Του Τάσου Βαρούνη
Δεν πολεμάμε λέει για τα πετρέλαια. Και γιατί πολεμάμε; Για την Κύπρο που είναι άλλο κράτος; Για το Καστελλόριζο που είναι μικρό και μακριά; Για μια ελληνική βραχονησίδα; Για σύνορα; Γι’ αυτά πολεμάμε ή μήπως γενικώς δεν πολεμάμε; Η αναγωγή της πατρίδας σε κάποια υλικότητα, ταυτόχρονα με την καταγραφή αυτής της υλικότητας ως το άθροισμα των άμεσων και ιδιαίτερων συμφερόντων ενός πληθυσμού συνιστά το ιδεολογικό φόντο της παραίτησης και της αποσυγκρότησης και όχι την αποκάλυψη της πατριδοκαπηλίας.
Αν δε θέλουμε να σκεφτούμε πάνω σε μια ευρύτερη και διόλου αθώα ρευστοποίηση που αναπαριστά τα πράγματα χωρίς διαμεσολαβήσεις (χωρίς κράτη, πολιτικές, σύνορα, γεωπολιτική ισχύ, κυριαρχία κ.ά.) ακριβώς για να εμπεδώσει την ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική διαμεσολάβηση, τουλάχιστον ας κατανοηθεί ότι υπάρχουν εξελίξεις κλίμακας που καθορίζουν τους συσχετισμούς και από τις οποίες –θέλοντας και μη– δεν μπορούμε να απέχουμε.
Ο Ερντογάν δε θέλει μια βραχονησίδα για τους τουρκικές γίδες αλλά έχει μια στρατηγική «λιγότερης Ελλάδας». Ούτε καν δηλαδή η πολιτική του αρχίζει και τελειώνει με κάποια οικονομικά οφέλη από τις εξορύξεις. Αλλά και το υπερασπιστούμε την πατρίδα, το να μη φοβόμαστε, είναι οργανικό, υλικό στοιχείο μιας κατεύθυνσης που επιδιώκει ανατροπές, αν αυτές δεν είναι λόγια του αέρα. Δε στέκει κάποιοι να οραματίζονται ότι θα διώξουν γενικώς τα «κεφάλαια» που καταστρέφουν ζωές και θάλασσες αλλά να διστάζουν να ψελλίσουν κάτι για την επιθετικότητα της Τουρκίας. «Φέρτε μου τον μεγάλο εχθρό να τον τσακίσω και μη με αποπροσανατολίζετε».
Βέβαια οι περισσότεροι, λιγότερο φαφλατάδες, πιο πεζοί και γειωμένοι, θέλουμε απλά να ξορκίσουμε τον πόλεμο. Τα βιώματα μας στο δυτικό κόσμο, δεν είναι πολεμικά, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Σαν πάντα να υπάρχει περιθώριο διευθετήσεων μέσω θεσμών, αγορών, οικονομίας και συνεννοήσεων. Σαν την τελευταία στιγμή πάντα να εμφανίζεται μια λύση. Ενώ ταυτόχρονα, ακόμα και σε απευκταία σενάρια, σκεπτόμαστε ότι η όποια σύρραξη θα αφορά πολεμικά επεισόδια με πρωταγωνιστές αποκλειστικά κάποιους στρατιωτικούς, φρεγάτες και αεροπλάνα.
Υπάρχει ίσως και η εξής αντίληψη: Ας αφήσουμε τους ανθρώπους μόνους τους να λύσουν τα ζητήματα. Τις δυο κοινότητες στην Κύπρο, τους Έλληνες και Τούρκους ψαράδες στο Καστελλόριζο, τους πληθυσμούς στη Θράκη, τα ψάρια στο Αιγαίο κ.ο.κ. Μα ποιο και πού είναι αυτό το «μόνοι τους»; Αγωνιζόμενοι ενάντια σε κάτι ή απλά μαριονέτες στον κύκλο και τις επιλογές του κεφαλαίου; Ίσως τότε, δίχως πια προσχήματα, να θεωρήσουμε και πιο ευνοϊκή λύση το να υπάρξουμε ως επαρχία ενός νεοωθωμανικού σχεδίου. «Μα και τώρα δεν είμαστε δεμένοι στις επιταγές της ευρωκρατίας και του ΝΑΤΟ;». Και ξανά ο ρεαλισμός.
Πηγή: e-dromos.gr
Τάσος Βαρούνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν πολεμάμε λέει για τα πετρέλαια. Και γιατί πολεμάμε; Για την Κύπρο που είναι άλλο κράτος; Για το Καστελλόριζο που είναι μικρό και μακριά; Για μια ελληνική βραχονησίδα; Για σύνορα; Γι’ αυτά πολεμάμε ή μήπως γενικώς δεν πολεμάμε; Η αναγωγή της πατρίδας σε κάποια υλικότητα, ταυτόχρονα με την καταγραφή αυτής της υλικότητας ως το άθροισμα των άμεσων και ιδιαίτερων συμφερόντων ενός πληθυσμού συνιστά το ιδεολογικό φόντο της παραίτησης και της αποσυγκρότησης και όχι την αποκάλυψη της πατριδοκαπηλίας.
Αν δε θέλουμε να σκεφτούμε πάνω σε μια ευρύτερη και διόλου αθώα ρευστοποίηση που αναπαριστά τα πράγματα χωρίς διαμεσολαβήσεις (χωρίς κράτη, πολιτικές, σύνορα, γεωπολιτική ισχύ, κυριαρχία κ.ά.) ακριβώς για να εμπεδώσει την ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική διαμεσολάβηση, τουλάχιστον ας κατανοηθεί ότι υπάρχουν εξελίξεις κλίμακας που καθορίζουν τους συσχετισμούς και από τις οποίες –θέλοντας και μη– δεν μπορούμε να απέχουμε.
Ο Ερντογάν δε θέλει μια βραχονησίδα για τους τουρκικές γίδες αλλά έχει μια στρατηγική «λιγότερης Ελλάδας». Ούτε καν δηλαδή η πολιτική του αρχίζει και τελειώνει με κάποια οικονομικά οφέλη από τις εξορύξεις. Αλλά και το υπερασπιστούμε την πατρίδα, το να μη φοβόμαστε, είναι οργανικό, υλικό στοιχείο μιας κατεύθυνσης που επιδιώκει ανατροπές, αν αυτές δεν είναι λόγια του αέρα. Δε στέκει κάποιοι να οραματίζονται ότι θα διώξουν γενικώς τα «κεφάλαια» που καταστρέφουν ζωές και θάλασσες αλλά να διστάζουν να ψελλίσουν κάτι για την επιθετικότητα της Τουρκίας. «Φέρτε μου τον μεγάλο εχθρό να τον τσακίσω και μη με αποπροσανατολίζετε».
Βέβαια οι περισσότεροι, λιγότερο φαφλατάδες, πιο πεζοί και γειωμένοι, θέλουμε απλά να ξορκίσουμε τον πόλεμο. Τα βιώματα μας στο δυτικό κόσμο, δεν είναι πολεμικά, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Σαν πάντα να υπάρχει περιθώριο διευθετήσεων μέσω θεσμών, αγορών, οικονομίας και συνεννοήσεων. Σαν την τελευταία στιγμή πάντα να εμφανίζεται μια λύση. Ενώ ταυτόχρονα, ακόμα και σε απευκταία σενάρια, σκεπτόμαστε ότι η όποια σύρραξη θα αφορά πολεμικά επεισόδια με πρωταγωνιστές αποκλειστικά κάποιους στρατιωτικούς, φρεγάτες και αεροπλάνα.
Υπάρχει ίσως και η εξής αντίληψη: Ας αφήσουμε τους ανθρώπους μόνους τους να λύσουν τα ζητήματα. Τις δυο κοινότητες στην Κύπρο, τους Έλληνες και Τούρκους ψαράδες στο Καστελλόριζο, τους πληθυσμούς στη Θράκη, τα ψάρια στο Αιγαίο κ.ο.κ. Μα ποιο και πού είναι αυτό το «μόνοι τους»; Αγωνιζόμενοι ενάντια σε κάτι ή απλά μαριονέτες στον κύκλο και τις επιλογές του κεφαλαίου; Ίσως τότε, δίχως πια προσχήματα, να θεωρήσουμε και πιο ευνοϊκή λύση το να υπάρξουμε ως επαρχία ενός νεοωθωμανικού σχεδίου. «Μα και τώρα δεν είμαστε δεμένοι στις επιταγές της ευρωκρατίας και του ΝΑΤΟ;». Και ξανά ο ρεαλισμός.
Πηγή: e-dromos.gr
Τάσος Βαρούνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου