ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
«Η υποκρισία είναι ο φόρος τιμής που η αλήθεια πληρώνει στο λάθος». Έλεγε ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Και να λοιπόν που τα πύρινα λόγια του κ. Μητσοτάκη από το βήμα της Βουλής όταν ταύτιζε την αξιωματική αντιπολίτευση του 2022, με τον τραμπισμό, άλλαξαν και πλέον ο κ. Μητσοτάκης γίνεται ένθερμος θιασώτης του τραμπισμού. Εκλιπαρώντας να του δοθεί μια ευκαιρία κάποιας συνάντησης με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.
Ας θυμηθούμε όμως και τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο της ΝΔ Γιάννη Οικονόμου όταν έλεγε: «Θέλω να εκφράσω την αποδοκιμασία της Κυβέρνησης στην κλιμακούμενη προσπάθεια της αντιπολίτευσης να πλήξει τη Δημοκρατία, τους Θεσμούς και τον πολιτικό βίο με ένα σχέδιο “τραμπισμού αλά γκρέκα”».
Είναι γεγονός ότι τώρα πια η υποκρισία του κ. Μητσοτάκη έχει σπάσει όλα τα κοντέρ. Κάνει τα πάντα για να κερδίσει την προσοχή του Τραμπ. Έσπευσε να δώσει συνέντευξη στο φιλορεπουμπλικανικό μέσο ενημέρωσης το οποίο θεωρείται και από τα πλέον φιλικότερα μέσα του Τραμπ, το Breitbart. Και μαζί με τον κ. Μητσοτάκη έτρεξε και ο δελφίνος υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδη, να παραχωρήσει και εκείνος συνέντευξη στο Βreitbart, προχωρώντας ακόμη πιο πέρα από όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης, για να δείξει πόσο λατρεύει τον πρόεδρο Τραμπ και πόσο θαυμάζει τις ΗΠΑ.
Ασκώντας τη “λιβανιστική τέχνη” με ζήλο και φανατισμό ο κ. Μητσοτάκης θα ισχυριστεί ότι: “Η Δύση δεν θα επιβιώσει χωρίς μια ισχυρή Αμερική”, “οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο φυσικός ηγέτης της Δύσης”. Τι σπάταλη κολακεία απόρροια “λιβανιστικής τέχνης” ήταν αυτή; Η οποία όμως δεν αφήνει κανένα σκοτάδι στο να ξεχωρίσεις το σκοπό και την ανταπόδοση που εκφράζει η παραπάνω δήλωση.
Υποκρισία εκτός ορίων
Η υποκρισία αποτελεί το αξεπέραστο πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνηση, είναι η καύσιμη ύλη της, το οξυγόνο της, ο αέρας που αναπνέει. Και διαπερνά την πορεία της σε πολλές στιγμές της κυβερνησιμότητάς της. Ο Δημήτρης Λιαντίνης κατέγραψε την υποκρισία στην ιστορική της διαδρομή με μοναδική ευκρίνεια, λέγοντας: «Η υποκρισία μας σκεπάζει, όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη. Μας προστατεύει, όπως η νύχτα τις νυχτερίδες. Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οι πάγοι τις πολικές αρκούδες».
Και βέβαια η υποκρισία για την κυβέρνηση ήταν πάντα το δρομαίο γεγονός της πολιτικής της. Παρακολουθήσεις, Τέμπη, Ομάδα Αλήθειας, όλα εκείνα που επηρέασαν κυρίαρχα τη δημοκρατική λειτουργία, είχαν μεγάλες δόσεις από υποκριτικές διαχύσεις της κυβέρνησης. Δηλαδή, για να το πούμε και αλλιώς, η δικαιολογία που προέβαλε η κυβέρνηση σε σοβαρές αντιδημοκρατικές της συμπεριφορές εξαργυρωνόταν στο πεδίο της υποκρισίας.
Κάθε φορά που στριμωχνόταν ο πρωθυπουργός αλλά και η κυβέρνηση, από αντιδημοκρατικές παραφωνίες, πάντα λειτουργούσε ένας μηχανισμός που τους δρυμούς της πολιτικής αποτυχίας, (για να μην τις βαραίνει η αντιδημοκρατική τους λειτουργία) υποκριτικά τις αναβάθμιζε στο αντίθετό τους.
«Η υποκρισία είναι ο φόρος τιμής που η αλήθεια πληρώνει στο λάθος». Έλεγε ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Και να λοιπόν που τα πύρινα λόγια του κ. Μητσοτάκη από το βήμα της Βουλής όταν ταύτιζε την αξιωματική αντιπολίτευση του 2022, με τον τραμπισμό, άλλαξαν και πλέον ο κ. Μητσοτάκης γίνεται ένθερμος θιασώτης του τραμπισμού. Εκλιπαρώντας να του δοθεί μια ευκαιρία κάποιας συνάντησης με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.
Ας θυμηθούμε όμως και τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο της ΝΔ Γιάννη Οικονόμου όταν έλεγε: «Θέλω να εκφράσω την αποδοκιμασία της Κυβέρνησης στην κλιμακούμενη προσπάθεια της αντιπολίτευσης να πλήξει τη Δημοκρατία, τους Θεσμούς και τον πολιτικό βίο με ένα σχέδιο “τραμπισμού αλά γκρέκα”».
Είναι γεγονός ότι τώρα πια η υποκρισία του κ. Μητσοτάκη έχει σπάσει όλα τα κοντέρ. Κάνει τα πάντα για να κερδίσει την προσοχή του Τραμπ. Έσπευσε να δώσει συνέντευξη στο φιλορεπουμπλικανικό μέσο ενημέρωσης το οποίο θεωρείται και από τα πλέον φιλικότερα μέσα του Τραμπ, το Breitbart. Και μαζί με τον κ. Μητσοτάκη έτρεξε και ο δελφίνος υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδη, να παραχωρήσει και εκείνος συνέντευξη στο Βreitbart, προχωρώντας ακόμη πιο πέρα από όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης, για να δείξει πόσο λατρεύει τον πρόεδρο Τραμπ και πόσο θαυμάζει τις ΗΠΑ.
Ασκώντας τη “λιβανιστική τέχνη” με ζήλο και φανατισμό ο κ. Μητσοτάκης θα ισχυριστεί ότι: “Η Δύση δεν θα επιβιώσει χωρίς μια ισχυρή Αμερική”, “οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο φυσικός ηγέτης της Δύσης”. Τι σπάταλη κολακεία απόρροια “λιβανιστικής τέχνης” ήταν αυτή; Η οποία όμως δεν αφήνει κανένα σκοτάδι στο να ξεχωρίσεις το σκοπό και την ανταπόδοση που εκφράζει η παραπάνω δήλωση.
Υποκρισία εκτός ορίων
Η υποκρισία αποτελεί το αξεπέραστο πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνηση, είναι η καύσιμη ύλη της, το οξυγόνο της, ο αέρας που αναπνέει. Και διαπερνά την πορεία της σε πολλές στιγμές της κυβερνησιμότητάς της. Ο Δημήτρης Λιαντίνης κατέγραψε την υποκρισία στην ιστορική της διαδρομή με μοναδική ευκρίνεια, λέγοντας: «Η υποκρισία μας σκεπάζει, όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη. Μας προστατεύει, όπως η νύχτα τις νυχτερίδες. Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οι πάγοι τις πολικές αρκούδες».
Και βέβαια η υποκρισία για την κυβέρνηση ήταν πάντα το δρομαίο γεγονός της πολιτικής της. Παρακολουθήσεις, Τέμπη, Ομάδα Αλήθειας, όλα εκείνα που επηρέασαν κυρίαρχα τη δημοκρατική λειτουργία, είχαν μεγάλες δόσεις από υποκριτικές διαχύσεις της κυβέρνησης. Δηλαδή, για να το πούμε και αλλιώς, η δικαιολογία που προέβαλε η κυβέρνηση σε σοβαρές αντιδημοκρατικές της συμπεριφορές εξαργυρωνόταν στο πεδίο της υποκρισίας.
Κάθε φορά που στριμωχνόταν ο πρωθυπουργός αλλά και η κυβέρνηση, από αντιδημοκρατικές παραφωνίες, πάντα λειτουργούσε ένας μηχανισμός που τους δρυμούς της πολιτικής αποτυχίας, (για να μην τις βαραίνει η αντιδημοκρατική τους λειτουργία) υποκριτικά τις αναβάθμιζε στο αντίθετό τους.
Μέχρι που θα φθάσει ο Μητσοτάκης;
Τώρα όμως προκαλείται μέγας γέλωτας με αυτή την κυβίστηση. Η στάση αυτή να θέλει ο κ. Μητσοτάκης και κάποιοι υπουργοί να γίνουν παρακολουθήματα της νέας πολιτικής αλλαγής που συνέβη στις ΗΠΑ, (εκεί όπου έπτυαν να λείχουν) ξεπερνά τα όποια όρια και μοιάζει σαν χοντροκομμένο αστείο, το οποίο με αφετηρία την υποκρισία καταλήγει να γίνει καταιγίδα φαρσοκωμωδίας.
Αυτή εξάλλου είναι και η εξέλιξη της καρποδότρας επιφάνειας της εναλλαγής των ρόλων. Πότε Βούδας, πότε Κούδας. Όμως, η τυφωνική αλλαγή των ρόλων είναι εξόχως προβληματική, γιατί εκεί που τα πράγματα ανατρέπονται και το μαύρο γίνεται άσπρο ως εξέλιξη μιας προσδοκίας, εκεί αναδεικνύονται και οι κωμικοί ρόλοι και οι φάρσες των αφηγημάτων.
Τώρα όμως προκαλείται μέγας γέλωτας με αυτή την κυβίστηση. Η στάση αυτή να θέλει ο κ. Μητσοτάκης και κάποιοι υπουργοί να γίνουν παρακολουθήματα της νέας πολιτικής αλλαγής που συνέβη στις ΗΠΑ, (εκεί όπου έπτυαν να λείχουν) ξεπερνά τα όποια όρια και μοιάζει σαν χοντροκομμένο αστείο, το οποίο με αφετηρία την υποκρισία καταλήγει να γίνει καταιγίδα φαρσοκωμωδίας.
Αυτή εξάλλου είναι και η εξέλιξη της καρποδότρας επιφάνειας της εναλλαγής των ρόλων. Πότε Βούδας, πότε Κούδας. Όμως, η τυφωνική αλλαγή των ρόλων είναι εξόχως προβληματική, γιατί εκεί που τα πράγματα ανατρέπονται και το μαύρο γίνεται άσπρο ως εξέλιξη μιας προσδοκίας, εκεί αναδεικνύονται και οι κωμικοί ρόλοι και οι φάρσες των αφηγημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου