Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Το αναπάντητο ερώτημα που απασχολεί τον βασανισμένο κόσμο από τους οικονομικούς δολοφόνους των Βρυξελλών, και από τη διεθνή συμμορία των Ρότσιλντ-Σόρος-Νίμιτς, είναι: Υπάρχουν δυνάμεις να αντισταθούν στην γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία; Υπάρχουν αγωνιστές που να πάρουν την πρωτοβουλία να σπάσουν τις αλυσίδες της ευρωπαϊκής ένωσης; Είναι αστείο να νομίζει κανείς ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ανατροπή μέσα από το σάπιο πολιτικό σύστημα που βρίσκεται δέσμιο στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας. Μια «Αριστερά» τυχοδιωκτών λυσσασμένη για εξουσία, χάριν της οποίας προδίδει και ξεπουλάει τα πάντα, και ευρώδουλα κόμματα, φαιδρά πρόσωπα γυρολόγων που πηγαίνουν σε οποιαδήποτε παράταξη, αρκεί να εξασφαλίσουν βουλευτική έδρα, αλλά και όψιμοι υπέρμαχοι της Μακεδονίας, αφού προηγουμένως έβαλαν πλάτη και εστήριξαν την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, αποτελούν τον κύριο όγκο των «πολιτικών δυνάμεων» που ετοιμάζονται να κατέβουν στον εκλογικό αγώνα, μόλις ριχθεί το σύνθημα. Αφού οι σκοτεινές δυνάμεις εξασφάλισαν από μέρους μας ενυπόγραφη την προδοσία της Μακεδονίας, επανήλθαν με τους οικονομικούς μαφιόζους –τους… «θεσμούς»– ακόμα πιο άγριοι: «Συνεχίστε τις “Μεταρρυθμίσεις”, διότι καθυστερείτε. Προχωρήστε σε πλειστηριασμούς». Ο ευρωπαϊκός Μινώταυρος, διψάει και γι’ άλλο αίμα…
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ τράπεζες δεν είναι πλέον ελληνικές, αλλά παραρτήματα των ξένων. Εταιρείες –όπως η «Μάτριξ»- στην υπηρεσία των ξένων τραπεζιτών, τηλεφωνούν καθημερινά, εκβιάζουν και τρομοκρατούν ανθρώπους που δεν είναι σε θέση πλέον να εξοφλήσουν δάνεια που έλαβαν κάτω από τελείως διάφορες συνθήκες στο παρελθόν. Πού θα πάει αυτό; Εάν υπήρχαν σήμερα αληθινά σοσιαλιστικά και επαναστατικά Κομμουνιστικά Κόμματα, θα είχαν αναλάβει Ανένδοτο Αγώνα, και θα είχαν υποδείξει τον δρόμο για έξοδο από το ευρωπαϊκό γκέτο. Πρώτη φορά στην παγκόσμιο Ιστορία, σε επέλαση του φασισμού (που φορά τον μανδύα του καπιταλιστικού ευρωπαϊσμού) δεν υπάρχουν Αριστερές δυνάμεις –μεγάλες ή μικρές– δεν υπάρχουν Λαϊκά Μέτωπα, για να προβάλλουν Αντίσταση. Κι ακόμα: Απουσιάζει μια άλλη εξαιρετικά σημαντική δύναμη που υφίστατο στα παλιά χρόνια: Ο «τρίτος κόσμος», οι «Αδέσμευτοι», που απολάμβαναν τον σεβασμό της Σοβιετικής Ένωσης, και αντιπάλευαν την εχθρότητα της Αμερικής, της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ, ο Παντίχ Νεχρού της Ινδίας, ο Τίτο, και ηγέτες Αφρικανικών χωρών, εδέσποζαν μέσα στους Αδέσμευτους. Αρκεί να σκεφθούμε ότι ο Μακάριος, σαν ηγέτης του Κυπριακού ελληνισμού, μπόρεσε να σταθεί μέσα στις συνωμοσίες Αμερικανών και Νατοϊκών, επειδή είχε τη στήριξη των Αδέσμευτων, αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Στην Ελλάδα, είχαμε τον «Αντιαποικιακό Σύνδεσμο» του διακεκριμένου νομικού Νίκου Πουλιόπουλου (ανεψιού του Παντελή Πουλιόπουλου) που είχε αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα μέσα στον κόσμο των Αδέσμευτων. Παλιός σοσιαλιστής και φίλος του Καζαντζάκη, ο Νίκος Πουλιόπουλος βρισκόταν σε στενή συνεργασία με τον Μακάριο και είχε έντονη την παρουσία του στα διεθνή συνέδρια. Είχα συνεργαστεί μαζί του στα χρόνια της Απριλιανής δικτατορίας, όταν είχε σχηματίσει μια παράνομη σοσιαλιστική ομάδα, μαζί με παλαιά στελέχη της ΕΛΔ, όπως τον Σταύρο Κανελλόπουλο και τον Γιάννη Σακελλαρίου.
ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑΝ να εκδηλώνονται οι πρώτοι φόβοι για χαλάρωση του σοσιαλιστικού Μετώπου; Τον Φεβρουάριο του 1963, ο αντιπρόσωπος των Αράβων σοσιαλιστών της Τυνησίας στην Παναφρικανική Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη στο Δακάρ (πρωτεύουσα της Σενεγάλης) εξέφρασε τη λύπη του για την χαλάρωση του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Τότε, στον διεθνή Τύπο εδημοσιεύοντο πολλά άρθρα προσωπικοτήτων αυτού του χώρου, που έκαναν αναφορές στις συνθήκες που επικρατούσαν προ και μετά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Σοσιαλισμός προ του Α’ Π.Π., είχε έντονη ιδεολογική βάση κι αυτό συνεχίστηκε και μετά την πρώτη μεγάλη παγκόσμια –ή μάλλον ευρωπαϊκή– σύρραξη. Όταν όμως κάναμε λόγο για παγκόσμιο σοσιαλισμό προ του Α’ ΠΠ, αυτός ήταν κυρίως ευρωπαϊκό Κίνημα, κάτι που έχει εκλείψει στις μέρες μας. Τότε, η επιρροή αυτού του σοσιαλισμού είχε επεκταθεί στην Ασία, στην Αφρική, ακόμα και στην Αμερική, όπου χτυπήθηκε άγρια. Όμως, οι κύριοι παράγοντες, οι μοχλοί, οι ιδεολογικοί σοσιαλιστικοί πυρήνες, τα οργανωμένα σοσιαλιστικά κόμματα, εστιάζονταν κυρίως στην Ευρώπη. Η Α’ Σοσιαλιστική Διεθνής, αποτελείτο κυρίως από ιδεολόγους και όχι από κόμματα και μάζες. Η Β’ Διεθνής –αντιθέτως– συγκροτήθηκε κυρίως από κόμματα ευρωπαϊκά, με ιδεολογική βάση. Μόλις τότε άρχισε να γίνεται κουβέντα για τη δυνατότητα να βρεθούν σοσιαλιστικά κόμματα στην εξουσία. Μεγάλη ενασχόληση της Β’ Διεθνούς και των σοσιαλιστικών κομμάτων, ήταν ο αγώνας εναντίον του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Το αντιπολεμικό «μένος» των σοσιαλιστών της Ευρώπης, προκάλεσε την δολοφονία του μεγάλου Ζωρές, αλλά και τη ρωσική επανάσταση, που οι Μπολσεβίκοι την έκαναν με σύνθημα: «Πόλεμος στον πόλεμο». Θυμάμαι –νεολαίος… φλογερός στα 1964– διάβαζα για τον μεγάλο εκείνο μάρτυρα της Ειρήνης. Ο Ηλίας Τσιριμώκος, ένας από τους πιο σπουδαίους μελετητές του Ζωρές, έγραφε: «Συνήθως γιορτάζουμε τα πενήντα ή εκατό –ή τετρακόσια– χρόνια από τη γέννηση των μεγάλων ανδρών. Για μερικούς όμως είναι ανάγκη να γιορτάζουμε την επέτειο του θανάτου τους. Γιατί το είδος του θανάτου συμβολίζει, καμιά φορά περισσότερο από οποιαδήποτε πράξη, το νόημα της ζωής ενός ανθρώπου. Δεν θα έπαυε να είναι μεγάλος ο Ζωρές δίχως της δολοφονία. Μα, δεν θα ήταν αυτός. Όπως θα ήταν κάτι άλλο ο Σωκράτης δίχως το κώνειο, η Ζαν ντ’ Αρκ δίχως τη φωτιά, ο Θανάσης Διάκος δίχως της σούβλα…». Πού είναι σήμερα οι «μάρτυρες» να αγωνιστούν κατά του οικονομικού πολέμου των Βρυξελλών;
ΜΕΤΑ ΤΟΝ Α’ ΠΠ και μετά τη ρωσική επανάσταση, συνέβησαν δύο μεγάλες μεταβολές στο σοσιαλιστικό κίνημα. Η μία εξ αυτών ήταν η άνοδος των σοσιαλιστικών κομμάτων, σε πολλές χώρες, στην εξουσία. Από την άλλη πλευρά, η δεύτερη σπουδαία μεταβολή ήταν η διαίρεση της Διεθνούς σε Β’ και Γ΄, δηλαδή σε σοσιαλιστική και σε Κομμουνιστική Διεθνή. Τότε, η Κομμουνιστική, καταπολέμησε την Σοσιαλιστική παράταξη. Μετά τον Β’ Π.Π., ο σοσιαλισμός προχώρησε διά της «τεθλασμένης». Δηλαδή, με τη διείσδυση στην απέραντη Ασία, στην Αμερική και στη μαύρη ήπειρο, την Αφρική. Στην Ασία δημιουργήθηκε με την ενίσχυση της Σοβιετικής Ένωσης, κι έγινε ένα Συνέδριο των Σοσιαλιστικών Κομμάτων της Ασίας. Επρόκειτο δηλαδή, για μια Πανασιατική Σοσιαλιστική Ένωση. Παρόμοιο κίνημα, ακολούθησε στην Αφρική. Το 1963 στην Δακάρ συνήλθε η πρώτη Παν-αφρικανική Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστικών κομμάτων της Αφρικής. Τότε, 21 κράτη αφρικανικά, από εκείνα που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, μετά από αποικιοκρατία πολλών ετών, ύψωσαν τη φωνή τους. Στη συνδιάσκεψη παρευρέθησαν και εκπρόσωποι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που τότε ακόμα αυτή η «Διεθνής» δεν είχε μεταλλαχθεί σαν τη σημερινή. Ο Καναδός φιλόσοφος Τσαρλς Τέιλορ, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ετόνισε ότι: «Ο καπιταλισμός έχει την τάση να ελέγχει τη δημοκρατία». Τώρα, την ελέγχει απόλυτα. Στην Ελλάδα, ουσιαστικά την κατήργησε. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, είναι ανύπαρκτα. Το ΚΚΕ θα νόμιζε κανείς ότι έχει πάρει τη θέση του, στο μουσείο απολιθωμάτων. Στερείται κάθε επαναστατικότητας. Θυμίζει… «μπύρα δίχως αλκοόλ»! Τον Μάρτιο του 1933, μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγ, μπροστά στην ανικανότητα του Κόμματος του Τέλμαν να ανοίξει προοπτική πάλης ενάντια στα χτυπήματα του Χιτλερικού καθεστώτος, ο Τρότσκι διαπίστωσε τη χρεοκοπία του Κ.Κ. Γερμανίας, ως επαναστατικής δύναμης, και τόνιζε την ανάγκη οικοδόμησης ενός νέου κόμματος. Σε παρόμοιες συνθήκες βρίσκεται σήμερα το ΚΚΕ, μπροστά στην ευρωπαϊκή λαίλαπα. Πώς κατέρρευσαν στους χαλεπούς μας καιρούς οι ιδεολογίες; Θυμάμαι έναν νεανικό στίχο του Προέδρου της ΕΔΑ Γιάννη Πασαλίδη, μαθητή του Πλεχάνωφ, που έλεγε: «Ερείπια γύρω μου. Οι μεγάλες ιδέες συντετριμμένες, πέφτουν χάμω…». Τις μεγάλες ιδέες σήμερα, τις πέταξε χάμω, μέσα στη λάσπη ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια συνέντευξή του το 1966, ο Πασαλίδης αναφερόμενος στους λόγους της ιδρύσεως της ΕΔΑ, το 1951, είπε ότι: «Ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα, για να καθοδηγηθούν οι αγώνες του Ελληνικού λαού…» Τώρα, ποιος ηγέτης και ποιος φορέας θα καθοδηγήσουν τους αγώνες του λαού, για να σπάσει τις ευρωπαϊκές αλυσίδες;
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Το αναπάντητο ερώτημα που απασχολεί τον βασανισμένο κόσμο από τους οικονομικούς δολοφόνους των Βρυξελλών, και από τη διεθνή συμμορία των Ρότσιλντ-Σόρος-Νίμιτς, είναι: Υπάρχουν δυνάμεις να αντισταθούν στην γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία; Υπάρχουν αγωνιστές που να πάρουν την πρωτοβουλία να σπάσουν τις αλυσίδες της ευρωπαϊκής ένωσης; Είναι αστείο να νομίζει κανείς ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ανατροπή μέσα από το σάπιο πολιτικό σύστημα που βρίσκεται δέσμιο στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας. Μια «Αριστερά» τυχοδιωκτών λυσσασμένη για εξουσία, χάριν της οποίας προδίδει και ξεπουλάει τα πάντα, και ευρώδουλα κόμματα, φαιδρά πρόσωπα γυρολόγων που πηγαίνουν σε οποιαδήποτε παράταξη, αρκεί να εξασφαλίσουν βουλευτική έδρα, αλλά και όψιμοι υπέρμαχοι της Μακεδονίας, αφού προηγουμένως έβαλαν πλάτη και εστήριξαν την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, αποτελούν τον κύριο όγκο των «πολιτικών δυνάμεων» που ετοιμάζονται να κατέβουν στον εκλογικό αγώνα, μόλις ριχθεί το σύνθημα. Αφού οι σκοτεινές δυνάμεις εξασφάλισαν από μέρους μας ενυπόγραφη την προδοσία της Μακεδονίας, επανήλθαν με τους οικονομικούς μαφιόζους –τους… «θεσμούς»– ακόμα πιο άγριοι: «Συνεχίστε τις “Μεταρρυθμίσεις”, διότι καθυστερείτε. Προχωρήστε σε πλειστηριασμούς». Ο ευρωπαϊκός Μινώταυρος, διψάει και γι’ άλλο αίμα…
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ τράπεζες δεν είναι πλέον ελληνικές, αλλά παραρτήματα των ξένων. Εταιρείες –όπως η «Μάτριξ»- στην υπηρεσία των ξένων τραπεζιτών, τηλεφωνούν καθημερινά, εκβιάζουν και τρομοκρατούν ανθρώπους που δεν είναι σε θέση πλέον να εξοφλήσουν δάνεια που έλαβαν κάτω από τελείως διάφορες συνθήκες στο παρελθόν. Πού θα πάει αυτό; Εάν υπήρχαν σήμερα αληθινά σοσιαλιστικά και επαναστατικά Κομμουνιστικά Κόμματα, θα είχαν αναλάβει Ανένδοτο Αγώνα, και θα είχαν υποδείξει τον δρόμο για έξοδο από το ευρωπαϊκό γκέτο. Πρώτη φορά στην παγκόσμιο Ιστορία, σε επέλαση του φασισμού (που φορά τον μανδύα του καπιταλιστικού ευρωπαϊσμού) δεν υπάρχουν Αριστερές δυνάμεις –μεγάλες ή μικρές– δεν υπάρχουν Λαϊκά Μέτωπα, για να προβάλλουν Αντίσταση. Κι ακόμα: Απουσιάζει μια άλλη εξαιρετικά σημαντική δύναμη που υφίστατο στα παλιά χρόνια: Ο «τρίτος κόσμος», οι «Αδέσμευτοι», που απολάμβαναν τον σεβασμό της Σοβιετικής Ένωσης, και αντιπάλευαν την εχθρότητα της Αμερικής, της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ, ο Παντίχ Νεχρού της Ινδίας, ο Τίτο, και ηγέτες Αφρικανικών χωρών, εδέσποζαν μέσα στους Αδέσμευτους. Αρκεί να σκεφθούμε ότι ο Μακάριος, σαν ηγέτης του Κυπριακού ελληνισμού, μπόρεσε να σταθεί μέσα στις συνωμοσίες Αμερικανών και Νατοϊκών, επειδή είχε τη στήριξη των Αδέσμευτων, αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Στην Ελλάδα, είχαμε τον «Αντιαποικιακό Σύνδεσμο» του διακεκριμένου νομικού Νίκου Πουλιόπουλου (ανεψιού του Παντελή Πουλιόπουλου) που είχε αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα μέσα στον κόσμο των Αδέσμευτων. Παλιός σοσιαλιστής και φίλος του Καζαντζάκη, ο Νίκος Πουλιόπουλος βρισκόταν σε στενή συνεργασία με τον Μακάριο και είχε έντονη την παρουσία του στα διεθνή συνέδρια. Είχα συνεργαστεί μαζί του στα χρόνια της Απριλιανής δικτατορίας, όταν είχε σχηματίσει μια παράνομη σοσιαλιστική ομάδα, μαζί με παλαιά στελέχη της ΕΛΔ, όπως τον Σταύρο Κανελλόπουλο και τον Γιάννη Σακελλαρίου.
ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑΝ να εκδηλώνονται οι πρώτοι φόβοι για χαλάρωση του σοσιαλιστικού Μετώπου; Τον Φεβρουάριο του 1963, ο αντιπρόσωπος των Αράβων σοσιαλιστών της Τυνησίας στην Παναφρικανική Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη στο Δακάρ (πρωτεύουσα της Σενεγάλης) εξέφρασε τη λύπη του για την χαλάρωση του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Τότε, στον διεθνή Τύπο εδημοσιεύοντο πολλά άρθρα προσωπικοτήτων αυτού του χώρου, που έκαναν αναφορές στις συνθήκες που επικρατούσαν προ και μετά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Σοσιαλισμός προ του Α’ Π.Π., είχε έντονη ιδεολογική βάση κι αυτό συνεχίστηκε και μετά την πρώτη μεγάλη παγκόσμια –ή μάλλον ευρωπαϊκή– σύρραξη. Όταν όμως κάναμε λόγο για παγκόσμιο σοσιαλισμό προ του Α’ ΠΠ, αυτός ήταν κυρίως ευρωπαϊκό Κίνημα, κάτι που έχει εκλείψει στις μέρες μας. Τότε, η επιρροή αυτού του σοσιαλισμού είχε επεκταθεί στην Ασία, στην Αφρική, ακόμα και στην Αμερική, όπου χτυπήθηκε άγρια. Όμως, οι κύριοι παράγοντες, οι μοχλοί, οι ιδεολογικοί σοσιαλιστικοί πυρήνες, τα οργανωμένα σοσιαλιστικά κόμματα, εστιάζονταν κυρίως στην Ευρώπη. Η Α’ Σοσιαλιστική Διεθνής, αποτελείτο κυρίως από ιδεολόγους και όχι από κόμματα και μάζες. Η Β’ Διεθνής –αντιθέτως– συγκροτήθηκε κυρίως από κόμματα ευρωπαϊκά, με ιδεολογική βάση. Μόλις τότε άρχισε να γίνεται κουβέντα για τη δυνατότητα να βρεθούν σοσιαλιστικά κόμματα στην εξουσία. Μεγάλη ενασχόληση της Β’ Διεθνούς και των σοσιαλιστικών κομμάτων, ήταν ο αγώνας εναντίον του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Το αντιπολεμικό «μένος» των σοσιαλιστών της Ευρώπης, προκάλεσε την δολοφονία του μεγάλου Ζωρές, αλλά και τη ρωσική επανάσταση, που οι Μπολσεβίκοι την έκαναν με σύνθημα: «Πόλεμος στον πόλεμο». Θυμάμαι –νεολαίος… φλογερός στα 1964– διάβαζα για τον μεγάλο εκείνο μάρτυρα της Ειρήνης. Ο Ηλίας Τσιριμώκος, ένας από τους πιο σπουδαίους μελετητές του Ζωρές, έγραφε: «Συνήθως γιορτάζουμε τα πενήντα ή εκατό –ή τετρακόσια– χρόνια από τη γέννηση των μεγάλων ανδρών. Για μερικούς όμως είναι ανάγκη να γιορτάζουμε την επέτειο του θανάτου τους. Γιατί το είδος του θανάτου συμβολίζει, καμιά φορά περισσότερο από οποιαδήποτε πράξη, το νόημα της ζωής ενός ανθρώπου. Δεν θα έπαυε να είναι μεγάλος ο Ζωρές δίχως της δολοφονία. Μα, δεν θα ήταν αυτός. Όπως θα ήταν κάτι άλλο ο Σωκράτης δίχως το κώνειο, η Ζαν ντ’ Αρκ δίχως τη φωτιά, ο Θανάσης Διάκος δίχως της σούβλα…». Πού είναι σήμερα οι «μάρτυρες» να αγωνιστούν κατά του οικονομικού πολέμου των Βρυξελλών;
ΜΕΤΑ ΤΟΝ Α’ ΠΠ και μετά τη ρωσική επανάσταση, συνέβησαν δύο μεγάλες μεταβολές στο σοσιαλιστικό κίνημα. Η μία εξ αυτών ήταν η άνοδος των σοσιαλιστικών κομμάτων, σε πολλές χώρες, στην εξουσία. Από την άλλη πλευρά, η δεύτερη σπουδαία μεταβολή ήταν η διαίρεση της Διεθνούς σε Β’ και Γ΄, δηλαδή σε σοσιαλιστική και σε Κομμουνιστική Διεθνή. Τότε, η Κομμουνιστική, καταπολέμησε την Σοσιαλιστική παράταξη. Μετά τον Β’ Π.Π., ο σοσιαλισμός προχώρησε διά της «τεθλασμένης». Δηλαδή, με τη διείσδυση στην απέραντη Ασία, στην Αμερική και στη μαύρη ήπειρο, την Αφρική. Στην Ασία δημιουργήθηκε με την ενίσχυση της Σοβιετικής Ένωσης, κι έγινε ένα Συνέδριο των Σοσιαλιστικών Κομμάτων της Ασίας. Επρόκειτο δηλαδή, για μια Πανασιατική Σοσιαλιστική Ένωση. Παρόμοιο κίνημα, ακολούθησε στην Αφρική. Το 1963 στην Δακάρ συνήλθε η πρώτη Παν-αφρικανική Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστικών κομμάτων της Αφρικής. Τότε, 21 κράτη αφρικανικά, από εκείνα που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, μετά από αποικιοκρατία πολλών ετών, ύψωσαν τη φωνή τους. Στη συνδιάσκεψη παρευρέθησαν και εκπρόσωποι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που τότε ακόμα αυτή η «Διεθνής» δεν είχε μεταλλαχθεί σαν τη σημερινή. Ο Καναδός φιλόσοφος Τσαρλς Τέιλορ, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ετόνισε ότι: «Ο καπιταλισμός έχει την τάση να ελέγχει τη δημοκρατία». Τώρα, την ελέγχει απόλυτα. Στην Ελλάδα, ουσιαστικά την κατήργησε. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, είναι ανύπαρκτα. Το ΚΚΕ θα νόμιζε κανείς ότι έχει πάρει τη θέση του, στο μουσείο απολιθωμάτων. Στερείται κάθε επαναστατικότητας. Θυμίζει… «μπύρα δίχως αλκοόλ»! Τον Μάρτιο του 1933, μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγ, μπροστά στην ανικανότητα του Κόμματος του Τέλμαν να ανοίξει προοπτική πάλης ενάντια στα χτυπήματα του Χιτλερικού καθεστώτος, ο Τρότσκι διαπίστωσε τη χρεοκοπία του Κ.Κ. Γερμανίας, ως επαναστατικής δύναμης, και τόνιζε την ανάγκη οικοδόμησης ενός νέου κόμματος. Σε παρόμοιες συνθήκες βρίσκεται σήμερα το ΚΚΕ, μπροστά στην ευρωπαϊκή λαίλαπα. Πώς κατέρρευσαν στους χαλεπούς μας καιρούς οι ιδεολογίες; Θυμάμαι έναν νεανικό στίχο του Προέδρου της ΕΔΑ Γιάννη Πασαλίδη, μαθητή του Πλεχάνωφ, που έλεγε: «Ερείπια γύρω μου. Οι μεγάλες ιδέες συντετριμμένες, πέφτουν χάμω…». Τις μεγάλες ιδέες σήμερα, τις πέταξε χάμω, μέσα στη λάσπη ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια συνέντευξή του το 1966, ο Πασαλίδης αναφερόμενος στους λόγους της ιδρύσεως της ΕΔΑ, το 1951, είπε ότι: «Ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα, για να καθοδηγηθούν οι αγώνες του Ελληνικού λαού…» Τώρα, ποιος ηγέτης και ποιος φορέας θα καθοδηγήσουν τους αγώνες του λαού, για να σπάσει τις ευρωπαϊκές αλυσίδες;
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου