Γράφει η Χρύσα Λύκου
Ο γιος της Μαρίας Εγούτ μιλά δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών, απαντά για το μπάζωμα, τα στάδια του πένθους που δεν του επιτρέπεται να βιώσει, για το αν έπρεπε να ακούσουμε το ηχητικό και ξεκαθαρίζει ότι αν δεν αλλάξει κάτι τώρα, δεν θα γίνει ποτέ.Με τον Θοδωρή Ελευθεριάδη, βρεθήκαμε λίγο πριν το κρύο για πρώτη σχεδόν φορά στην Αθήνα, στην εκπνοή του χειμώνα. Η Κυψέλη ήταν γκρι κι εμείς περπατήσαμε για λίγο με την αμηχανία μου, αυτή που με κατακλύζει κάθε φορά που προσπαθώ να πω σε κάποιον «σε καταλαβαίνω», ενώ ξέρω ότι ούτε που μπορώ να φανταστώ το συναίσθημα που μου περιγράφει.
Ο Θοδωρής έχασε τη μητέρα του Μαρία Εγούτ που βρισκόταν στο πρώτο βαγόνι, στις 28 Φλεβάρη στα Τέμπη. Καθίσαμε αντικριστά, έδωσε λίγο χρόνο στη σιωπή μου, τον ρώτησα πώς κυλάνε αυτά τα δύο χρόνια, από εκείνη τη νύχτα.
«Μοιάζει σαν να έχει διασταλεί εκείνη η πρώτη στιγμή, σαν να τη ζω επαναλαμβανόμενα μέχρι σήμερα. Αυτό που μπορώ να διακρίνω σαν μικρή αλλαγή είναι πως η γνώση που έχω αποκτήσει όλο αυτό το διάστημα πάνω στην υπόθεση, έχει μεγαλώσει τον θυμό μου, ενώ παράλληλα “μαλακώνω” με εμένα γιατί ξέρω ότι έχω κάνει και θα συνεχίσω να κάνω ό,τι μπορώ μέχρι να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται γι’ αυτό το έγκλημα. Της το χρωστάω».
Τον ρωτάω αν αντέχει να επιστρέψει για χάρη της κουβέντας μας, σε εκείνες τις πρώτες ώρες.
«Τα θυμάμαι όλα. Την πήγα στο τρένο, να επιστρέψει στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη. Την άφησα και έπειτα πήγα να δω μια παράσταση. Όταν τελείωσε, κοίταξα το κινητό και είδα ότι δεν είχε επικοινωνήσει μαζί μου. Την πήρα τηλέφωνο, δεν είχε σήμα. Φτάνοντας στο σπίτι την ξαναπήρα, έδειχνε απενεργοποιημένο. Της έστειλα μήνυμα, της έγραψα: “Μαμά, πού είσαι; Φτάνετε;”. Δεν μου απάντησε και πήρα τηλέφωνο τη θεία μου που την περίμενε στον σταθμό. Μου είπε ότι είχαν πέσει κάποια καλώδια και τους κατέβασαν απ’ το τρένο, ότι μίλησαν και πως θα καθυστερήσει. Ανησύχησα για το πόση ώρα τούς έχουν έξω στο κρύο, γιατί η μητέρα που πάθαινε κάθε χρόνο πνευμονία. Μπήκα στο Google να βρω κάποιο τηλέφωνο για να καλέσω. Τότε ήταν που βρήκα το πρώτο άρθρο που είχε ανέβει τότε και το οποίο μιλούσε για εκτροχιασμό τρένου. Ξαναπήρα τη θεία μου, της έστειλα το άρθρο και τη ρώτησα αν αυτή είναι η αμαξοστοιχία της μαμάς. Με αποπήρε, μου είπε ότι τίποτα δεν συνέβαινε, πως έκαναν λάθος. Κάλεσα την αστυνομία της Λάρισας. Μου είπαν ότι υπήρχε εκτροχιασμός και πως έχουν πάει εκεί η αστυνομία, η πυροσβεστική και ο στρατός. Ρώτησα αν υπάρχουν νεκροί, μου είπαν πως δεν γνωρίζουν. Ξαναπήρα τη θεία μου, η οποία συνέχισε να μου λέει πως δεν συμβαίνει τίποτα και τότε φώναξα δυνατά, της είπα να μην κάνει πως δεν καταλαβαίνει και πως η μαμά έχει πεθάνει. Πήρα τον πατέρα μου, του είπα να πάει στη Λάρισα. Εγώ μιλούσα με τα νοσοκομεία μέχρι τα ξημερώματα.
Εκείνο το βράδυ γκρέμισα το σπίτι, χρειάστηκε ανακαίνιση μετά. Το πρωί είχα διπλή παράσταση, σκέφτηκα ότι ίσως μπορέσει να ξεφύγει το μυαλό μου. Στην πρώτη λιποθύμησα ενδιάμεσα, έπαιξα τη δεύτερη, ετοίμασα βαλίτσα και ανέβηκα Θεσσαλονίκη. Με το που έφτασα πήγα στην αστυνομία για να δώσω DNA και να γίνει ταυτοποίηση. Από εκεί και μετά ήταν σαν να παρακολουθώ ταινία. Έβλεπα τις ειδήσεις και δεν καταλάβαινα τι έχει γίνει. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι κάπου στα συντρίμμια που έδειχναν, ήταν σκοτωμένη η μάνα μου. Το μέγεθος της τραγωδίας το κατάλαβα περίπου δύο μήνες μετά, όταν ανέβασε κάποιος στο Facebook το τραγούδι “Στην κοιλάδα των Τεμπών” και είχε όλες τις φωτογραφίες απ’ τις τραγωδίες. Είδα τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ, μετά τα παιδιά απ’ το σχολείο και μετά τις εικόνες απ’ το τρένο. Εκεί ήρθε το μεγάλο σοκ. Μέχρι τότε αυτό που μπορούσα να καταλάβω ήταν μόνο ότι έχασα τη μάνα μου με φριχτό τρόπο».
Εκείνες οι πρώτες ημέρες, γράφτηκαν σε μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας με μπόλικο τσιμέντο.
«Ακόμη άχνιζαν απ’ τη φωτιά τα βαγόνια όταν οι γερανοί τα σήκωσαν και τα μετέφεραν απ’ την πρώτη κιόλας ημέρα. Την Πέμπτη, όλα τα βαγόνια είχαν φύγει και άρχισαν να ξεχερσώνουν. Μπήκε η άσφαλτος, τα έκαναν όλα λαμπίκο ώστε να μην υπάρχει τίποτα να ψαχτεί, λέγοντας μόνο ψέματα. Η μάνα μου ταυτοποιήθηκε δύο ημέρες μετά τα μπαζώματα, αν το διανοείσαι.
Στην πρεμούρα τους να “καθαρίσουν” τον χώρο, πέταξαν βιολογικό υλικό, ανθρώπινα υπολείμματα και οστά των συγγενών μας στα χωράφια. 14 μήνες ψάχναμε να τα βρούμε, κάναμε αιτήματα παντού και τελικά τα ανακαλύψαμε μόνοι μας οι συγγενείς, με προσωπικές έρευνες. Για πάνω από έναν χρόνο ήταν εκτεθειμένα σε καιρικά φαινόμενα, έντομα και αρπακτικά ζώα και πτηνά. Το υλικό που ανακαλύψαμε το παραδώσαμε στις ανακριτικές αρχές. Μέχρι τότε μας αποκαλούσαν ψεκασμένους. Οι συγγενείς μας, άφησαν πίσω στοιχεία για να μπορέσουμε να ξεδιαλύνουμε την υπόθεση».
«Ακόμη άχνιζαν απ’ τη φωτιά τα βαγόνια όταν οι γερανοί τα σήκωσαν και τα μετέφεραν απ’ την πρώτη κιόλας ημέρα. Την Πέμπτη, όλα τα βαγόνια είχαν φύγει και άρχισαν να ξεχερσώνουν. Μπήκε η άσφαλτος, τα έκαναν όλα λαμπίκο ώστε να μην υπάρχει τίποτα να ψαχτεί, λέγοντας μόνο ψέματα. Η μάνα μου ταυτοποιήθηκε δύο ημέρες μετά τα μπαζώματα, αν το διανοείσαι.
Στην πρεμούρα τους να “καθαρίσουν” τον χώρο, πέταξαν βιολογικό υλικό, ανθρώπινα υπολείμματα και οστά των συγγενών μας στα χωράφια. 14 μήνες ψάχναμε να τα βρούμε, κάναμε αιτήματα παντού και τελικά τα ανακαλύψαμε μόνοι μας οι συγγενείς, με προσωπικές έρευνες. Για πάνω από έναν χρόνο ήταν εκτεθειμένα σε καιρικά φαινόμενα, έντομα και αρπακτικά ζώα και πτηνά. Το υλικό που ανακαλύψαμε το παραδώσαμε στις ανακριτικές αρχές. Μέχρι τότε μας αποκαλούσαν ψεκασμένους. Οι συγγενείς μας, άφησαν πίσω στοιχεία για να μπορέσουμε να ξεδιαλύνουμε την υπόθεση».
Τον ρωτάω για το ηχητικό που διέρρευσε στη δημοσιότητα.
«Το συγκεκριμένο ηχητικό είναι ένα απόσπασμα που υπήρχε στη δικογραφία από τον Μάιο. Όσοι ασχολούνται σχολαστικά με τη δικογραφία το γνωρίζαμε από τότε, όπως και το ότι κομμάτια της δεν πρέπει να βγαίνουν στη δημοσιότητα. Προσωπικά, δεν με βρίσκει σύμφωνο η δημοσιοποίησή του, γιατί όπως είπα, η δικογραφία πρέπει να παραμένει απόρρητη αλλά κυρίως γιατί δεν πιστεύω ότι ο σκοπός πρέπει να αγιάζει πάντα τα μέσα. Η δημοσίευση αυτού του ηχητικού δεν επηρεάζει κάτι στη δικαίωση που θα διεκδικήσουμε στα δικαστήρια. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει στη δικογραφία. Η οικογένεια που ακούγεται η κόρη τους, δεν ήθελε να βγει στη δημοσιότητα, οπότε θεωρώ ότι αυτοί που το διέρρευσαν δεν έχουν ηθική».
«Το συγκεκριμένο ηχητικό είναι ένα απόσπασμα που υπήρχε στη δικογραφία από τον Μάιο. Όσοι ασχολούνται σχολαστικά με τη δικογραφία το γνωρίζαμε από τότε, όπως και το ότι κομμάτια της δεν πρέπει να βγαίνουν στη δημοσιότητα. Προσωπικά, δεν με βρίσκει σύμφωνο η δημοσιοποίησή του, γιατί όπως είπα, η δικογραφία πρέπει να παραμένει απόρρητη αλλά κυρίως γιατί δεν πιστεύω ότι ο σκοπός πρέπει να αγιάζει πάντα τα μέσα. Η δημοσίευση αυτού του ηχητικού δεν επηρεάζει κάτι στη δικαίωση που θα διεκδικήσουμε στα δικαστήρια. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει στη δικογραφία. Η οικογένεια που ακούγεται η κόρη τους, δεν ήθελε να βγει στη δημοσιότητα, οπότε θεωρώ ότι αυτοί που το διέρρευσαν δεν έχουν ηθική».
Κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, του λέω ότι εξαιτίας αυτού του ηχητικού, η κοινωνία ήταν σαν να «ανακάλυψε» ξανά το έγκλημα στα Τέμπη.
«Δηλαδή αν σε έξι μήνες τα Τέμπη δεν έχουν τον ίδιο παλμό με τώρα στην κοινή γνώμη, για να “ξυπνήσουμε” πάλι, θα πρέπει να βγουν παρά τη θέλησή μου, φωτογραφίες της μάνας μου στη δημοσιότητα, δείχνοντάς την ακρωτηριασμένη; Εγώ είδα αυτές τις φωτογραφίες για να σιγουρέψω το τι έθαψα κι έβλεπα εφιάλτες εφτά μήνες. Γιατί πρέπει να είμαι εντάξει με κάτι τέτοιο προκειμένου να “ταραχτεί” πάλι ο κόσμος; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά».
«Δηλαδή αν σε έξι μήνες τα Τέμπη δεν έχουν τον ίδιο παλμό με τώρα στην κοινή γνώμη, για να “ξυπνήσουμε” πάλι, θα πρέπει να βγουν παρά τη θέλησή μου, φωτογραφίες της μάνας μου στη δημοσιότητα, δείχνοντάς την ακρωτηριασμένη; Εγώ είδα αυτές τις φωτογραφίες για να σιγουρέψω το τι έθαψα κι έβλεπα εφιάλτες εφτά μήνες. Γιατί πρέπει να είμαι εντάξει με κάτι τέτοιο προκειμένου να “ταραχτεί” πάλι ο κόσμος; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά».
Όσο ακούω τον Θοδωρή να μιλάει, τόσο πιο σίγουρη νιώθω για το ότι δεν μπορώ με τίποτα να προσεγγίσω, όχι μόνο τον πόνο της απώλειας, αλλά και όσα χρειάζεται εκείνος και άλλες 56 οικογένειες να διαχειριστούν.
«Μέσα στα μέτρα στήριξης που έβγαλε η κυβέρνηση για τους συγγενείς των θυμάτων, ήταν η ψυχολογική υποστήριξη που ήταν και το μόνο που με ενδιέφερε. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο για να ακούσω αρχικά ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα που έλεγε: “Αν έχεις χάσει δικό σου άνθρωπο στο τρένο, πάτα το 1. Αν ήσουν μέσα στο τρένο, πάτα το 2. Αν είσαι τραυματίας πάτα το 3, κ.λπ.». Ήδη ένιωθα άβολα με αυτό που άκουγα. Κάποια στιγμή το σήκωσε μια κυρία που με ενημέρωσε ότι η συγκεκριμένη “βοήθεια” απ’ το κράτος είναι τηλεφωνική, πως αφορά εφτά συνεδρίες και αν κρίνουν ότι υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη θα δοθούν άλλες τρεις και πως κάθε φορά θα μιλάω με κάποιον διαφορετικό ειδικό που θα είναι εκείνη τη στιγμή διαθέσιμος. Το κράτος δηλαδή θεώρησε ότι το πένθος μας θα μαλακώσει με εφτά τηλεφωνικές συνεδρίες που θα τις κάνουμε κάθε φορά με κάποιον άλλον. Επικίνδυνες μπούρδες που προσομοιάζουν περισσότερο σε κουτσομπολιό παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Προσωπικά, δεν βιώνω το πένθος μου. Αν ήταν έτσι δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ τώρα μαζί σου και να μιλάω για τα Τέμπη, αλλά σπίτι μου, να κλαίω και να περπατάω τα στάδια του πένθους. Δεν είναι δουλειά μου να κάνω έρευνες και να προσπαθώ να ανακαλύψω την αλήθεια, επειδή το κράτος μας αφήνει απροστάτευτους και δεν παίρνει σοβαρά την ανθρώπινη ζωή. Θα έπρεπε να έχουν ήδη έρθει και να μου έχουν πει τι έχει συμβεί κι εγώ να προσπαθώ να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Όλα τα άλλα είναι παράνοια. Ο κόσμος που παρακολουθεί την υπόθεση, αντιλαμβάνεται τη δημόσια παρουσία μας. Πίσω από κλειστές πόρτες, μέσα στα σπίτια, αυτό που συμβαίνει ξεπερνά την έννοια του οδυνηρού».
Μιλάμε για τον καταλυτικό ρόλο που έχει παίξει η ΕΔΑΠΟ στην υπόθεση των Τεμπών.
«Η ΕΔΑΠΟ έχει κάνει μια πολύ σοβαρή έρευνα που έχει βοηθήσει σημαντικά την υπόθεση. Πάντα προσεκτικοί, κάνουν πράγματα που δεν θα γίνονταν ποτέ. Νοιάστηκαν για όλους τους συγγενείς που είχαν απορίες και χάριν σε αυτούς ξέρουμε κατά προσέγγιση τον μηχανισμό θανάτου του καθένα εκεί μέσα. Αυτό που βασάνιζε εμένα πιο πολύ απ’ όλα, ήταν αν η μάνα μου κατάλαβε ότι πεθαίνει. Όταν είδα τις φωτογραφίες, ήθελα να καταλάβω ποιο ήταν το θανατηφόρο χτύπημα. Δεν θέλω να σκεφτώ ότι ανησύχησε. Όλα αυτά απαντήθηκαν απ’ την ΕΔΑΠΟ με επιστημονικό τρόπο κι ενώ ξέρω την απάντηση, ότι δηλαδή όλα έγινα ακαριαία και δεν κατάλαβε τίποτα, κάθε φορά που προκύπτει κάτι καινούριο, επιστρέφω στο ίδιο ερώτημα. Με βασανίζουν πράγματα που δεν πάει ο νους σου. Έχω το ένα παπούτσι της μαμάς μου από εκείνη τη νύχτα. Το άλλο που είναι; Θέλω να ξέρω…
Το ποιος θα είναι γονιός σου είναι θέμα τύχης. Εγώ ήμουν τυχερός. Η μάνα μου με έκανε στα 17 της. Κάναμε φοβερή παρέα διατηρώντας τη σχέση μάνας-γιου. Δεν επενέβαινε ποτέ, με στήριζε και τη θαύμαζα για τη θέλησή της να κάνει διαρκώς νέα πράγματα ορμώντας στη ζωή».
Στην κουβέντα μας, η λύπη συνδιαλέγεται διαρκώς με την οργή.
«Βγήκε ο Φλωρίδης και είπε ότι όποιος λέει για μπαζώματα, είναι για τα μπάζα. Αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, είναι η στάση όλης της κυβέρνησης απέναντί μας απ’ την πρώτη μέρα.
Βγήκε ο Μητσοτάκης στον Σρόιτερ, για να πάρει πίσω όσα είχε πει στον Θεοδωράκη και να τα πάρει ξανά πίσω μετά από λίγες ημέρες, επιδιδόμενος σε ένα αισχρό επικοινωνιακό παιχνίδι στις πλάτες μας.
Δύο τρένα εν έτει 2023, βρέθηκαν στην ίδια γραμμή επί 12 λεπτά, τη στιγμή που μπορείς να παραγγείλεις μέσω εφαρμογής και να παρακολουθείς πού είναι ο ντελιβεράς. Γίνεται η σύγκρουση και μεταφέρουν τα βαγόνια σε οικόπεδο που ανήκει στον ΟΣΕ που είναι κατηγορούμενος. Κάποιοι συγγενείς κάνουμε αιτήματα στον ανακριτή για να βρει αν υπάρχουν βίντεο απ’ την εμπορική αμαξοστοιχία και αντί να στείλει κατευθείαν την αστυνομία να πάει να κατασχέσει τους σκληρούς δίσκους, ζητά απ’ τον ΟΣΕ και τον Τερεζάκη να του παραδώσει τον σκληρό δίσκο. Αυτός καθυστερεί εφτά μήνες και δεν τρέχει τίποτα. “Δικαιοσύνη” και κράτος σε άψογη συνεργασία. Αυτά είναι κάποια απ’ όσα συνιστούν τη συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος. Η εξεταστική; Δεν ήταν η απόλυτη συγκάλυψη;
Προσπαθούν διαρκώς να μετατοπίσουν την κουβέντα. Γνωρίζεις ότι αιτηθήκαμε να ανοίξουν κάποια email μεταξύ του Yπουργείου και κάποιων εταιρειών όπως ο ΟΣΕ, η Hellenic Train και η ΡΑΣ, ώστε να δούμε ποιοι ήταν ενήμεροι για το ότι υπάρχει πρόβλημα στα τρένα; Η απάντηση που πήραμε ήταν φυσικά αρνητική. Βάζουν αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο το φορτίο του τρένου γιατί ξέρουν ότι το άλλο τους “καίει” περισσότερο.
Τα Μέσα Ενημέρωσης έπαιξαν ρόλο στη συγκάλυψη αυτή. Δεν κάνουν έρευνα, αναπαράγουν το οτιδήποτε, κάνοντας κακό στην υπόθεση. Εξαιτίας κάποιων αστοιχείωτων άρθρων μπορεί να μείνει ατιμώρητος κάποιος που ευθύνεται για τον θάνατο της μάνας μου. Και δεν βοηθάνε δηλαδή στη διαλεύκανση της υπόθεσης και επιβαρύνουν την ψυχολογία μας».
«Βγήκε ο Φλωρίδης και είπε ότι όποιος λέει για μπαζώματα, είναι για τα μπάζα. Αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, είναι η στάση όλης της κυβέρνησης απέναντί μας απ’ την πρώτη μέρα.
Βγήκε ο Μητσοτάκης στον Σρόιτερ, για να πάρει πίσω όσα είχε πει στον Θεοδωράκη και να τα πάρει ξανά πίσω μετά από λίγες ημέρες, επιδιδόμενος σε ένα αισχρό επικοινωνιακό παιχνίδι στις πλάτες μας.
Δύο τρένα εν έτει 2023, βρέθηκαν στην ίδια γραμμή επί 12 λεπτά, τη στιγμή που μπορείς να παραγγείλεις μέσω εφαρμογής και να παρακολουθείς πού είναι ο ντελιβεράς. Γίνεται η σύγκρουση και μεταφέρουν τα βαγόνια σε οικόπεδο που ανήκει στον ΟΣΕ που είναι κατηγορούμενος. Κάποιοι συγγενείς κάνουμε αιτήματα στον ανακριτή για να βρει αν υπάρχουν βίντεο απ’ την εμπορική αμαξοστοιχία και αντί να στείλει κατευθείαν την αστυνομία να πάει να κατασχέσει τους σκληρούς δίσκους, ζητά απ’ τον ΟΣΕ και τον Τερεζάκη να του παραδώσει τον σκληρό δίσκο. Αυτός καθυστερεί εφτά μήνες και δεν τρέχει τίποτα. “Δικαιοσύνη” και κράτος σε άψογη συνεργασία. Αυτά είναι κάποια απ’ όσα συνιστούν τη συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος. Η εξεταστική; Δεν ήταν η απόλυτη συγκάλυψη;
Προσπαθούν διαρκώς να μετατοπίσουν την κουβέντα. Γνωρίζεις ότι αιτηθήκαμε να ανοίξουν κάποια email μεταξύ του Yπουργείου και κάποιων εταιρειών όπως ο ΟΣΕ, η Hellenic Train και η ΡΑΣ, ώστε να δούμε ποιοι ήταν ενήμεροι για το ότι υπάρχει πρόβλημα στα τρένα; Η απάντηση που πήραμε ήταν φυσικά αρνητική. Βάζουν αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο το φορτίο του τρένου γιατί ξέρουν ότι το άλλο τους “καίει” περισσότερο.
Τα Μέσα Ενημέρωσης έπαιξαν ρόλο στη συγκάλυψη αυτή. Δεν κάνουν έρευνα, αναπαράγουν το οτιδήποτε, κάνοντας κακό στην υπόθεση. Εξαιτίας κάποιων αστοιχείωτων άρθρων μπορεί να μείνει ατιμώρητος κάποιος που ευθύνεται για τον θάνατο της μάνας μου. Και δεν βοηθάνε δηλαδή στη διαλεύκανση της υπόθεσης και επιβαρύνουν την ψυχολογία μας».
Του ζητάω να μου σχολιάσει το γεγονός ότι με το που έγινε γνωστός ο θάνατος του Βασίλη Καλογήρου, γιου της εισαγγελέως των Τεμπών, μια τεράστια μερίδα του κόσμου συντονίστηκε στη σκέψη ότι κάτι ύποπτο κρύβεται πίσω απ’ αυτόν.
«Δεν θα πω αν συνδέεται ή όχι ο θάνατος αυτός με τα Τέμπη, έτσι κι αλλιώς το τι έχω στο κεφάλι μου δεν έχει σημασία αν δεν μπορώ να το αποδείξω. Το μόνο που μπορώ να σχολιάσω είναι ότι αυτό φανερώνει την τεράστια ρωγμή που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στην ελληνική κοινωνία και στους θεσμούς. Δεν εμπιστευόμαστε τίποτα και αυτή είναι η τρομακτική πραγματικότητα».
Για το τέλος, τον ρωτάω αν πιστεύει ότι η δίκη που θα ξεκινήσει για την υπόθεση των Τεμπών, θα τιμωρήσει τους ενόχους.
«Τα στοιχεία που έχουμε και όσα μπορούμε να αποδείξουμε, αρκούν για να καταδικαστούν όλοι. Χωρίς τους συγγενείς των θυμάτων ο κόσμος δεν θα γνώριζε τίποτα. Υπάρχουν πράγματα που εσείς τα βλέπετε σαν επικαιρότητα ενώ εμείς τα ξέρουμε μήνες πριν και συζητάμε πώς θα τα διαχειριστούμε.
Θα είναι τεράστιο σκάνδαλο αν δεν αποδοθούν ευθύνες. Αν δεν αλλάξει κάτι με τα Τέμπη, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Βρισκόμαστε πια σε ένα οριακό σημείο και ένα “Φτάνει! Ως εδώ!“».
«Τα στοιχεία που έχουμε και όσα μπορούμε να αποδείξουμε, αρκούν για να καταδικαστούν όλοι. Χωρίς τους συγγενείς των θυμάτων ο κόσμος δεν θα γνώριζε τίποτα. Υπάρχουν πράγματα που εσείς τα βλέπετε σαν επικαιρότητα ενώ εμείς τα ξέρουμε μήνες πριν και συζητάμε πώς θα τα διαχειριστούμε.
Θα είναι τεράστιο σκάνδαλο αν δεν αποδοθούν ευθύνες. Αν δεν αλλάξει κάτι με τα Τέμπη, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Βρισκόμαστε πια σε ένα οριακό σημείο και ένα “Φτάνει! Ως εδώ!“».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου