Στέφανος Πρίντσιος
Πρώτα να αρχίσουμε με τις κοινές διαπιστώσεις που δεν αμφισβητούνται από κανέναν και μετά να προχωρήσουμε στις όποιες διαφωνίες μας.
Μέσα λοιπόν στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973 βρέθηκαν φοιτητές, εργάτες και πολίτες ποικίλων πολιτικών αποχρώσεων. Οι επιδιώξεις τους ήταν και αυτές ανάλογες με τις πολιτικές τους ιδέες, αρχίζοντας από τα κοινά, ενωτικά, «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Κάτω η Χούντα», «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ», «Θάνατος στο Φασισμό», «Εργάτη πεινάς, γιατί τους προσκυνάς» «Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα», πηγαίνοντας στα φιλόδοξα «Επανάσταση Λαέ», «Λαϊκή Εξουσία», «Γενική Απεργία», «Η Γη είναι δική μας», «Το προλεταριάτο στο δρόμο», «Λαοκρατία», και φθάνοντας ως τα ακραία «Κάτω το κράτος», «Κάτω η εξουσία» κ.α.
Από όλα αυτά τα συνθήματα και τις επιδιώξεις των συμμετασχόντων στην εξέγερση, μέχρι σήμερα ελάχιστα πραγματοποιήθηκαν, όπως π.χ. "Δεν σε θέλει ο λαός, παρ' τη Δέσποινα και μπρος", «Κάτω η Χούντα», ( αν και ακούγεται κάπου –κάπου ακόμα και σήμερα το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73!», λίγα από τα συνθήματα κάπως έπιασαν τόπο (πάντα με ερωτηματικό) π.χ. «Εθνική Ανεξαρτησία», «Δημοκρατία», «Ελευθερία», πολλά όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο π.χ. «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι Αμερικάνοι» και άλλα όπως π.χ. «Αναρχία» συνεχίζουν να γράφονται ακόμα στα στενοσόκακα των Εξαρχείων.
Πολύ εύκολα όλα τα παραπάνω συνθήματα μπορούμε να τα χωρίσουμε σε δύο ενότητες με χαώδες μεταξύ τους διαφορές. Συνθήματα «Δημοκρατικά» και συνθήματα «Αντιεξουσιαστικά – Αναρχικά». Στην πρώτη ενότητα εντάσσονται όλα τα συνθήματα που μπορούν να πραγματοποιηθούν σε Δημοκρατικά καθεστώτα και στη δεύτερη ανήκουν τα συνθήματα τα αντίθετα σε κάθε μορφή εξουσίας.
Γεγονός πάντως αδιαμφισβήτητο είναι ότι τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικά και σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ, μιας και ο αγώνας συνεχίζεται, αγώνας βέβαια στα πλαίσια βελτίωσης της Δημοκρατίας. Αυτή η συνεχή πάλη, αποτυπώνεται σήμερα, την ημέρα του Πολυτεχνείου, στη μαζική πορεία με την συμμετοχή όλων των δημοκρατικών δυνάμεων. Όλος αυτός ο κόσμος ανήκει στην πρώτη ενότητα συνθημάτων που ονομάσαμε «Δημοκρατικά».
Υπάρχει όμως και ο κόσμος της δεύτερης ενότητας συνθημάτων, μιας και αυτά γράφτηκαν από ανθρώπινα χέρια, προπαγανδίστηκαν από ανθρώπινα στόματα, έχοντας και αυτά το μερίδιό τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Έχει άραγε δικαίωμα αυτός ο κόσμος να συνεχίσει σήμερα τις αρχικές ιδεολογικές του επιδιώξεις, σύμφωνα με τα τότε συνθήματά του; ΟΧΙ βέβαια, θα απαντήσουν οι της πρώτης ενότητας, γιατί σήμερα δεν έχουμε Χούντα αλλά Δημοκρατία. Είναι αυτό λογικό επιχείρημα; ΟΧΙ βέβαια, θα απαντήσουν οι της δεύτερης ενότητας, γιατί εμείς και τότε και τώρα για την κατάργηση κάθε μορφή εξουσίας παλεύαμε, πιστοί στο σύνθημα «Κάτω η εξουσία», αφού για μας δεν υπάρχει ειρήνη και εφησυχασμός, όποιον μανδύα κι αν φοράει το κράτος, ο καπιταλισμός, το σύστημα. Δίδυμη αδελφή της χούντας είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία σας και αλίμονο αν περιορίζαμε την δράση μας μη και την θίξουμε! Τότε έπρεπε αραγμένοι στον καναπέ μας να περιμένουμε την πραγμάτωση των ιδεών μας!
Από δω βέβαια αρχίζουν οι ενστάσεις, οι διαφωνίες, τα μίση και τα πάθη! Οι χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν. Φασίστες, αναρχοκομμούνια, προβοκάτορες, κωλόπαιδα, τσοχλάνια, μπαχαλάκηδες, θρασίμια και πάει λέγοντας !
Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα. Διαβάζοντας νηφάλια τα παραπάνω πολλοί θα διαπιστώσουν μια λογική επιχειρηματολογία και στις δύο πλευρές. Η ακολουθούμενη πρακτική βέβαια της δεύτερης ενότητας, της αντιεξουσιαστικής είναι αυτή που δυναμιτίζει και εξάπτει την διαμάχη.
Σε παλιότερο άρθρο, γράφαμε τα εξής:
«…Οι αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ιδέες αν πρώτα δεν διακηρυχτούν στην κοινωνία για να κατανοηθούν από τον απλό κόσμο, δεν έχουν καμία τύχη, μιας και είναι απολύτως λογικό η κατανόηση της θεωρίας να προηγείται της επαναστατικής πράξης… Μπορεί οι αναρχικοί, Μπακούνιν, Κροπότκιν, ο Μαλατέστα στην Ιταλία, ο Μάχνο στην Ουκρανία, ο Ντουρρούτι στην Ισπανία, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, να ενέκριναν τη βία ώστε να επέλθει η επανάσταση, ποτέ όμως για να ενδυναμωθεί το κατεστημένο, με ανούσιες, επιπόλαιες, εκτονωτικές πράξεις. Η βία που αυτοί πρέσβευαν αποσκοπούσε στην αποδυνάμωση ή στο γκρέμισμα ενός οχυρού του αντιπάλου τους και όχι στην ενδυνάμωση και στο στέριωμά του!
Σήμερα το κράτος, ο κύριος δηλαδή αντίπαλος του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής. Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή του την επικυριαρχία έπαιξε και παίζει η αδυναμία των κινηματικών δυνάμεων να απαλλαγούν από τα λιγοστά οπισθοδρομικά ή προβοκατόρικα στοιχεία που αποδυναμώνουν σκόπιμα ή μη, την ιδεολογία του αναρχισμού, αντικαθιστώντας την με αυτήν του μπαχαλισμού…»
Ανατρέχοντας στα γεγονότα του Πολυτεχνείου 1973, πράγματι διαπιστώνουμε την λογική του τότε αναρχικού κινήματος που ξεκάθαρα αποσκοπούσε στο να επέλθει η επανάσταση με την αποδυνάμωση ή το γκρέμισμα ενός οχυρού του αντιπάλου τους και όχι στην γιγάντωση και στο στέριωμά του!
Σήμερα όμως οι «αγωνιστική αναρχική νεολαία» με τις ανούσιες, επιπόλαιες και εκτονωτικές πράξεις σε τι αποσκοπεί, τι επιδιώκει, πέραν της ενδυνάμωσης του κατεστημένου; Μήπως οφείλει να προβληματιστεί τουλάχιστον για το ποιόν των καθοδηγητών της;
Στέφανος Πρίντσιος: Σχετικά με τον συντάκτη
Πρώτα να αρχίσουμε με τις κοινές διαπιστώσεις που δεν αμφισβητούνται από κανέναν και μετά να προχωρήσουμε στις όποιες διαφωνίες μας.
Μέσα λοιπόν στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973 βρέθηκαν φοιτητές, εργάτες και πολίτες ποικίλων πολιτικών αποχρώσεων. Οι επιδιώξεις τους ήταν και αυτές ανάλογες με τις πολιτικές τους ιδέες, αρχίζοντας από τα κοινά, ενωτικά, «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Κάτω η Χούντα», «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ», «Θάνατος στο Φασισμό», «Εργάτη πεινάς, γιατί τους προσκυνάς» «Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα», πηγαίνοντας στα φιλόδοξα «Επανάσταση Λαέ», «Λαϊκή Εξουσία», «Γενική Απεργία», «Η Γη είναι δική μας», «Το προλεταριάτο στο δρόμο», «Λαοκρατία», και φθάνοντας ως τα ακραία «Κάτω το κράτος», «Κάτω η εξουσία» κ.α.
Από όλα αυτά τα συνθήματα και τις επιδιώξεις των συμμετασχόντων στην εξέγερση, μέχρι σήμερα ελάχιστα πραγματοποιήθηκαν, όπως π.χ. "Δεν σε θέλει ο λαός, παρ' τη Δέσποινα και μπρος", «Κάτω η Χούντα», ( αν και ακούγεται κάπου –κάπου ακόμα και σήμερα το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73!», λίγα από τα συνθήματα κάπως έπιασαν τόπο (πάντα με ερωτηματικό) π.χ. «Εθνική Ανεξαρτησία», «Δημοκρατία», «Ελευθερία», πολλά όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο π.χ. «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι Αμερικάνοι» και άλλα όπως π.χ. «Αναρχία» συνεχίζουν να γράφονται ακόμα στα στενοσόκακα των Εξαρχείων.
Πολύ εύκολα όλα τα παραπάνω συνθήματα μπορούμε να τα χωρίσουμε σε δύο ενότητες με χαώδες μεταξύ τους διαφορές. Συνθήματα «Δημοκρατικά» και συνθήματα «Αντιεξουσιαστικά – Αναρχικά». Στην πρώτη ενότητα εντάσσονται όλα τα συνθήματα που μπορούν να πραγματοποιηθούν σε Δημοκρατικά καθεστώτα και στη δεύτερη ανήκουν τα συνθήματα τα αντίθετα σε κάθε μορφή εξουσίας.
Γεγονός πάντως αδιαμφισβήτητο είναι ότι τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικά και σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ, μιας και ο αγώνας συνεχίζεται, αγώνας βέβαια στα πλαίσια βελτίωσης της Δημοκρατίας. Αυτή η συνεχή πάλη, αποτυπώνεται σήμερα, την ημέρα του Πολυτεχνείου, στη μαζική πορεία με την συμμετοχή όλων των δημοκρατικών δυνάμεων. Όλος αυτός ο κόσμος ανήκει στην πρώτη ενότητα συνθημάτων που ονομάσαμε «Δημοκρατικά».
Υπάρχει όμως και ο κόσμος της δεύτερης ενότητας συνθημάτων, μιας και αυτά γράφτηκαν από ανθρώπινα χέρια, προπαγανδίστηκαν από ανθρώπινα στόματα, έχοντας και αυτά το μερίδιό τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Έχει άραγε δικαίωμα αυτός ο κόσμος να συνεχίσει σήμερα τις αρχικές ιδεολογικές του επιδιώξεις, σύμφωνα με τα τότε συνθήματά του; ΟΧΙ βέβαια, θα απαντήσουν οι της πρώτης ενότητας, γιατί σήμερα δεν έχουμε Χούντα αλλά Δημοκρατία. Είναι αυτό λογικό επιχείρημα; ΟΧΙ βέβαια, θα απαντήσουν οι της δεύτερης ενότητας, γιατί εμείς και τότε και τώρα για την κατάργηση κάθε μορφή εξουσίας παλεύαμε, πιστοί στο σύνθημα «Κάτω η εξουσία», αφού για μας δεν υπάρχει ειρήνη και εφησυχασμός, όποιον μανδύα κι αν φοράει το κράτος, ο καπιταλισμός, το σύστημα. Δίδυμη αδελφή της χούντας είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία σας και αλίμονο αν περιορίζαμε την δράση μας μη και την θίξουμε! Τότε έπρεπε αραγμένοι στον καναπέ μας να περιμένουμε την πραγμάτωση των ιδεών μας!Από δω βέβαια αρχίζουν οι ενστάσεις, οι διαφωνίες, τα μίση και τα πάθη! Οι χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν. Φασίστες, αναρχοκομμούνια, προβοκάτορες, κωλόπαιδα, τσοχλάνια, μπαχαλάκηδες, θρασίμια και πάει λέγοντας !
Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα. Διαβάζοντας νηφάλια τα παραπάνω πολλοί θα διαπιστώσουν μια λογική επιχειρηματολογία και στις δύο πλευρές. Η ακολουθούμενη πρακτική βέβαια της δεύτερης ενότητας, της αντιεξουσιαστικής είναι αυτή που δυναμιτίζει και εξάπτει την διαμάχη.
Σε παλιότερο άρθρο, γράφαμε τα εξής:
«…Οι αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ιδέες αν πρώτα δεν διακηρυχτούν στην κοινωνία για να κατανοηθούν από τον απλό κόσμο, δεν έχουν καμία τύχη, μιας και είναι απολύτως λογικό η κατανόηση της θεωρίας να προηγείται της επαναστατικής πράξης… Μπορεί οι αναρχικοί, Μπακούνιν, Κροπότκιν, ο Μαλατέστα στην Ιταλία, ο Μάχνο στην Ουκρανία, ο Ντουρρούτι στην Ισπανία, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, να ενέκριναν τη βία ώστε να επέλθει η επανάσταση, ποτέ όμως για να ενδυναμωθεί το κατεστημένο, με ανούσιες, επιπόλαιες, εκτονωτικές πράξεις. Η βία που αυτοί πρέσβευαν αποσκοπούσε στην αποδυνάμωση ή στο γκρέμισμα ενός οχυρού του αντιπάλου τους και όχι στην ενδυνάμωση και στο στέριωμά του!
Σήμερα το κράτος, ο κύριος δηλαδή αντίπαλος του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής. Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή του την επικυριαρχία έπαιξε και παίζει η αδυναμία των κινηματικών δυνάμεων να απαλλαγούν από τα λιγοστά οπισθοδρομικά ή προβοκατόρικα στοιχεία που αποδυναμώνουν σκόπιμα ή μη, την ιδεολογία του αναρχισμού, αντικαθιστώντας την με αυτήν του μπαχαλισμού…»
Ανατρέχοντας στα γεγονότα του Πολυτεχνείου 1973, πράγματι διαπιστώνουμε την λογική του τότε αναρχικού κινήματος που ξεκάθαρα αποσκοπούσε στο να επέλθει η επανάσταση με την αποδυνάμωση ή το γκρέμισμα ενός οχυρού του αντιπάλου τους και όχι στην γιγάντωση και στο στέριωμά του!
Σήμερα όμως οι «αγωνιστική αναρχική νεολαία» με τις ανούσιες, επιπόλαιες και εκτονωτικές πράξεις σε τι αποσκοπεί, τι επιδιώκει, πέραν της ενδυνάμωσης του κατεστημένου; Μήπως οφείλει να προβληματιστεί τουλάχιστον για το ποιόν των καθοδηγητών της;
Στέφανος Πρίντσιος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου