Κώστας Γκιώνης
Η δολοφονία πριν λίγο καιρό του 46χρονου Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη από τον δολοφόνο-μπάτσο Ντέρεκ Σόβιν όπως και η περίπτωση του 29χρονου Τζέικομπ Μπλέικ με 7 πυροβολισμούς πισώπλατα από μπάτσους στο Ουισκόνσιν, δεν είναι κάποια μεμονομένα περιστατικά αστυνομικής βίας, είναι το αποτέλεσμα το πως οι εξουσίες συγκροτούν τις αστυνομίες τους, ώστε αυτές να αποτελέσουν τους ιδιωτικούς στρατούς τους, με σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους, αλλά και των μεγαλαστών συνεργατών τους.
Για το λόγο αυτό διαλέγουν ότι πιο ακραίο στοιχείο υπάρχει, ανθρώπους πού δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να ανοίξουν κεφάλια, να βγάλουν μάτια η να σκοτώσουν κάποιο πού δεν είναι σαν αυτούς. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο αμερικάνικο είναι παγκόσμιο, οι δολοφονίες διαδηλωτών στη Χιλή, τα βγαλμένα μάτια των κίτρινων γιλέκων του δημοκράτη Μακρόν, οι δολοφονίες των ροπαλοφόρων μπάτσων στην Ινδία, οι μπάτσοι στην Ισπανία πού αναλαμβάνουν να σύρουν το κόσμο έξω από τα κατασχεθέντα σπίτια τους γινόμενοι υπάλληλοι ιδιωτικών τραπεζών, η Βελγίδα μπατσίνα πού χαιρετάει ναζιστικά ενώ πίσω της οι συνάδελφοί της σκοτώνουν έναν πολίτη, η άγρια καταστολή στην Ελλάδα και σ' όλο το κόσμο, η επιθετικότητα των ομάδων κρούσης της αστυνομίας, με καθαρά ρατσιστικά κριτίρια, οι βίαιες προσαγωγές, το φόρτωμα ψευδών κατηγοριών, αντίσταση κατά της αρχής, εξύβριση κλπ, έχουν σκοπό τον φόβο και την πλήρη υποταγή των μαζών, στους κεφαλαιοκράτες και τους υπάλληλους τους πολιτικούς.
Ο αστυνομικός πού επιβάλεται με την βία της εξουσίας πού του έχουν δώσει τ' αφέντικα του, λέγεται μπάτσος, δεν είναι μέρος του προβλήματος, είναι το πρόβλημα, μπορεί να χρησιμοποιήσει βία απέναντι σε ένα βίαιο εγκληματία μέχρι να τον συλλάβει, μέχρι εκεί, ποτέ σ' ένα διαδηλωτή, τα μπάχαλα να τα ψάξουν στην αυλή τους. Κεφαλαιοκράτες, πολιτικοί, μεγαλοεκδότες και μεγαλοκαναλάρχες, δικαστικοί και αστυνομικοί, όλοι μαζί χέρι-χέρι σιτίζονται από τις πλάτες μας, χωρίς να μας προσφέρουν τίποτα, ένα μάτσο κοπρίτες πού μας κουνάνε το δάκτυλο, ενώ το άλλο χέρι τους το έχουν βάλει βαθειά στην τσέπη μας.
Πολλοί ζητάνε αλλαγή, δεν πάει άλλο λένε και περιμένουν οι εξουσιάζοντες να ντραπούν και ν' αλλάξουν μόνοι τους. Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Τίποτα δεν θ' αλλάξει από μόνο του. Εμείς πρέπει ν' αλλάξουμε, να σταματήσουμε να ψηφίζουμε κοπρίτες πέντε γενιών, να σταματήσουμε να τους πληρώνουμε, αν θέλουν 500 € μισθό, να είναι εννιαίος για όλους, να δούμε πως θα ζήσουν.
Να βγούν μπροστά άνθρωποι από την κοινωνία, όχι επαγγελματίες, πού να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Να σταματήσουν οι εξοπλισμοί αν θέλουν πόλεμο, να πολεμήσουν η TOTAL, η EXXON MOBIL, η ENI, η BP και η SHELL μεταξύ τους. Να δημιουργήσουμε μιά κοινωνία πού το περιβάλλον θα είναι πάνω απ' όλα, γιατί αυτό μας δίνει ζωή. Να σταματήσει αυτή η αλόγιστη υπερκατανάλωση, πού δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να γεμίζει τις τσέπες των καταπιεστών μας. Να πάμε σε μιά κοινωνία αξιών και αλληλεγγύης. Να σταματήσουμε τις ψεύτικες συμπόνιες, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά μας να τις λουστούμε. Κλείνοντας ας διαβάσουμε με προσοχή τα λόγια της αδελφής του Τζέικομπ Μπλέικ, καλό θα μας κάνει....
"Όταν λέτε το όνομα Τζέικομπ Μπλέικ να ξέρετε ότι λέτε πατέρας, ξάδερφος, γιος, θείος, αλλά κυρίως να ξέρετε ότι λέτε άνθρωπος. Ανθρώπινη ζωή. Είμαστε άνθρωποι. Η ανθρώπινη ζωή μετρά. Πολλοί άνθρωποι μου λένε ότι λυπούνται για ό,τι συνέβη στην οικογένειά μου. Λοιπόν να μη λυπάστε. Γιατί αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στην οικογένειά μου.
Αυτό συμβαίνει στην οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια και κλαίω για κάθε έναν από αυτούς. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν είμαι στενοχωρημένη, δεν λυπάμαι, είμαι θυμωμένη και κουρασμένη. Βλέπω την αστυνομία να δολοφονεί ανθρώπους σαν εμένα εδώ και χρόνια. Δεν το βλέπω να συμβαίνει μόνο τα 30 χρόνια που ζω. Συμβαίνει πολλά χρόνια. Δεν είμαι στενοχωρημένη, δεν θέλω τη συμπόνια σας. Θέλω αλλαγή".
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Η δολοφονία πριν λίγο καιρό του 46χρονου Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη από τον δολοφόνο-μπάτσο Ντέρεκ Σόβιν όπως και η περίπτωση του 29χρονου Τζέικομπ Μπλέικ με 7 πυροβολισμούς πισώπλατα από μπάτσους στο Ουισκόνσιν, δεν είναι κάποια μεμονομένα περιστατικά αστυνομικής βίας, είναι το αποτέλεσμα το πως οι εξουσίες συγκροτούν τις αστυνομίες τους, ώστε αυτές να αποτελέσουν τους ιδιωτικούς στρατούς τους, με σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους, αλλά και των μεγαλαστών συνεργατών τους.
Για το λόγο αυτό διαλέγουν ότι πιο ακραίο στοιχείο υπάρχει, ανθρώπους πού δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να ανοίξουν κεφάλια, να βγάλουν μάτια η να σκοτώσουν κάποιο πού δεν είναι σαν αυτούς. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο αμερικάνικο είναι παγκόσμιο, οι δολοφονίες διαδηλωτών στη Χιλή, τα βγαλμένα μάτια των κίτρινων γιλέκων του δημοκράτη Μακρόν, οι δολοφονίες των ροπαλοφόρων μπάτσων στην Ινδία, οι μπάτσοι στην Ισπανία πού αναλαμβάνουν να σύρουν το κόσμο έξω από τα κατασχεθέντα σπίτια τους γινόμενοι υπάλληλοι ιδιωτικών τραπεζών, η Βελγίδα μπατσίνα πού χαιρετάει ναζιστικά ενώ πίσω της οι συνάδελφοί της σκοτώνουν έναν πολίτη, η άγρια καταστολή στην Ελλάδα και σ' όλο το κόσμο, η επιθετικότητα των ομάδων κρούσης της αστυνομίας, με καθαρά ρατσιστικά κριτίρια, οι βίαιες προσαγωγές, το φόρτωμα ψευδών κατηγοριών, αντίσταση κατά της αρχής, εξύβριση κλπ, έχουν σκοπό τον φόβο και την πλήρη υποταγή των μαζών, στους κεφαλαιοκράτες και τους υπάλληλους τους πολιτικούς.
Ο αστυνομικός πού επιβάλεται με την βία της εξουσίας πού του έχουν δώσει τ' αφέντικα του, λέγεται μπάτσος, δεν είναι μέρος του προβλήματος, είναι το πρόβλημα, μπορεί να χρησιμοποιήσει βία απέναντι σε ένα βίαιο εγκληματία μέχρι να τον συλλάβει, μέχρι εκεί, ποτέ σ' ένα διαδηλωτή, τα μπάχαλα να τα ψάξουν στην αυλή τους. Κεφαλαιοκράτες, πολιτικοί, μεγαλοεκδότες και μεγαλοκαναλάρχες, δικαστικοί και αστυνομικοί, όλοι μαζί χέρι-χέρι σιτίζονται από τις πλάτες μας, χωρίς να μας προσφέρουν τίποτα, ένα μάτσο κοπρίτες πού μας κουνάνε το δάκτυλο, ενώ το άλλο χέρι τους το έχουν βάλει βαθειά στην τσέπη μας.
Πολλοί ζητάνε αλλαγή, δεν πάει άλλο λένε και περιμένουν οι εξουσιάζοντες να ντραπούν και ν' αλλάξουν μόνοι τους. Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Τίποτα δεν θ' αλλάξει από μόνο του. Εμείς πρέπει ν' αλλάξουμε, να σταματήσουμε να ψηφίζουμε κοπρίτες πέντε γενιών, να σταματήσουμε να τους πληρώνουμε, αν θέλουν 500 € μισθό, να είναι εννιαίος για όλους, να δούμε πως θα ζήσουν.
Να βγούν μπροστά άνθρωποι από την κοινωνία, όχι επαγγελματίες, πού να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Να σταματήσουν οι εξοπλισμοί αν θέλουν πόλεμο, να πολεμήσουν η TOTAL, η EXXON MOBIL, η ENI, η BP και η SHELL μεταξύ τους. Να δημιουργήσουμε μιά κοινωνία πού το περιβάλλον θα είναι πάνω απ' όλα, γιατί αυτό μας δίνει ζωή. Να σταματήσει αυτή η αλόγιστη υπερκατανάλωση, πού δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να γεμίζει τις τσέπες των καταπιεστών μας. Να πάμε σε μιά κοινωνία αξιών και αλληλεγγύης. Να σταματήσουμε τις ψεύτικες συμπόνιες, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά μας να τις λουστούμε. Κλείνοντας ας διαβάσουμε με προσοχή τα λόγια της αδελφής του Τζέικομπ Μπλέικ, καλό θα μας κάνει....
"Όταν λέτε το όνομα Τζέικομπ Μπλέικ να ξέρετε ότι λέτε πατέρας, ξάδερφος, γιος, θείος, αλλά κυρίως να ξέρετε ότι λέτε άνθρωπος. Ανθρώπινη ζωή. Είμαστε άνθρωποι. Η ανθρώπινη ζωή μετρά. Πολλοί άνθρωποι μου λένε ότι λυπούνται για ό,τι συνέβη στην οικογένειά μου. Λοιπόν να μη λυπάστε. Γιατί αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στην οικογένειά μου.
Αυτό συμβαίνει στην οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια και κλαίω για κάθε έναν από αυτούς. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν είμαι στενοχωρημένη, δεν λυπάμαι, είμαι θυμωμένη και κουρασμένη. Βλέπω την αστυνομία να δολοφονεί ανθρώπους σαν εμένα εδώ και χρόνια. Δεν το βλέπω να συμβαίνει μόνο τα 30 χρόνια που ζω. Συμβαίνει πολλά χρόνια. Δεν είμαι στενοχωρημένη, δεν θέλω τη συμπόνια σας. Θέλω αλλαγή".
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου