Χθες το βράδυ, λοιπόν, είπα να φάω «κάτι ελαφρύ». Και όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που σέβεται το στομάχι του οταν λέει «κάτι ελαφρύ», παραγγέλνει σουβλάκια.
Φτάνει η παραγγελία. Λιγο πριν καθησω στο τραπέζι για να δωσω πόνο... ξαφνικά βλέπω στο Instagram μια φωτογραφία ενός τύπου....σαλάτα quinoa, αβοκάντο, σολομός, όλα ωραία, υγιεινά, instagramικά. Και χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται...«Μα καλά… πώς τα καταφέρνει αυτός και τρώει έτσι;»
Κι εκεί συνειδητοποιώ...Δεν με πείραξε ο σολομός του. Με πείραξε το ότι εγώ κρατούσα το σουβλάκι σαν μαρτυρικό κερί. Ο φθόνος ξεκινά πάντα από κάτι μικρό, αστείο, δήθεν αθώο. Αλλά η ρίζα του είναι πάντα βαθύτερη.
Ο φθόνος δεν δείχνει την επιτυχία του άλλου. Δείχνει την ανασφάλειά μας.
Δεν μας ενοχλεί το αποτέλεσμα που πέτυχε ο άλλος. Μας ενοχλούν οι προσπάθειες που δεν κάναμε εμείς.
Ο φθόνος δεν δείχνει τι έχει ο άλλος. Δείχνει τι λείπει σε εμάς.
Δεν μας πονάει η επιτυχία του άλλου. Μας πονάει η δική μας στασιμότητα.
Δεν μας ενοχλεί ότι ο άλλος έχει σχέση. Μας ενοχλεί ότι εμείς δεν αντέχουμε τη μοναξιά.
Δεν μας βαραίνει ότι ο άλλος προχωρά.Μας βαραίνει ότι εμείς έχουμε κολλήσει.
Ο φθόνος είναι το πιο άβολο GPS της ψυχής..δείχνει πάντα προς τα εκεί που πονάμε. Και ξέρεις τι συμβαίνει; Όταν φθονούμε κάποιον, δεν τον φθονούμε για αυτό που έχει. Τον φθονούμε για αυτό που εμείς αισθανόμαστε ότι δεν θα αποκτήσουμε ποτέ.
Ο φθόνος δεν είναι κακία. Είναι κυριως φόβος.
Φόβος ότι δεν είμαστε αρκετοί.
Ότι δεν θα τα καταφέρουμε.
Ότι δεν θα φτάσουμε.
Ότι οι άλλοι προχωρούν και εμείς μείναμε στην άκρη της πίστας να κοιτάμε.
Και αυτός ο φόβος, αν δεν τον κοιτάξεις κατάματα, γίνεται δηλητήριο...σε κάνει να μικραίνεις τους άλλους, αντί να μεγαλώνεις εσύ.
Αν κάποιος σε φθονεί, να ξέρεις...βλέπει πάνω σου κάτι που πιθανόν δεν βλέπεις ακόμη εσύ.
Αν εσύ φθονείς κάποιον, να ξέρεις..σου δείχνει τον επόμενο στόχο σου.
Ο φθόνος είναι "νόμιμος".
Το θέμα είναι αν θα τον αφήσεις να γίνει εμπόδιο…ή αν θα τον κάνεις πυξίδα.
Γιατί, τελικά, δεν πονάει αυτό που έχει ο άλλος.
Πονάει αυτό που ξυπνά μέσα μας. Κι εκεί αρχίζει η θεραπεία......
Υ.Γ Αυτό βέβαια δεν με σταμάτησε από το να απολαύσω το σουβλάκι μου.
Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος
Πηγή: Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου