Κόσμος
Ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Εγιάλ Σιβάν ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος του 9ου αφιερώματος στο ελληνικό ντοκιμαντέρ
Ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Εγιάλ Σιβάν ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος του 9ου αφιερώματος στο ελληνικό ντοκιμαντέρ
Τα παραπάνω ανέφερε μεταξύ άλλων ο σπουδαίος Ισραηλινός σκηνοθέτης Εγιάλ Σιβάν, ο οποίος ήταν και ο επίσημος καλεσμένος του 9ου αφιερώματος στο ελληνικό ντοκιμαντέρ και το περασμένο Σάββατο έδωσε το «παρών» στην Ταινιοθήκη, καθώς προβλήθηκε η ταινία του «Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού», ενώ πραγματοποίησε και master class και απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού.
Οπως ήταν φυσικό, δεν έλειψαν οι σαφείς πολιτικές αναφορές σε όσα διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή αυτήν την περίοδο. Αλλωστε, με το έργο του, εδώ και δεκαετίες, ασχολείται κριτικά με την εβραϊκή του κληρονομιά, αλλά και με την απάνθρωπη γενοκτόνα πολιτική κατά του Παλαιστινιακού λαού. Αυτός είναι ο λόγος που εδώ και δεκαετίες δεν μένει πια στο Ισραήλ. Ηταν σαφής ότι ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός πρέπει με το έργο του να εκφράζει τη συνείδηση και την πολιτική του στάση, ενώ λυπάται πολύ που τα τελευταία χρόνια το έργο του είναι ξανά τόσο επίκαιρο.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν το master class, όπου μέσα από προβολές αποσπασμάτων από διάφορες ταινίες του, μας εξήγησε και τον τρόπο που δουλεύει. Μια από τις πρώτες του ταινίες ήταν η «Ακαμπατ - Τζάμπερ: Είμαστε περαστικοί», στην οποία αναφερόταν σε έναν από τους 60 παλαιστινιακούς καταυλισμούς προσφύγων που χτίστηκαν από τα Ηνωμένα Εθνη στη Μέση Ανατολή στις αρχές της δεκαετίας του '50. Ομως, τότε του δημιουργήθηκε η ανάγκη να αναδείξει τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί το ισραηλινό κράτος ώστε, εκμεταλλευόμενο την ιστορία του, να φτιάχνει «πρόθυμους υπηκόους» που διαλύουν την Παλαιστίνη. Γι' αυτό και οδηγήθηκε στο να εξερευνήσει τους μύθους και τα σύμβολα που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της ταυτότητας κάθε Ισραηλινού και της συλλογικής μνήμης, όπως περιγράφει στην ταινία του «Ιζκόρ, σκλάβοι της μνήμης». Ακόμα μας μίλησε για την ταινία που έκανε από κοινού με τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη Μισέλ Χλεΐφι, «Εθνική οδός 181: Θραύσματα ενός ταξιδιού σε Παλαιστίνη-Ισραήλ - Βορράς».
«Ο σκηνοθέτης δεν κρίνεται από το τι τοποθετεί μέσα στο κάδρο του αλλά από όλα εκείνα που αφήνει εκτός κάδρου. Κάθε κάδρο ακόμα και ενός ντοκιμαντέρ είναι η υποκειμενική αλήθεια του σκηνοθέτη που ερμηνεύει την πραγματικότητα σύμφωνα με τα πιστεύω του», μας είπε, καταλήγοντας ότι αυτό που επιχειρεί μέσα από το έργο του είναι να προβληματίσει τους θεατές σχετικά με τον τρόπο που λειτουργεί ο θύτης περισσότερο, δηλαδή αυτός που έχει την εξουσία.
Κλείνουμε αυτήν τη μικρή ανταπόκριση με την παρότρυνση για όποιον δεν έχει ήδη δει την ταινία «Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού», να την αναζητήσει, είναι ένα σπουδαίο μάθημα ιστορίας από μόνη της. Η βραβευμένη ταινία αφηγείται με ποιον τρόπο το περίφημο πορτοκάλι της Γιάφα, προϊόν των αραβοεβραϊκών καλλιεργειών της Παλαιστίνης, με τον κατάλληλο μηχανισμό, σβήστηκε αθόρυβα από τη λαϊκή μνήμη με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου