Χρειαζόμαστε το δικαίωμα με τον μισθό χωρίς υπερωρίες να μπορούμε να επιβιώσουμε όλο το μήνα σαν άνθρωποι.
Χρειαζόμαστε το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου.
Χρειαζόμαστε το δικαίωμα της προσωπικής ζωής που μας την έχουν εξαφανίσει με συνεχόμενη εργασία.
Δεν θέλουμε δικαίωμα να δουλεύουμε 16 ώρες τη μέρα.
Δεν θέλουμε δικαίωμα να δουλεύουμε ως συνταξιούχοι.
Θέλουμε πραγματικό μισθό σε ανθρώπινα ωράρια.
Πραγματική σύνταξη που δεν θα οδηγεί εξαθλιωμένους συνταξιούχους να αναζητούν εργασία στα εβδομήντα τους.
Μην μας παρουσιάζετε την απανθρωπιά των εργασιακών σχέσεων ως δώρο στους πολίτες για να μπορούν να εργάζονται περισσότερες ώρες την ημέρα, περισσότερες μέρες το χρόνο, μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Την μεγαλύτερη ευθύνη όμως δεν την έχουν πολιτικοί όπως η κα. Κεραμέως ούτε κυβερνήσεις όπως η Ν.Δ.
Την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι σημερινοί σαραντάρηδες, πενηντάρηδες, εξηντάρηδες που έζησαν και εργάστηκαν σε εποχές με πραγματικά εργασιακά δικαιώματα και άφησαν λίγο - λίγο να τους τα πάρουν. Να τα εξαφανίσουν.
Αδιαμαρτύρητα.
Και κατάφεραν πλησιάζοντας στη δύση του εργασιακού τους βίου να γίνουν περισσότερο σκλάβοι από ποτέ. Και οδήγησαν και τα παιδιά τους σε αυτή την μισθωτή σκλαβιά χωρίς δικαιώματα, χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον. Να είναι δικαίωμα τους να εργάζονται ως 16 ώρες, έξι και εφτά μέρες τη βδομάδα, σε κυλιόμενα ωράρια, ακόμα και όταν βγούνε στη σύνταξη.
Γιατί ποτέ δεν αποφάσισαν να αντιδράσουν.
Σκλάβοι οι ίδιοι, σκλάβοι και τα παιδιά τους.
Και μπορούν κάποιοι να έχουν πολιτικά ότι ιδεολογία θέλουν και να νομίζουν ότι ανήκουν στην ελίτ, να ζούνε την ψευδαίσθηση τους και να πιστεύουν ότι όλα αυτά δεν τους αφορούν.
Όταν τα παιδιά τους ξεκινήσουν τον εργασιακό τους βίο και θα ζούνε σαν σκλάβοι, χωρίς προσωπικό χρόνο, χωρίς προσωπική ζωή, χωρίς πραγματικό εισόδημα, χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν όνειρα, οικογένεια, παιδιά, τότε θα καταλάβουν πόσο λάθος έκαναν. Τότε θα έρθει το τέλος των ψευδαισθήσεων τους για το που ανήκουν κοινωνικά. Τότε θα καταλάβουν ότι έβαλαν τις βάσεις για να ζήσουν τα παιδιά τους έναν εργασιακό εφιάλτη για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Η απεργία αύριο είναι το πραγματικό δικαίωμα και η ευκαιρία του κάθε πολίτη να δείξει την αντίθεση του σε αυτόν τον εφιάλτη που αποκαλούν ζωή και κανονικότητα. Αλλά δεν είναι μόνο η συμμετοχή στην απεργία που θα το αλλάξει αυτό το έγκλημα ζωής. Πρώτα από όλα πρέπει να συνειδητοποιήσει ο καθένας που ανήκει κοινωνικά. Ποια είναι η θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου