Από Oneman
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΕΔΕΣ
Εγώ είμαι απλός άνθρωπος. Δεν θέλω πολλά. Μία βαρκούλα, λίγο μπλε και τα ψαράκια μου. Δεν έχω πάει ποτέ για ψάρεμα, αλλά το είδα στην ταινία του Καζαντζίδη και μου άρεσε.
Και τα ποτάκια στο χιονοδρομικό μου αρέσουν, δε λέω, αλλά δεν έχω χρήματα. Είδα τα Instagram stories των γνωστών μου και ζήλεψα. Έτσι είναι η σωστή άδεια, είπα. Μπιτάκια, ποτάκια, χιόνια, χιόνια και σανίδα. Θα δουλέψω υπερωρίες από τώρα για του χρόνου και θα πάω, το έχω βάλει στόχο.
Σημασία έχεις να περνάς καλά σε αυτή τη ζωή, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Το κατάλαβα μόλις πάτησα το πόδι μου στη Νέα Υόρκη. Κέρδισα ένα giveaway από το TikTok, να είναι καλά οι ινφλουένσερς μας. Τέσσερις μέρες όλα τζάμπα, το μόνο που έκανα ήταν ταγκ τους κολλητούς μου, δύο τούμπες και ένα like στην πρώην μου κατά λάθος. Όμως δεν είναι σαν την Ελλάδα μας, καμία σχέση.
Θα ήθελα, για παράδειγμα, να βάλω τα καλά μου και να κάνω μια βόλτα τα Θεοφάνια, να θάψω με την οικογένειά μου την μπροστινή οικογένεια ενώ λίγο πριν ευχηθήκαμε καλή χρονιά. Να έχω λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο να γράψω την άποψή μου για τον Κώστα Σημίτη, μιας και πολλοί τη ζήτησαν και να μην τον ξεπετάξω με ένα απλό «ήταν εκσυγχρονιστής». Νέα Δημοκρατία είμαι, αλλά δεν έχει σημασία.
Πέντε χρόνια να συνεννοηθούμε στο αεροδρόμιο, δεν ξέρουν ελληνικά στο JFK όπως το Βενιζέλος. Έχασα πολύτιμο χρόνο. Τώρα πάει, πάλιωσε, ούτε το πέναλτι του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο δεν σχολίασα. Tι να σκέφτονται για μένα άραγε;
Έφυγα, μα μου λείπεις, Ελλάδα. Τώρα βάζω το Υπάρχω του Καζαντζίδη τέρμα στο αυτοκίνητο και οδηγώ στους δρόμους της Νέας Υόρκης. «Ααααα» εγώ από τη στεναχώρια μου, «ααααα» και οι Νεοϋορκέζοι από τον φόβο τους. Ψάχνω να φάω μια πίτα, ένα απλό σουβλάκι να σε φέρω κοντά μου, αλλά είναι όλα ψεύτικα, δεν έχουν τη δική μας γεύση.
Και έτσι όπως περπατούσα προς το Σέντραλ Παρκ να βγάλω μια φωτογραφία τους σκίουρους, μου ήρθε μια ιδέα. Γιατί δεν αγοράζει και την Ελλάδα ο Trump μετά τη Γροιλανδία, αναρωτήθηκα δυνατά. Να τη φέρει εδώ στην Αμερική να τελειώνουμε. Έτσι κι αλλιώς, σε αυτούς ανήκουμε. Όμως μετά είπα όχι, Κώστα, μη γίνεσαι γραφικός σαν τους κόκκινους, σε λίγο θα κάνεις και πορεία έξω από την αμερικανική πρεσβεία.
Δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω, δεν παλεύεται αυτή η παράνοια εδώ. Εγώ θέλω την ηρεμία μου. Να πάω στη δουλειά μου, να αγχωθώ λίγο με το ενοίκιο, να πάω μία βόλτα από το σούπερ μάρκετ κλαίγοντας και να γράψω ένα κατεβατό για τον HMPV. Είμαι στη Νέα Υόρκη δύο μέρες και μου λείπεις, Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου