Χόρχε Μπουκάι
Ήταν κάποτε ένας ξυλουργός που ειδικευόταν στη συναρμολόγηση προκατασκευασμένων σπιτιών. Εργαζόταν για κάποιον επιχειρηματία, ο οποίος του προμήθευε έτοιμα τα ξύλα κι εκείνος τα μοντάριζε, στερέωνε του αρμούς, έφτιαχνε το σπίτι και προετοίμαζε τις λεπτομέρειες.
Μια μέρα, αποφασίζει ο ξυλουργός ότι έχει δουλέψει αρκετά, κι είναι πια καιρός να ξεκουραστεί. Έτσι, πάει να μιλήσει στον επιχειρηματία και του λέει πως πήρε την απόφαση να βγει στη σύνταξη.
Καθώς όμως, του έμενε ακόμη να τελειώσει ένα σπίτι, τον ειδοποιεί ότι αυτή θα είναι η τελευταία του δουλειά.
“Τι κρίμα! Λέει ο επιχειρηματίας, “ είσαι καλός στη δουλειά σου... Δεν θέλεις να δουλέψεις λίγο ακόμα;”
“Όχι, όχι. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά πράγματα να κάνω, θέλω και να ξεκουραστώ...”
Ο ξυλουργός τελειώνει το τελευταίο σπίτι και πάει να αποχαιρετήσει τον επιχειρηματία, αλλά αυτό του λέει:
“Κοίτα, ήρθε μια παραγγελία της τελευταίας στιγμής, πρέπει να φτιάξεις ακόμη ένα σπίτι. Αν μου κάνεις αυτή τη χάρη...Δεν θα έχεις τίποτε άλλο να κάνεις... Ασχολήσου αποκλειστικά με την κατασκευή αυτού του τελευταίου σπιτιού, πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι, αλλά σε παρακαλώ, ανάλαβε αυτή την τελευταία δουλειά.”
Ο ξυλουργός, αν και θυμωμένος με την παραγγελία αυτή, αποφασίζει παρ’όλα αυτά να την εκτελέσει και να φτιάξει το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να πάει μετά να ξεκουραστεί, όπως ήθελε πραγματικά.
Τώρα πια δεν έχει τίποτα να διαφυλάξει, αφού θα σταματήσει τη δουλειά, τώρα πια δεν χρειάζεται να επιδιώκει την αναγνώριση των άλλων, τώρα δεν διακυβεύεται η φήμη του ούτε η αμοιβή του, τώρα δεν διακινδυνεύει τίποτε απολύτως, γιατί έχει τελειώσει την καριέρα του.
Το μόνο που θέλει, είναι να τελειώσει το σπίτι γρήγορα.
Έτσι λοιπόν, συναρμολογεί τα ξύλα, τα στερεώνει χωρίς πολύ κέφι, χρησιμοποιεί υλικά πολύ χαμηλής ποιότητας για να μειώσει το κόστος, δεν τελειώνει τις λεπτομέρειες... Με λίγα λόγια, κάνει δουλειά πολύ κατώτερη αυτής που έκανε συνήθως. Τέλος, στα γρήγορα, ολοκληρώνει το σπίτι.
Οπότε, πάει στον επιχειρηματία κι εκείνος, έκπληκτος, του λέει:
“Τι; το τελείωσες κιόλας;”
“Ναι, ναι, είναι έτοιμο.”
“Ωραία, πάρε ... Βάλε την κλειδαριά, κλείδωσε και φέρε μου το κλειδί.”
Πάει ο ξυλουργός, βάζει την κλειδαριά, κλειδώνει και επιστρέφει με το κλειδί.
Μόλις παίρνει ο επιχειρηματίας το κλειδί, του το ξαναδίνει και λέει:
“Αυτό είναι το δώρο της εταιρείας για σένα...”
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, όμως η ζωή που φτιάχνουμε καθημερινά είναι το σπίτι μέσα στο οποίο ζούμε. Και το χτίζουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν θέλουμε, δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στις πολυτέλειες, ή αν έχουν ολοκληρωθεί κάποιες λεπτομέρειες, ωστόσο, ας είμαστε προσεκτικοί στο πως θα το συναρμολογήσουμε. Πόση ενέργεια, πόσο ενδιαφέρον, πόση προσοχή, πόσες προφυλάξεις πήραμε ως εδώ φτιάχνοντας τη ζωή μας;
Η Σφήκα: Επιλογές
Μια μέρα, αποφασίζει ο ξυλουργός ότι έχει δουλέψει αρκετά, κι είναι πια καιρός να ξεκουραστεί. Έτσι, πάει να μιλήσει στον επιχειρηματία και του λέει πως πήρε την απόφαση να βγει στη σύνταξη.
Καθώς όμως, του έμενε ακόμη να τελειώσει ένα σπίτι, τον ειδοποιεί ότι αυτή θα είναι η τελευταία του δουλειά.
“Τι κρίμα! Λέει ο επιχειρηματίας, “ είσαι καλός στη δουλειά σου... Δεν θέλεις να δουλέψεις λίγο ακόμα;”
“Όχι, όχι. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά πράγματα να κάνω, θέλω και να ξεκουραστώ...”
Ο ξυλουργός τελειώνει το τελευταίο σπίτι και πάει να αποχαιρετήσει τον επιχειρηματία, αλλά αυτό του λέει:
“Κοίτα, ήρθε μια παραγγελία της τελευταίας στιγμής, πρέπει να φτιάξεις ακόμη ένα σπίτι. Αν μου κάνεις αυτή τη χάρη...Δεν θα έχεις τίποτε άλλο να κάνεις... Ασχολήσου αποκλειστικά με την κατασκευή αυτού του τελευταίου σπιτιού, πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι, αλλά σε παρακαλώ, ανάλαβε αυτή την τελευταία δουλειά.”
Ο ξυλουργός, αν και θυμωμένος με την παραγγελία αυτή, αποφασίζει παρ’όλα αυτά να την εκτελέσει και να φτιάξει το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να πάει μετά να ξεκουραστεί, όπως ήθελε πραγματικά.
Τώρα πια δεν έχει τίποτα να διαφυλάξει, αφού θα σταματήσει τη δουλειά, τώρα πια δεν χρειάζεται να επιδιώκει την αναγνώριση των άλλων, τώρα δεν διακυβεύεται η φήμη του ούτε η αμοιβή του, τώρα δεν διακινδυνεύει τίποτε απολύτως, γιατί έχει τελειώσει την καριέρα του.
Το μόνο που θέλει, είναι να τελειώσει το σπίτι γρήγορα.
Έτσι λοιπόν, συναρμολογεί τα ξύλα, τα στερεώνει χωρίς πολύ κέφι, χρησιμοποιεί υλικά πολύ χαμηλής ποιότητας για να μειώσει το κόστος, δεν τελειώνει τις λεπτομέρειες... Με λίγα λόγια, κάνει δουλειά πολύ κατώτερη αυτής που έκανε συνήθως. Τέλος, στα γρήγορα, ολοκληρώνει το σπίτι.
Οπότε, πάει στον επιχειρηματία κι εκείνος, έκπληκτος, του λέει:
“Τι; το τελείωσες κιόλας;”
“Ναι, ναι, είναι έτοιμο.”
“Ωραία, πάρε ... Βάλε την κλειδαριά, κλείδωσε και φέρε μου το κλειδί.”
Πάει ο ξυλουργός, βάζει την κλειδαριά, κλειδώνει και επιστρέφει με το κλειδί.
Μόλις παίρνει ο επιχειρηματίας το κλειδί, του το ξαναδίνει και λέει:
“Αυτό είναι το δώρο της εταιρείας για σένα...”
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, όμως η ζωή που φτιάχνουμε καθημερινά είναι το σπίτι μέσα στο οποίο ζούμε. Και το χτίζουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν θέλουμε, δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στις πολυτέλειες, ή αν έχουν ολοκληρωθεί κάποιες λεπτομέρειες, ωστόσο, ας είμαστε προσεκτικοί στο πως θα το συναρμολογήσουμε. Πόση ενέργεια, πόσο ενδιαφέρον, πόση προσοχή, πόσες προφυλάξεις πήραμε ως εδώ φτιάχνοντας τη ζωή μας;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι " Ο δρόμος αυτοεξάρτησης" Εκδόσεις opera
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου