Panagiotis Tsouroupidis
100 χρόνια πέρασαν από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και κάποια πράγματα δεν θα θα ξεχάσουμε ποτέ οι Έλληνες...
"19 Μαΐου 1919. Μια ημερομηνία-εφιάλτης για εκατομμύρια Πόντιους του χθες, του σήμερα και του αύριο, που συνδέεται όχι μόνο με τη βίαιη αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του Πόντου, αλλά και τη σχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Τα εργαλεία της Γενοκτονίας ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και δοκιμασμένα από τους θύτες και τους συνεργούς τους, φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς. Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί των Ελλήνων από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, οι ατελείωτες πορείες με προορισμό το θάνατο, οι επιθέσεις παραστρατιωτικών ομάδων στα ελληνικά χωριά του Πόντου αλλά και τα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας εξαφάνισαν γενιές και γενιές Ποντίων.
Το προσχεδιασμένο έγκλημα των Νεότουρκων και των κεμαλικών απέδωσε καρπούς, αφού μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.
Εκτέλεσαν, κρέμασαν, βίασαν, βασάνισαν και απήγαγαν. Το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις: Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι σφαγιάζονταν. Όσο πιο φρικτός ο θάνατός τους τόσο πιο επιτυχημένοι θεωρούνταν οι φονιάδες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Εξαργύρωσαν τα εγκλήματά τους με χρήματα, αξιώματα, και τις περιουσίες των Ελλήνων. Και η ανταμοιβή έκανε ευκολότερο το έργο της καταστροφής και εξαφάνισης κάθε ίχνους ελληνικότητας από τις πόλεις και τα χωριά που ευημερούσαν μέχρι τότε, λόγω του δαιμόνιου πνεύματος των Ελλήνων του Πόντου.
Η εντολή ήταν σαφής: Καταστρέψτε καθετί ελληνικό και προστατέψτε την πατρίδα μας από τους Έλληνες και χριστιανούς.
Μια εντολή που όπως αποδείχθηκε υλοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και επηρέασε και όλους όσοι επέζησαν, αφού απέμειναν πίσω να κλαίνε τους νεκρούς τους και αντιμέτωποι με την απόρριψη της μητέρας πατρίδας.
Μετά την Ανταλλαγή έφτασαν στην Ελλάδα μόνο 190.000 Πόντιοι, και αυτοί σε άθλια κατάσταση. Οι ιστορίες από εκείνη την περίοδο φέρνουν και πάλι δάκρυα στα μάτια. Οι άνθρωποι έφτασαν στην Ελλάδα και η πατρίδα τούς γύρισε την πλάτη. Ελάχιστοι τους αντιμετώπισαν ως εκδιωγμένους από τα εδάφη τους Έλληνες. Οι περισσότεροι τους αγνόησαν, τους λοιδόρησαν, τους περιθωριοποίησαν. Ξαφνικά οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας από ομογενείς καλλιεργημένοι, μιας άλλης κουλτούρας και σημαντικής οικονομικής επιφάνειας, είχαν μετατραπεί σε «βρομερούς και γεμάτους ασθένειες πρόσφυγες, που ήρθαν στην Ελλάδα για να κάνουν κακό».
Αλήθεια, πόση ντροπή!
Άργησαν οι ντόπιοι να σκεφτούν πως οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο άφησαν πίσω λίπασμα τους νεκρούς τους, αλλά στερήθηκαν τη γλώσσα τους, την πατρίδα τους, τον πολιτισμό χιλιάδων ετών που είχαν δημιουργήσει οι πρόγονοί τους, κι αυτό όχι από επιλογή αλλά επειδή υποχρεώθηκαν. Το χειρότερο είναι πως ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι όσοι επέζησαν ήταν το ίδιο θύματα με εκείνους που πέθαναν. Είχαν ζήσει τον όλεθρο, είχαν δει το αίμα των ανθρώπων τους να κυλάει και να ποτίζει τα χώματά τους, είχαν στερηθεί το δικαίωμα να γνωρίσουν τους συγγενείς που έμειναν πίσω, είχαν υποχρεωθεί στην ουσία να απαρνηθούν ένα μέρος της ταυτότητάς τους με την ελπίδα ότι κάπως έτσι θα προχωρήσουν. Αλήθεια, πόση ντροπή!
Όμως η ζωή τελικά ξέρει καλύτερα. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το φονικό τους έργο. Οι Έλληνες του Πόντου που διασώθηκαν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν ξανά προκοπή όπου κι αν τους έριξε η ζωή. Μπορεί οι ιστορίες τους να είναι γεμάτες πόνο και βάσανα, όμως η ελπίδα είναι εκείνη που ξεχωρίζει.
Η ποντιακή λαλιά, η Ορθοδοξία, η αγάπη για εκείνους που ξαφνικά και βίαια αποχωρίστηκαν, οι χοροί και η μουσική κράτησαν όρθιους τους Πόντιους. Κι αυτό παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες πολλών να τους λυγίσουν.
Παρά τις μεγάλες αλλαγές στο πώς αντιμετωπίζεται το Ποντιακό Ζήτημα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι σαφές πως η υπόθεση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας έχει μείνει πίσω. Παρόλο που το κοινό μυστικό δεν είναι πια μυστικό και όλοι γνωρίζουμε πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία εκτέλεσε το ειδεχθές σχέδιο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, το επίσημο ελληνικό κράτος στέκεται με αμηχανία απέναντι στο θέμα. Και σε αυτό προστίθεται και η πάγια αδυναμία μερίδας των Ποντίων να αφήσει κατά μέρος τη διχόνοια και να εργαστεί για την επίτευξη του ύψιστου σκοπού.
Η πολυπόθητη ενότητα των Ποντίων που όλοι ευαγγελίζονται, για την οποία όλοι κόπτονται αλλά δεν κάνουν βήμα πίσω για να την πετύχουν, είναι το μόνο επιχείρημα που θα πείσει τη διεθνή κοινότητα πως πρέπει επιτέλους, 100 χρόνια μετά την έναρξη της δεύτερης φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, να υποχρεωθεί η Τουρκία να αναγνωρίσει το έγκλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι εθνική υπόθεση, και οι Έλληνες επιτέλους δεν μπορεί να επιλέγουμε άλλο δρόμο παρά εκείνο της εθνικής συνεννόησης.
Οι Έλληνες δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχνάμε."
Το παραπάνω κείμενο το έγραψε η Πόπη Παπαγεωργίου και είναι από την σελίδα pontos-news.gr
Εγώ λέω, σ' ένα κείμενο που έγραψα τώρα προετοιμάζοντας μια θεατρική παράσταση στην Θεσσαλονίκη, για την Μικρά Ασία, ότι οι Έλληνες ως λαός, έχουμε Μνήμη και κάποια γεγονότα δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ. Σκέφτηκα να κάνω αυτές τις λίγες παραστάσεις για να θυμηθώ πρώτος εγώ κάποια γεγονότα που μου φαίνονται πολύ πρόσφατα. Ίσως επειδή η Ιστορία ξαναδιαβάζεται; Δηλαδή είναι σαν να βιώνω τα τελευταία χρόνια σκηνές από το παρελθόν. Που όμως μοιάζουν σαν να γίνονται για πρώτη φορά. Το κείμενο τώρα, που πήρα από το βιβλίο «Η Έξοδος, Μαρτυρίες από τις επαρχίες των δυτικών παραλίων της Μικρασίας» των εκδόσεων του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, το επέλεξα μέσα από πολλά, γιατί είναι ίσως το πιο ανώδυνο. Ανώδυνο, γιατί περνάνε γεγονότα και πράγματα πολύ «σκληρά» ψυχικά. Τα άλλα κείμενα τα λένε κάπως πιο «ωμά».
Παρακολουθούμε μέσα από το κείμενο μια διαδρομή, μια πορεία. Κάποιοι άνθρωποι από ένα μέρος κινούνται για πάνε σε ένα άλλο μέρος. Αυτή η διαδρομή λοιπόν, υπάρχει πάντα. Υπήρχε τότε. Υπάρχει και τώρα. Όταν διάβαζα το κείμενο την πρώτη φορά, ένιωθα σαν να ήμουν μια κάμερα και μαζί με αυτούς τους ανθρώπους να κατέγραφα κι εγώ τα μέρη, και τα πρόσωπα από όπου περνάνε. Αυτά τα γεγονότα μέσα από το κείμενο τα βλέπουμε από μια διαφορετική οπτική γωνία. Βλέπουμε κάθε μέρα να μετακινούνται χώρες -άνθρωποι που μένουν στις χώρες- ολόκληρες, πολιτισμοί ολόκληροι. Γιατί δεν είναι μόνο ότι μετακινούνται άτομα. Άνδρας, γυναίκα, παιδιά, μαζί με ζώα. Μετακινούνται άνθρωποι που φέρουν στα σπλάχνα τους, στην Ψυχή τους, τον Πολιτισμό τους, τα ήθη και έθιμά τους. Άρα έχουμε να κάνουμε με Πολιτισμούς.
Η Ευρώπη τι κάνει; Κλείνει απλά τα Σύνορα. Μένει και πάλι η Ελλάδα μόνη. Πάλι μόνη να σηκώσει όλο αυτό το τεράστιο βάρος.
Είναι καιρός να κοιτάξουμε τις Ψυχές μας. Να μην αφήσουμε τον πανικό και την όποια αγανάκτηση που φέρνουν οι καιροί αυτοί, να την κατακτήσουν.
Μέσα από το παρελθόν, πορευόμαστε στο παρόν, με προορισμό το μέλλον.
Γιατί ο κόσμος Κεμάλ θα αλλάξει, μόνο όταν αλλάξεις ΕΣΥ!!!
Πηγή: enfo.gr
Panagiotis Tsouroupidis: Σχετικά με τον συντάκτη
100 χρόνια πέρασαν από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και κάποια πράγματα δεν θα θα ξεχάσουμε ποτέ οι Έλληνες...
"19 Μαΐου 1919. Μια ημερομηνία-εφιάλτης για εκατομμύρια Πόντιους του χθες, του σήμερα και του αύριο, που συνδέεται όχι μόνο με τη βίαιη αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του Πόντου, αλλά και τη σχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Τα εργαλεία της Γενοκτονίας ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και δοκιμασμένα από τους θύτες και τους συνεργούς τους, φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς. Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί των Ελλήνων από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, οι ατελείωτες πορείες με προορισμό το θάνατο, οι επιθέσεις παραστρατιωτικών ομάδων στα ελληνικά χωριά του Πόντου αλλά και τα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας εξαφάνισαν γενιές και γενιές Ποντίων.
Το προσχεδιασμένο έγκλημα των Νεότουρκων και των κεμαλικών απέδωσε καρπούς, αφού μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.
Εκτέλεσαν, κρέμασαν, βίασαν, βασάνισαν και απήγαγαν. Το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις: Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι σφαγιάζονταν. Όσο πιο φρικτός ο θάνατός τους τόσο πιο επιτυχημένοι θεωρούνταν οι φονιάδες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Εξαργύρωσαν τα εγκλήματά τους με χρήματα, αξιώματα, και τις περιουσίες των Ελλήνων. Και η ανταμοιβή έκανε ευκολότερο το έργο της καταστροφής και εξαφάνισης κάθε ίχνους ελληνικότητας από τις πόλεις και τα χωριά που ευημερούσαν μέχρι τότε, λόγω του δαιμόνιου πνεύματος των Ελλήνων του Πόντου.
Η εντολή ήταν σαφής: Καταστρέψτε καθετί ελληνικό και προστατέψτε την πατρίδα μας από τους Έλληνες και χριστιανούς.
Μια εντολή που όπως αποδείχθηκε υλοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και επηρέασε και όλους όσοι επέζησαν, αφού απέμειναν πίσω να κλαίνε τους νεκρούς τους και αντιμέτωποι με την απόρριψη της μητέρας πατρίδας.
Μετά την Ανταλλαγή έφτασαν στην Ελλάδα μόνο 190.000 Πόντιοι, και αυτοί σε άθλια κατάσταση. Οι ιστορίες από εκείνη την περίοδο φέρνουν και πάλι δάκρυα στα μάτια. Οι άνθρωποι έφτασαν στην Ελλάδα και η πατρίδα τούς γύρισε την πλάτη. Ελάχιστοι τους αντιμετώπισαν ως εκδιωγμένους από τα εδάφη τους Έλληνες. Οι περισσότεροι τους αγνόησαν, τους λοιδόρησαν, τους περιθωριοποίησαν. Ξαφνικά οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας από ομογενείς καλλιεργημένοι, μιας άλλης κουλτούρας και σημαντικής οικονομικής επιφάνειας, είχαν μετατραπεί σε «βρομερούς και γεμάτους ασθένειες πρόσφυγες, που ήρθαν στην Ελλάδα για να κάνουν κακό».
Αλήθεια, πόση ντροπή!
Άργησαν οι ντόπιοι να σκεφτούν πως οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο άφησαν πίσω λίπασμα τους νεκρούς τους, αλλά στερήθηκαν τη γλώσσα τους, την πατρίδα τους, τον πολιτισμό χιλιάδων ετών που είχαν δημιουργήσει οι πρόγονοί τους, κι αυτό όχι από επιλογή αλλά επειδή υποχρεώθηκαν. Το χειρότερο είναι πως ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι όσοι επέζησαν ήταν το ίδιο θύματα με εκείνους που πέθαναν. Είχαν ζήσει τον όλεθρο, είχαν δει το αίμα των ανθρώπων τους να κυλάει και να ποτίζει τα χώματά τους, είχαν στερηθεί το δικαίωμα να γνωρίσουν τους συγγενείς που έμειναν πίσω, είχαν υποχρεωθεί στην ουσία να απαρνηθούν ένα μέρος της ταυτότητάς τους με την ελπίδα ότι κάπως έτσι θα προχωρήσουν. Αλήθεια, πόση ντροπή!
Όμως η ζωή τελικά ξέρει καλύτερα. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το φονικό τους έργο. Οι Έλληνες του Πόντου που διασώθηκαν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν ξανά προκοπή όπου κι αν τους έριξε η ζωή. Μπορεί οι ιστορίες τους να είναι γεμάτες πόνο και βάσανα, όμως η ελπίδα είναι εκείνη που ξεχωρίζει.
Η ποντιακή λαλιά, η Ορθοδοξία, η αγάπη για εκείνους που ξαφνικά και βίαια αποχωρίστηκαν, οι χοροί και η μουσική κράτησαν όρθιους τους Πόντιους. Κι αυτό παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες πολλών να τους λυγίσουν.
Παρά τις μεγάλες αλλαγές στο πώς αντιμετωπίζεται το Ποντιακό Ζήτημα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι σαφές πως η υπόθεση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας έχει μείνει πίσω. Παρόλο που το κοινό μυστικό δεν είναι πια μυστικό και όλοι γνωρίζουμε πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία εκτέλεσε το ειδεχθές σχέδιο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, το επίσημο ελληνικό κράτος στέκεται με αμηχανία απέναντι στο θέμα. Και σε αυτό προστίθεται και η πάγια αδυναμία μερίδας των Ποντίων να αφήσει κατά μέρος τη διχόνοια και να εργαστεί για την επίτευξη του ύψιστου σκοπού.
Η πολυπόθητη ενότητα των Ποντίων που όλοι ευαγγελίζονται, για την οποία όλοι κόπτονται αλλά δεν κάνουν βήμα πίσω για να την πετύχουν, είναι το μόνο επιχείρημα που θα πείσει τη διεθνή κοινότητα πως πρέπει επιτέλους, 100 χρόνια μετά την έναρξη της δεύτερης φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, να υποχρεωθεί η Τουρκία να αναγνωρίσει το έγκλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι εθνική υπόθεση, και οι Έλληνες επιτέλους δεν μπορεί να επιλέγουμε άλλο δρόμο παρά εκείνο της εθνικής συνεννόησης.
Οι Έλληνες δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχνάμε."
Το παραπάνω κείμενο το έγραψε η Πόπη Παπαγεωργίου και είναι από την σελίδα pontos-news.gr
Εγώ λέω, σ' ένα κείμενο που έγραψα τώρα προετοιμάζοντας μια θεατρική παράσταση στην Θεσσαλονίκη, για την Μικρά Ασία, ότι οι Έλληνες ως λαός, έχουμε Μνήμη και κάποια γεγονότα δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ. Σκέφτηκα να κάνω αυτές τις λίγες παραστάσεις για να θυμηθώ πρώτος εγώ κάποια γεγονότα που μου φαίνονται πολύ πρόσφατα. Ίσως επειδή η Ιστορία ξαναδιαβάζεται; Δηλαδή είναι σαν να βιώνω τα τελευταία χρόνια σκηνές από το παρελθόν. Που όμως μοιάζουν σαν να γίνονται για πρώτη φορά. Το κείμενο τώρα, που πήρα από το βιβλίο «Η Έξοδος, Μαρτυρίες από τις επαρχίες των δυτικών παραλίων της Μικρασίας» των εκδόσεων του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, το επέλεξα μέσα από πολλά, γιατί είναι ίσως το πιο ανώδυνο. Ανώδυνο, γιατί περνάνε γεγονότα και πράγματα πολύ «σκληρά» ψυχικά. Τα άλλα κείμενα τα λένε κάπως πιο «ωμά».
Παρακολουθούμε μέσα από το κείμενο μια διαδρομή, μια πορεία. Κάποιοι άνθρωποι από ένα μέρος κινούνται για πάνε σε ένα άλλο μέρος. Αυτή η διαδρομή λοιπόν, υπάρχει πάντα. Υπήρχε τότε. Υπάρχει και τώρα. Όταν διάβαζα το κείμενο την πρώτη φορά, ένιωθα σαν να ήμουν μια κάμερα και μαζί με αυτούς τους ανθρώπους να κατέγραφα κι εγώ τα μέρη, και τα πρόσωπα από όπου περνάνε. Αυτά τα γεγονότα μέσα από το κείμενο τα βλέπουμε από μια διαφορετική οπτική γωνία. Βλέπουμε κάθε μέρα να μετακινούνται χώρες -άνθρωποι που μένουν στις χώρες- ολόκληρες, πολιτισμοί ολόκληροι. Γιατί δεν είναι μόνο ότι μετακινούνται άτομα. Άνδρας, γυναίκα, παιδιά, μαζί με ζώα. Μετακινούνται άνθρωποι που φέρουν στα σπλάχνα τους, στην Ψυχή τους, τον Πολιτισμό τους, τα ήθη και έθιμά τους. Άρα έχουμε να κάνουμε με Πολιτισμούς.
Η Ευρώπη τι κάνει; Κλείνει απλά τα Σύνορα. Μένει και πάλι η Ελλάδα μόνη. Πάλι μόνη να σηκώσει όλο αυτό το τεράστιο βάρος.
Είναι καιρός να κοιτάξουμε τις Ψυχές μας. Να μην αφήσουμε τον πανικό και την όποια αγανάκτηση που φέρνουν οι καιροί αυτοί, να την κατακτήσουν.
Μέσα από το παρελθόν, πορευόμαστε στο παρόν, με προορισμό το μέλλον.
Γιατί ο κόσμος Κεμάλ θα αλλάξει, μόνο όταν αλλάξεις ΕΣΥ!!!
Πηγή: enfo.gr
Panagiotis Tsouroupidis: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου