | Μπρζεζίνσκι Ζμπίγκνιου
3) Οι ολιγάρχες: Η δυναμική της υπέρβασης και η αντίσταση των συγκατανευσιφάγων
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Οι φετινές Αμερικάνικες εκλογές για την Προεδρία των Η.Π.Α. μοιάζουν να είναι δύο επιλογές μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Πραγματικά κανείς δεν μπορεί να προδικάσει του τι θα ξημερώσει η επόμενη μέρα και με βεβαιότητα να αποκριθεί για την ιδανική επιλογή της επόμενης μέρας της Προεδρίας από τον Ομπάμα. Τα τελευταία χρόνια πραγματικά οι επιλογές για την Προεδρία των Η.Π.Α. ήταν κάκιστες εκ του αποτελέσματος κρινόμενες αλλά συντρέχουν πολλοί λόγοι σ' αυτό και δεν είναι η επιφανειακή προσέγγιση ότι οι ψηφοφόροι έκαναν μία λάθος επιλογή. Αγνοώντας κατά λάθος ή σκόπιμα, ότι οι πιο ισχυροί στην Ουάσινγκτον κρίνονται τα "γεράκια" από τον ίδιο τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. (γεράκια και περιστέρια είναι δύο όροι που δείχνουν την τάση των συμβούλων, όπου προέρχονται από εταιρείες και λόμπι των Η.Π.Α. και όχι μόνο, ο όρος ‘γεράκια’ δείχνει την διάθεση για την πολεμική επέκταση, αντίθετα με τον όρο ‘περιστέρια’ για την ειρηνική).
Ο προεκλογικός αγώνας που διεξάγεται μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών υποψηφίων, έχει μία ιδιαιτερότητα που έχει ενδιαφέρον να ασχοληθούμε μαζί της και δεν είναι άλλη από την συμπεριφορά του εκλογικού αμερικάνικου σώματος απέναντι στην 'πολιτική ορθότητα' ή 'political correct'. Η 'πολιτική ορθότητα' είναι άτυποι κανόνες συμπεριφοράς που ορίζουν στο άτομο για το αν πρέπει, σε τι βαθμό και πώς να εκφράσει την άποψη του, είναι μία τυποποίησης της σκέψης και είναι μία εξελιγμένη μορφή προπαγάνδας για τον εγκιβωτισμό (την προκαθορισμένη και χειραγωγημένη κατεύθυνση της συζήτησης). Αλλά όχι μόνο της σκέψης αλλά και της συμπεριφοράς (της έλλογης και της άλογης δράσης του ατόμου, κατά τους Έλληνες της κλασικής περιόδου της ανθρωπότητας).
Η παγκοσμιοποίηση των Αγορών αναγνωρίζει το παράλογο τρίλημμα που έχει αναλύσει ο καθηγητής του Χάρβαρντ, ο Ρόντρικ Ντάνι (1), ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει η οικονομική παγκοσμιοποίηση με την δημοκρατία και την κυριαρχία των εθνών παράλληλα, είναι αντικρουόμενοι και ασύμβατοι όροι μεταξύ τους. Εξού και η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας για μία ισχυροποίηση περαιτέρω των εκάστοτε ελίτ των χωρών της ευρωπαϊκής ηπείρου που μετέχουν σε Υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξεκίνησε επί της συμφωνίας του Μάαστριχτ και αυτό είναι το σημείο μηδέν για να οδηγηθούμε καιρό με τον καιρό σε μία κατάλυση της κυριαρχίας ενώ σχεδόν παράλληλα τα κεφάλαια δραπετεύουν από τα σύνορα των κρατών και οδηγούνται με μεγαλύτερη τάση εκτός.
Ο Τραμπ είναι μία ακραία επιλογή για πολλούς λόγους αλλά δείχνει να απολαμβάνει ένα μέρος της δημοτικότητας του από του ότι είναι μία μη 'ορθή επιλογή' και σπάει τα σύγχρονα ταμπού της ‘πολιτικής ορθότητας’ που έχουν επιβληθεί. Δεν θα ασχοληθώ με την προσωπικότητα του ίδιου του Τραμπ αλλά και κατά πόσο αποτελεί μία ορθή επιλογή για την εκλογή της Προεδρίας των Η.Π.Α. αλλά με την τάση καθαυτή του αμερικάνικου εκλογικού σώματος. Έχει ενδιαφέρον αυτή η τάση, διότι ξεκινάει από τις Η.Π.Α. που σαν χώρα ξεκίνησε και διευρύνθηκε αυτή η ‘πολιτική ορθότητα’ ή 'political correct'.
Όπου είναι το ‘NewSpeak’ της εποχής μας (NewSpeak’, κατά τον Όργουελ στο 1984, ο όρος αυτός δείχνει ότι αλλάζεις την σημασία των λέξεων με τον καιρό για να ξεκινήσει η σκέψη από το σημείο που θέλει η κυρίαρχη εξουσία όπου στο τέλος να την οδηγήσει στο αδιέξοδο της, βλέπε Τ.Ι.Ν.Α. σήμερα). Ένα εκλογικό σώμα που το χαρακτήριζε σε όλα αυτά τα χρόνια ή μεγάλη αποχή στις εκλογές και ο συντηρητισμός (βλέπε το κίνημα του Tea Party). Κι όμως σήμερα αυτός ο λαός εκεί αποκτάει μία ενδόμυχη αντίσταση προς την πολιτική ορθότητα και με το κριτήριο αυτό ποιος αποτελεί μη πολιτικά ορθός υποψήφιος, τότε αυτός είναι ο κατάλληλος για την εκλογή.
Στην σημερινή ελληνική κοινωνία ακόμη αυτό το εμπόδιο είναι υψωμένο σαν τον τοίχο του Βερολίνου και δεν δείχνει κάποιος να έχει την δύναμη να το ρίξει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να υπάρξει ένας αγώνας κατά αυτής της φόρμας του μυαλού και της συμπεριφοράς για να ξεπεραστεί, διότι το σημερινό σύστημα της Παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και η κυρίαρχη ισχύς των ελίτ απορρέει εν πολλοίς στην ‘πολιτική ορθότητα’. Δυστυχώς, οι πολιτικές προτάσεις είναι λίγο πολύ ελεγχόμενες από το ίδιο το σύστημα που κυριαρχεί διεθνώς, μοιάζει η Παγκοσμιοποίηση να λειτουργεί με την εφαρμογή των εταιρειών franchise, όπου η μητρική εταιρεία (βλέπε Η.Π.Α.(2)) μεταβιβάζει το ‘know how’ στους υποψήφιους ιδρυτές των καταστημάτων της.
Πραγματικά το πολιτικό σύστημα δίνει λύσεις από δύο φαινομενικά αντιθετικές θέσεις αλλά οι συμπεριφορές ταυτίζονται στον κοινό διάλογο. Το σύστημα αντίθετα εκτινάσσει τα βέλη του σε όσους σπάνε αυτά τα καλούπια της σκέψης και της συμπεριφοράς. Όσοι προσπαθούν να οδηγήσουν την κοινωνία εκτός της συγκεκριμένης φόρμας συμπεριφοράς μιμητισμού της κοινωνίας. Εάν δεν είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας των Αγορών (άρα υπέρ της άλωσης της δημοκρατίας και της κυριαρχίας των εθνών, κατά τον Rodrik) τότε ή θα φιμωθεί (μέσω των ΜΜΕ) ή θα χλευαστεί (για να απαξιωθεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης) ή θα αντιμετωπιστεί σαν ακραίο εξτρεμιστικό στοιχείο ή ότι άλλο.
Εάν θέλουμε να μην υφιστάμεθα σαν πολίτες(;!;, ορθότερα φορολογούμενοι) και ως λαοί τα δεινά της Παγκοσμιοποιημένης Αγοράς, τότε οφείλουμε να στραφούμε προς την Δημοκρατία καταρρίπτοντας το νεωτερικό μοντέλο του κράτους (βλέπε Κοντογιώργη (3)) και να διεκδικήσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Όσοι απλά αντιδρούν στη Παγκοσμιοποίηση και δεν κατευθύνονται προς την Δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, τότε είτε είναι εντεταλμένοι από το σύστημα της εξουσίας, είτε απλά δημαγωγοί που συνθηματολογούν με ιδεοληπτικές παρωπίδες ως χρήσιμοι ηλίθιοι οι ίδιοι του συστήματος.
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
1) Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης
2) Η Επιλογή" | Μπρζεζίνσκι Ζμπίγκνιου
3) Οι ολιγάρχες: Η δυναμική της υπέρβασης και η αντίσταση των συγκατανευσιφάγων
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου