Ελλάδα
Μπορεί να πλασάρονται ως «εκσυγχρονισμός», ακόμα και ως ...κοσμογονία οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για το ψηφιακό φροντιστήριο και τη δυνατότητα γενίκευσης της τηλεκπαίδευσης, ωστόσο για άλλη μια φορά, από το νομοσχέδιο που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, επιβεβαιώνεται ότι αυτό που οικοδομείται είναι ένα ακόμα πιο ταξικό σχολείο, αλλά με «ψηφιακό» περιτύλιγμα.
Ενα σχολείο που πάνω στους εύθραυστους σοβάδες του θα κρέμεται ο διαδραστικός πίνακας, που οι μαθητές αντί για δάσκαλο θα έχουν την εικόνα του στις οθόνες τους. Στην πραγματικότητα, αυτό που φέρνει η κυβέρνηση είναι ψηφιακά «υποκατάστατα γνώσης».
Στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές που, βγαλμένες από τις Οδηγίες της ΕΕ και τα αναπτυξιακά σχέδια των μονοπωλίων και προωθημένες από τις κυβερνήσεις τους, οικοδομούν το σχολείο της αμάθειας, της κατηγοριοποίησης και των φραγμών, έρχεται η κυβέρνηση να σχεδιάσει και το λεγόμενο «Ψηφιακό Σχολείο».
Συνοπτικά πρόκειται για «Ψηφιακά Φροντιστήρια», με τα οποία τάχα αντιμετωπίζονται οι «περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες», διατηρώντας και εντείνοντας τους φραγμούς στην πρόσβαση στη δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση, δίνοντας ψηφιακό φροντιστήριο για όσους δεν έχουν να πληρώσουν το διά ζώσης. Ομως, κατά κανόνα, εκείνα τα παιδιά που προέρχονται από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα είναι που έχουν και τη μεγαλύτερη ανάγκη από ζωντανή διδασκαλία, την ουσιαστική επαφή και αλληλεπίδραση με τον εκπαιδευτικό, για να εντοπίσουν και να καλύψουν μορφωτικά κενά και ανάγκες. Γι' αυτές τις ανάγκες, εξάλλου, υπάρχουν ήδη θεσμοθετημένες η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη και η Ενισχυτική Διδασκαλία, όμως η κυβέρνηση τις κρατά υποβαθμισμένες έως και ανενεργές.
Κατά τα άλλα, με το νομοσχέδιο θεσπίζει «ψηφιακές τάξεις» για απομακρυσμένες περιοχές, για να καλύψει, λέει, τις εκπαιδευτικές ανάγκες. Αρκεί για αυτούς η φυσική παρουσία τουλάχιστον 3 ειδικοτήτων εκπαιδευτικών και τα υπόλοιπα μαθήματα πάλι από... οθόνες. Κι αν αυτό μπορεί να δώσει λύση στο να μην μεταναστεύουν οικογένειες από πολύ μικρές νησιωτικές περιοχές ή από ορεινά απομακρυσμένα χωριά, παράλληλα καταλαβαίνουμε ότι ανοίγει ο δρόμος για νέα λουκέτα σε σχολεία, νέες συγχωνεύσεις που θα έρθουν να προστεθούν σε όσες έγιναν τα προηγούμενα χρόνια με επίκληση μάλιστα... παιδαγωγικού κριτηρίου, του «συμφέροντος» των μαθητών.
Κι αυτές οι ανησυχίες εντείνονται από το γεγονός ότι στο νομοσχέδιο υπάρχει ρύθμιση για δυνατότητα επέκτασης της τηλεκπαίδευσης παντού, σε όλες τις τάξεις και τα μαθήματα των σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με μια απλή υπουργική απόφαση. Γίνεται έτσι φανερό πως στα χέρια αυτής της πολιτικής, τα τεχνολογικά επιστημονικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας μετατρέπονται και υποβιβάζονται σε αντιλαϊκά εργαλεία!
Το περιεχόμενο των εξαγγελιών φωτίζει σε μεγάλο βαθμό και το μεγάλο ζήτημα: Πώς μπορεί και πρέπει να είναι σήμερα το σχολείο και πώς διαμορφώνεται. Δείχνει την υποτίμηση έως και περιφρόνηση για βασικά ζητήματα που αφορούν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου. Η οποία με τη σειρά της απαιτεί βαθιά ουσιαστική γνώση των νόμων της φύσης και της κοινωνίας με σύγχρονα σχολικά βιβλία, προγράμματα και μέσα διδασκαλίας. Απαιτεί περιεχόμενο του σχολείου που θα προάγει την αισθητική αγωγή, τη φυσική αγωγή, τις δραστηριότητες γνωριμίας με την ιστορία και τον πολιτισμό στο πλαίσιο του σχολικού προγράμματος, την ίδια την ύπαρξη και λειτουργία της σχολικής κοινότητας. Βασικές ανθρώπινες ικανότητες, όπως η κριτική σκέψη, η φαντασία, η δημιουργικότητα - κακά τα ψέματα - μόνο μέσα από άμεσες μορφές διδασκαλίας και διαπαιδαγώγησης μπορούν να καλλιεργηθούν, και αυτό δεν μπορεί κανένας να το αρνηθεί. Η περίοδος της πανδημίας και τα επακόλουθά της με τις πολλαπλές μορφωτικές και ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις θα μπορούσε να αποτελέσει ένα γερό ταρακούνημα για τη σημασία των παραπάνω.
Αντίθετα, στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, το συμπέρασμα που υποστηρίζεται από τα μονοπώλια, τους φορείς τους και τις κυβερνήσεις τους είναι πως η τηλεκπαίδευση ήρθε για να μείνει. Αποτελεί άλλωστε ένα ακόμα εργαλείο για την επέκταση της επιχειρηματικής δράσης, γι' αυτό και χρηματοδοτείται - προωθείται από το Ταμείο Ανάκαμψης, αποδεικνύοντας τον ρόλο του στην εδραίωση αντιεκπαιδευτικών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες.
Κάπως έτσι φτάσαμε να ανακοινώνεται το «Ψηφιακό Σχολείο» και τα εκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης που το χρηματοδοτούν, από το μακρινό Γυμνάσιο Ριζωμάτων, με την ...τρύπα στο εργαστήριο Φυσικής, η οποία καλύφτηκε με χαρτόνι και πολλοί εκπαιδευτικοί ήρθαν τον Δεκέμβρη...
Κάπως έτσι η έννοια του «σύγχρονου» επιστρατεύεται για να περιγράψει την επίθεση στα πραγματικά σύγχρονα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών.
Πραγματικά σύγχρονο λοιπόν είναι εκείνο που, με βάση τη συλλογική πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, θα εξυψώσει τον άνθρωπο, στην περίπτωση του σχολείου πνευματικά και καθολικά. Και στην περίπτωση του «ψηφιακού σχολείου», αναδεικνύεται πως τεχνολογικά μέσα υποταγμένα στην αστική στρατηγική οδηγούν σε μορφωτική υστέρηση. Τα παραπάνω είναι αντιφάσεις με τις οποίες έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές. Βρίσκονται στον πυρήνα κάθε διεκδίκησης των αναγκών των παιδιών του λαού απέναντι σε σχεδιασμούς που γίνονται για να στερούν, αντί να διευρύνουν, που βάζουν την κερδοφορία πάνω από τα μορφωτικά δικαιώματα. Που υποτάσσουν το σχολείο στους σχεδιασμούς τους και στερούν ακόμα και στοιχειώδεις όρους από την εκπαιδευτική διαδικασία αντιμετωπίζοντάς τους σαν κόστος.
Μ. Κ.
Μπορεί να πλασάρονται ως «εκσυγχρονισμός», ακόμα και ως ...κοσμογονία οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για το ψηφιακό φροντιστήριο και τη δυνατότητα γενίκευσης της τηλεκπαίδευσης, ωστόσο για άλλη μια φορά, από το νομοσχέδιο που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, επιβεβαιώνεται ότι αυτό που οικοδομείται είναι ένα ακόμα πιο ταξικό σχολείο, αλλά με «ψηφιακό» περιτύλιγμα.
Ενα σχολείο που πάνω στους εύθραυστους σοβάδες του θα κρέμεται ο διαδραστικός πίνακας, που οι μαθητές αντί για δάσκαλο θα έχουν την εικόνα του στις οθόνες τους. Στην πραγματικότητα, αυτό που φέρνει η κυβέρνηση είναι ψηφιακά «υποκατάστατα γνώσης».
Στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές που, βγαλμένες από τις Οδηγίες της ΕΕ και τα αναπτυξιακά σχέδια των μονοπωλίων και προωθημένες από τις κυβερνήσεις τους, οικοδομούν το σχολείο της αμάθειας, της κατηγοριοποίησης και των φραγμών, έρχεται η κυβέρνηση να σχεδιάσει και το λεγόμενο «Ψηφιακό Σχολείο».
Συνοπτικά πρόκειται για «Ψηφιακά Φροντιστήρια», με τα οποία τάχα αντιμετωπίζονται οι «περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες», διατηρώντας και εντείνοντας τους φραγμούς στην πρόσβαση στη δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση, δίνοντας ψηφιακό φροντιστήριο για όσους δεν έχουν να πληρώσουν το διά ζώσης. Ομως, κατά κανόνα, εκείνα τα παιδιά που προέρχονται από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα είναι που έχουν και τη μεγαλύτερη ανάγκη από ζωντανή διδασκαλία, την ουσιαστική επαφή και αλληλεπίδραση με τον εκπαιδευτικό, για να εντοπίσουν και να καλύψουν μορφωτικά κενά και ανάγκες. Γι' αυτές τις ανάγκες, εξάλλου, υπάρχουν ήδη θεσμοθετημένες η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη και η Ενισχυτική Διδασκαλία, όμως η κυβέρνηση τις κρατά υποβαθμισμένες έως και ανενεργές.
Κατά τα άλλα, με το νομοσχέδιο θεσπίζει «ψηφιακές τάξεις» για απομακρυσμένες περιοχές, για να καλύψει, λέει, τις εκπαιδευτικές ανάγκες. Αρκεί για αυτούς η φυσική παρουσία τουλάχιστον 3 ειδικοτήτων εκπαιδευτικών και τα υπόλοιπα μαθήματα πάλι από... οθόνες. Κι αν αυτό μπορεί να δώσει λύση στο να μην μεταναστεύουν οικογένειες από πολύ μικρές νησιωτικές περιοχές ή από ορεινά απομακρυσμένα χωριά, παράλληλα καταλαβαίνουμε ότι ανοίγει ο δρόμος για νέα λουκέτα σε σχολεία, νέες συγχωνεύσεις που θα έρθουν να προστεθούν σε όσες έγιναν τα προηγούμενα χρόνια με επίκληση μάλιστα... παιδαγωγικού κριτηρίου, του «συμφέροντος» των μαθητών.
Κι αυτές οι ανησυχίες εντείνονται από το γεγονός ότι στο νομοσχέδιο υπάρχει ρύθμιση για δυνατότητα επέκτασης της τηλεκπαίδευσης παντού, σε όλες τις τάξεις και τα μαθήματα των σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με μια απλή υπουργική απόφαση. Γίνεται έτσι φανερό πως στα χέρια αυτής της πολιτικής, τα τεχνολογικά επιστημονικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας μετατρέπονται και υποβιβάζονται σε αντιλαϊκά εργαλεία!
Το περιεχόμενο των εξαγγελιών φωτίζει σε μεγάλο βαθμό και το μεγάλο ζήτημα: Πώς μπορεί και πρέπει να είναι σήμερα το σχολείο και πώς διαμορφώνεται. Δείχνει την υποτίμηση έως και περιφρόνηση για βασικά ζητήματα που αφορούν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου. Η οποία με τη σειρά της απαιτεί βαθιά ουσιαστική γνώση των νόμων της φύσης και της κοινωνίας με σύγχρονα σχολικά βιβλία, προγράμματα και μέσα διδασκαλίας. Απαιτεί περιεχόμενο του σχολείου που θα προάγει την αισθητική αγωγή, τη φυσική αγωγή, τις δραστηριότητες γνωριμίας με την ιστορία και τον πολιτισμό στο πλαίσιο του σχολικού προγράμματος, την ίδια την ύπαρξη και λειτουργία της σχολικής κοινότητας. Βασικές ανθρώπινες ικανότητες, όπως η κριτική σκέψη, η φαντασία, η δημιουργικότητα - κακά τα ψέματα - μόνο μέσα από άμεσες μορφές διδασκαλίας και διαπαιδαγώγησης μπορούν να καλλιεργηθούν, και αυτό δεν μπορεί κανένας να το αρνηθεί. Η περίοδος της πανδημίας και τα επακόλουθά της με τις πολλαπλές μορφωτικές και ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις θα μπορούσε να αποτελέσει ένα γερό ταρακούνημα για τη σημασία των παραπάνω.
Αντίθετα, στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, το συμπέρασμα που υποστηρίζεται από τα μονοπώλια, τους φορείς τους και τις κυβερνήσεις τους είναι πως η τηλεκπαίδευση ήρθε για να μείνει. Αποτελεί άλλωστε ένα ακόμα εργαλείο για την επέκταση της επιχειρηματικής δράσης, γι' αυτό και χρηματοδοτείται - προωθείται από το Ταμείο Ανάκαμψης, αποδεικνύοντας τον ρόλο του στην εδραίωση αντιεκπαιδευτικών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες.
Κάπως έτσι φτάσαμε να ανακοινώνεται το «Ψηφιακό Σχολείο» και τα εκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης που το χρηματοδοτούν, από το μακρινό Γυμνάσιο Ριζωμάτων, με την ...τρύπα στο εργαστήριο Φυσικής, η οποία καλύφτηκε με χαρτόνι και πολλοί εκπαιδευτικοί ήρθαν τον Δεκέμβρη...
Κάπως έτσι η έννοια του «σύγχρονου» επιστρατεύεται για να περιγράψει την επίθεση στα πραγματικά σύγχρονα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών.
Πραγματικά σύγχρονο λοιπόν είναι εκείνο που, με βάση τη συλλογική πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, θα εξυψώσει τον άνθρωπο, στην περίπτωση του σχολείου πνευματικά και καθολικά. Και στην περίπτωση του «ψηφιακού σχολείου», αναδεικνύεται πως τεχνολογικά μέσα υποταγμένα στην αστική στρατηγική οδηγούν σε μορφωτική υστέρηση. Τα παραπάνω είναι αντιφάσεις με τις οποίες έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές. Βρίσκονται στον πυρήνα κάθε διεκδίκησης των αναγκών των παιδιών του λαού απέναντι σε σχεδιασμούς που γίνονται για να στερούν, αντί να διευρύνουν, που βάζουν την κερδοφορία πάνω από τα μορφωτικά δικαιώματα. Που υποτάσσουν το σχολείο στους σχεδιασμούς τους και στερούν ακόμα και στοιχειώδεις όρους από την εκπαιδευτική διαδικασία αντιμετωπίζοντάς τους σαν κόστος.
Μ. Κ.
Πηγή: rizospastis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου