Κώστας Καναβούρης
Η πολιτισμένη Δύση του Ουμανισμού, του Διαφωτισμού αλλά και του συγκλονιστικού Ρομαντισμού, κινδυνεύει να δύσει μέσα στις στάχτες ενός πολιτισμού που η ίδια δημιούργησε και η οποία τώρα τον πυρπολεί.
Γιατί δεν είναι ο προσφυγικός καταυλισμός στο Καλαί – ο επονομαζόμενος και «Ζούγκλα του Καλαί» - που πυρπολήθηκε από το Γαλλικό κράτος∙ ένας καταυλισμός όπου 7.000 ανθρώπινες ψυχές ζούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης με την ελπίδα να περάσουν απέναντι, στην Αγγλία, στο άλλο εξάμβλωμα του Δυτικού πολιτισμού που κατάντησε το Habeas Corpus και την Magna Carta μπαίγνιο και υποπόδιο του City.
Τον ρήμαξε τον καταυλισμό ο Δυτικός πολιτισμός. Ξέσπασε και φωτιά κι οι 7.000 άνθρωποι φορτώθηκαν τις ζωές τους, για να πάνε πιο κει. Σαν σκύβαλα που τα κλωτσάς. Και τα κλείνεις μέσα σε σκοτεινές φιάλες που λέγονται «κέντρα υποδοχής» για να μη φαίνεται η απελπισία. Κλειστά κέντρα. Σφραγισμένες φιάλες. Γιατί οι απελπισμένοι του Καλαί, ανάμεσα τους 1.500 ασυνόδευτα παιδιά, βρωμίζουν την καθαρότητα του Δυτικού πολιτισμού. Βλέπεις, η απελπισία δεν πλένεται συχνά, δεν κοιτάζεται στον καθρέφτη (γιατί δεν καθρεφτίζεται στα μάτια του Άλλου) και αφοδεύει το ασύδοτο πένθος της μέσα στα σπίτια της ζεστής οικογενειακής νεκρότητας, αφού δεν έχει πού αλλού να το αφοδεύσει.
Η «Ζούγκλα του Καλαί» έπρεπε να κατερειπωθεί. Γιατί ήταν ένα σύμβολο αποτυχίας του Δυτικού πολιτισμού. Και ένα σύμβολο ντροπής, επίσης, για την εκτροπή αυτού του πολιτισμού. Έπρεπε να γίνει αποκαΐδια και στάχτες. Λες και ο πολιτισμός θα αρθεί στο ύψος της εποχής του, όταν κρύψει μέσα στις χωματερές τους ανθρώπους που περισσεύουν. Αλλά από την ώρα που ένας πολιτισμός –ο πολιτισμός του χρήματος και του κανιβαλικού κέρδους – θεωρεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που περισσεύουν, που μπορείς να τους σπρώξεις και να τους θανατώσεις ακόμα, ατιμώρητα, τότε ο πολιτισμός αυτός βρίσκεται σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου.
Ένα πολιτισμός που δέρνει και καίει, ξεχνώντας ότι η απελπισία είναι πυρίμαχη, βαδίζει ολοταχώς προς τον χαμό του. Γιατί η ζούγκλα δεν είναι στο Καλαί. Η ζούγκλα είναι εκεί όπου αποφασίζουν να διαγράψουν χώρες και λαούς από τον χάρτη. Η ζούγκλα βρίσκεται πίσω από τις φοβερές πόρτες της ισχύος, όπου φοβεροί άνθρωποι αποφασίζουν για την ζωή και τον θάνατο. Η ζούγκλα βρίσκεται εκεί όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου. Και ο ερειπιώνας του Καλαί, είναι ένας ερειπιώνας που σύντομα θ’ αρχίσει πάλι να κινείται από την κβαντική μηχανική παραγωγής απελπισίας. Από την πελώρια μηχανή παραγωγής ενός ανεξέλεγκτου και διαρκώς ογκούμενου παγκόσμιου πληθυσμού απελπισμένων που οι καμένοι ερειπιώνες μιας έσχατης εξαθλίωσης δεν τους λένε τίποτα. Γιατί κουβαλούν έναν ακόμα μεγαλύτερο ερειπιώνα από κατεστραμμένη ζωή, έναν ακόμα μεγαλύτερο πληθυσμό από νεκρούς, μια ακόμα μεγαλύτερη θάλασσα που είναι καμωμένη από δάκρυα απέραντης λύπης και από δάκρυα ανεπίδοτης οργής. Κι αυτά δεν καίγονται.
Όπως δεν κάηκε κι η βάρκα που βρέθηκε –την ώρα που καιγόταν η «Ζούγκλα του Καλαί»- ανοιχτά της Λιβύης να πλέει κυβερνημένη από το θάνατο, με 25 μετανάστες νεκρούς. Φαντάσου την φρίκη. Μια βάρκα που πνίγηκε «αύτανδρη», χωρίς να βουλιάξει. Και πνίγηκε στα ρηχά του πολιτισμού μας, στα ρηχά της κάθε ελεεινής μικρολατρείας του εγώ. Σιωπηλά. Αυτό είναι το φοβερό. Μια κιβωτός θανάτου. Μια κιβωτός ενός νεκρού πολιτισμού, εμπορίας του ίδιου του τού θανάτου.
Να μην αφήσουμε αυτόν τον πολιτισμό, αυτό το σύστημα πολιτισμού του αδηφάγου χρυσίου, να μας πάρει μαζί του. Να μην αφήσουμε τα τέρατα να φωτογραφίζονται (σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας) με selfie, έχοντας φόντο ένα παιδί από την Σομαλία, ασυνόδευτο παιδί, ασυνόδευτο από όλους τους θεούς και τους ανθρώπους, που ετοιμάζεται, να αυτοκτονήσει πηδώντας από τον 5ο όροφο του κτιρίου φιλοξενίας όπου έμενε. Και από πάνω να του φωνάζουν «πήδα». Και το παιδί πήδηξε. Και σκοτώθηκε. Και έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων μέσα στο Δυτικό πολιτισμό. Σιωπηλά. Εξερράγη και πήρε και πήρε μαζί του πολλούς.
Φαντάζομαι πως ούτε που το κατάλαβαν. Τα τέρατα. Μάζεψαν τα κινητά τους και το βράδυ κάθισαν στο οικογενειακό τους τραπέζι. Ούτε που το κατάλαβαν πως είναι νεκροί. Ούτε που το κατάλαβαν οι άνθρωποι που έχουν «πνιγεί μέσα στα κοστούμια τους», που έχουν πνιγεί μέσα στα χαρτοφυλάκια της ζούγκλας που δημιουργεί τον πολιτισμό του Καλαί.
Αλλά εμείς; Εμείς!!
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Η πολιτισμένη Δύση του Ουμανισμού, του Διαφωτισμού αλλά και του συγκλονιστικού Ρομαντισμού, κινδυνεύει να δύσει μέσα στις στάχτες ενός πολιτισμού που η ίδια δημιούργησε και η οποία τώρα τον πυρπολεί.
Γιατί δεν είναι ο προσφυγικός καταυλισμός στο Καλαί – ο επονομαζόμενος και «Ζούγκλα του Καλαί» - που πυρπολήθηκε από το Γαλλικό κράτος∙ ένας καταυλισμός όπου 7.000 ανθρώπινες ψυχές ζούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης με την ελπίδα να περάσουν απέναντι, στην Αγγλία, στο άλλο εξάμβλωμα του Δυτικού πολιτισμού που κατάντησε το Habeas Corpus και την Magna Carta μπαίγνιο και υποπόδιο του City.
Τον ρήμαξε τον καταυλισμό ο Δυτικός πολιτισμός. Ξέσπασε και φωτιά κι οι 7.000 άνθρωποι φορτώθηκαν τις ζωές τους, για να πάνε πιο κει. Σαν σκύβαλα που τα κλωτσάς. Και τα κλείνεις μέσα σε σκοτεινές φιάλες που λέγονται «κέντρα υποδοχής» για να μη φαίνεται η απελπισία. Κλειστά κέντρα. Σφραγισμένες φιάλες. Γιατί οι απελπισμένοι του Καλαί, ανάμεσα τους 1.500 ασυνόδευτα παιδιά, βρωμίζουν την καθαρότητα του Δυτικού πολιτισμού. Βλέπεις, η απελπισία δεν πλένεται συχνά, δεν κοιτάζεται στον καθρέφτη (γιατί δεν καθρεφτίζεται στα μάτια του Άλλου) και αφοδεύει το ασύδοτο πένθος της μέσα στα σπίτια της ζεστής οικογενειακής νεκρότητας, αφού δεν έχει πού αλλού να το αφοδεύσει.
Η «Ζούγκλα του Καλαί» έπρεπε να κατερειπωθεί. Γιατί ήταν ένα σύμβολο αποτυχίας του Δυτικού πολιτισμού. Και ένα σύμβολο ντροπής, επίσης, για την εκτροπή αυτού του πολιτισμού. Έπρεπε να γίνει αποκαΐδια και στάχτες. Λες και ο πολιτισμός θα αρθεί στο ύψος της εποχής του, όταν κρύψει μέσα στις χωματερές τους ανθρώπους που περισσεύουν. Αλλά από την ώρα που ένας πολιτισμός –ο πολιτισμός του χρήματος και του κανιβαλικού κέρδους – θεωρεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που περισσεύουν, που μπορείς να τους σπρώξεις και να τους θανατώσεις ακόμα, ατιμώρητα, τότε ο πολιτισμός αυτός βρίσκεται σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου.
Ένα πολιτισμός που δέρνει και καίει, ξεχνώντας ότι η απελπισία είναι πυρίμαχη, βαδίζει ολοταχώς προς τον χαμό του. Γιατί η ζούγκλα δεν είναι στο Καλαί. Η ζούγκλα είναι εκεί όπου αποφασίζουν να διαγράψουν χώρες και λαούς από τον χάρτη. Η ζούγκλα βρίσκεται πίσω από τις φοβερές πόρτες της ισχύος, όπου φοβεροί άνθρωποι αποφασίζουν για την ζωή και τον θάνατο. Η ζούγκλα βρίσκεται εκεί όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου. Και ο ερειπιώνας του Καλαί, είναι ένας ερειπιώνας που σύντομα θ’ αρχίσει πάλι να κινείται από την κβαντική μηχανική παραγωγής απελπισίας. Από την πελώρια μηχανή παραγωγής ενός ανεξέλεγκτου και διαρκώς ογκούμενου παγκόσμιου πληθυσμού απελπισμένων που οι καμένοι ερειπιώνες μιας έσχατης εξαθλίωσης δεν τους λένε τίποτα. Γιατί κουβαλούν έναν ακόμα μεγαλύτερο ερειπιώνα από κατεστραμμένη ζωή, έναν ακόμα μεγαλύτερο πληθυσμό από νεκρούς, μια ακόμα μεγαλύτερη θάλασσα που είναι καμωμένη από δάκρυα απέραντης λύπης και από δάκρυα ανεπίδοτης οργής. Κι αυτά δεν καίγονται.
Όπως δεν κάηκε κι η βάρκα που βρέθηκε –την ώρα που καιγόταν η «Ζούγκλα του Καλαί»- ανοιχτά της Λιβύης να πλέει κυβερνημένη από το θάνατο, με 25 μετανάστες νεκρούς. Φαντάσου την φρίκη. Μια βάρκα που πνίγηκε «αύτανδρη», χωρίς να βουλιάξει. Και πνίγηκε στα ρηχά του πολιτισμού μας, στα ρηχά της κάθε ελεεινής μικρολατρείας του εγώ. Σιωπηλά. Αυτό είναι το φοβερό. Μια κιβωτός θανάτου. Μια κιβωτός ενός νεκρού πολιτισμού, εμπορίας του ίδιου του τού θανάτου.
Να μην αφήσουμε αυτόν τον πολιτισμό, αυτό το σύστημα πολιτισμού του αδηφάγου χρυσίου, να μας πάρει μαζί του. Να μην αφήσουμε τα τέρατα να φωτογραφίζονται (σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας) με selfie, έχοντας φόντο ένα παιδί από την Σομαλία, ασυνόδευτο παιδί, ασυνόδευτο από όλους τους θεούς και τους ανθρώπους, που ετοιμάζεται, να αυτοκτονήσει πηδώντας από τον 5ο όροφο του κτιρίου φιλοξενίας όπου έμενε. Και από πάνω να του φωνάζουν «πήδα». Και το παιδί πήδηξε. Και σκοτώθηκε. Και έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων μέσα στο Δυτικό πολιτισμό. Σιωπηλά. Εξερράγη και πήρε και πήρε μαζί του πολλούς.
Φαντάζομαι πως ούτε που το κατάλαβαν. Τα τέρατα. Μάζεψαν τα κινητά τους και το βράδυ κάθισαν στο οικογενειακό τους τραπέζι. Ούτε που το κατάλαβαν πως είναι νεκροί. Ούτε που το κατάλαβαν οι άνθρωποι που έχουν «πνιγεί μέσα στα κοστούμια τους», που έχουν πνιγεί μέσα στα χαρτοφυλάκια της ζούγκλας που δημιουργεί τον πολιτισμό του Καλαί.
Αλλά εμείς; Εμείς!!
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου