Λιάνα Κανέλλη
Πάνε μερικές δεκαετίες πίσω που θυμάμαι μια φοβερή καταιγίδα με χαλάζι μάλιστα να πνίγει την Αθήνα, την πρώτη βδομάδα του Ιουλίου. Ξαφνιαστήκαμε όλοι πολύ, γιατί «επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας...» όπως έγραφε ο Καβάφης, για τον οποίο και μιλούσαμε με τον Σβορώνο και τον Σαββίδη, στο σπίτι του τελευταίου με την γυναίκα του την Λένα. Κόπηκε και το ηλεκτρικό σε μέρες που για τους σημερινούς νέους μοιάζουν αρχαίες, χωρίς κινητά, κοινωνικά δίκτυα, πάουερ μπανκς (οι τράπεζες Ενέργειας όπως αποκαλούνται πομπωδώς οι μπαταρίες) και θα μέναμε νηστικοί. Κι όμως η λύση βρέθηκε μαζί με χαβαλέ των καθηγητάδων. Ενα κατσαρόλι, ένα μπρίκι, λάδι, δυο ντομάτες, σκόρδο και βασιλικό απ' το μπαλκόνι, βράσαμε και τα μακαρόνια σε δόσεις και κάτσαμε αυτό το υγρό και καυτό μεσημέρι και στο τραπέζι παρακαλώ.
Τον υπέροχο δάσκαλο Νίκο Σβορώνο τον απασχολούσε η έννοια του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων που είχε δει σε μια κάρτα. Ανησυχούσε πως μπερδεύεται το εμπόριο με τη δημοσιογραφία με θύμα αμφίπλευρο το κοινό που μετατρέπεται σε πελάτη. Με βρήκε και νέα και δημοσιογράφο, οπότε θεώρησε ότι πρέπει και να με ξετινάξει στις ερωτήσεις, αλλά και να με βοηθήσει να... γλιτώσω. Μάθημα μέγα. Και δεν κινδύνεψα και ποτέ μου στο επάγγελμα να γλιστρήσω, ευτυχώς.
Τον υπέροχο δάσκαλο Νίκο Σβορώνο τον απασχολούσε η έννοια του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων που είχε δει σε μια κάρτα. Ανησυχούσε πως μπερδεύεται το εμπόριο με τη δημοσιογραφία με θύμα αμφίπλευρο το κοινό που μετατρέπεται σε πελάτη. Με βρήκε και νέα και δημοσιογράφο, οπότε θεώρησε ότι πρέπει και να με ξετινάξει στις ερωτήσεις, αλλά και να με βοηθήσει να... γλιτώσω. Μάθημα μέγα. Και δεν κινδύνεψα και ποτέ μου στο επάγγελμα να γλιστρήσω, ευτυχώς.
Σαράντα χρόνια μετά, ο Ιούλιος ξέρασε πάλι φέτος χαλάζι, κεραυνούς, σαν να έστησε ενέδρα στο καλοκαίρι. Το ηλεκτρικό άντεξε αλλά κι οι ντελιβεράδες δεν σταμάτησαν να δουλεύουν ως καμικάζι. Μοντέρνα πράματα. Στη δε ενημέρωση, πιο μοντέρνα πεθαίνεις. Οχι δεν ανήκω σ' αυτούς που λένε κάθε πέρυσι και καλύτερα. Ανάποδα σκέφτομαι. Κάθε επόμενη γενιά καλύτερη θα είναι. Ομως είναι μερικά πράματα που οφείλουν να μένουν διαχρονικά σταθερά. Να μην προσαρμόζονται, να μην υποκύπτουν σε αλλότριες ανάγκες και συμφέροντα απ' αυτά του ανθρώπου που ξέρει πως είναι ύβρις να σκυλεύεις νεκρό! Αταφο! Να περιφέρεις το σώμα του και την βλέπεις πως είσαι Αχιλλέας που σέρνει το πτώμα του πρώτου τυχόντα Εκτορα της διπλανής μας πόρτας, ως εξέλιξη κι εκσυγχρονισμό της δημοσιογραφίας των εντυπώσεων, αυτό δεν το αντέχω. Μου γυρνάνε τ' άντερα. Συναδελφικότατα μάλιστα οργίζομαι.
Ενας τοπογράφος πατέρας δύο παιδιών - αυτά τα παιδιά ουδέποτε τα σεβάστηκαν γενικώς τα δήθεν δημοσιογραφικά λαγωνικά σκυλιά - δολοφονείται. Ούτε τον ξέρω τον δυστυχή, ούτε φαντάζομαι γιατί, σοκάρομαι μετρώντας με το αυτί, στο ηχητικό ντοκουμέντο, που κανείς δεν έκανε τον κόπο να μου πει πώς προέκυψε (ποιος δηλαδή μαγνητοφωνούσε πρωινιάτικα τον ...δρόμο, οι κάμερες μαγαζιού, κυκλοφορίας, μικρομέγαλου αδερφού;) είκοσι σφαίρες. Οι δέκα, λένε, τον βρήκαν. Τραγωδία. Κι ασχήμια. Οπως αυτή που περιβάλλει κάθε δολοφονική εκτέλεση απ' τις τόσο πολυπαιγμένες σε ταινίες και α και ω κατηγορίας, στον τόσο εμπορικό, τόσο χρυσοφόρο, καλλιεργημένο μύθο της Μαφίας.
Μέσα σε λίγες ώρες ο άταφος νεκρός γίνεται κουρελού πληροφοριών κυρίως οικονομικών. Ποιος δίνει φράγκο για τη φαμίλια τους, τους φίλους του, τους συνεργάτες του που τους ήρθε κατακούτελα η είδηση κεραυνός. Μόνο για τα φράγκα ο καημός και το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Δεν είναι μαύρος ο χάρος, είναι τα μαύρα λεφτά η πληροφοριακή προτεραιότητα. Τι άκουσα Χριστέ μου από τις βουτιές στο πόθεν έσχες του νεκρού, τα υποθηκοφυλακεία, τα κτηματολόγια, τις μαφίες των νησιών... Πλειστηριασμός οικονομικών δεδομένων, υπονοούμενα για λαχεία, τυχερά παιχνίδια, δουλειές διόδου και χρησικτησίες στα κυκλαδίτικα ξερολίθια. Δαγκώνανε τα λαγωνικά αβέρτα μεσημεριάτικα. Ο δε εκτελεστής μάγκας. Χωρίς βοηθό, μοναχικός λύκος βαφτίστηκε, ικανός και να οδηγεί και να πυροβολεί κι άλλα τέτοια φρικώδη. Τόσα κοράκια μαζεμένα γιατί «η έλξη ήτο η Μύκονος» που θα 'λεγε άλλος ποιητής. Εκεί που τα λαγωνικά της δημοσιογραφίας αν δεν έχουν και τη χαρά της ιδιοκτησίας, έχουν οπωσδήποτε μια φωτογραφία με μαγιό, γκομενική ή και οικογενειακή, απ' το νησί των ανέμων με τις θερινές καταιγίδες της σαμπάνιας και του χαλαζιού από πεντακοσάρικα, στο δημοσιοσχετίστικο παλμαρέ τους.
Πολλή ασχήμια. Πολλή πίσσα πάνω σε νεκρό και τους ζωντανούς συγγενείς του, με θεωρητικό φόντο ένα κατεστραμμένο από την εκμετάλλευση πανέμορφο νησί, και με τους ανθρώπους γενικώς κομπάρσους - θύματα - θύτες, έτσι ανάκατα κατά την κυρίαρχη άποψη κι ενημερωτική αισθητική των καιρών.
Είμαι σίγουρη ότι τις επόμενες μέρες αυτή η... κουλτούρα θα ανθίζει. Το αυτί έχει συνηθίσει. Στο ρήμα γάζωσε π.χ. κανείς δεν ακούει, δεν θυμάται καν τη... Γάζα. Το οικόπεδο δεν προσφέρεται αν δεν ισοπεδωθεί μπας και γίνει μια Μύκονος της Μέσης Ανατολής. Αν φταίνε τα παιδιά που γαζώνονται στη Γάζα, γιατί να μην είναι κι ο δύσμοιρος τοπογράφος υπεύθυνος για τα νευράκια της κτηματομεσιτικής μαφίας... Αλλωστε κι ο Εκτορας έφταιγε που δεν κατάλαβε ότι ο φιλότιμος Πάτροκλος κρυβόταν κάτω απ' την πανοπλία του αθάνατου Αχιλλέα βουτηγμένου ως άτρωτου στα νερά της Στυγός. Στυγεροί Καιροί... Δημοσιογραφικώς, μετ' ελαχίστων εξαιρέσεων, αβάσταχτοι...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου