Λίλα Μήτσουρα
Πάντως αν γυρίσουμε πίσω λίγο τη σκέψη μας, πέρσι δηλαδή τέτοια μέρα, τα ίδια λέγαμε.
Κλαίγαμε, γελούσαμε, χλευάζαμε, αυτοσαρκαζόμασταν, κοροϊδεύαμε, γκρινιάζαμε και το κυριότερο μέσα από όλες αυτές τις αντιδράσεις, κρύβαμε τον φόβο μας.
“Έζησα χίλιες μύριες δυστυχίες πολλές από τις οποίες δεν συνέβησαν ποτέ” είχα διαβάσει κάπου κάποτε...
Πόση αλήθεια...
Στο τέλος κάθε χρονιάς κάνουμε απολογισμούς, βάζουμε νέους στόχους, προσωπικούς και μη, αυτομουτζωνόμαστε, επιβεβαιωνόμαστε, βρίζουμε, αυτομαστιγωνόμαστε, κατηγορούμε άλλους για τις επιλογές μας, κάνουμε πατ πατ στον εαυτό μας ότι καλά τα καταφέραμε...
Κάθε χρόνο όμως το ίδιο.
Είναι μέρος του ταξιδιού και αυτό.
Ενα ταξίδι η ζωή άλλωστε είναι.
Κάποιοι τα καταφέραμε να συνεχίσουμε τούτο το ταξίδι, κάποιοι όχι όμως.
Για πολλούς τελείωσε αιφνιδιαστικά η διαδρομή. Κατέβηκαν εκτάκτως σε κάποια στάση.
Άδειες θέσεις συνεπιβατών μας , που στοιχειώνουν τη σκέψη μας.
Για να μη ξεχαστούν.
Ειδικά οι άδικες αποβιβάσεις.
Συνεχίζουμε όσοι μείναμε.
Και ναι, πάλι τα ίδια θα κάνουμε.
Έτσι κάνουμε πάντα.
Μικρές αλλαγές προσωπικές που όμως είναι σημαντικές .
Αγάλι αγάλι ...
Σκαλάκι το σκαλάκι θα φτάσουμε όπου θέλει ο καθένας.
Μη το κοροϊδεύεις δεν είναι λίγο κάθε ένα βήμα που κάνουμε.
Το ζητούμενο είναι να είμαστε καλά και όρθιοι.
Και αν κουραστούμε δεν πειράζει να γονατίσουμε.
Και αν φτάσουμε στο “ως εδώ δεν πάει άλλο”, δεν πειράζει αν κλάψουμε ή αν ουρλιάξουμε.
Αρκεί να μετά να σηκωθούμε όρθιοι και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Αρκεί να μη παραιτηθούμε.
Με τα λάθη μας και τα σωστά μας, με τις μαύρες μας και τις χαρές μας, με τι γιορτές μας και τις κηδείες μας.
Είπαμε είναι μέρος του ταξιδιού και αυτό.
Το κόλπο είναι η αγάπη, να αγαπάμε, να νοιαζόμαστε, όχι μόνο τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά τον άνθρωπο γενικά.
Και μέσα στους ανθρώπους και ο εαυτός μας.
Αγαπώ σημαίνει νοιάζομαι και όταν νιώθουμε μπερδεμένοι, είναι η αγάπη που μας ξεμπερδεύει.
Νοιάξιμο για όσους πέταξαν έξω από το ταξίδι μας δίχως να το θέλουν οι ίδιοι.
Να παλέψουμε για όσους δεν είναι εδώ ή δεν μπορούν.
Να μη τους ξεχάσουμε.
Να νιώσουμε, να είμαστε όσο μπορούμε δίπλα σε όσους δεν μπορούν να βαστάξουν την απουσία.
Να αγωνιστούμε μαζί για όσα πρόκειται να έρθουν και θα είναι ζόρικα.
Να προστατέψουμε τα παιδιά μας και να τα μάθουμε να αγωνίζονται και κυρίως να μάθουμε να είμαστε δίπλα τους.
Για αυτό σας λέω, αρκεί να είμαστε όρθιοι και την άκρη θα την βρούμε.
Και ας τσακωνόμαστε και ας βριζόμαστε και ας κλαίμε.
Να μη ξεχνάμε μόνο να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και ας μην τον ξέρουμε γιατί αυτό που ξεχνάμε είναι να απολαμβάνουμε το ταξίδι και ό,τι αυτό μας προσφέρει.
Να αγαπήσουμε τη ζωή...
Και ναι θα τα καταφέρουμε ξανά και πάλι εδώ του χρόνου θα λέμε και θα κάνουμε τα ίδια .
Είπαμε, είναι μέρος του ταξιδιού και αυτό...
Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία, αγάπη, πολλές όμορφες στιγμές και δύναμη για να αγωνιζόμαστε.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Κλαίγαμε, γελούσαμε, χλευάζαμε, αυτοσαρκαζόμασταν, κοροϊδεύαμε, γκρινιάζαμε και το κυριότερο μέσα από όλες αυτές τις αντιδράσεις, κρύβαμε τον φόβο μας.
“Έζησα χίλιες μύριες δυστυχίες πολλές από τις οποίες δεν συνέβησαν ποτέ” είχα διαβάσει κάπου κάποτε...
Πόση αλήθεια...
Στο τέλος κάθε χρονιάς κάνουμε απολογισμούς, βάζουμε νέους στόχους, προσωπικούς και μη, αυτομουτζωνόμαστε, επιβεβαιωνόμαστε, βρίζουμε, αυτομαστιγωνόμαστε, κατηγορούμε άλλους για τις επιλογές μας, κάνουμε πατ πατ στον εαυτό μας ότι καλά τα καταφέραμε...
Κάθε χρόνο όμως το ίδιο.
Είναι μέρος του ταξιδιού και αυτό.
Ενα ταξίδι η ζωή άλλωστε είναι.
Κάποιοι τα καταφέραμε να συνεχίσουμε τούτο το ταξίδι, κάποιοι όχι όμως.
Για πολλούς τελείωσε αιφνιδιαστικά η διαδρομή. Κατέβηκαν εκτάκτως σε κάποια στάση.
Άδειες θέσεις συνεπιβατών μας , που στοιχειώνουν τη σκέψη μας.
Για να μη ξεχαστούν.
Ειδικά οι άδικες αποβιβάσεις.
Συνεχίζουμε όσοι μείναμε.
Και ναι, πάλι τα ίδια θα κάνουμε.
Έτσι κάνουμε πάντα.
Μικρές αλλαγές προσωπικές που όμως είναι σημαντικές .
Αγάλι αγάλι ...
Σκαλάκι το σκαλάκι θα φτάσουμε όπου θέλει ο καθένας.
Μη το κοροϊδεύεις δεν είναι λίγο κάθε ένα βήμα που κάνουμε.
Το ζητούμενο είναι να είμαστε καλά και όρθιοι.
Και αν κουραστούμε δεν πειράζει να γονατίσουμε.
Και αν φτάσουμε στο “ως εδώ δεν πάει άλλο”, δεν πειράζει αν κλάψουμε ή αν ουρλιάξουμε.
Αρκεί να μετά να σηκωθούμε όρθιοι και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Αρκεί να μη παραιτηθούμε.
Με τα λάθη μας και τα σωστά μας, με τις μαύρες μας και τις χαρές μας, με τι γιορτές μας και τις κηδείες μας.
Είπαμε είναι μέρος του ταξιδιού και αυτό.
Το κόλπο είναι η αγάπη, να αγαπάμε, να νοιαζόμαστε, όχι μόνο τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά τον άνθρωπο γενικά.
Και μέσα στους ανθρώπους και ο εαυτός μας.
Αγαπώ σημαίνει νοιάζομαι και όταν νιώθουμε μπερδεμένοι, είναι η αγάπη που μας ξεμπερδεύει.
Νοιάξιμο για όσους πέταξαν έξω από το ταξίδι μας δίχως να το θέλουν οι ίδιοι.
Να παλέψουμε για όσους δεν είναι εδώ ή δεν μπορούν.
Να μη τους ξεχάσουμε.
Να νιώσουμε, να είμαστε όσο μπορούμε δίπλα σε όσους δεν μπορούν να βαστάξουν την απουσία.
Να αγωνιστούμε μαζί για όσα πρόκειται να έρθουν και θα είναι ζόρικα.
Να προστατέψουμε τα παιδιά μας και να τα μάθουμε να αγωνίζονται και κυρίως να μάθουμε να είμαστε δίπλα τους.
Για αυτό σας λέω, αρκεί να είμαστε όρθιοι και την άκρη θα την βρούμε.
Και ας τσακωνόμαστε και ας βριζόμαστε και ας κλαίμε.
Να μη ξεχνάμε μόνο να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και ας μην τον ξέρουμε γιατί αυτό που ξεχνάμε είναι να απολαμβάνουμε το ταξίδι και ό,τι αυτό μας προσφέρει.
Να αγαπήσουμε τη ζωή...
Και ναι θα τα καταφέρουμε ξανά και πάλι εδώ του χρόνου θα λέμε και θα κάνουμε τα ίδια .
Είπαμε, είναι μέρος του ταξιδιού και αυτό...
Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία, αγάπη, πολλές όμορφες στιγμές και δύναμη για να αγωνιζόμαστε.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου