Προλαβαίνεις ακόμα, ευτυχώς...

Λίλα Μήτσουρα

Kάποια στιγμή πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε αθάνατοι, αλώβητοι στο χρόνο, αθάνατοι.

Κοινοί θνητοί είμαστε, θνητότατοι και αρρωσταίνουμε και γερνάμε και πονάμε και λυγάμε.

Τι θα γίνει τώρα;

Θα κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα;

Αποδέξου το να πάμε παρακάτω καλό μου.

Έχουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Ομορφότεροι αλλά μέσα μας.

Και όλες αυτές οι διαδικτυακές εφαρμογές που σε κάνουν να φαίνεσαι σαν σταρ του σινεμά ή νεότατος καλοφτιαγμένος και σαν μοντέλο, εε δεν είσαι εσύ αυτός, πως να το κάνουμε τώρα;

Είναι κάποιος άλλος.

Και αν νομίζεις ότι όλο αυτό είναι αστείο και το κάνουμε για να γελάσουμε, σου λέω πως αυτό είναι το πάνω πάνω, αν ξύσουμε λίγο την επιφάνεια, θα φανεί όλη η μιζέρια και η κατάθλιψη που θα σε γεμίσει, γιατί δεν είσαι έτσι ή δεν είσαι έτσι πια.

Γερνάμε και αυτό είναι ευτυχία.

Κάποιοι δεν είχαν αυτή την δυνατότητα.

Μεγαλώνουμε και αποκτούμε διάφορα νοσήματα.

Και αλλάζει εικόνα το πρόσωπό μας.

Και το σώμα μας.

Ε και λοιπόν;

Μας έταξε κανείς ότι θα είμαστε πάντα νέοι;

Γιατί δεν το βλέπουμε σαν καμπανάκι για να αλλάξουμε ζωή;

Για να αλλάξουμε στάση ζωής;

Ας τα δούμε σαν σωτήρια μηνύματα.

Φωτεινή επιγραφή που γράφει: “προλαβαίνεις...”

Αν γυρίσουμε τη ματιά μας στο παρελθόν μας και δούμε τι καταφέραμε, τι αντέξαμε, τι ξεπεράσαμε τελικά, εε τότε ναι ρε φίλε, ως γνήσιοι πολεμιστές έχουμε και παράσημα.

Τις πληγές μας, τις ρυτίδες μας, τα σημάδια μας.

Τιμή μας και καμάρι μας.

Και αντί να κλαίμε για τον χρόνο ή τα χρόνια που περνούν, τα χαμένα μας νιάτα, μπορούμε να χαιρόμαστε που τα ζήσαμε, με τα καλά τους και τα κακά τους και τα καταφέραμε.

Και μπορούμε να συνεχίζουμε ακόμα.

Γιατί είμαστε εδώ .

Και μια φιλική συμβουλή, μην μπλεχτείς ποτέ στον λαβύρινθο του αν γιατί δεν υπάρχει ούτε έξοδος κινδύνου εκεί.

Να το θυμάσαι.

Μη κλαις πάνω από τη καρδάρα με το χυμένο γάλα.

Ανασκουμπώσου!

Έχεις να αρμέξεις ξανά τη ζωή.

Γιατί μπορείς.

Ακόμα...

---

Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη

---