ΟΛΓΑ ΜΟΣΧΟΧΩΡΙΤΟΥ
Τι να γράψεις γι αυτόν τον τελευταίο Σεπτέμβρη …
Μένουν να αιωρούνται αβοήθητες οι λέξεις των ποιητών, ούτε μπορείς να χαρείς λίγο το υγρό χώμα, το ευγενικό φως του ήλιου που πάσχει να καταλαγιάσει τις ψυχές των ανθρώπων από τη λάβρα και το κάψιμο ενός ανελέητου Αύγουστου…
Ανόητα και περιττά μου νοιάζουν κι αυτά που γράφω.
Αλλά δε λέει να ξεκολλήσει το μάτι μου από τις εικόνες:
Στην αντιφασιστική πορεία τιμής και μνήμης, την αφιερωμένη στον Παύλο Φύσσα, ο πατέρας του, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου, ο γιος του Νίκου Τεμπονέρα, ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου κρατούσαν ματωμένα πορτραίτα.
Ανάμεσά τους διακρίνονταν τα πρόσωπα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Παύλου Φύσσα, του Νίκου Τεμπονέρα του Σαχζάτ Λουκμάν, του Τζορτ Φλόιντ, του Μιχάλη Καλτεζά, του Berkin Elvan, του Βασίλη Μάγγου, του Άλεξ Μεσχισβίλι, του Ζακ Κωστόπουλου, του Κάρλο Τζουλιάνι
Και παραδίπλα, η Μάγδα Φύσσα αγκαλιά με την κα Ελένη, τη μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, του Ζαχαρία της, του γλυκού της παιδιού που το μόνο που ήθελε ήταν να παίζει με τα χρώματα. Χρώματα κάθε είδους…
Λίγες μέρες μετά, βρεθήκαμε στη Γλάδστωνος…Σε κείνον τον πεζόδρομο με τα παρακμιακά χρυσοχοϊα, τα υπόγεια μαγαζιά, τα σουβλατζίδικα.
Τα ρολά του μαγαζιού του δολοφόνου κατεβασμένα…Απ έξω λουλούδια και κεράκια…Στο πεζοδρόμιο , κάτω, ανοιγμένο το πανό που έγραφε : ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ
Είμασταν εκεί για να φωνάξουμε για τη δικαίωση του Ζακ… Για να θυμηθούμε το Ζαχαρία…
Τα παιδιά φώναζαν αντιφασιστικά συνθήματα.. Μνημόνευαν τα σκοτωμένα κορίτσια από χέρια εραστών, βιαστών, ανδρών…
Να θυμηθούμε τι είχε συμβεί;
Όπως έγραψε σε μια ανάρτησή της στο διαδίκτυο η μεγάλη μας συγγραφέας Μάρω Δούκα:
«Σαν σήμερα (εν: 21 Σεπτεμβρίου) στο δρομάκι Γλάδστωνος, στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι, σκότωσαν τον Ζακ Κωστόπουλο. Ένας χρυσοχόος κι ένας μεσίτης. Και γύρω κόσμος πολύς που παρακολουθούσε σαν χορός σε αρχαία τραγωδία το αιματοκύλισμα του Ζακ. Κατέφτασε και η αστυνομία να βάλει ένα χεράκι.΄Ηρθε κι ένα ασθενοφόρο για να συνδράμει. Μέσα στο ασθενοφόρο ξεψύχησε ο Ζακ. Σ΄ έναν μήνα από σήμερα έχει οριστεί η δίκη των δολοφόνων που κυκλοφορούν ελεύθεροι. Και σκεφτείτε το λίγο, δικηγόρος των δολοφόνων είναι ο νυν υπουργός υγείας κύριος Πλεύρης. Αυτός που πριν από λίγα χρόνια χαριτολογούσε στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων ότι θα μπορούσαμε, αντί να σκάμε παραμονές Χριστουγέννων πού να βολέψουμε τους Κούρδους πρόσφυγες που κοιμόνταν με τα μικρά παιδιά τους στο Σύνταγμα, να τους κρεμάσουμε λαμπάκια και να τους βάλουμε να τρέχουν ασταμάτητα γύρω από την εορταστικά στολισμένη Πλατεία».
Εμένα λοιπόν θα με στοιχειώνει πάντα η φωτογραφία της Μάγδας Φύσσα, εκείνη που τη δείχνει αγκαλιασμένη με την Ελένη, τη μάνα του Ζακ. Και κείνη η άλλη που η μάνα της Ελένης Τοπαλούδη έχει πάει στο Δικαστήριο και αγκαλιάζει τη μάνα του Παύλου Φύσσα.
Πώς αντέχει μια μάνα να ζει μετά το χαμό του παιδιού της… Χαμό από χέρι δολοφόνου;
Μανάδες και πατεράδες που έχασαν τα παιδιά τους σε καιρό ειρήνης.
Ή μήπως οι καιροί είναι πάντα εμπόλεμοι;
Όταν τον Απρίλη του 1976 ο Σιδέρης Ισιδηρόπουλος, συνομήλικός μου τότε, έπεφτε νεκρός στις ρόδες ενός αυτοκινήτου, κυνηγημένος από την αστυνομία γιατί κολλούσε αφίσες για την Πρωτομαγιά, δεν ξεσηκώθηκε ο κόσμος. Η μάνα του έθαψε ένα θύμα τροχαίου.
Και βρισκόμασταν ακόμα στην αρχή της περίφημης μεταπολίτευσης.
Όταν δολοφονήθηκε η Σωτηρία Βασιλακοπούλου, η κνίτισσα φοιτήτρια του Παντείου την ώρα που μοίραζε προκηρύξεις έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ, καλώντας στον αγώνα ενάντια στην ανεργία, τις απολύσεις και την ακρίβεια , εκείνον τον Ιούλη του 1980, ήμουν σχεδόν στην ηλικία της.
Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πάτρα , τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου συμπεριλάβαμε και ένα μικρό αφιέρωμα προς τιμήν της κι εγώ , θυμάμαι , απήγγειλα ένα ποίημα που είχα γράψει γι αυτήν…
Όταν οι αστυνομικοί δολοφονούσαν τον Κουμή και την Κανελοπούλου το Νοέμβρη του 1980 στη μεγαλειώδη πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, εμείς τρέχαμε να ξεφύγουμε στα στενά πίσω από την Ομόνοια, από τις αύρες του Δημήτρη Δαβάκη, Υπουργού Δημόσιας Τάξης τότε της Κυβέρνησης της ΝΔ…
Τα νέα κυκλοφόρησαν την επομένη μέρα. Μην ξεχνάτε ότι στους τότε καιρούς , ούτε τηλέφωνο στο σπίτι δεν διαθέταμε οι περισσότεροι από εμάς. Τη μάνα τους δεν την έδειξαν τα κρατικά κανάλια τότε. Ούτε για τον πατέρα τους έμαθα ποτέ τίποτα.
Και βάθαινε η περίφημη «Γ΄Ελληνική Δημοκρατία» και η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου τη λειτουργία των κατασταλτικών μηχανισμών.
Και τα νεκρά παιδιά , οι νεκροί νέοι και νέες πλήθαιναν.
Η δεκαετία του ‘80 και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα στιγματιστεί για πάντα από τη δολοφονία στις 17/11/1985, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, του 15χρονου μαθητή Μιχάλη Καλτεζά δια χειρός του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα (και προϊσταμένου του Υπουργού Μένιου Κουτσόγιωργα) , οποίος στο Εφετείο απαλλάχτηκε, ως ενεργών εντός υπηρεσίας και «εν βρασμώ ψυχής»!!!
Τη μάνα του την είδαμε και την ακούσαμε πολύ αργότερα , μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η δεκαετία του ’90 θα ξεκινήσει άγρια με τη δολοφονία του 38χρονου μαθηματικού Νίκου Τεμπονέρα. Η εν ψυχρώ δολοφονία του από παρακρατική ομάδα στελεχών της ΟΝΝΕΔ στο κατειλημμένο σχολικό συγκρότημα Βούδ της Πάτρας τα μεσάνυχτα της 8ης Ιανουαρίου 1991 ( σφήνωσαν σιδερολοστό στο κρανίο του, ενώ ήταν ήδη χτυπημένος και πεσμένος στο έδαφος), έγινε σημείο αναφοράς για το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, όπως και το κίνημα των εκπαιδευτικών καθόλη τη δεκαετία.
Η Κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη ουσιαστικά δεν μπόρεσε να γλυτώσει ποτέ από αυτό το άγος, ούτε ο τότε Υπουργός Παιδείας που αντικαταστάθηκε αμέσως από τον Δημήτρη Φατούρο.
Όμως πίσω του έμεινε μόνο του ένα παιδί…Αλλά ο Τεμπονέρας τουλάχιστον δεν ξεχάστηκε.
Η κατάσταση δεν αλλάζει ούτε τα αμέσως επόμενα χρόνια, με την πτώση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Τα θύματα συνεχίζονται:
Ο Θ. Γιάκας στις 10/01/1994, ένας 28χρονος κιθαρίστας, πυροβολήθηκε πισώπλατα με 4 σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη, γιατί αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του.
Αλλά και ο Χριστόφορος Μαρίνος, ο 29χρονος αναρχικός, ο «συνήθης ύποπτος» εκείνης της δεκαετίας, στις 23/06/1996, βρέθηκε νεκρός, ενώ φρουρούνταν απ την αστυνομία, στο πλοίο «Πήγασος».
Και ποιος θυμάται αλήθεια τον Τάσο Μουράτη το 32χρονο τσιγγάνο που εν μέσω της κυβερνητικής θητείας του σημιτικού Πασον, στις 22/11/1996, πυροβολήθηκε στο κεφάλι ενώ ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος και μπροστά στα μάτια του ενός από τα τρία παιδιά του.
Αχ αυτά τα τρία παιδιά!!!
Πού να βρίσκονται σήμερα;
Την παραπάνω βέβαια περίοδο και έως το Δεκέμβρη του 2008 που η δολοφονία του Αλέξανδρου θα βάλει φωτιά στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, είχαμε κι άλλες δολοφονίες από χέρι κρατικά μισθοδοτούμενων, αφιονισμένων ένστολων, που δολοφόνησαν εν ψυχρώ και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Πολλοί από τους παραπάνω ονοματίστηκαν «Οι νεκροί μετά» , οι νεκροί της μεταπολίτευσης που δεν έγιναν όλοι ήρωες, δεν περίσσεψε γι αυτούς καμιά διαδήλωση διαμαρτυρίας. Είναι οι άταφοι νεκροί, της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας!!!
Ποιος θυμάται την Αναστασία Τσιβίκα, την 67χρονη μικροπωλήτρια, που στις 25/5/1976, πατήθηκε από αύρα της αστυνομίας, στη διάρκεια του μεγάλου, πανεργατικού συλλαλητηρίου και που θάφτηκε ως θύμα τροχαίου, έμαθα πρόσφατα. Την εντόπισα πολύ τελευταία. Τότε δεν γνώριζα. Είχε παιδιά; Εγγόνια; Σύζυγο; Κανείς δεν ασχολήθηκε.Κανένα κόμμα και κανένα κίνημα δεν την διεκδίκησε.
Να θυμηθούμε ακόμα το γιατρό Βασίλη Τσιρώνη που έβγαζε κάθε βράδυ απ’ το μπαλκόνι του, ένα ‘ανακοινωθέν ενάντια στο κράτος του μαύρου φασισμού’, όπως έλεγε.... Γραφικός; Ισως. Αλλά στις 11/07/1978, Μονάδα Εθνικής Ασφάλειας εισέβαλε στο σπίτι του και ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός.
Τον Τάσο Μαγλαρίδη, τον 76χρονο παλαίμαχο ΕΑΜίτη, που χτυπήθηκε απ’ την αστυνομία και υπέκυψε στα τραύματά του στο ΑΧΕΠΑ στις 28/10/1980 ενώ συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη.
Τον Αγγελο Μαυροειδή, τον 60χρονο εργάτη της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, που στις 03/09/1986 συμμετείχε με 650 συναδέλφους του σε καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας όταν χτυπήθηκε άγρια απ’ την αστυνομία και εξέπνευσε στο ΚΑΤ.
Και έπρεπε να φτάσουμε στο μαύρο Δεκέμβρη του 2008, όταν ο Κορκονέας δολοφονεί τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Και να συνειδητοποιήσαμε πολύ αργά, πως αυτή η αποτρόπαιη πράξη των Ειδικών Φρουρών, σηματοδότησε και την πιο βαθειά κοινωνική , πολιτική και οικονομική κρίση της χώρας, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά.
Η κρίση σοβούσε σε όλα τα επίπεδα αλλά η σχετική ευμάρεια (δανεική για το λαό και άμεσα απαιτητή και επιστρεπτέα με επώδυνο τρόπο) και «ειρήνη», κάλυπτε τις υπόγειες διεργασίες.
Αλλοι ορίζουν το τέλος της μεταπολίτευσης το 1989-1990, άλλοι το συζητάνε ακόμα. Εγώ προσωπικά μέσα μου την όρισα εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008.
Ισως να συνέβαλε και στην δική μου «συναισθηματική ενηλικίωση»
Πλέον οι δολοφονίες «πολιτικές» ή «κοινωνικές», κυρίως οι αναίτιοι θάνατοι νέων παιδιών, νέων γυναικών και ανδρών, ευάλωτων ανθρώπων, ανέστιων, διαφορετικών ή μεταναστών, νέοι που βρέθηκαν τη λάθος ώρα στο λάθος σημείο, θύματα εμπορίας γυναικών, θύματα βιασμού, θύματα γυναικοκτονιών, θύματα των κατασταλτικών μηχανισμών, ή των φασιστών, ή παράγωγα των υπολειμμάτων μιας παλιάς «πατριαρχίας» ή θύματα βιασμών από επώνυμους και ανθρώπους της κάθε είδους εξουσίας , και κυρίως λιγότερο διεκδικήσιμα από τα κινήματα υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αυτά τα πιο αναλώσιμα από τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, δεν μπορούν να ξεπεραστούν μέσα μου, μόνο με πολιτικές αντιδράσεις και τιμές, κινητοποιήσεις, πορείες και επικά τραγούδια.
Δημιούργησαν μια εσωτερική πληγή, που ξύνεται κάθε φορά που προστίθεται ένα καινούργιο θύμα. Νιώθω δηλαδή πως λιγοστεύει ο αέρας που αναπνέουμε, ότι έτσι λιγοστεύει κι αυτή η λειψή Δημοκρατία, την οποία λέμε πως διαρκώς υπερασπίζουμε. Νιώθω την κατάσταση περισσότερο απ’ όσο την σκέφτομαι ή την αναλύω.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν μια πολιτική δολοφονία από τη Χ.Α .
Η δολοφονία του Ζακ όμως, μας προειδοποίησε πως ο φασισμός δεν λειτουργεί μόνο στο πλαίσιο μιας οργάνωσης, αλλά έχει διαχυθεί ως κουλτούρα σε κομμάτια της κοινωνίας, μικροαστικά ή πληβειακά στρώματα και εγκλωβισμένα νεανικά εργατικά ή άνεργα κομμάτια της , εγκαινιάζοντας μια καινούργια «κανονικότητα» , όπου ο καθένας μπορεί εν δυνάμει να γίνει πομπός μίσους. Καθημερινοί «μικροί φόνοι» όλων των ειδών και από όλους.
Με πολίτες αδιάφορους να παρακολουθούν τα πάντα ως θέαμα και το θράσος ενός Υπουργού Υγείας που άνετα μπορεί να είναι και ο συνήγορος των δολοφόνων και να μην αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί γι αυτό.
Θα συμβιβαστούμε λοιπόν με ένα κράτος και τους θεσμούς του θεατές σ’ αυτόν τον καθημερινό ανελέητο πόλεμο;
Θα συμβιβαστούμε με τις έντεκα γυναικοκτονίες μέσα σε εννέα μήνες;
Θα συμβιβαστούμε με τους συγγενείς των θυτών, βιαστών και δολοφόνων που παρελαύνουν από τα άθλια τηλεοπτικά κανάλια και το διαδίκτυο, ξεπλένοντας τα εγκλήματα και αμαυρώνοντας τη μνήμη των θυμάτων;
Είναι κοινότοπο να αναφέρω κι εγώ πως η πολύπλευρη κρίση του συστήματος και η κυριαρχία της ψυχολογίας της αγοράς πάνω στους ανθρώπους που ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός έχει επιβάλει, δημιουργεί, συντείνει , πολλαπλασιάζει ή φέρει στην επιφάνεια τα πιο αγοραία, άγρια και σκληρά ένστικτα του ανθρώπου.
Είναι φανερό πως μετά τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας , τον νέο φόβο που προέκυψε, όλοι οι σκελετοί βγήκαν απ την ντουλάπα κι ο μικρομεσαίος νοικοκύρης αισθάνεται αρκετά «καθώς πρέπει» εάν σκορπίσει τη χολή του ανεξέλεγκτα δεξιά κι αριστερά. Θα βρει πολλούς να του συμπαρασταθούν.
Ολοι αυτοί που όντας «φτωχοί» ουσιαστικά, μισούν θανάσιμα τον πιο φτωχό και ευάλωτο, ή σωματικά αδύναμο.
Η έννοια του «φυσιολογικού» ανθρώπου (αυτού που γενικά εντάσσεται στις κοινωνικές νόρμες και αναγνωρίζει κάποια όρια στις παρορμήσεις του) τείνει πια να καλύπτει κατακερματισμένες, νοσηρές προσωπικότητες που καλύπτουν τον μισανθρωπισμό τους με ιδεολογήματα «περί τάξης και ασφάλειας». Κι αυτό είναι ένα πολύ γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια φασιστικών ιδεών, νοοτροπιών και δράσεων.
Και εάν το τοπίο που περιγράφω φαντάζει ζοφερό, είναι ευθύνη της δημοκρατικής κοινωνίας, να δημιουργήσει αντι-θεσμούς προστασίας απέναντι στη φασιστική βία , κρατική ή κοινωνική, με όλα της τα προσωπεία.
Για την αριστερά, τα καθήκοντα είναι τεράστια. Κυρίως να διακρίνει και να ενισχύει τις λαϊκές πρωτοβουλίες προς το σκοπό αυτό. Κάνοντας συμμαχία μαζί τους.
Να βρεθεί και να συνομιλήσει με τους ίδιους τους ανθρώπους που πλήττονται, να σταθεί στο πλευρό τους. Να συνομιλήσει με ειδικούς επιστήμονες, να κατανοήσει σε βάθος τα νέα φαινόμενα. Να συμπάσχει με τα θύματα.
Να βρεθεί μέσα στη νεολαία και τις ομάδες που αυτή δημιουργεί, εργατικές, μαθητικές, φοιτητικές, φεμινιστικές, αντιφασιστικές ή άλλες συλλογικότητες και δίκτυα αλληλοϋποστήριξης,.
Τα γεγονότα στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης με τη βία που άσκησαν νεαροί μαθητές των ΕΠΑΛ, νεοφασιστάκια και εργατάκια συνάμα, εναντίον φοιτητών, σχεδόν συνομηλίκων τους που μοίραζαν προκηρύξεις για θέματα της παιδείας, δείχνει το σύνθετο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας.
Η κοινωνία σήπεται αλλά στο σώμα της αρχίζουν να δημιουργούνται τα ανάλογα αντισώματα. Αυτά να ενισχύσουμε.
Πηγή:kommon
Η Σφήκα: Επιλογές
Τι να γράψεις γι αυτόν τον τελευταίο Σεπτέμβρη …
Μένουν να αιωρούνται αβοήθητες οι λέξεις των ποιητών, ούτε μπορείς να χαρείς λίγο το υγρό χώμα, το ευγενικό φως του ήλιου που πάσχει να καταλαγιάσει τις ψυχές των ανθρώπων από τη λάβρα και το κάψιμο ενός ανελέητου Αύγουστου…
Ανόητα και περιττά μου νοιάζουν κι αυτά που γράφω.
Αλλά δε λέει να ξεκολλήσει το μάτι μου από τις εικόνες:
Στην αντιφασιστική πορεία τιμής και μνήμης, την αφιερωμένη στον Παύλο Φύσσα, ο πατέρας του, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου, ο γιος του Νίκου Τεμπονέρα, ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου κρατούσαν ματωμένα πορτραίτα.
Ανάμεσά τους διακρίνονταν τα πρόσωπα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Παύλου Φύσσα, του Νίκου Τεμπονέρα του Σαχζάτ Λουκμάν, του Τζορτ Φλόιντ, του Μιχάλη Καλτεζά, του Berkin Elvan, του Βασίλη Μάγγου, του Άλεξ Μεσχισβίλι, του Ζακ Κωστόπουλου, του Κάρλο Τζουλιάνι
Και παραδίπλα, η Μάγδα Φύσσα αγκαλιά με την κα Ελένη, τη μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, του Ζαχαρία της, του γλυκού της παιδιού που το μόνο που ήθελε ήταν να παίζει με τα χρώματα. Χρώματα κάθε είδους…
Λίγες μέρες μετά, βρεθήκαμε στη Γλάδστωνος…Σε κείνον τον πεζόδρομο με τα παρακμιακά χρυσοχοϊα, τα υπόγεια μαγαζιά, τα σουβλατζίδικα.
Τα ρολά του μαγαζιού του δολοφόνου κατεβασμένα…Απ έξω λουλούδια και κεράκια…Στο πεζοδρόμιο , κάτω, ανοιγμένο το πανό που έγραφε : ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ
Είμασταν εκεί για να φωνάξουμε για τη δικαίωση του Ζακ… Για να θυμηθούμε το Ζαχαρία…
Τα παιδιά φώναζαν αντιφασιστικά συνθήματα.. Μνημόνευαν τα σκοτωμένα κορίτσια από χέρια εραστών, βιαστών, ανδρών…
Να θυμηθούμε τι είχε συμβεί;
Όπως έγραψε σε μια ανάρτησή της στο διαδίκτυο η μεγάλη μας συγγραφέας Μάρω Δούκα:
«Σαν σήμερα (εν: 21 Σεπτεμβρίου) στο δρομάκι Γλάδστωνος, στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι, σκότωσαν τον Ζακ Κωστόπουλο. Ένας χρυσοχόος κι ένας μεσίτης. Και γύρω κόσμος πολύς που παρακολουθούσε σαν χορός σε αρχαία τραγωδία το αιματοκύλισμα του Ζακ. Κατέφτασε και η αστυνομία να βάλει ένα χεράκι.΄Ηρθε κι ένα ασθενοφόρο για να συνδράμει. Μέσα στο ασθενοφόρο ξεψύχησε ο Ζακ. Σ΄ έναν μήνα από σήμερα έχει οριστεί η δίκη των δολοφόνων που κυκλοφορούν ελεύθεροι. Και σκεφτείτε το λίγο, δικηγόρος των δολοφόνων είναι ο νυν υπουργός υγείας κύριος Πλεύρης. Αυτός που πριν από λίγα χρόνια χαριτολογούσε στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων ότι θα μπορούσαμε, αντί να σκάμε παραμονές Χριστουγέννων πού να βολέψουμε τους Κούρδους πρόσφυγες που κοιμόνταν με τα μικρά παιδιά τους στο Σύνταγμα, να τους κρεμάσουμε λαμπάκια και να τους βάλουμε να τρέχουν ασταμάτητα γύρω από την εορταστικά στολισμένη Πλατεία».
Εμένα λοιπόν θα με στοιχειώνει πάντα η φωτογραφία της Μάγδας Φύσσα, εκείνη που τη δείχνει αγκαλιασμένη με την Ελένη, τη μάνα του Ζακ. Και κείνη η άλλη που η μάνα της Ελένης Τοπαλούδη έχει πάει στο Δικαστήριο και αγκαλιάζει τη μάνα του Παύλου Φύσσα.
Πώς αντέχει μια μάνα να ζει μετά το χαμό του παιδιού της… Χαμό από χέρι δολοφόνου;
Μανάδες και πατεράδες που έχασαν τα παιδιά τους σε καιρό ειρήνης.
Ή μήπως οι καιροί είναι πάντα εμπόλεμοι;
Όταν τον Απρίλη του 1976 ο Σιδέρης Ισιδηρόπουλος, συνομήλικός μου τότε, έπεφτε νεκρός στις ρόδες ενός αυτοκινήτου, κυνηγημένος από την αστυνομία γιατί κολλούσε αφίσες για την Πρωτομαγιά, δεν ξεσηκώθηκε ο κόσμος. Η μάνα του έθαψε ένα θύμα τροχαίου.
Και βρισκόμασταν ακόμα στην αρχή της περίφημης μεταπολίτευσης.
Όταν δολοφονήθηκε η Σωτηρία Βασιλακοπούλου, η κνίτισσα φοιτήτρια του Παντείου την ώρα που μοίραζε προκηρύξεις έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ, καλώντας στον αγώνα ενάντια στην ανεργία, τις απολύσεις και την ακρίβεια , εκείνον τον Ιούλη του 1980, ήμουν σχεδόν στην ηλικία της.
Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πάτρα , τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου συμπεριλάβαμε και ένα μικρό αφιέρωμα προς τιμήν της κι εγώ , θυμάμαι , απήγγειλα ένα ποίημα που είχα γράψει γι αυτήν…
Όταν οι αστυνομικοί δολοφονούσαν τον Κουμή και την Κανελοπούλου το Νοέμβρη του 1980 στη μεγαλειώδη πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, εμείς τρέχαμε να ξεφύγουμε στα στενά πίσω από την Ομόνοια, από τις αύρες του Δημήτρη Δαβάκη, Υπουργού Δημόσιας Τάξης τότε της Κυβέρνησης της ΝΔ…
Τα νέα κυκλοφόρησαν την επομένη μέρα. Μην ξεχνάτε ότι στους τότε καιρούς , ούτε τηλέφωνο στο σπίτι δεν διαθέταμε οι περισσότεροι από εμάς. Τη μάνα τους δεν την έδειξαν τα κρατικά κανάλια τότε. Ούτε για τον πατέρα τους έμαθα ποτέ τίποτα.
Και βάθαινε η περίφημη «Γ΄Ελληνική Δημοκρατία» και η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου τη λειτουργία των κατασταλτικών μηχανισμών.
Και τα νεκρά παιδιά , οι νεκροί νέοι και νέες πλήθαιναν.
Η δεκαετία του ‘80 και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα στιγματιστεί για πάντα από τη δολοφονία στις 17/11/1985, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, του 15χρονου μαθητή Μιχάλη Καλτεζά δια χειρός του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα (και προϊσταμένου του Υπουργού Μένιου Κουτσόγιωργα) , οποίος στο Εφετείο απαλλάχτηκε, ως ενεργών εντός υπηρεσίας και «εν βρασμώ ψυχής»!!!
Τη μάνα του την είδαμε και την ακούσαμε πολύ αργότερα , μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η δεκαετία του ’90 θα ξεκινήσει άγρια με τη δολοφονία του 38χρονου μαθηματικού Νίκου Τεμπονέρα. Η εν ψυχρώ δολοφονία του από παρακρατική ομάδα στελεχών της ΟΝΝΕΔ στο κατειλημμένο σχολικό συγκρότημα Βούδ της Πάτρας τα μεσάνυχτα της 8ης Ιανουαρίου 1991 ( σφήνωσαν σιδερολοστό στο κρανίο του, ενώ ήταν ήδη χτυπημένος και πεσμένος στο έδαφος), έγινε σημείο αναφοράς για το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, όπως και το κίνημα των εκπαιδευτικών καθόλη τη δεκαετία.
Η Κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη ουσιαστικά δεν μπόρεσε να γλυτώσει ποτέ από αυτό το άγος, ούτε ο τότε Υπουργός Παιδείας που αντικαταστάθηκε αμέσως από τον Δημήτρη Φατούρο.
Όμως πίσω του έμεινε μόνο του ένα παιδί…Αλλά ο Τεμπονέρας τουλάχιστον δεν ξεχάστηκε.
Η κατάσταση δεν αλλάζει ούτε τα αμέσως επόμενα χρόνια, με την πτώση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Τα θύματα συνεχίζονται:
Ο Θ. Γιάκας στις 10/01/1994, ένας 28χρονος κιθαρίστας, πυροβολήθηκε πισώπλατα με 4 σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη, γιατί αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του.
Αλλά και ο Χριστόφορος Μαρίνος, ο 29χρονος αναρχικός, ο «συνήθης ύποπτος» εκείνης της δεκαετίας, στις 23/06/1996, βρέθηκε νεκρός, ενώ φρουρούνταν απ την αστυνομία, στο πλοίο «Πήγασος».
Και ποιος θυμάται αλήθεια τον Τάσο Μουράτη το 32χρονο τσιγγάνο που εν μέσω της κυβερνητικής θητείας του σημιτικού Πασον, στις 22/11/1996, πυροβολήθηκε στο κεφάλι ενώ ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος και μπροστά στα μάτια του ενός από τα τρία παιδιά του.
Αχ αυτά τα τρία παιδιά!!!
Πού να βρίσκονται σήμερα;
Την παραπάνω βέβαια περίοδο και έως το Δεκέμβρη του 2008 που η δολοφονία του Αλέξανδρου θα βάλει φωτιά στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, είχαμε κι άλλες δολοφονίες από χέρι κρατικά μισθοδοτούμενων, αφιονισμένων ένστολων, που δολοφόνησαν εν ψυχρώ και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Πολλοί από τους παραπάνω ονοματίστηκαν «Οι νεκροί μετά» , οι νεκροί της μεταπολίτευσης που δεν έγιναν όλοι ήρωες, δεν περίσσεψε γι αυτούς καμιά διαδήλωση διαμαρτυρίας. Είναι οι άταφοι νεκροί, της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας!!!
Ποιος θυμάται την Αναστασία Τσιβίκα, την 67χρονη μικροπωλήτρια, που στις 25/5/1976, πατήθηκε από αύρα της αστυνομίας, στη διάρκεια του μεγάλου, πανεργατικού συλλαλητηρίου και που θάφτηκε ως θύμα τροχαίου, έμαθα πρόσφατα. Την εντόπισα πολύ τελευταία. Τότε δεν γνώριζα. Είχε παιδιά; Εγγόνια; Σύζυγο; Κανείς δεν ασχολήθηκε.Κανένα κόμμα και κανένα κίνημα δεν την διεκδίκησε.
Να θυμηθούμε ακόμα το γιατρό Βασίλη Τσιρώνη που έβγαζε κάθε βράδυ απ’ το μπαλκόνι του, ένα ‘ανακοινωθέν ενάντια στο κράτος του μαύρου φασισμού’, όπως έλεγε.... Γραφικός; Ισως. Αλλά στις 11/07/1978, Μονάδα Εθνικής Ασφάλειας εισέβαλε στο σπίτι του και ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός.
Τον Τάσο Μαγλαρίδη, τον 76χρονο παλαίμαχο ΕΑΜίτη, που χτυπήθηκε απ’ την αστυνομία και υπέκυψε στα τραύματά του στο ΑΧΕΠΑ στις 28/10/1980 ενώ συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη.
Τον Αγγελο Μαυροειδή, τον 60χρονο εργάτη της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, που στις 03/09/1986 συμμετείχε με 650 συναδέλφους του σε καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας όταν χτυπήθηκε άγρια απ’ την αστυνομία και εξέπνευσε στο ΚΑΤ.
Και έπρεπε να φτάσουμε στο μαύρο Δεκέμβρη του 2008, όταν ο Κορκονέας δολοφονεί τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Και να συνειδητοποιήσαμε πολύ αργά, πως αυτή η αποτρόπαιη πράξη των Ειδικών Φρουρών, σηματοδότησε και την πιο βαθειά κοινωνική , πολιτική και οικονομική κρίση της χώρας, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά.
Η κρίση σοβούσε σε όλα τα επίπεδα αλλά η σχετική ευμάρεια (δανεική για το λαό και άμεσα απαιτητή και επιστρεπτέα με επώδυνο τρόπο) και «ειρήνη», κάλυπτε τις υπόγειες διεργασίες.
Αλλοι ορίζουν το τέλος της μεταπολίτευσης το 1989-1990, άλλοι το συζητάνε ακόμα. Εγώ προσωπικά μέσα μου την όρισα εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008.
Ισως να συνέβαλε και στην δική μου «συναισθηματική ενηλικίωση»
Πλέον οι δολοφονίες «πολιτικές» ή «κοινωνικές», κυρίως οι αναίτιοι θάνατοι νέων παιδιών, νέων γυναικών και ανδρών, ευάλωτων ανθρώπων, ανέστιων, διαφορετικών ή μεταναστών, νέοι που βρέθηκαν τη λάθος ώρα στο λάθος σημείο, θύματα εμπορίας γυναικών, θύματα βιασμού, θύματα γυναικοκτονιών, θύματα των κατασταλτικών μηχανισμών, ή των φασιστών, ή παράγωγα των υπολειμμάτων μιας παλιάς «πατριαρχίας» ή θύματα βιασμών από επώνυμους και ανθρώπους της κάθε είδους εξουσίας , και κυρίως λιγότερο διεκδικήσιμα από τα κινήματα υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αυτά τα πιο αναλώσιμα από τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, δεν μπορούν να ξεπεραστούν μέσα μου, μόνο με πολιτικές αντιδράσεις και τιμές, κινητοποιήσεις, πορείες και επικά τραγούδια.
Δημιούργησαν μια εσωτερική πληγή, που ξύνεται κάθε φορά που προστίθεται ένα καινούργιο θύμα. Νιώθω δηλαδή πως λιγοστεύει ο αέρας που αναπνέουμε, ότι έτσι λιγοστεύει κι αυτή η λειψή Δημοκρατία, την οποία λέμε πως διαρκώς υπερασπίζουμε. Νιώθω την κατάσταση περισσότερο απ’ όσο την σκέφτομαι ή την αναλύω.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν μια πολιτική δολοφονία από τη Χ.Α .
Η δολοφονία του Ζακ όμως, μας προειδοποίησε πως ο φασισμός δεν λειτουργεί μόνο στο πλαίσιο μιας οργάνωσης, αλλά έχει διαχυθεί ως κουλτούρα σε κομμάτια της κοινωνίας, μικροαστικά ή πληβειακά στρώματα και εγκλωβισμένα νεανικά εργατικά ή άνεργα κομμάτια της , εγκαινιάζοντας μια καινούργια «κανονικότητα» , όπου ο καθένας μπορεί εν δυνάμει να γίνει πομπός μίσους. Καθημερινοί «μικροί φόνοι» όλων των ειδών και από όλους.
Με πολίτες αδιάφορους να παρακολουθούν τα πάντα ως θέαμα και το θράσος ενός Υπουργού Υγείας που άνετα μπορεί να είναι και ο συνήγορος των δολοφόνων και να μην αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί γι αυτό.
Θα συμβιβαστούμε λοιπόν με ένα κράτος και τους θεσμούς του θεατές σ’ αυτόν τον καθημερινό ανελέητο πόλεμο;
Θα συμβιβαστούμε με τις έντεκα γυναικοκτονίες μέσα σε εννέα μήνες;
Θα συμβιβαστούμε με τους συγγενείς των θυτών, βιαστών και δολοφόνων που παρελαύνουν από τα άθλια τηλεοπτικά κανάλια και το διαδίκτυο, ξεπλένοντας τα εγκλήματα και αμαυρώνοντας τη μνήμη των θυμάτων;
Είναι κοινότοπο να αναφέρω κι εγώ πως η πολύπλευρη κρίση του συστήματος και η κυριαρχία της ψυχολογίας της αγοράς πάνω στους ανθρώπους που ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός έχει επιβάλει, δημιουργεί, συντείνει , πολλαπλασιάζει ή φέρει στην επιφάνεια τα πιο αγοραία, άγρια και σκληρά ένστικτα του ανθρώπου.
Είναι φανερό πως μετά τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας , τον νέο φόβο που προέκυψε, όλοι οι σκελετοί βγήκαν απ την ντουλάπα κι ο μικρομεσαίος νοικοκύρης αισθάνεται αρκετά «καθώς πρέπει» εάν σκορπίσει τη χολή του ανεξέλεγκτα δεξιά κι αριστερά. Θα βρει πολλούς να του συμπαρασταθούν.
Ολοι αυτοί που όντας «φτωχοί» ουσιαστικά, μισούν θανάσιμα τον πιο φτωχό και ευάλωτο, ή σωματικά αδύναμο.
Η έννοια του «φυσιολογικού» ανθρώπου (αυτού που γενικά εντάσσεται στις κοινωνικές νόρμες και αναγνωρίζει κάποια όρια στις παρορμήσεις του) τείνει πια να καλύπτει κατακερματισμένες, νοσηρές προσωπικότητες που καλύπτουν τον μισανθρωπισμό τους με ιδεολογήματα «περί τάξης και ασφάλειας». Κι αυτό είναι ένα πολύ γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια φασιστικών ιδεών, νοοτροπιών και δράσεων.
Και εάν το τοπίο που περιγράφω φαντάζει ζοφερό, είναι ευθύνη της δημοκρατικής κοινωνίας, να δημιουργήσει αντι-θεσμούς προστασίας απέναντι στη φασιστική βία , κρατική ή κοινωνική, με όλα της τα προσωπεία.
Για την αριστερά, τα καθήκοντα είναι τεράστια. Κυρίως να διακρίνει και να ενισχύει τις λαϊκές πρωτοβουλίες προς το σκοπό αυτό. Κάνοντας συμμαχία μαζί τους.
Να βρεθεί και να συνομιλήσει με τους ίδιους τους ανθρώπους που πλήττονται, να σταθεί στο πλευρό τους. Να συνομιλήσει με ειδικούς επιστήμονες, να κατανοήσει σε βάθος τα νέα φαινόμενα. Να συμπάσχει με τα θύματα.
Να βρεθεί μέσα στη νεολαία και τις ομάδες που αυτή δημιουργεί, εργατικές, μαθητικές, φοιτητικές, φεμινιστικές, αντιφασιστικές ή άλλες συλλογικότητες και δίκτυα αλληλοϋποστήριξης,.
Τα γεγονότα στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης με τη βία που άσκησαν νεαροί μαθητές των ΕΠΑΛ, νεοφασιστάκια και εργατάκια συνάμα, εναντίον φοιτητών, σχεδόν συνομηλίκων τους που μοίραζαν προκηρύξεις για θέματα της παιδείας, δείχνει το σύνθετο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας.
Η κοινωνία σήπεται αλλά στο σώμα της αρχίζουν να δημιουργούνται τα ανάλογα αντισώματα. Αυτά να ενισχύσουμε.
Πηγή:kommon
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου