Μπέρτολ Μπρεχτ: Νανούρισμα

Μπέρτολ Μπρεχτ

Τη μέρα που σε γέννησα, τ΄ αδέλφια σου πεινάγαν
δεν είχα σούπα να τους δώσω, κι έκλαιγαν συνέχεια.
Τη μέρα που σε γέννησα, μας έκοψαν το γκάζι
μες στην ανέχεια με φως σβηστό ο κόσμος μας σ΄ εδέχθη.
Μες στην κοιλιά μου τότε που σε κουβαλούσα
καλό δεν ήταν τίποτα παντού τριγύρω
και το μωρό μου το κακόμοιρο που θα ‘ρθει
σε κόσμο άσχημο να βγει τράβηξε κλήρο.
Απόφαση πως μόνη θα νοιαστώ, επήρα,
προτού το φως να ιδεί, αυτός να ΄ναι σαΐνι
αυτός που μέσα μου κουβάλαγα, ας φροντίσει
καλύτερος ο κόσμος πια για μας να γίνει.
Τα κάρβουνα βουνά έβλεπα μεγάλα να ναι στις μάντρες
κι έλεγα: “ Τα δάκρυα μη σε πιάσουνε!”
Αυτός, που μέσα μου κουβάλαγα, ας φροντίσει
και κάρβουνα σαν βγει, να βρει να τον ζεστάνουν.
Τα μάτια μου καρβέλια τρώγαν στη βιτρίνα
μα ψίχουλο δεν έβρισκαν οι πεινασμένοι.
Αυτός, που μέσα μου κουβάλαγα, ας φροντίσει
κι αυτός να χει ψωμί και γι αλλουνούς να μένει.
Μες στην κοιλιά μου τότε που σε κουβαλούσα
σιγόλεγα από μέσα μου, αλήθεια πώς να μοιάζεις;
Εσύ, που εντός μου σε κουβάλησα, δεν πρέπει…
εσύ… ποτέ δεν πρέπει φρένο εσύ να βάζεις!
Γιε μου, άκουσε τη μάνα σου, άκου τη μιλιά μου.
Φριχτή πανούκλα αντίς ζωή σε περιμένει.
Μα εγώ δε σε κουβάλαγα μες στην κοιλιά μου
τροφή για να χει το κακό εξασφαλισμένη.
Υπάρχει ό,τι δεν έχεις, δεν εχάθηκε, όχι!
Αν δεν στα δίνουνε, ναν τους τα πάρεις μύρια!
Εγώ δε σ΄ έφερα στου κόσμου αυτή την κόχη
τις νύχτες να κοιμάσαι κάτω από γεφύρια.
Τις νύχτες ξαγρυπνώ σιμά σου ώρα την ώρα,
σε νιώθω: σφίγγεις τη μικρή γροθιά σου. Φα΄ τους!
Για πόλεμο σε λογαριάζω απ΄ τα τώρα
ποτέ μην καταπιείς τα παλιοψέματά τους!
Με τους συντρόφους σου τη δύναμη εκεινών
να τηνε κάν΄τε σκόνη!
Εσύ γιε μου κι εγώ και όλοι οι όμοιοί μας
αντάμα να ‘μαστε για πάντα στη γραμμή μας,
για να ναι όλοι οι άνθρωποι, που η γη σηκώνει, ίσοι!

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---