Λίλα Μήτσουρα
Εκατό θέσεις σε γιορτινά τραπέζια φέτος θα είναι άδειες.
Μετράμε απουσίες τούτα τα Χριστούγεννα. Απουσίες που έγιναν σε στιγμές χαλάρωσης και καλοκαιρινής ραστώνης.
Σου χαλάω την χριστουγεννιάτικη διάθεση?
Δεν λυπάμαι καθόλου.
Κάποια παιδιά φέτος θα λείπουν όταν έρθει ο άγιος Βασίλης.
Ίσως δουν το παιδικό τους όνειρο από κοντά, αλλά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την οδύνη.
Αντίθετα της προσθέτει.
Ξένος πόνος…
Μια σκέψη σου ζητώ να αφιερώσεις την ώρα που θα ετοιμάζεις το δικό σου γιορτινό τραπέζι.
Την ώρα που αναρωτιέσαι αν σου πέτυχαν οι κουραμπιέδες και αν μυρίζει αρκετά το βούτυρο ή αν σιροπιάστηκαν σωστά τα μελομακάρονα σου.
Την ώρα που η δική σου καθημερινότητα θα συνεχίζεται ως έχει δίχως απώλειες.
Είναι η ώρα που σε παρακαλώ να αφιερώσεις μία σκέψη σου για αυτούς που έφυγαν τόσο επώδυνα, τόσο σκληρά τόσο άδικα.
«Ε και? «θα μου πεις,» αυτό θα τους φέρει πίσω ή θα αλλάξει κάτι? μόνο η διάθεσή μου θα αλλάξει
Ναι θα αλλάξει, ίσως γλυτώσεις την συναισθηματική αναπηρία. Ίσως νιώσεις άνθρωπος ξανά για λίγο και ξεφύγεις από το σιδηρόφρακτο εγώ σου.
Την ώρα που θα τηρείς με ευλάβεια τα ξενόφερτα έθιμα, την ώρα που θα φοβάσαι μήπως σου στεγνώσει η γαλοπούλα, σκέψου ότι τις μανάδες που προσπαθούν να συνεχίσουν την ζωή τους, σκέψου τις μανάδες που δεν ξέρουν που θα βρουν την δύναμη για να το κάνουν.
Σκέψου ότι από τύχη δεν είσαι στη θέση τους, σε ένα κράτος ανίκανο να σε προστατέψει.
Είναι πολλοί οι δυστυχισμένοι τώρα πια και για ποιόν να πρωτομιλήσεις?
Για τους άστεγους,τους παρατημένους, τους παραιτημένους, τους πονεμένους?
Εγώ επέλεξα να μιλήσω για τους αδικοχαμένους.
Εμένα εκεί με πάει η σκέψη μου.
Μη το πάρεις προσωπικά, ίσως μου μιλώ δυνατά.
Είναι που έχω παιδιά, που τα κοιτώ να γελούν, να παίζουν, να χαίρονται, να ανυπομονούν για τα Χριστούγεννα και σκέφτομαι ότι κάποια άλλα δεν είναι εδώ για να κάνουν το ίδιο.
Πως υπάρχουν γονείς που δεν θα δουν τα παιδιά τους έτσι.
Που δεν θα τους πάρουν δώρο φέτος ούτε του χρόνου ούτε ποτέ.
Που θα ξημεροβραδιάζονται στα μάρμαρα μην είναι μόνα τους τα παιδιά στην ερημιά στο κρύο.
Όχι δεν λυπάμαι αν σου χάλασα τη διάθεση, είμαι σίγουρη ότι το επόμενο λεπτό θα την ξαναβρείς .
Είναι η δύναμη της ζωής αυτή.
Η αυτοάμυνα μας.
Απλά κάποιοι δεν έχουν ζωή, Κάηκε,απανθρακώθηκε …
Εκεί θα σταθώ εγώ.
Στους απόντες.
Στους παρόντες της ζωής ζητώ να μείνουμε άνθρωποι.
Μια σκέψη μια ευχή, ένα κεράκι αν πιστεύεις, για όσους έφυγαν. Και για όσους έμειναν πίσω μόνοι τους με απανθρακωμένες σκέψεις.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Εκατό θέσεις σε γιορτινά τραπέζια φέτος θα είναι άδειες.
Μετράμε απουσίες τούτα τα Χριστούγεννα. Απουσίες που έγιναν σε στιγμές χαλάρωσης και καλοκαιρινής ραστώνης.
Σου χαλάω την χριστουγεννιάτικη διάθεση?
Δεν λυπάμαι καθόλου.
Κάποια παιδιά φέτος θα λείπουν όταν έρθει ο άγιος Βασίλης.
Ίσως δουν το παιδικό τους όνειρο από κοντά, αλλά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την οδύνη.
Αντίθετα της προσθέτει.
Ξένος πόνος…
Μια σκέψη σου ζητώ να αφιερώσεις την ώρα που θα ετοιμάζεις το δικό σου γιορτινό τραπέζι.
Την ώρα που αναρωτιέσαι αν σου πέτυχαν οι κουραμπιέδες και αν μυρίζει αρκετά το βούτυρο ή αν σιροπιάστηκαν σωστά τα μελομακάρονα σου.
Την ώρα που η δική σου καθημερινότητα θα συνεχίζεται ως έχει δίχως απώλειες.
Είναι η ώρα που σε παρακαλώ να αφιερώσεις μία σκέψη σου για αυτούς που έφυγαν τόσο επώδυνα, τόσο σκληρά τόσο άδικα.
«Ε και? «θα μου πεις,» αυτό θα τους φέρει πίσω ή θα αλλάξει κάτι? μόνο η διάθεσή μου θα αλλάξει
Ναι θα αλλάξει, ίσως γλυτώσεις την συναισθηματική αναπηρία. Ίσως νιώσεις άνθρωπος ξανά για λίγο και ξεφύγεις από το σιδηρόφρακτο εγώ σου.
Την ώρα που θα τηρείς με ευλάβεια τα ξενόφερτα έθιμα, την ώρα που θα φοβάσαι μήπως σου στεγνώσει η γαλοπούλα, σκέψου ότι τις μανάδες που προσπαθούν να συνεχίσουν την ζωή τους, σκέψου τις μανάδες που δεν ξέρουν που θα βρουν την δύναμη για να το κάνουν.
Σκέψου ότι από τύχη δεν είσαι στη θέση τους, σε ένα κράτος ανίκανο να σε προστατέψει.
Είναι πολλοί οι δυστυχισμένοι τώρα πια και για ποιόν να πρωτομιλήσεις?
Για τους άστεγους,τους παρατημένους, τους παραιτημένους, τους πονεμένους?
Εγώ επέλεξα να μιλήσω για τους αδικοχαμένους.
Εμένα εκεί με πάει η σκέψη μου.
Μη το πάρεις προσωπικά, ίσως μου μιλώ δυνατά.
Είναι που έχω παιδιά, που τα κοιτώ να γελούν, να παίζουν, να χαίρονται, να ανυπομονούν για τα Χριστούγεννα και σκέφτομαι ότι κάποια άλλα δεν είναι εδώ για να κάνουν το ίδιο.
Πως υπάρχουν γονείς που δεν θα δουν τα παιδιά τους έτσι.
Που δεν θα τους πάρουν δώρο φέτος ούτε του χρόνου ούτε ποτέ.
Που θα ξημεροβραδιάζονται στα μάρμαρα μην είναι μόνα τους τα παιδιά στην ερημιά στο κρύο.
Όχι δεν λυπάμαι αν σου χάλασα τη διάθεση, είμαι σίγουρη ότι το επόμενο λεπτό θα την ξαναβρείς .
Είναι η δύναμη της ζωής αυτή.
Η αυτοάμυνα μας.
Απλά κάποιοι δεν έχουν ζωή, Κάηκε,απανθρακώθηκε …
Εκεί θα σταθώ εγώ.
Στους απόντες.
Στους παρόντες της ζωής ζητώ να μείνουμε άνθρωποι.
Μια σκέψη μια ευχή, ένα κεράκι αν πιστεύεις, για όσους έφυγαν. Και για όσους έμειναν πίσω μόνοι τους με απανθρακωμένες σκέψεις.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου