Του Δημήτρη Ουλή
Γιατί «Ξενοφών» και όχι «Αναξαγόρας»; Γιατί «Ζορμπάς» και όχι «Φτωχούλης του Θεού»; Κάποιο κριτήριο θα πρέπει να υπάρχει για την ονοματοδοσία των τυφώνων. Αλλά μέχρι να κοινοποιηθεί αυτό το κριτήριο, ας δοξάσουμε τον Κύριο, που μας έσωσε από του Χάρου τα δόντια. Ας δοξάσουμε τον Κύριο, που συγκατένευσε στις προσευχές μας. Προσωπικά, χρειάστηκε να κρυφτώ μαζί με την οικογένειά μου σε καταφύγιο δεκατριών ορόφων κάτω από τη γη.
Από το υπόγειο αυτό, άκουγα τους ανέμους να λυσσομανούν, συγκλονιζόμουν από τον βαρύ γδούπο των δέντρων, ανατρίχιαζα από το συριστικό θρόισμα των φύλλων τους. Άκουγα καμπαναριά να ξεριζώνονται, αυτοκίνητα να σέρνονται και να σμπαραλιάζονται – και μαζί με όλα αυτά, άκουγα επίσης τις απέλπιδες οιμωγές όσων ανθρώπων δεν πρόλαβαν ή δεν μερίμνησαν. Ακόμα και μέσα στο ψύχος της αβύσσου, ακόμα και μέσα στην κρύα αγκαλιά του ερέβους, ωστόσο, σας εξομολογούμαι ότι δεν λιποψύχησα. Με κάποιον τρόπο που κι εγώ αδυνατώ να καταλάβω, είχα μέσα μου εσωτερική πληροφόρηση ότι μία Ανώτερη Πρόνοια θα αναλάβει τα ηνία. O κατακλυσμός, είπα, δεν θα διαρκέσει πολύ.
Εξ ου και αμέσως μετά τον Θεό, θεωρώ χρέος μου να ευχαριστήσω την κυβέρνησή μας. Που, αυτήν τη φορά, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και προειδοποίησε. Που έκλεισε ακόμα και τα σχολεία για να μην σωριαστούν τα ταβάνια τους πάνω στα κεφάλια των παιδιών μας. Που χάρισε ένα τριήμερο κοινωνικής αλληλεγγύης και ευαισθητοποίησης σε μαθητές, γονείς και δασκάλους αδιακρίτως, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πως όταν η Ελλάδα θέλει, ΜΠΟΡΕΙ. Και αυτό, επιτρέψτε μου να πω, δεν είναι σχήμα λόγου. Όλοι μαζί μπορούμε να βγούμε από τα μνημόνια –όπως και πράγματι, βγήκαμε. Όλοι μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις συμφορές –όπως και πράγματι, τις αντιμετωπίσαμε.
Αφήστε δε που κατά τη διάρκεια του τριημέρου σημειώθηκαν οράματα και θάματα. Όταν την Πέμπτη το μεσημέρι, ενώ δίδασκα θρησκευτικά στην γ’ γυμνασίου, μπήκε στην αίθουσα ο γυμνασιάρχης για να κοινοποιήσει ότι τα σχολεία την επομένη θα παραμείνουν κλειστά, ένας μαθητής στα πίσω θρανία ανέκραξε: «Υπάρχει Θεός τελικά!» Πείτε μου λοιπόν τώρα εσείς, αν έχουμε πράγματι να κάνουμε με μία «άθεη» κυβέρνηση, όπως συχνά της καταμαρτυρείται. Πείτε μου, αν οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση έχει καταφέρει ποτέ να αγγίξει τόσο βαθιά την εφηβική ψυχή και να την οδηγήσει σε τέτοια ακαριαία θρησκευτική μεταστροφή.
Όσο μεγαλώνω, αισθάνομαι τον κόσμο ολοένα και πιο ακατάληπτο, ολοένα και πιο περίπλοκο. Αλλά την ίδια στιγμή, ολοένα και πιο κοινότοπο, προβλέψιμο –σαν άνοστο ανέκδοτο, που το ακούς για δέκατη φορά. Τι αντιφατικό βίωμα είναι αυτό, Θεέ μου. Και ποιες από τις δύο πλευρές του βιώματός σου να εμπιστευτείς τελικά.
Πηγή: e-dromos.gr
Δημήτρης Ουλής: Σχετικά με τον Συντάκτη
Γιατί «Ξενοφών» και όχι «Αναξαγόρας»; Γιατί «Ζορμπάς» και όχι «Φτωχούλης του Θεού»; Κάποιο κριτήριο θα πρέπει να υπάρχει για την ονοματοδοσία των τυφώνων. Αλλά μέχρι να κοινοποιηθεί αυτό το κριτήριο, ας δοξάσουμε τον Κύριο, που μας έσωσε από του Χάρου τα δόντια. Ας δοξάσουμε τον Κύριο, που συγκατένευσε στις προσευχές μας. Προσωπικά, χρειάστηκε να κρυφτώ μαζί με την οικογένειά μου σε καταφύγιο δεκατριών ορόφων κάτω από τη γη.
Από το υπόγειο αυτό, άκουγα τους ανέμους να λυσσομανούν, συγκλονιζόμουν από τον βαρύ γδούπο των δέντρων, ανατρίχιαζα από το συριστικό θρόισμα των φύλλων τους. Άκουγα καμπαναριά να ξεριζώνονται, αυτοκίνητα να σέρνονται και να σμπαραλιάζονται – και μαζί με όλα αυτά, άκουγα επίσης τις απέλπιδες οιμωγές όσων ανθρώπων δεν πρόλαβαν ή δεν μερίμνησαν. Ακόμα και μέσα στο ψύχος της αβύσσου, ακόμα και μέσα στην κρύα αγκαλιά του ερέβους, ωστόσο, σας εξομολογούμαι ότι δεν λιποψύχησα. Με κάποιον τρόπο που κι εγώ αδυνατώ να καταλάβω, είχα μέσα μου εσωτερική πληροφόρηση ότι μία Ανώτερη Πρόνοια θα αναλάβει τα ηνία. O κατακλυσμός, είπα, δεν θα διαρκέσει πολύ.
Εξ ου και αμέσως μετά τον Θεό, θεωρώ χρέος μου να ευχαριστήσω την κυβέρνησή μας. Που, αυτήν τη φορά, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και προειδοποίησε. Που έκλεισε ακόμα και τα σχολεία για να μην σωριαστούν τα ταβάνια τους πάνω στα κεφάλια των παιδιών μας. Που χάρισε ένα τριήμερο κοινωνικής αλληλεγγύης και ευαισθητοποίησης σε μαθητές, γονείς και δασκάλους αδιακρίτως, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πως όταν η Ελλάδα θέλει, ΜΠΟΡΕΙ. Και αυτό, επιτρέψτε μου να πω, δεν είναι σχήμα λόγου. Όλοι μαζί μπορούμε να βγούμε από τα μνημόνια –όπως και πράγματι, βγήκαμε. Όλοι μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις συμφορές –όπως και πράγματι, τις αντιμετωπίσαμε.
Αφήστε δε που κατά τη διάρκεια του τριημέρου σημειώθηκαν οράματα και θάματα. Όταν την Πέμπτη το μεσημέρι, ενώ δίδασκα θρησκευτικά στην γ’ γυμνασίου, μπήκε στην αίθουσα ο γυμνασιάρχης για να κοινοποιήσει ότι τα σχολεία την επομένη θα παραμείνουν κλειστά, ένας μαθητής στα πίσω θρανία ανέκραξε: «Υπάρχει Θεός τελικά!» Πείτε μου λοιπόν τώρα εσείς, αν έχουμε πράγματι να κάνουμε με μία «άθεη» κυβέρνηση, όπως συχνά της καταμαρτυρείται. Πείτε μου, αν οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση έχει καταφέρει ποτέ να αγγίξει τόσο βαθιά την εφηβική ψυχή και να την οδηγήσει σε τέτοια ακαριαία θρησκευτική μεταστροφή.
Όσο μεγαλώνω, αισθάνομαι τον κόσμο ολοένα και πιο ακατάληπτο, ολοένα και πιο περίπλοκο. Αλλά την ίδια στιγμή, ολοένα και πιο κοινότοπο, προβλέψιμο –σαν άνοστο ανέκδοτο, που το ακούς για δέκατη φορά. Τι αντιφατικό βίωμα είναι αυτό, Θεέ μου. Και ποιες από τις δύο πλευρές του βιώματός σου να εμπιστευτείς τελικά.
Πηγή: e-dromos.gr
Δημήτρης Ουλής: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου