Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η ουσία των ευρωεκλογών είναι να αποδοκιμαστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και να ψηφιστεί ο ευρωσκεπτικισμός. Το ρεύμα υπάρχει στο εξωτερικό. Αλλά εδώ όλα τα κόμματα και τα κομματίδια του «συστήματος», μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό. Εάν δεν συνειδητοποιήσουν οι μάζες ποιος είναι ο πυρήνας όλων των προβλημάτων, δεν πρόκειται ποτέ να ανασάνει αυτός ο λαός. Με τη συμπαιγνία ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Δημοκρατίας και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, αποκρύπτεται επιμελώς το γεγονός ότι βρισκόμαστε υπό την κατοχή της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Κι ότι, από τη στιγμή που δεν διαθέτουμε εθνικό νόμισμα, παραδώσαμε τα κλειδιά της χώρας στους τραπεζίτες των Βρυξελλών. Εδώ διαδραματίζεται μια θλιβερή φαρσοκωμωδία. Οι πολίτες νομίζουν ότι στις κάλπες ασκούν το «δημοκρατικό τους δικαίωμα», ενώ τους κοροϊδεύουν ασύστολα. Τους καλούν απλά να επιλέξουν μόνο ποιον θεωρούν καλύτερο υπηρέτη των Βρυξελλών. Άλλοτε λέγαμε ότι ο λαός με την ψήφο του καθορίζει το μέλλον της πατρίδας μας. Τώρα οι ψηφοφόροι καθορίζουν μόνο το μέλλον των υπηρετών του Δ΄ Ράιχ. Διότι το μέλλον της χώρας βρίσκεται στα χέρια ξένων πατρώνων. Έτσι, η αληθινή δημοκρατία έχει καταργηθεί. Βιώνουμε μια δικτατορία της παγκοσμιοποίησης, που μας τη «σερβίρουν» μέσα σε «χρυσόχαρτο» ψευδοδημοκρατίας. Η Γερμανία είχε την υπομονή και το πείσμα να κυριαρχήσει στον ευρωπαϊκό χώρο.
ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΗΤΤΕΣ που υπέστη, δεν απομακρύνθηκε από τον στόχο, και το κατόρθωσε τώρα, βάζοντας κάτω από το δίχτυ της, τις περισσότερες χώρες, οι οποίες στους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, ήσαν εναντίον της. Η αληθινή δημοκρατία δεν ήταν ποτέ αρεστή στην Γερμανία. Την ανέχθηκε προσωρινά για να την ανατρέψει αργότερα, προκειμένου να γίνει ο ουσιαστικός κυρίαρχος στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1923) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής διακυβέρνησης στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί, ακόμα και των Κομμουνιστών). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση –όπως η σημερινή– υπό τον ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Το 1920, λίγο πριν από την πεντηκοστή επέτειο της ίδρυσης του Ράιχ, ο ιστορικός Oncken είχε καταλήξει στην εξής ετυμηγορία: «Από τη στιγμή που η Αυστροουγγαρία διαλύθηκε εντελώς και το γερμανικό Ράιχ, με το άψυχο σώμα του, έχει καταστεί για μεγάλο διάστημα ανίκανο να ασκήσει μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική, δεν μπορούμε να ζητάμε τίποτα λιγότερο από την επιστροφή στην ιδέα της “Μεγάλης Γερμανίας”. Αυτό είναι, για εμάς, το αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης…».
Αυτήν την «μεγάλη ιδέα» επέτυχαν στις μέρες μας. Κι όπως είπε το 1925 ένας από τους στρατιωτικούς ηγέτες, ο Hermann Schutzinger, «η γερμανική Δημοκρατία, είτε θα είναι η “Μεγάλη Γερμανία”, είτε δεν θα υπάρξει…» Η αποτυχία της αυστρογερμανικής τελωνειακής ένωσης το1931, θεωρήθηκε οπισθοδρόμηση και όχι αναίρεση της πορείας για την ιδέα της Μεγάλης Γερμανίας. Η πλήρης, και όχι μόνο η τελωνειακή, σύνδεση της Αυστρίας, εθεωρείτο ένας ενδιάμεσος σταθμός στον δρόμο για την ανασύσταση της γερμανικής ηγεσίας στην Κεντρική Ευρώπη. Μέρος του «οράματος» των Γερμανών ήταν η πολιτικοοικονομική ένωση της «ενδιάμεσης Ευρώπης», στην οποία είχε αναφερθεί σε ένα βιβλίο του ο συντηρητικός συγγραφέας Wirsing, μετέπειτα ταγματάρχης των «SS». Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ενισχύθηκαν οι τάσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου κεντροευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας. Οι διανοούμενοι της «Συντηρητικής Επανάστασης» χρησιμοποίησαν τον μύθο του παλιού υπερεθνικού «Ράιχ» για να βάλουν τη σφραγίδα της «ιστορικής νομιμότητας» στις γερμανικές ηγεμονικές αξιώσεις.
Το ιερατείο των Βρυξελλών σήμερα, αυτές τις ίδιες αξιώσεις εξυπηρετεί. Τόσο ο Χίτλερ, όσο και οι σημερινοί Γιούνκερ, Σόιμπλε, Μέρκελ, κ.λπ. θεωρούσαν και θεωρούν, ότι η ιδέα τού «Ράιχ» είναι η ανάμνηση του «μεγαλείου» του γερμανικού Μεσαίωνα. Γι’ αυτό και μας επέβαλαν με τους εγχώριους υπηρέτες τους όλων των «χρωμάτων», τον εργασιακό Μεσαίωνα, που διέλυσε την ελληνική κοινωνία. Τον Μάρτη του 1919 στο Μανιφέστο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφερόταν ότι: «Αν η καπιταλιστική Ευρώπη παρέσυρε τις καθυστερημένες περιοχές του κόσμου αναγκαστικά στην καπιταλιστική δίνη, η σοσιαλιστική Ευρώπη θα βοηθήσει τις απελευθερωμένες αποικίες με την τεχνική της, την οργάνωσή της, την πνευματική επιρροή της, για να διευκολύνει το πέρασμά τους στη σχεδιασμένα οργανωμένη σοσιαλιστική οικονομία…».
ΩΡΑΙΟΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ! Δυστυχώς όμως, ο σοσιαλισμός δεν κατόρθωσε να νικήσει τον καπιταλισμό. Αυτοί που όφειλαν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του σοσιαλισμού στους καιρούς μας, δεν το κατόρθωσαν. Τον Μάη του 1936 στη Γαλλία, το Λαϊκό Μέτωπο υπό τον σοσιαλιστή Λεόν Μπλουμ, «πέτυχε μια μεγάλη νίκη προς όφελος των εργαζομένων. Κι ο Κομμουνιστής ηγέτης Ζακ Ντυκλό τον Δεκέμβρη του 1937 στο 9ο Συνέδριο του γαλλικού Κ.Κ. έπλαθε φιλόδοξα όνειρα. Έλεγε: «Σκεφθείτε τι δύναμη θα είναι το ενιαίο κόμμα, όπου θα ενωθούν αδελφικά 450.000 Κομμουνιστές και 300.000 σοσιαλιστές…!». Πού είναι σήμερα η ενότητα όλων των πατριωτικών δυνάμεων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την μεγαλύτερη καπιταλιστική επέλαση που πραγματοποιήθηκε μέσα στους αιώνες; Φταίει η ανατροπή ή κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού; Μπορεί. Αλλά τα Κομμουνιστικά κόμματα δεν έπαψαν να υπάρχουν. Απεδείχθησαν ανίκανα όμως να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους, και τη δυνατότητα να ξεσηκώνουν τις μάζες. Όσο για τα σοσιαλιστικά, αποτελεί θέμα ιστορικής έρευνας, πώς έγινε η πλήρης μετάλλαξή τους.
Η σημαία του ευρωσκεπτικισμού έπρεπε να είναι τώρα στις ευρωεκλογές το λάβαρο και το σύνθημα για εξέγερση. Διότι αυτός ο φασισμός των Βρυξελλών, δεν αντιμετωπίζεται με ρητορικές κορώνες, με ψεύτικες υποσχέσεις των ευρωλάγνων, με φτηνά προεκλογικά κόλπα και «Μαυρογιαλούρους» που αφθονούν. Το ΚΚΕ είναι πλέον απολίθωμα. Δεν ασκεί, παρά ελαχίστη επιρροή, σχεδόν μηδαμινή. Όσο για τον Ιανό Τσίπρα, έδωσε για μιαν ακόμη φορά ρεσιτάλ υποκρισίας. Ο ταπεινός αυτός θεράπων του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού «μεγαλείου», αυτό που βρήκε να πει στην προεκλογική περίοδο είναι ότι: «Η δική μας ιδεολογία, είναι πιο κοντά σε όσα είπε ο… Χριστός…». Επειδή όμως, δεν είναι καλός στα θρησκευτικά, του διέφυγε πάλι η αλήθεια. Διότι η ιδεολογία του Τσίπρα, δεν είναι απλώς «πιο κοντά», αλλά ταυτίζεται, όχι με όσα είπε ο Χριστός, αλλά με ό,τι έκανε ο… Ιούδας! Αυτόν τον ρόλο επέλεξε συνειδητά. «Ιούδας» στα εθνικά θέματα, αλλά «Ιούδας» και της Αριστεράς. Ο προδομένος λαός, ποτέ δεν θα του συγχωρήσει ότι πέταξε στα σκουπίδια «κομμουνισμό» και «σοσιαλισμό», επιλέγοντας τον «Πολακισμό». Και οι ευρωπαίοι τραπεζίτες, τον χειροκροτούν. Αφού τον έστυψαν σαν λεμόνι, θα τον πετάξουν μόλις έλθει η ώρα, για να τον αντικαταστήσουν με το άλλο υπάκουο παιδί τους, τον Μητσοτάκη. Και θα ξαναρχίσουμε από την αρχή. Ξανά ανέβασμα στον Γολγοθά.
Ψήφος στα υπάρχοντα κόμματα, δεν σημαίνει τίποτα. Είναι μια κοροϊδία. Χρειάζεται ο φορέας που δυναμικά θα απαιτήσει να σπάσουμε τις αλυσίδες των Βρυξελλών, διότι δεν θέλουμε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να μαυρίσουμε τους «ιδεολόγους» των συμφερόντων και των «μεταρρυθμίσεων». Τους Άγιους Σπάρτακους αναζητούμε να μας βγάλουν στους δρόμους, με υψωμένες γροθιές. Οι πολιτικάντηδες τα πρόδωσαν όλα για τις καρέκλες. Πώς το έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του; «Κάθε φορά που μου πρόσφεραν μια καρέκλα, έπεφτα στην παγίδα. Έτσι στέκομαι χρόνια τώρα όρθιος, σαν ν’ ακούω τη Διεθνή…».
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Η ουσία των ευρωεκλογών είναι να αποδοκιμαστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και να ψηφιστεί ο ευρωσκεπτικισμός. Το ρεύμα υπάρχει στο εξωτερικό. Αλλά εδώ όλα τα κόμματα και τα κομματίδια του «συστήματος», μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό. Εάν δεν συνειδητοποιήσουν οι μάζες ποιος είναι ο πυρήνας όλων των προβλημάτων, δεν πρόκειται ποτέ να ανασάνει αυτός ο λαός. Με τη συμπαιγνία ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Δημοκρατίας και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, αποκρύπτεται επιμελώς το γεγονός ότι βρισκόμαστε υπό την κατοχή της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Κι ότι, από τη στιγμή που δεν διαθέτουμε εθνικό νόμισμα, παραδώσαμε τα κλειδιά της χώρας στους τραπεζίτες των Βρυξελλών. Εδώ διαδραματίζεται μια θλιβερή φαρσοκωμωδία. Οι πολίτες νομίζουν ότι στις κάλπες ασκούν το «δημοκρατικό τους δικαίωμα», ενώ τους κοροϊδεύουν ασύστολα. Τους καλούν απλά να επιλέξουν μόνο ποιον θεωρούν καλύτερο υπηρέτη των Βρυξελλών. Άλλοτε λέγαμε ότι ο λαός με την ψήφο του καθορίζει το μέλλον της πατρίδας μας. Τώρα οι ψηφοφόροι καθορίζουν μόνο το μέλλον των υπηρετών του Δ΄ Ράιχ. Διότι το μέλλον της χώρας βρίσκεται στα χέρια ξένων πατρώνων. Έτσι, η αληθινή δημοκρατία έχει καταργηθεί. Βιώνουμε μια δικτατορία της παγκοσμιοποίησης, που μας τη «σερβίρουν» μέσα σε «χρυσόχαρτο» ψευδοδημοκρατίας. Η Γερμανία είχε την υπομονή και το πείσμα να κυριαρχήσει στον ευρωπαϊκό χώρο.
ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΗΤΤΕΣ που υπέστη, δεν απομακρύνθηκε από τον στόχο, και το κατόρθωσε τώρα, βάζοντας κάτω από το δίχτυ της, τις περισσότερες χώρες, οι οποίες στους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, ήσαν εναντίον της. Η αληθινή δημοκρατία δεν ήταν ποτέ αρεστή στην Γερμανία. Την ανέχθηκε προσωρινά για να την ανατρέψει αργότερα, προκειμένου να γίνει ο ουσιαστικός κυρίαρχος στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1923) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής διακυβέρνησης στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί, ακόμα και των Κομμουνιστών). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση –όπως η σημερινή– υπό τον ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Το 1920, λίγο πριν από την πεντηκοστή επέτειο της ίδρυσης του Ράιχ, ο ιστορικός Oncken είχε καταλήξει στην εξής ετυμηγορία: «Από τη στιγμή που η Αυστροουγγαρία διαλύθηκε εντελώς και το γερμανικό Ράιχ, με το άψυχο σώμα του, έχει καταστεί για μεγάλο διάστημα ανίκανο να ασκήσει μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική, δεν μπορούμε να ζητάμε τίποτα λιγότερο από την επιστροφή στην ιδέα της “Μεγάλης Γερμανίας”. Αυτό είναι, για εμάς, το αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης…».
Αυτήν την «μεγάλη ιδέα» επέτυχαν στις μέρες μας. Κι όπως είπε το 1925 ένας από τους στρατιωτικούς ηγέτες, ο Hermann Schutzinger, «η γερμανική Δημοκρατία, είτε θα είναι η “Μεγάλη Γερμανία”, είτε δεν θα υπάρξει…» Η αποτυχία της αυστρογερμανικής τελωνειακής ένωσης το1931, θεωρήθηκε οπισθοδρόμηση και όχι αναίρεση της πορείας για την ιδέα της Μεγάλης Γερμανίας. Η πλήρης, και όχι μόνο η τελωνειακή, σύνδεση της Αυστρίας, εθεωρείτο ένας ενδιάμεσος σταθμός στον δρόμο για την ανασύσταση της γερμανικής ηγεσίας στην Κεντρική Ευρώπη. Μέρος του «οράματος» των Γερμανών ήταν η πολιτικοοικονομική ένωση της «ενδιάμεσης Ευρώπης», στην οποία είχε αναφερθεί σε ένα βιβλίο του ο συντηρητικός συγγραφέας Wirsing, μετέπειτα ταγματάρχης των «SS». Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ενισχύθηκαν οι τάσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου κεντροευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας. Οι διανοούμενοι της «Συντηρητικής Επανάστασης» χρησιμοποίησαν τον μύθο του παλιού υπερεθνικού «Ράιχ» για να βάλουν τη σφραγίδα της «ιστορικής νομιμότητας» στις γερμανικές ηγεμονικές αξιώσεις.
Το ιερατείο των Βρυξελλών σήμερα, αυτές τις ίδιες αξιώσεις εξυπηρετεί. Τόσο ο Χίτλερ, όσο και οι σημερινοί Γιούνκερ, Σόιμπλε, Μέρκελ, κ.λπ. θεωρούσαν και θεωρούν, ότι η ιδέα τού «Ράιχ» είναι η ανάμνηση του «μεγαλείου» του γερμανικού Μεσαίωνα. Γι’ αυτό και μας επέβαλαν με τους εγχώριους υπηρέτες τους όλων των «χρωμάτων», τον εργασιακό Μεσαίωνα, που διέλυσε την ελληνική κοινωνία. Τον Μάρτη του 1919 στο Μανιφέστο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφερόταν ότι: «Αν η καπιταλιστική Ευρώπη παρέσυρε τις καθυστερημένες περιοχές του κόσμου αναγκαστικά στην καπιταλιστική δίνη, η σοσιαλιστική Ευρώπη θα βοηθήσει τις απελευθερωμένες αποικίες με την τεχνική της, την οργάνωσή της, την πνευματική επιρροή της, για να διευκολύνει το πέρασμά τους στη σχεδιασμένα οργανωμένη σοσιαλιστική οικονομία…».
ΩΡΑΙΟΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ! Δυστυχώς όμως, ο σοσιαλισμός δεν κατόρθωσε να νικήσει τον καπιταλισμό. Αυτοί που όφειλαν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του σοσιαλισμού στους καιρούς μας, δεν το κατόρθωσαν. Τον Μάη του 1936 στη Γαλλία, το Λαϊκό Μέτωπο υπό τον σοσιαλιστή Λεόν Μπλουμ, «πέτυχε μια μεγάλη νίκη προς όφελος των εργαζομένων. Κι ο Κομμουνιστής ηγέτης Ζακ Ντυκλό τον Δεκέμβρη του 1937 στο 9ο Συνέδριο του γαλλικού Κ.Κ. έπλαθε φιλόδοξα όνειρα. Έλεγε: «Σκεφθείτε τι δύναμη θα είναι το ενιαίο κόμμα, όπου θα ενωθούν αδελφικά 450.000 Κομμουνιστές και 300.000 σοσιαλιστές…!». Πού είναι σήμερα η ενότητα όλων των πατριωτικών δυνάμεων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την μεγαλύτερη καπιταλιστική επέλαση που πραγματοποιήθηκε μέσα στους αιώνες; Φταίει η ανατροπή ή κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού; Μπορεί. Αλλά τα Κομμουνιστικά κόμματα δεν έπαψαν να υπάρχουν. Απεδείχθησαν ανίκανα όμως να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους, και τη δυνατότητα να ξεσηκώνουν τις μάζες. Όσο για τα σοσιαλιστικά, αποτελεί θέμα ιστορικής έρευνας, πώς έγινε η πλήρης μετάλλαξή τους.
Η σημαία του ευρωσκεπτικισμού έπρεπε να είναι τώρα στις ευρωεκλογές το λάβαρο και το σύνθημα για εξέγερση. Διότι αυτός ο φασισμός των Βρυξελλών, δεν αντιμετωπίζεται με ρητορικές κορώνες, με ψεύτικες υποσχέσεις των ευρωλάγνων, με φτηνά προεκλογικά κόλπα και «Μαυρογιαλούρους» που αφθονούν. Το ΚΚΕ είναι πλέον απολίθωμα. Δεν ασκεί, παρά ελαχίστη επιρροή, σχεδόν μηδαμινή. Όσο για τον Ιανό Τσίπρα, έδωσε για μιαν ακόμη φορά ρεσιτάλ υποκρισίας. Ο ταπεινός αυτός θεράπων του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού «μεγαλείου», αυτό που βρήκε να πει στην προεκλογική περίοδο είναι ότι: «Η δική μας ιδεολογία, είναι πιο κοντά σε όσα είπε ο… Χριστός…». Επειδή όμως, δεν είναι καλός στα θρησκευτικά, του διέφυγε πάλι η αλήθεια. Διότι η ιδεολογία του Τσίπρα, δεν είναι απλώς «πιο κοντά», αλλά ταυτίζεται, όχι με όσα είπε ο Χριστός, αλλά με ό,τι έκανε ο… Ιούδας! Αυτόν τον ρόλο επέλεξε συνειδητά. «Ιούδας» στα εθνικά θέματα, αλλά «Ιούδας» και της Αριστεράς. Ο προδομένος λαός, ποτέ δεν θα του συγχωρήσει ότι πέταξε στα σκουπίδια «κομμουνισμό» και «σοσιαλισμό», επιλέγοντας τον «Πολακισμό». Και οι ευρωπαίοι τραπεζίτες, τον χειροκροτούν. Αφού τον έστυψαν σαν λεμόνι, θα τον πετάξουν μόλις έλθει η ώρα, για να τον αντικαταστήσουν με το άλλο υπάκουο παιδί τους, τον Μητσοτάκη. Και θα ξαναρχίσουμε από την αρχή. Ξανά ανέβασμα στον Γολγοθά.
Ψήφος στα υπάρχοντα κόμματα, δεν σημαίνει τίποτα. Είναι μια κοροϊδία. Χρειάζεται ο φορέας που δυναμικά θα απαιτήσει να σπάσουμε τις αλυσίδες των Βρυξελλών, διότι δεν θέλουμε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να μαυρίσουμε τους «ιδεολόγους» των συμφερόντων και των «μεταρρυθμίσεων». Τους Άγιους Σπάρτακους αναζητούμε να μας βγάλουν στους δρόμους, με υψωμένες γροθιές. Οι πολιτικάντηδες τα πρόδωσαν όλα για τις καρέκλες. Πώς το έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του; «Κάθε φορά που μου πρόσφεραν μια καρέκλα, έπεφτα στην παγίδα. Έτσι στέκομαι χρόνια τώρα όρθιος, σαν ν’ ακούω τη Διεθνή…».
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου